Deftones

Ohms

Reprise (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 28/09/2020
Δυναμική βουτιά στο παρελθόν των Deftones με υποβόσκουσες νότες αισιοδοξίας και το πνεύμα του Cheng οδηγό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Λίγα πράγματα είναι σταθερά σε αυτή τη ζωή. Ο ήλιος θα ανατέλλει πάντα από την Ανατολή, η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη, η φωνή του Moreno θα προκαλεί πάντα ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά μου και ο ιδιαίτερος ήχος των Deftones θα γεννά πάντα το ίδιο συναίσθημα. Ακόμα και όσοι δεν γουστάρετε το nu metal κλίμα μέσα από το οποίο γεννήθηκαν ή το στυλ της μουσικής ή τη φωνή του Moreno, ελάχιστοι φαντάζομαι αμφισβητούν ότι οι Deftones είναι από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου. Και όσοι τους έχουμε δει και live διαπιστώνουμε εύκολα ότι το συναίσθημα που υπάρχει διάχυτο σε όλες τις κυκλοφορίες τους δε είναι κάτι που απλά στεγανοποιείται στους τέσσερις τοίχους του στούντιο αλλά είναι ειλικρινές και διέπει το DNA αυτού του group που έχει περάσει τόσα πολλά και ο πόνος του μεταφράζεται κάτι που αγγίζει όλους μας.

Άλμπουμ νούμερο εννιά και ξανά συνεργασία με τον παραγωγό Terry Date με τον οποίο ηχογράφησαν τα πρώτα τους άλμπουμ μέχρι το 2003 όπου και άφησαν το -εν τέλει- ακυκλοφόρητο "Eros" στη μέση καθώς ο τραυματισμός του τότε μπασίστα Chi Cheng σε αυτοκινητιστικό δεν επέτρεπε καμία συγκέντρωση στη μουσική. Ο μετέπειτα θάνατος του Cheng που ποτέ δεν συνήλθε από το κώμα συγκλόνισε στον πυρήνα του το γκρουπ και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις τους έδεσε ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα ο πόνος και η οργή που ένιωθαν, η ‘έμπνευση’ από την απώλεια ενός μέλους της οικογένειας τους, οδήγησε σε μερικά διαμάντια όπως το "Diamond Eyes" και το "Koi No Yokan".

Η συνεργασία με τον Date αναπόφευκτα θυμίζει παλιούς Deftones. Υπάρχει όμως εκτός του ήχου και μια μεγαλύτερη ένταση και ενέργεια που ίσως απουσίαζε από το προηγούμενο "Gore" του 2016. Μια νέα αίσθηση κατεύθυνσης και επιθετικότητας αλλά αυτό που κερδίζει σε αυτή τη κυκλοφορία είναι ότι πρόκειται για κάτι πολυσύνθετο και απαιτεί χρόνο από τον ακροατή για να το εκτιμήσει πλήρως σε όλο του το μεγαλείο. Δεν αλλάζουν το στυλ τους, δεν πειραματίζονται, δεν θέλουν να κερδίσουν νέους οπαδούς, είναι αρκετά ώριμοι πλέον για να τους νοιάζει αυτό. Συνδυάζουν όμως ένα αναγεννημένο πάθος από τη φωτιά του στούντιο του Date και το πνεύμα του Cheng που κρίνοντας από τους λυρικούς στίχους του Moreno είναι πάντα εκεί: ‘With all these erased recordings, I'm rearranging parts - There is no one left like you - You'll find me somewhere again, I believe’ από το "Urantia" στο οποίο εκτός των στίχων κυριαρχεί το ξερό και κοφτό ριφ του Carpenter που μας ταξιδεύει σε εποχές "Adrenaline" (1995) χρησιμοποιώντας μάλιστα για πρώτη φορά σε ολόκληρο το άλμπουμ, εννιάχορδη κιθάρα!

Ο Carpenter και ο drummer Abe Cunningham βρήκαν περισσότερο χώρο δράσης στη συγγραφή και το αποτέλεσμα είναι πιό ‘metal’, με το μη παραδοσιακό τρόπο φυσικά, διανθισμένο πάντα με τα samples και πλήκτρα του Frank Delgado. Το αργόσυρτο και βαρύ ριφ του "Genesis" είναι ότι πιο Deftones κυκλοφόρησαν τελευταία. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο "Error" με τον upbeat ρυθμό του και το βρωμιάρικο μπάσο του Sergio Vega θερίζει στο "Radiant City". Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν και ο Chino να έχει γίνει σαν γιουβαρλάκι αλλά αυτή η γα$%!μένη η φωνή είναι εκεί να σε ταξιδεύει παρέα με τους γλάρους και τους ήχους των κυμάτων σε ένα από τα πιό όμορφα που έχουν γράψει ποτέ ("Pompeji") το οποίο συνεχίζει σε ένα κρεσέντο παράνοιας ("The Link Is Dead"). Ο τίτλος "The Spell Of Mathematics" συνεχίζει την παράδοση των περίεργων τίτλων τραγουδιών (βλ. "(L)IMRL", "976-Evil", "U,U,D,D,L,R,L,R,A,B,Select,Start") και όσο και αν διαβάζω τους στίχους δεν μπορώ να βρώ σχέση με μαθηματικά αντιθέτως πρόκειται για μια σχεδόν ερωτική μπαλάντα με σχεδόν ποιητικούς στίχους ("We will exchange - Our violent wings - But the beauty is when - You touch me") και -φυσικά- φινάλε με παλαμάκια.

Τo single "Ohms" είναι το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ και μιλάει για το περιβάλλον και τη καταστροφή του πλανήτη αλλά με έναν αισιόδοξο τόνο. Ο τίτλος του τραγουδιού και το μήνυμα του μου έφερε στο μυαλό τα Ohmu, τα τεράστια bugs, προστάτες του πλανήτη από υπέροχο φιλμ του Μιγιαζάκι "Nausicaä Of The Valley Of The Wind" και θα ήθελα πολύ να μάθω αν ο Chino είχε το ίδιο στο μυαλό του. Μάλλον οχι. Σημασία πάντως έχει ότι το άλμπουμ νούμερο εννέα έχει μια γερή δόση επιστροφής στις ρίζες των Deftones, περισσότερη εσωτερικότητα και πολλαπλά επίπεδα αναζήτησης. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους αλλά σίγουρα είναι αυτό που έπρεπε να βγεί και να ακούσουμε τώρα. Ο βιτριολικός του χαρακτήρας, η οργή και ο πόνος που βγάζει ταιριάζουν απολύτως με το 2020.

  • SHARE
  • TWEET