Seether

Δεν χρειάζονται πολλές εισαγωγές για τον Shaun Morgan και την παρέα του. Είναι σταθερά παρόντες από τις αρχές της χιλιετίας. Έχουν σκαρφαλώσει σε rock charts ανά τον κόσμο ουκ ολίγες φορές. Έχουν δώσει μερικά υπέρ-πετυχημένα χιτ. Συνεχίζουν να γράφουν και να κυκλοφορούν μουσική με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Το όνομά τους δεν έχει το μέγεθος που είχε δεκαπέντε χρόνια πίσω, αλλά ας είμαστε ρεαλιστικές· τα σχήματα που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο είναι ελάχιστα. Αν το πλαίσιο τοποθετηθεί στα όρια του mainstream, ο αριθμός μειώνεται ακόμα περισσότερο. Το ότι οι Seether είναι ακόμα εδώ, παίζοντας μάλιστα με τους δικούς τους όρους, δεν είναι διόλου αμελητέο γεγονός.

Όποιος περιμένει το έβδομο άλμπουμ του συγκροτήματος να ταράξει οποιαδήποτε νερά, πιθανότατα κοιτάει από πολύ παράξενη γωνία. Οι καιροί που το post-grunge μεσουρανούσε ήρθαν κι έφυγαν. Από τους χρυσούς δίσκους του "Finding Beauty In Negative Spaces" έχουν περάσει δεκατρία χρόνια. Από τότε που εκείνο το ντουέτο έλιωνε στα ραδιόφωνα ας μην μπούμε στον κόπο, γιατί θα νιώσουμε όλοι παράξενα. Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν το ευρύ κοινό έχει μείνει εκεί, η μπάντα στα '10s έδωσε τρεις τουλάχιστον αξιόλογες κυκλοφορίες και συνεχίζει ακάθεκτη. Η καλησπέρα με τα "Dead And Gone" και "Bruised And Bloodied" δεν αφήνει περιθώρια. Ένταση, κραυγές, νεύρο, εναλλαγές, μελωδίες, τίποτα δεν λείπει.

Ο Morgan ξέρει τι θέλει να κάνει κι έχει αρκετή εμπειρία για να το πετύχει με χαρακτηριστική άνεση. Η χροιά και οι γραμμές του δεν φεύγουν στιγμή από το προσκήνιο. Η παραγωγή, την οποία για ακόμα μια φορά ανέλαβε προσωπικά, είναι τόσο-όσο καθαρή. Τρία χρόνια πίσω, η επιστροφή στον κλασικό (sic) zeroes ήχο με το "Poison The Parish" είχε δώσει ένα αναπάντεχα φρέσκο αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά, οι ισορροπίες ανάμεσα στα χαμηλά κουρδίσματα, τις σκοτεινές θεματολογίες και τα φωτεινά περάσματα επιστρέφουν, και το σύνολο κινείται πιο κοντά στις μετά-2007 αναζητήσεις. Ακούστε το σεμιναριακό lead single "Dangerous", το "Can't Go Wrong" με τα αρπίσματα ή το heavy-meets-catchy "Beg" και θα έχετε ενδεικτική εικόνα.

Σε πείσμα των καιρών, οι Seether συνεχίζουν να κινούνται ευλαβικά στα όρια του ύφους που τους καθιέρωσε. Ακόμα κι αν αυτός ο ήχος έχει ξεχαστεί από χρόνια για τον πολύ κόσμο. Ακόμα κι αν έχουν προχωρήσει τόσο που οι ταμπέλες μοιάζουν περιοριστικές. Αυτό θέλουν να κάνουν, και για καλή τους/μας τύχη βρίσκονται σε ένα στάδιο που μπορούν να το κάνουν χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, όπως μας είπαν κι οι ίδιοι. Το "Si Vis Pacem Para Bellum" δεν είναι ο δίσκος που θα επαναφέρει το κουαρτέτο στις μεγάλες λίγκες. Έχει όμως κάμποσες μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό με χαρακτηριστική ευκολία, κι άλλους τόσους στίχους που χτυπάνε κατευθείαν. Σε τελική ανάλυση, αυτό δεν είναι ούτε λίγο, ούτε αυτονόητο.