Stone Temple Pilots

Perdida

Rhino (2020)
Από τον Παντελή Κουρέλη, 07/05/2020
​Ευχάριστη μίνι έκπληξη, σε ακουστικό μοτίβο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα αδέρφια De Leo δεν ξέχασαν ποτέ να γράφουν ωραίες μελωδίες, όμως σε επίπεδο Stone Temple Pilots δυστυχώς άγονταν και φέρονταν από τις εξαρτήσεις του ταλαντούχου Scott Weiland, που τελικά του κόστισαν και τη ζωή. Στα διάφορα off των πολλών on and off της πολυτάραχης σχέσης τους με τον Weiland, συχνά είχαν κάτι να δώσουν μουσικά. Είτε με τους Talk Show, όπου μάλιστα ήταν μαζί τους και ο Eric Kretz, είτε με τους Army Of Anyone, με τους οποίους έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο το 2006 με τραγουδιστή τον Richard Patrick των Filter.

Όταν ο Weiland αποχώρησε για τελευταία φορά, οι Pilots έβγαλαν ένα EP με τον Chester Bennington πίσω από το μικρόφωνο. Γνωρίζοντας το τι συνέβη και με τον Chester λίγα χρόνια μετά, φρονώ πως η προσπάθεια που χρειαζόταν για να ξανασηκωθούν σίγουρα δεν ήταν και μικρή. Καταρχάς, μέσω πολλών οντισιόν που έκαναν κατέληξαν τελικά να προσλάβουν τον, με θητεία στο αμερικανικό X Factor, Jeff Gutt. Μετά από έναν στην καλύτερη περίπτωση χλιαρό δεύτερο ομότιτλο δίσκο πριν δυο χρόνια, οι Καλιφορνέζοι (εκ San Diego και όχι Seattle) κάνουν μια μίνι έκπληξη από εκεί που δεν το περιμέναμε.

Στον φετινό τους δίσκο έχουν αφήσει κατά μέρος την οργή και τα επίδοξα hooks και κινούνται σε ήρεμα, ακουστικά μονοπάτια, με επιρροές από folk μέχρι και country. Όσο ωραία και πωρωτικά κι αν ήταν κομμάτια όπως το "Unglued" ή το "Down", προσωπικά πάντα εκτιμούσα και τις πιο ήρεμες στιγμές των Stone Temple Pilots, απλώς δεν τις συναντούσαμε συχνά στους δίσκους τους. Το "Perdida", αποτελείται μόνο από τέτοιες. Ο τίτλος σημαίνει «απώλεια» στα ισπανικά, οπότε μάλλον το παρελθόν τους βαραίνει ακόμα συναισθηματικά.

Στο πρώτο single "Fare Thee Well" το κιθαριστικό solo φέρνει στο νου country, ενώ το κομμάτι διαθέτει και pop φωνητικές αρμονίες. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Three Wishes", προσπάθησα ασυναίσθητα να μεταφράσω το ακουστικό riff σε ηλεκτρικό. Η εξήγηση που έδωσα αργότερα είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί αν είχε διαφορετική ενορχήστρωση, θα έμοιαζε πολύ με τις παλιότερες δουλειές τους. Οι μελωδίες του "Years" έχουν μια πιο vintage αισθητική, ενώ τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Robert De Leo.

Στο "I Didn’t Know The Time", ένα φλάουτο υποβοηθά την ατμόσφαιρα, με κερασάκι στην τούρτα όμορφα ακουστικά κιθαριστικά solos. Στο παρόμοιας αισθητικής "She’s My Queen" το φλάουτο σολάρει και συνεπικουρούμενο από τα όμορφα κρουστά μας δίνει ακόμα ένα καλογραμμένο τραγούδι. Η αίσθηση ότι κι αυτά τα δυο τραγούδια θα μπορούσαν να ήταν από τις παλιές μέρες, αλλά με άκρως διαφορετικές ενορχηστρώσεις, επανέρχεται.

Το οποίο είναι και λογικό, μιας και οι βασικοί συνθέτες έχουν παραμείνει οι ίδιοι. Απλώς, πρώτον έχουν μπολιαστεί και με τη συνθετική συμβολή του Gutt και δεύτερον η βασική διαφορά από τις παλιότερες δουλειές τους είναι ότι εδώ μιλάμε για ακουστικές εκτελέσεις. Πολύ ωραίο βρήκα επίσης το "You Found Yourself While Losing Your Heart", αλλά και το κλείσιμο με το "Sunburst", ενώ το "Miles Away" ήταν ίσως το λιγότερο δυνατό τραγούδι.

Η φωνή του Gutt σε μερικές στιγμές φέρνει τον νου τις πιο crooner στιγμές του Weiland, όμως αυτό θα έλεγα ότι είναι ανεπαίσθητο. Μπορώ να τον φανταστώ να τραγουδάει τα παλιά τραγούδια και προφανώς η επιλογή του έγινε και με αυτό το κριτήριο, όμως εδώ μιλάμε πια για ένα διαφορετικό στυλ στη μουσική. Η απλώς διακριτική παρουσία του ηλεκτρισμού απογυμνώνει τις μελωδίες, βγάζοντάς τους τον μανδύα της ηλεκτρικής έντασης και τις αφήνει πιο έκθετες. Το στοίχημα όμως κερδίζεται, γιατί το songwriting είναι αξιόλογο, η φωνή έχει δέσει καλά με τις όμορφες ιδέες της ενορχήστρωσης κι αυτό που ακούμε θυμίζει μεν τα παλιά, αλλά είναι ταυτόχρονα και διαφορετικό.

Ως μεγάλο αλμπουμάκια, με χαροποιεί ιδιαιτέρως ότι το "Perdida" δεν έχει κάποιο τραγούδι του οποίου την ακρόαση να θέλω να αποφύγω. Το να μπορείς να διακρίνεις πόσα κομμάτια από όλα όσα έχεις ετοιμάσει πρέπει τελικά να βάλεις μέσα στον δίσκο σου, είναι κι αυτό ταλέντο.

Δε θέλω να το πω «ώριμο» γιατί μπορεί να εκληφθεί με αρνητική χροιά, δεδομένου ότι οι Stone Temple Pilots κοντεύουν τα 30 χρόνια. Θα το πω διαφορετικό από αυτό που μας είχαν συνηθίσει, θα το πω mellow, θα το πω επιστροφή στις ρίζες, θα πω ότι έχει μια πιο χαλαρή προσέγγιση. Τελικά θα το πω ένα ωραίο άκουσμα από μια μπάντα που η πορεία της ήταν ξυστά από τις μεγάλες και που με βάση αυτά που έχει περάσει, θα μπορούσε και να τα είχε παρατήσει. Καλοδεχούμενο.

  • SHARE
  • TWEET