Bring Me The Horizon

Ήγγικεν η ώρα, αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια. Ο έκτος δίσκος των Bring Me The Horizon ήρθε, και τόσες φωνές για κυκλοφορία από όνομα με λιγότερα από δεκαπέντε χρόνια δισκογραφικής παρουσίας είχαμε καιρό να ακούσουμε. Ανάμεσα στον πανικό, υπάρχουν κάποιες ψύχραιμες κι εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις. Κατά κανόνα, όμως, είναι κρυμμένες κάτω από περίπου άπειρες κραυγές στα όρια της οπαδικής υστερίας και περαστικών των οποίων οι Βρετανοί κατέστρεψαν το μέταλ τους. Σε άλλους το έκαναν με τις φράντζες και το deathcore του "Count Your Blessings", σε άλλους με την αγάπη του mainstream και τις τεράστιες μελωδίες του "Sempiternal".

Πριν από οτιδήποτε άλλο, το γεγονός ότι τόσος κόσμος έδωσε χρόνο για να ασχοληθεί με μια νέα κυκλοφορία που χωράει στο ευρύτερο πλαίσιο του σκληρού ήχου, κάτι έχει να πει. Σίγουρα, στην εποχή του διαδικτύου όλοι έχουν βήμα για να εκφέρουν τις αποψάρες που έχουν για τα πάντα. Παρομοίως, αρκετοί είναι αμφίβολο κατά πόσο έδωσαν περισσότερο από ένα κλικ στο "Medicine" και την ελάχιστη δυνατή φαιά ουσία για να βγάλουν ετυμηγορία. Σε κάθε περίπτωση, πολλές φορές είναι εύκολο να μένουμε στους μεγάλους του παρελθόντος και να ξεχνάμε ότι στο rock και το metal υπάρχει και παρόν. Ο ντόρος γύρω από το "Amo", ακόμα κι αν είναι για όλους τους λάθος λόγους, είναι μια καλή υπενθύμιση.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα· όσοι είχαν αφήσει τη μπάντα από το Sheffield στις αρχές της δεκαετίας ή, ακόμα χειρότερα, στην προηγούμενη, ας καθίσουν πριν πατήσουν play. Η στροφή από τα core στησίματα σε πιο εμπορικές φόρμες είχε ξεκινήσει από καιρό. Από τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς του "There Is A Hell..." στο ραδιοφωνικό ρεφρέν του "Drown" χρειάστηκαν περίπου πέντε χρόνια, και άλλα τέσσερα από εκεί στο ξεφωνημένο pop του "Mother Tongue". Έχουμε δει πολύ πιο απρόσμενες στροφές, αλλά όσο να 'ναι κανείς δεν μπορεί να αδικήσει το κοινό που αγάπησε το breakdown του "Diamonds Aren’t Forever" και δεν μπορεί να βρει το παραμικρό στοιχείο ταύτισης με τον γυαλισμένο alt-rock ήχο του νέου υλικού.

Αν υπάρχουν δύο στοιχεία που φωνάζουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με doppelgangers που έστειλαν πίσω εξωγήινοι αφού απήγαγαν τον Oli Sykes και την παρέα του, αυτά βρίσκονται σε στιχουργικές και μουσικές εκλάμψεις. Η γραμμή "before the truth will set you free, it'll piss you off" θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί από τους ίδιους το 2012. Αντίστοιχα, κάμποσες διάσπαρτες μελωδίες θα χωρούσαν στο "That's The Spirit". Το "Mantra" δικαιολογημένα επιλέχθηκε ως προπομπός, ενώ το "Nihilist Blues" με το credit στην Amy Lee (βλ. "Never Go Back"), το "Wonderful Life" με το πέρασμα του Dani Filth, και το "Why You Gotta Kick Me When I'm Down?" με τη χορωδία μοιάζουν ως το λογικό επόμενο βήμα στην πορεία της πεντάδας.

Η γραμμή ανάμεσα στην εξέλιξη και την υπεραπλούστευση είναι λεπτή. Περίπου όσο κι εκείνη που διαχωρίζει την καλοφτιαγμένη εμπορική μουσική από τη bubblegum-pop. Το σε ποια από τις δύο πλευρές θα τοποθετήσει κανείς το άλμπουμ, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από τη σκοπιά απ' την οποία θα το κοιτάξει. Οι προσκείμενοι σε ανάλαφρα ακούσματα θα το δουν ως θρίαμβο της ανοιχτομυαλιάς. Οι υπόλοιποι θα ξενιστούν από την απουσία σκληρών στοιχείων και το overproduction. Αν ρωτάτε εμένα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δεν μπορώ να κρύψω ότι μετά το αναμενόμενο σοκ της πρώτης ακρόασης, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να πηγαίνει από sing along σε τι-συμβαίνει-εδώ στιγμές και ξανά απ' την αρχή.

Θα ήταν παράλογο να έχει κανείς από τους Bring Me The Horizon την απαίτηση να γράψουν ένα νέο "Suicide Season" εν έτει 2019. Το να κριθεί το "Amo" σε metal πλαίσιο, έστω και με σύγχρονους όρους, δεν έχει κανένα νόημα. Παρά τις δεδομένες αδυναμίες/αστοχίες, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα γενναίο βήμα και μια πραγματικά fun, προσεγμένη δουλειά.