The Amity Affliction

Ύπουλο πράγμα η πρώτη εντύπωση. Κάποιες φορές είναι αντιπροσωπευτική για όσα κρύβονται από πίσω. Κάποιες άλλες σου δείχνει μόνο αυτά που θέλεις να δεις. Συνήθως αφήνει περίπου τη μισή αλήθεια να φανεί. Ολόκληρη σχεδόν ποτέ· πώς θα μπορούσε άλλωστε. Το αντίστοιχο της παραπάνω έννοιας στη μουσική είναι το single. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον που δεν είναι ο Desmond Child να λέει πόσο εύκολο είναι να γραφτεί ένα μεγάλο τραγούδι, κράξτε τον και για μένα. Σίγουρα, για τα μεγάλα ακροατήρια το μάρκετινγκ παίζει ρόλο, αλλά αν τα θεμέλια είναι στραβά το πράγμα είναι πρακτικά αδύνατο να προχωρήσει.

Στον μικρόκοσμο του σύγχρονου σκληρού ήχου δεν είναι πολλοί εκείνοι που κατέχουν την τέχνη του μεμονωμένου hit. Κάποιοι θα κουνήσουν το κεφάλι τους. Κάποιοι θα τρέξουν φωνάζοντας να διαφωνήσουν. Αυτή όμως είναι μια μεγάλη κουβέντα για άλλη ώρα. Και σε κάθε περίπτωση, οι Amity Affliction αναμφισβήτητα ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που το έχουν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να φύγουν για αρένες και στάδια. Ο μακρύς κατάλογος από βίντεο-υπερπαραγωγές και το προ διετίας "Misery" με τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς και την άνισα μελωδική προσέγγιση είναι εκεί, σε περίπτωση που χρειάζεται απόδειξη. Το όγδοο πόνημά τους έρχεται απλά για να προστεθεί στη λίστα.

Το πρώτο δείγμα που κυκλοφόρησε από το άλμπουμ είναι το εναρκτήριο τραγούδι, παραβλέποντας το εισαγωγικό "Coffin", και ακούγοντάς το κάποιος ανυποψίαστος έχει κάθε λόγο να πιστέψει ότι η παρέα από την Αυστραλία επέστρεψε στα παλιά. Το "All My Friends Are Dead" μπαίνει φουριόζικο με blast beats και σκισμένα φωνητικά. Τα γυρίσματα πριν και μετά το ρεφραίν μοιάζουν σα να το έσκασαν από το 2012. Οι στίχοι έχουν τον ίδιο αέρα με τότε. Η συνέχεια είναι εξίσου δυνατή, αν όχι δυνατότερη. Οι ισορροπίες του "Soak Me In Bleach" είναι υποδειγματικές. Οι εναλλαγές των Ahren Stringer και Joel Birch βγάζουν τρομακτική φυσικότητα. Το "rock!" μετά τη μέση φωνάζει για σανίδι και σπρωξίματα.

Τα δύο singles από μόνα τους αρκούν για να κλείσει η άτυπη σύγκριση του "Everyone Love You..." με τον προκάτοχό του. Η υπόλοιπη μισή αλήθεια του δίσκου έρχεται σαν απότομη προσγείωση. Οι metalcore συνταγές κάνουν στο πλάι για πιο poppy στησίματα, αφήνοντας μια παράξενη γεύση. Για κάθε πετυχημένο ξέσπασμα υπάρχει μία υπερβολικά φιλόδοξη απόπειρα ανοίγματος σε μεγάλα (?) ακροατήρια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ μέσα βρίσκονται τρία-τέσσερα κομμάτια που θα ταιριάξουν γάντι σε ζωντανό πλαίσιο, ωστόσο το σύνολο πάσχει. Για όσους ψάχνουν κάτι πλήρες τουλάχιστον, καθώς εκείνοι που αρκούνται σε μεμονωμένες εκλάμψεις πιθανότατα θα καλυφθούν από το πρώτο δεκάλεπτο.