Killer Be Killed

Reluctant Hero

Nuclear Blast, (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 06/11/2020
Όπου λαλούν πολλά κοκόρια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται» νομίζω είχε πεί ο Βολταίρος (;) και η ρήση αυτή βρίσκει επαρκέστατη υλοποίηση στην περίπτωση των Killed Or Be Killed. Max Cavalera , Greg Puciato (The Dillinger Escape Plan, The Black Queen), Troy Sanders (Mastodon) και η μόνη διαφοροποίηση σε σχέση με το εκρηκτικό ντεμπούτο του supergroup, στη θέση των drums όπου τον David Elitch (Mars Volta) αντικατέστησε ο Ben Koller (Converge, All Pigs Must Die) ο οποίος βέβαια δρούσε ως session drummer στα live που δώσανε οι KBK.

Από τη φιλοσοφία θα το γυρίσω στη χημεία και θα αναφερθώ στο εκρηκτικό αποτέλεσμα μερικών χημικών ενώσεων που από τα στοιχεία που ενώνονται μπορεί να γίνει κάτι καυτό, έντονο και με τεράστια έκλυση ενέργειας. Τα συστατικά αυτής της ένωσης ξέρουμε ότι λειτουργούν καλά μαζί από το ομότιτλο πολύ καλό ντεμπούτο τους πριν έξι χρόνια. Σε μια συνέντευξη ο Troy Sanders αστειεύομενος δήλωσε ότι οι KBK είναι σαν τους Ολυμπιακούς αγώνες, συναντιούνται κάθε τόσο και βγάζουν ένα δίσκο. Το ερώτημα λοιπόν στη δεύτερη σύμπραξη όλων αυτών των λαμπρών ονομάτων είναι αν και τώρα το αποτέλεσμα είναι εξίσου εκρηκτικό και ποιά η θέση του άλμπουμ ενός supergroup στις παρακαταθήκες της μουσικής ιστορίας;

Προφανώς και τους ίδιους δεν τους νοιάζει καθόλου. Είναι φανερό και από τα έντεκα κομμάτια του δίσκου ότι πρόκειται για μια παρέα που γουστάρουν να παίζουν κατά βάση μαζί, να τζαμάρουν και το να βγούνε και έντεκα κομμάτια στη πορεία είναι σχετικά εύκολο με ελάχιστη προσπάθεια από τέτοιους καλλιτέχνες και προσωπικότητες.

Όπως και στο ντεμπούτο τους, έτσι και εδώ οι συνθέσεις είναι ένα ομογενές μίγμα των επιρροών και των τριών κυρίως αλλά με τα drums του Koller να προσδίδουν έναν λίγο πιό punk χαρακτήρα. Κάθε κομμάτι φαίνεται σαν να γράφτηκε με κάποιον από τους τρεις να έχει τη κεντρική ιδέα του riff (οι επιρροές του Max πχ φαίνονται στο "From A Crowded Wound") και οι υπόλοιποι να χτίζουν πάνω σε αυτό εναλλάσοντας στοιχεία και φωνές με έναν αρμονικό τρόπο. Ή τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση.

Το αποτέλεσμα ωστόσο δεν είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο δυστυχώς. Αν στο πρώτο άλμπουμ αυτή η συγχώνευση στυλ και επιρροών λειτουργούσε πρωτοποριακά και ευεργετικά, εδώ το πράγμα δείχνει λιγάκι πιο μπερδεμένο και πιο μπουκωτικό αν μπορώ να το περιγράψω έτσι. Αν μου επιτρέπετε μια ποδοσφαιρική αναλογία, είναι σαν μια ομάδα με πέντε Μέσι και πέντε Ρονάλντο και ένα Νόιερ στο τέρμα και και αναλώνονται σε τσαλιμάκια, μαγκιές και υπερφίαλες ενέργειες εντυπωσιασμού. Έτσι και εδώ με κάποιες εξαιρέσεις - όπως για παράδειγμα το πρώτο single "Dream Gone Bad" το οποίο Mastodon-ίζει και μας αρέσει πολύ αλλά και το punk "FIlthy Vagabond" που σε αρπάζει από τα μούτρα και σε χώνει σε ένα νοητό circle pit - έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις που προσπαθούν υπερβολικά και καταλήγουν να μπερδεύουν. Για παράδειγμα το "Left Of Center" το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο, straight κομμάτι με ένα ωραίο riffάκι και δομή αλλά πρέπει μέσα σε τρία λεπτά να χωρέσουμε ολονών τις επιρροές και ολοκληρώνεται κάπως περίεργα. Υπάρχουν οι mid-tempo στιγμές ("The Great Purge" και το ομότιτλο "Reluctant Hero") τα οποία πέφτουν πάλι στην ίδια παγίδα της πολυφωνίας και καταντάνε απλά ξερά και άχρωμα. Σαν ένα μικρό διαμαντάκι θα ξεχωρίσω επίσης και το "Animus" με διάρκεια μόνο ένα λεπτό αλλά ενέργεια πυρηνικής βόμβας βγαλμένο από τα thrash σπλάχνα του Max.

Το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν παραπάνω το εγχείρημα που γεννήθηκε με το ντεμπούτο τους μεν αλλά το διασκέδασαν και σίγουρα η συνύπαρξη τους βγάζει στιγμές που αξίζουν να ακουστούν δε. Δείτε το σαν ένα τζαμάρισμα από τους αγαπημένους σας καλλιτέχνες και με χαμηλά τον πήχη δεν θα απογοητευτείτε πολύ.

  • SHARE
  • TWEET