Fontaines D.C.

Αν η μισή καρδιά της σύγχρονης rock μουσικής, ή τέλος πάντων της rock μουσικής που ακόμη αναπνέει, χτυπάει στο Νότιο Λονδίνο, τότε η άλλη μισή νομίζω ότι χτυπάει στο Δουβλίνο. Και, αν δεν με πιστεύετε, αυτό είναι κάτι που μπορείτε να το ανακαλύψετε κι εσείς εύκολα αν αφουγκραστείτε προσεχτικά τα συγκροτήματα που ξεπηδάνε καθημερινά εκεί.

Κεντρικό ρόλο σε όλο αυτό έχουν οι Fontaines D.C. οι οποίοι, αν και υφίστανται ως συγκρότημα εδώ και κάποια χρόνια, μόλις κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Ακόμη όμως και αυτοί, εμού συμπεριλαμβανομένου, που νοιώθαμε ψυλλιασμένοι για το τι θα ακούγαμε, τελικά αιφνιδιαστήκαμε από το συνολικό επίπεδο του ντεμπούτου των Δουβλινέζων.

Το "Dogrel" είναι από αυτούς τους δίσκους που διψάνε να ακουστούν. Ξεχειλίζει έμπνευση, δυναμικότητα κι ενέργεια ικανή να ταρακουνήσει τη μουσική βιομηχανία και να την αναγκάσει να στρέψει το βλέμμα της προς το μέρος τους. Παράλληλα όμως, το post-punk των Fontaines D.C. εμπεριέχει και μια νοσταλγική διάθεση κλείνοντας το μάτι σε όσους μεγάλωσαν με το εναλλακτικό rock των '80s και των '90s. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει και ισορροπεί τέλεια μεταξύ των διδαχών των The Fall, των New Order και των Sonic Youth ενώ, συγχρόνως, η Ιρλανδική παράδοση των μουσικών έρχεται και αγκαλιάζει το τελικό αποτέλεσμα καθιστώντας το φρέσκο και πραγματικά ιδιαίτερο.

Και ναι, με δεδομένο ότι πρέπει να εξετάζουμε τα πάντα με βάση την εποχή στην οποία ανήκουν, είναι αλήθεια πως το συγκρότημα μπορεί να μην πρωτοτυπεί τρομερά όμως ξεχωρίζει πραγματικά χάρη στη διάθεση, αλλά και την ικανότητα του, να ανανεώσει και να ξανακάνει επίκαιρο, ή ακόμη και mainstram, έναν ήχο που πολλοί θεωρούσαν τελειωμένο.

Σε αυτή βέβαια την προσπάθεια τους δεν είναι μόνοι. Όπως είπα εξαρχής, το Δουβλίνο αποτελεί σήμερα ένα φυτώριο νέων συγκροτημάτων τα οποία σιγά σιγά αρχίζουν και στήνουν τη δική τους σκηνή, ενώ στο Λονδίνο, εδώ και χρόνια, παρακολουθούμε μια έκρηξη από νέα, και άκρως ενδιαφέροντα, σχήματα. Μακριά λοιπόν από ποζεριλίκια, άσκοπες φλυαρίες και ανούσια διαφημιστικά κόλπα, οι Fontaines D.C. επικεντρώνονται στη μουσική τους και αποδεικνύουν, ήδη από τον πρώτο τους δίσκο, πως ανήκουν σε αυτή την κατηγορία μουσικών που ακολουθούν το δρόμο τους αδιαφορώντας για τάσεις και τυχόν καλούπια στα οποία πρέπει να μπουν για να κάνουν καριέρα.    

Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνουν να παράγουν ειλικρινή, τσαμπουκαλεμένη αλλά και ρομαντική, άκρως ποιοτική μουσική, ικανή να κάνει τους πιτσιρικάδες να χοροπηδήσουν μανιασμένα και τους λίγο μεγαλύτερους να χαμογελάσουν βλοσυρά σκεπτόμενοι όλους όσους τις τελευταίες δεκαετίες μας διαβεβαιώνουν πως το rock πέθανε.

Ο δουβλινέζικος ουρανός μοιάζει σίγουρα πιο όμορφος υπό τον ήχο των τραγουδιών των Fontaines D.C.. Νομίζω το ίδιο θα ισχύσει και για τον αθηναϊκό όταν θα έρθει η στιγμή να τους δούμε ζωντανά στο Release Athens Festival παρέα με τους New Order. Μέχρι τότε όμως το "Dogrel" είναι ένας δίσκος που δεν θα σταματήσει να ακούγεται από τα ακουστικά μου. Πιστεύω ότι το ίδιο θα συμβεί και σε εσάς άπαξ και του δώσετε την ευκαιρία που του αξίζει.