Amaranthe

Manifest

Nuclear Blast (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 02/10/2020
Το blockbuster metal τρένο συνεχίζει ακάθεκτο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχουν περάσει δέκα χρόνια και πέντε δίσκοι από τότε που οι Amaranthe εμφανίστηκαν σαν εξωγήινοι στον μοντέρνο metal κόσμο με το "Leave Everything Behind" EP. Ο συνδυασμός ξεδιάντροπα πιασάρικων γραμμών με heavy ήχους και κάμποσα ηλεκτρονικά στοιχεία ήταν αρκετός για να τους βάλει σε μία κάπως παράξενη γωνιά του σύγχρονου σκληρού ήχου, αλλά και για να τους κάνει να ξεχωρίσουν την ίδια στιγμή. Από τότε μέχρι σήμερα πολλά πράγματα άλλαξαν. Το κέφι και η επιμονή αυτού του σχήματος στον ήχο που τους καθιέρωσε δεν βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά.

Οι Σκανδιναβοί έχουν καθιερωθεί στα όρια του δυνατού ως όνομα στον modern metal μικρόκοσμο, κι αυτό αποτυπώνεται πλήρως στην έκτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Όσοι έχουν στοιχειώδη επαφή με τη μέχρι τώρα παρουσία του συγκροτήματος δεν θα συναντήσουν τίποτα το αναπάντεχο εδώ. Οι πειραματισμοί (βάζετε ελεύθερα εισαγωγικά) είχαν λίγο-πολύ μειωθεί στο ελάχιστο από το "Helix" και συνεχίζουν να κινούνται σε αντίστοιχα επίπεδα. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις μεγάλες μελωδίες και το distortion, τα καθαρά φωνητικά και τα γρυλίσματα, τα double bass ρυθμικά και τα μπλιμπλίκια, διατηρούνται στο έπακρο.

Ακόμα κι ανυποψίαστος να είσαι, τα πρώτα μέτρα και το κοφτό μπάσιμο του "Fearless" είναι αρκετά για να καταλάβεις πού πάει το πράγμα. Τα τσιτωμένα πλήκτρα γεμίζουν τα ηχεία. Το riff δεν αργεί να ακολουθήσει. Η παραγωγή τραβάει ποπ-κορν. Τα τριπλά φωνητικά σε πιάνουν απ' το γιακά και σε τραβάνε στο χοροπηδηχτό ρεφρέν. Οι προβολείς καθόλου παράλογα μένουν στραμμένοι στην Elize Ryd, ωστόσο αυτή τη φορά η συνεισφορά του ντουέτου Molin/Englund είναι περισσότερο μοιρασμένη. Ακούστε τις αρμονίες στο "Viral" ή τις διαρκείς εναλλαγές στο "Adrenaline" και θα έχετε μία αντιπροσωπευτική εικόνα.

Κοιτώντας προσεκτικά, τα βήματα μπροστά δεν απουσιάζουν εντελώς· είναι μικρά, και κάπως κρυμμένα πίσω από το σφιχτοδεμένο σύνολο, αλλά είναι εκεί. Η συνεργασία με τη Noora Louhimo στο "Stronger" μπορεί να μη σε πιάσει με την πρώτη, αλλά είναι καλοστημένη και ουσιώδης. Το πέρασμα των Apocalyptica στο "Crystalline" δίνει έναν διαφορετικό αέρα, φέρνοντας λίγο στις ήπιες στιγμές των Within Temptation. Τα ξεσπάσματα στο "Boom!" ολοκληρώνουν μια άτυπη τριλογία, δίπλα στα "Fury" & "GG6", με τον πλέον διασκεδαστικό τρόπο. Ανάμεσά τους, το "Archangel" κάθεται ως μια από τις μεγαλύτερες συνθέσεις στη δισκογραφία της μπάντας.

Το "Manifest" είναι απείρως διασκεδαστικό και άμεσο. Δεν προσπαθεί να φέρει καινοτομίες, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία του. Μιλώντας για ένα συγκρότημα που από τα πρώτα του βήματα κατάφερε να μπασταρδέψει το metal στήσιμο με pop ευαισθησίες, ηλεκτρονικά ηχοχρώματα και καθετί θεωρητικά αταίριαστο, το παράξενο θα ήταν οι πειραματισμοί (βλ. παραπάνω) να συνεχίζουν τόσα άλμπουμ και χρόνια αργότερα. Οι Ryd, Mörck & Co. ξέρουν ακριβώς πώς θέλουν να προχωρήσουν, και σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, στόχος αυτήν τη φορά ήταν να πάνε στο επόμενο επίπεδο. High score μπορεί να μην έπιασαν, αλλά σίγουρα τα κατάφεραν, ξανά.

  • SHARE
  • TWEET