Mike Shinoda

Dropped Frames, Vol. 1

Kenji Kobayashi Productions (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 05/08/2020
Υπέρ-διασκεδαστικοί οπαδικοί πειραματισμοί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Mike Shinoda είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς καλλιτέχνες της γενιάς του. Το να τον χαρακτηρίσεις υποτιμημένο θα ήταν άστοχο. Ελάχιστα σχήματα είχαν επιτυχία αντίστοιχη με εκείνη των Linkin Park τα τελευταία πολλά χρόνια. Από την άλλη, λίγο οι παραξενιές του mainstream, λίγο η σταδιακή απομάκρυνσή τους από αυτό, λίγο η προσωπικότητα του Chester Bennington, λίγο η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του δημιουργού, το αποτέλεσμα είναι ότι από όλους εκείνους που κάπως, κάπου, κάποτε προσπάθησαν να ραπάρουν το "In The End" ή το "Somewhere I Belong", μόνο ένα μικρό ποσοστό θυμάται το όνομά του.

Πριν πεταχτούν σε αυτό το σημείο οι ελιτιστές και οι επιστήμονες, όχι, η εξάδα από την Καλιφόρνια ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες καινοτομίας. Την ίδια στιγμή όμως, ποτέ δεν αρκέστηκε σε εύκολες, φθηνές λύσεις. Μετά τον πανικό του ντεμπούτου, ένα "Hybrid Theory 2.0" θα ήταν ό,τι πιο απλό. Αντίστοιχα, οποιαδήποτε λογική μπάντα ούτε που θα τολμούσε να σκεφτεί το ενδεχόμενο ενός "Minutes To Midnight". Ή ακόμα περισσότερο ενός "A Thousand Suns". Κι όμως, ο Shinoda και η παρέα του αγαπούσαν ένα σκασμό διαφορετικούς ήχους, και είχαν αρκετό θάρρος και θράσος για να κάνουν αυτό που ήθελαν κι όχι αυτό που περίμενε ο κόσμος.

Μετά την απώλεια του τεράστιου frontman και με το συγκρότημα στον πάγο επ' αόριστον, η σόλο καριέρα ταίριαξε άψογα. Δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερο όχημα για τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της επόμενης μέρας από το "Post-Traumatic". Ένα βήμα μπροστά, γεμάτο σεβασμό και ειλικρίνεια, χωρίς υπερβολές. Αφού βγήκαν όλα αυτά στην επιφάνεια, η συνέχεια θα μπορούσε εύκολα να φανεί παράξενη. Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα, με την πανδημία και τα lockdowns, και ξαφνικά όλος ο καλλιτεχνικός χώρος άρχισε πανικόβλητος να ψάχνει εναλλακτικές. Όλος; Όχι όλος. Για τον πολυπράγμων κύριο Shinoda η λύση ήταν απλή.

Στη μία μεριά υπάρχει η αξιοσέβαστη βάση οπαδών του. Στην άλλη οι διαφορετικοί ήχοι που λέγαμε λίγο παραπάνω. Από electro-spacey θέματα μέχρι horror-movie-mariachi-hip-hop. Ανάμεσα σε αυτά κάθεται το διαδίκτυο και δη το Twitch. Για τους ανυποψίαστους, το τελευταίο είναι μια πλατφόρμα που επιτρέπει live streaming και δημιουργήθηκε αρχικά για video games. Στην προκειμένη περίπτωση, χρησιμοποιήθηκε ως σημείο συνάντησης για τον δημιουργό και τους φίλους του, οι οποίοι συμμετείχαν προτείνοντας ιδέες και μουσικά στυλ, ενώ το streaming κομμάτι πρακτικά περιλάμβανε τη διαδικασία σύνθεσης. Τόσο απλά, τόσο δημιουργικά.

Το όλο πρότζεκτ του "Dropped Frames" είναι ένας μικρός θρίαμβος. Όσο φανταστική είναι η κεντρική ιδέα, τόσο εύκολα θα μπορούσε να στραβώσει το αποτέλεσμα. Ή να προκύψει ένα απλό ενθύμιο για όλους εκείνους που συντονίζονταν κάθε τόσο κι έβλεπαν ζωντανά τη δημιουργία των κομματιών. Δεν θα υπήρχε καν κάτι το μεμπτό σε αυτό. Το βίντεο του "Open Door", με τα περάσματα έξι τυχερών/ταλαντούχων οπαδών, δείχνει ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Από την ανορθόδοξη προσέγγιση μπορεί να προκύψει κάτι πραγματικά δυνατό. Ιδίως όταν πίσω από την όλη προσπάθεια βρίσκεται ένας άνθρωπος με όρεξη και ταλέντο.

  • SHARE
  • TWEET