Enter Shikari

Με αφορμή τη κριτική του νέου άλμπουμ των Βρετανών Enter Shikari με τον μακροσκελή τίτλο "Nothing Is True & Everything Is Possible" έκανα μια βουτιά στο παρελθόν του Rocking και βρήκα μια συνέντευξη από το 2014 του τραγουδιστή Rou Reynolds όπου παρομοιάζει τρόπον τινά τη μουσική των ES ώς ένα προϊόν καύσης από τη μουσική των Rage Against The Machine, Radiohead και Stravinsky. Και ανέκαθεν οι ES ανακάτευαν συστατικά απο rock, post-hardcore, dubstep, electronica και pop. Κάθε κυκλοφορία τους είχε κάποιο συστατικό να υπερέχει με έντονες πινελιές από τα άλλα. Το έκτο album τους όμως είναι ένα μίγμα με ίσες ισορροπίες από όλα.

Η’ τουλάχιστον αυτή ήταν η φιλοδοξία του. Διαβάζοντας δηλώσεις του Reynolds το Δεκέμβριο του 2019 μετά την εκτενή περιοδεία του προηγούμενου "The Spark", ισχυριζόταν ότι όντως το επόμενο album τους θα είναι ένα αμάλγαμα για το ποιοί είναι πραγματικά οι Enter Shikari, ένα album Best Of με νέα τραγούδια κατά κάποιο τρόπο. Και όντως αν κάποιος δεν έχει ξανακούσει ποτέ ES ίσως τώρα είναι η καταλληλότερη ευκαιρία αφού πραγματικά κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό φανερώνοντας μια έτερη πτυχή του χαρακτήρα τους.

Τα τραγούδια είναι μικρά σε διάρκεια (43 λεπτά σε 15 κομμάτια) και υπάρχει ποικιλομορφία μέχρι και στο τρόπο αναγραφής των τραγουδιών. Η αρχή με το πιάνο του "The Great Unknown" σε ξεγελάει αφού μετατρέπεται σε ένα κομμάτι βγαλμένο από κάποιο πρώιμο demo των Prodigy και στιχουργικά αναρωτιέται αν υπάρχει κανείς εκεί έξω και κάτι που όλοι μας αναρωτιόμαστε για αυτά που ζούμε: "Is this a new beginning? Or are we close to the end?". Συμπαθητικό. Η συνέχεια εντελώς απρόβλεπτη και ποπ/indie rock με το "Crossing The Rubicon" λες και ακούμε κάτι από Killers στο αγγλικό του. Τελείως ραδιοφωνικό και ανερυθρίαστα απλοϊκό που το συμπαθούμε και αυτό. Αν είναι ένα κομμάτι όμως αντιπροσωπευτικό των Enter Shikari τότε αυτό είναι το single του χορευτικού "The Dreamer’s Hotel" που βρωμάει αλητεία και '90s Βρετανία. Απλά δείτε το video και θα καταλάβετε τί εννοώ. Η ποικιλία ήχων μεταφράζεται σε δύο κομμάτια waltz (!) τα οποία όμως είναι με το πιό έντονο πολιτικοποιημένο και περιβαλλοντολογικό μήνυμα, κάτι που συνηθίζουν οι ES. Με πεσιμιστικό και χιουμοριστική διάθεση αφιερώνουν δυο κομμάτια για την αποκάλυψη που θα έρθει και εμείς θα πίνουμε gin & tonic ("Modern Living" και "Apøcaholics Anonymous (Main Theme In B Minor)".

Δύο υπέροχα και μελωδικά κομμάτια στη μέση του album με το "The Pressure’s On" ήδη να το φαντάζομαι ως remix και να παίζει τέρμα στα clubs (όταν ξαναέχουμε clubs) και το house "T.I.N.A". με τον δαιμονιώδη συνδυασμό ηλεκτρικής και electronica που θυμίζει τα techno πάρτυ των νιάτων μας. Το ορχηστρικό και κινηματογραφικό "Elegy For Extinction" είναι πολύ όμορφο και τα δύο "Marionettes" επίσης υπερβολικά και πομπώδη. Τα "Satellites**" και "The King" θα μπορούσαν να κολλήσουν σε οποιοδήποτε από τις παλιότερες κυκλοφορίες τους και αυτόν δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά προκαλεί δύο καταστάσεις. Μας δίνει συνολικά ένα album εν είδει Greatest Hits που δεν κάνει κάτι καινούργιο ή πρωτοποριακό όπως μάλλον θα περιμέναμε από ένα group σαν τους εναλλακτικούς Enter Shikari και δεύτερον η υπέρμετρη φιλοδοξία όπως αποτυπώνεται με τα waltz και τα ορχηστρικά και τα ιντερλούδια και τα εκατό διαφορετικά στυλ ίσως είναι too much σε ορισμένα σημεία χωρίς να σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά. Ήθελαν κάτι πομπώδες και μάλλον κατέληξαν σε μια κυκλοφορία τόσο πυκνογραμμένη και παλαβή όσο το εξώφυλλο αφίσα για παρακμιακό club του St. Albans.