In Hearts Wake

Τελευταία νιώθω ότι ένα αόρατο κέντρο βαρύτητας με τραβάει προς συγκροτήματα που έχουν κάποιο περιβαντολλογικό, πολιτικό, κοινωνικό μήνυμα να μεταδώσουν και ότι μάλλον στην εποχή που ζούμε -της απομόνωσης και της καταστροφικής βλακείας- μάλλον οι στίχοι και το μήνυμα είναι πιό σημαντικά από τη μουσική αυτή καθεαυτή. Φυσικά αν το όλο εγχείρημα συνοδεύεται και από καλή metalcore όπως στη περίπτωση των In Hearts Wake τότε ακόμα καλύτερα.

Το πέμπτο αυτό άλμπουμ των Αυστραλών ονομάζεται "Kaliyuga" δηλαδή η εποχή (Yuga) του δαίμονα Kali (δεν έχει σχέση με τη θεά Κάλι) του Ινδουισμού. Πρόκειται για μια εποχή που υποτίθεται άρχισε σχεδόν 5,000 χρόνια πρίν και θα διαρκέσει μόνο ακόμα 426,000(!). Και όπως φαντάζεστε και μπορείτε να διακρίνετε και από το πραγματικά πανέμορφο εξώφυλλο δεν πρόκειται και για τη πιό γαμάτη εποχή του πλανήτη αφού πρόκειται για μια περίοδο παρακμής, διαμάχης και διχόνοιας. Καμία έκπληξη ως εδώ. Μια "Dystopia" που ζούμε όλοι μας και το φινάλε του δίσκου μάλλον έχει αυτό το κινηματογραφικό ήχο που ακούς όταν πέφτουν οι τίτλοι στο τέλος μια ταινίας. Είναι το τέλος αυτό του πλανήτη; Πάντως αν είναι το τέλος τότε οι IHW έχουν κρατήσει το καλύτερο για το τέλος. Κάνοντας ένα ακόμα βήμα εξέλιξης πατώντας στην επιτυχία του πολύ καλού Ark του 2017 αλλά πηγαίνοντας ακόμα παραπέρα κάτι που αδιαμφισβήτητα εμείς οι μονίμως ανικανοποίητοι συντάκτες-κριτικοί το ζητάμε συνεχώς. Οπότε no complaints.

Η σαμπλαρισμένη φωνή της Greta Thurberg θέτει το τόνο του album στο "Crisis" ένα από τα πιό πορωτικά intro κομμάτια που έχω ακούσει τελευταία. Groove, glitches, electro-rock στο soundtrack όχι ενός πεσσιμιστικού album αλλά ένα call-to-arms για να αντιδράσουμε και να κάνουμε κάτι για το περιβάλλον, τη κοινωνία, την ανθρωπότητα, να εμποδίσουμε τη "Worldwide Suicide" όπου τα jungle beats ενώνονται με τα drums του Conor Ward δημιουργώντας ένα σκηνικό κόλασης εμπνευσμένο από τις φωτιές που έκαιγαν τη πατρίδα τους στις αρχές του χρόνου όπου ο δαιμιώδης ρυθμός καταλήγει σε ένα βαρύ και αργόσυρτο φινάλε. Δείτε το βίντεο γιατί για κάθε 1000 views, οι IHW θα φυτεύουν ένα δέντρο. Τo mood χαλαρώνει στο "Hellbringer" (συμμετέχει ο Jamie Hails από τους Polaris) που μιλάει για το metal και πώς δεν είναι σατανική μουσική (σ.σ. κλισέ) αλλά μπορεί να μιλάει και για πιό ευγενή θέματα (‘If waking words are treason and mother earth a demon Then I’m a fucking sinner') σε ένα κατά τα άλλα πολύ ευχάριστο ανεβαστικό κομμάτι στα χνάρια των Parkway Drive

Ο παραλογισμός της πανδημίας που μας κρατάει φυλακισμένους στα σπίτια μας ωθεί τον καθένα μας να θέλει να εκραγεί και στο "Timebomb" παίρνεις την άδεια να το κάνεις και να τα σπάσεις όλα με το nu-metal "Son Of A Witch" όπου τα clean φωνητικά του Kyle Erich ίσως ενοχλήσουν κάποια αυτιά αλλά προσωπικά δεν με πείραξαν σε ένα κομμάτι που θα ταίριαζε πολύ στους fans των Papa Roach. Η υπέροχη φωνή της ηθοποιού Georgia Flood συντροφεύει το πιό προσωπικό τραγούδι του δίσκου καθώς μιλάει βασικά για την αιτία του χωρισμού της από τον τραγουδιστή Jake Taylor σε ένα τελικά τόσο όμορφο pop/rock τραγούδι που βάζει ακόμα ένα πόντο ποικιλίας σε ένα τόσο ιδιαίτερο album. Το δεύτερο μισό συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με μελωδικά κομμάτια ("Husk") και πιό core στιγμές ("Iron Dice") που το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι υπάρχει μια ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι και δεν τα ξεχνάς εύκολα. Το "2033" είναι το έτος που δεν υπάρχει γυρισμός αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον πλανήτη και η σχετική αφύπνιση δεν γίνεται με πατερναλιστικό τρόπο αλλά με ένα οργισμένο χαστούκι στα κοιμισμένα μας κεφάλια. Με καταπληκτική μουσική, με στίχους call to action το "Caligyga" δεν είναι ένας απαισιόδοξος αφηγητής της εποχής μας αλλά το soundtrack μια γενιάς που που ζεί το απόλυτο μηδέν αλλά έχει και την ευκαιρία να αλλάξει τα πάντα και να σώσει τον πλανήτη. Και αυτό πρέπει να το βροντοφωνάξουμε και να το προωθήσουμε όσο περισσότερο γίνεται.

"Leave the past to the damned

Because the now is in the palm of our hand