Trivium

Ας κάνουμε την αδόκιμη παρομοίωση των Trivium με τη λογαριθμική καμπύλη που όλοι μας έχουμε δει χιλιάδες φορές τους τελευταίους μήνες. Η πορεία των Αμερικάνων ξεκίνησε με ταχύτητα, ορμή και εκθετική άνοδο τόσο ως προς την επιτυχία και αποδοχή τους, όσο και ως προς την ποιότητα των κυκλοφοριών τους. Ομολογώ ότι όταν πρωτοάκουσα το "Ascendancy" το 2005 έφαγα ένα ολοκληρωτικό κόλλημα και τους κόλλησα μαζί με πολύ κόσμο τη ταμπέλα ‘οι νέοι Metallica’ και άλλα τέτοια γραφικά. Τα ουρλιαχτά του Heafy ακουγόντουσαν σαν γλυκές μελωδίες στα αυτιά μου και δεν με πείραξε καθόλου που μετέπειτα μετριάστηκαν αρκετά εφόσον η φωνή του είναι ούτως ή άλλως εξαιρετική αλλά και αφού οι ριφάρες συνεχίστηκαν με τον ίδιο καταιγιστικό ρυθμό. Μέχρι το "In Waves" δηλαδή. Μετά πιάσαμε πλατό. Peak. Η συνέχεια καθοδική χωρίς να είναι απαραίτητα κακή αλλά δεν έτυχε της ίδιας αποδοχής από τους πλέον απαιτητικούς, πολλαπλούς και φανατικούς οπαδούς τους.

Μέχρι το 2017 δηλαδή, όπου το πολύ δυνατό "The Sin And The Sentence" ήρθε να μας πεί ότι οι Trivium είναι εδώ, δυνατοί, ξέρουν που πατάνε, ξεπεράσανε τις συμπληγάδες με τους ντράμερ και πλέον μπορούν με τρόπο ξεκάθαρο να ισχυριστούν ότι έχουν κατασταλάξει στον ήχο και το ύφος τους και πλέον το "What The Dead Men Say" είναι όχι απλά η συνέχεια ενός καλού άλμπουμ αλλά ένα βήμα ακόμα παραπέρα συνοψίζοντας και τα θετικά του "The Sin…" αλλά επιπλέον εισάγοντας πολλά από τα ‘παλιά’ στοιχεία των Trivium κάνοντας όλους εμάς που τους γουστάραμε από παλιά να τρίβουμε τα χεράκια μας. Η καμπύλη άρχισε πάλι να κινείται ανοδικά!

Το rhythm section που χτίζει ο καταπληκτικός αυτός drummer που λέγεται Alex Bent χρωματίζει όλα τα τραγούδια με ένα βάρος και μια ένταση ικανεί να ραγίσει τύμπανα. Ένταση που ρέει άφθονη σε ολόκληρα τα 46 λεπτά του άλμπουμ και που κλείνει το μάτι σε όλους του παλιούς οπαδούς (blast beats και Heafy να ουρλιάζει μεταξύ άλλων παρακαλώ) αλλά κοιτώντας προς το μέλλον όπου με άνεση θα κερδίσει νέους. Δεν ανακαλύπτουν τον τροχό και μερικά τραγούδια μπορεί να ακούγονται ‘εύκολα’ αλλά ο τυπικός Αμερικάνικος ήχος του thrash που παίζουν έχω την εντύπωση ότι είναι αρκετά δελεαστικός στα αυτιά των περισσότερων μεταλλάδων. Να το πιάσουμε από το διαολεμένο ομότιτλο κομμάτι που εκτός από τεχνικά άψογο έχει και ένα ρεφραίν που δεν φεύγει από το κεφάλι σου; Και αν δεν θα σου μείνει αυτόν θα σου μείνει το "Catastrophist" και το "Scattering The Ashes", κομμάτια επίσης με δομή που δεν δυσκολεύει τον ακροατή αλλά που έχουν νόημα, μελωδίες και φυσικά εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες με τον Beaulieu να συντροφεύει ιδανικά τον Heafy. Πάρε για παράδειγμα το "The Defiant" για τί ριφάρες και τί χτίσιμο τραγουδιού μιλάμε. Ακούγοντας το "Sickness Unto You" και εγώ υποψιάστηκα ότι πάλι θα έχουμε το φαινόμενο των fillers που δεν απουσιάζει από τους Trivium αλλά διάολε μόλις άκουσα πέρα από το πρώτο μισό κόντεψα να πέσω από τη θέση μου.

Το άλμπουμ κλείνει αφήνοντας την επίγευση ακριβώς που ήθελε ο Heafy να δώσει για το άλμπουμ αυτό της -ας την πούμε- νέας εποχής των Trivium. Ένας συνδυασμός τεχνικής, μελωδίας σε ένα μεν ευκολοάκουστο και εμπορικό, εκρηκτικό και βαρύ δε. Όπως δηλαδή οι Trivium προσπάθησαν σε ολόκληρη τη πορεία τους σίγουρα συνειδητά αλλά πάντα σταθεροί σε αυτό που αντιπροσωπεύει το metal για αυτούς. Και το "What The Dead Men Say" είναι ένα ακόμα δείγμα εξαιρετικού μοντέρνου metal από ένα από τα καλύτερα, τίμια και πιό επίκαιρα συγκροτήματα του χώρου.