Ηχοτοπία

Το οπτικοακουστικό project Ηχοτοπία δεν είναι ένα συνηθισμένο συγκρότημα, είναι ένα σύνολο από δημιουργούς οι οποίοι χαρακτηρίζονται από διαφορετικές αρετές και συνεργάζονται με σκοπό την παραγωγή ιδιαίτερων ήχων. Ανάμεσα στις αξιοσημείωτες προσωπικότητες των Ηχοτοπία βρίσκεται ο μουσικός και παραγωγός των Electrowave, Στέφανος Κωσταντινίδης ο οποίος αποτέλεσε ιθύνων νους πίσω από τον ήχο των Electroware και μέλος των drog_A_tek και των Groove Machine. Με λίγα λόγια πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ηλεκτρονικής μουσικής στη δεκαετία του '90. Μαζί με το Τηλεματικό Μυρμήγκι και τον Παναγιώτη Τομαρά συνεργάστηκαν για την παραγωγή της μουσικής σε μία παράσταση του εθνικού θεάτρου και ανακάλυψαν πως ψάχνονται για κάτι καινούργιο με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν αυτό το σχήμα.

Στην εποχή των επαναλαμβανόμενων ρυθμών τα Ηχοτοπία χτυπούν την άποψη ότι η έμπνευση πάσχει δημιουργώντας το 2017 το πρώτο τους άλμπουμ στο οποίο παραποιούν οπτικό υλικό από γνωστές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60 επαναπροσδιορίζοντας τη νουάρ ατμόσφαιρα μέσα από μετρονομικούς, techno και vaporwave ρυθμούς. Το μουσικό πείραμα περιπλανιέται στην Αθήνα χτίζοντας φανταστικές ιστορίες για την αγάπη, την πόλη και τη φευγαλέα καθημερινότητα. Προσεγγίζουν το ελληνικό κινηματογράφο κάνοντας το δικό τους σχολιασμό για το σήμερα και έτσι ο "Δράκος" του Νίκου Κούνδουρου παίρνει σκοτεινή ηλεκτρονική υπόσταση αλλά και τα ευγενικά λόγια της Αλεξάνδρας Λαδικού στην ταινία "Παρένθεση" του Τάκη Κανελλόπουλου τοποθετούνται πειραματικά στο σωρό των άθλιων και ψεύτικων λέξεων που χρησιμοποιεί ο «σύγχρονος» άνθρωπος.

Στις κωμικοτραγικές γκρικ ποπ τους μελωδίες, όπως οι ίδιοι τις αποκαλούν, προστέθηκε πριν λίγες μέρες το καινούργιο τους μουσικό εγχείρημα με τίτλο "Χωρίς Ταχύτητα". Αυτήν τη φορά χαρτογραφούν από ψηλά την πόλη που δεν κοιμάται μέσω της σύνθεσης, "Αύριο Θα Φύγω" και μας συνεπαίρνουν στον δικό τους κόσμο όπου ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων ο καθένας από εμάς αξίζει μια βόλτα. Εκατομμύρια κουμπάκια και εκρήξεις και ήχοι από συνθήκες τις καθημερινότητας έρχονται στο μυαλό μου ακούγοντας τις "Ευθείες Γραμμές" επιβεβαιώνοντάς μου πως όταν η τεχνολογία βρίσκεται στα χέρια των καλλιτεχνών τότε συμβαίνουν τέτοια μικρά αριστουργήματα.

Συχνές εναλλαγές στις ατμόσφαιρες των κομματιών δίνουν την ευκαιρία στον ακροατή να πλάθει τις δικές του ιστορίες στο μυαλό έχοντας σαν εφόδιο electro-techno κατευθυντήριες γραμμές. Επιπλέον, διασκευάζουν το "Ένα Παράξενο Τραγούδι" από τα Ξύλινα Σπαθιά και μετατρέπουν τα λόγια του Παύλου Παυλίδη σε μουσικό χαλί για δεκάδες κινηματογραφικές σκηνές που γεννιούνται από τα αναλογικο-ψηφιακά synthesizers, sequensers και drum machines. Το πείραμα με κερδίζει μέχρι το τέλος καθότι στο κομμάτι "Σύμπαν" απαγγέλλεται ποίηση του Γιώργου Γραμματικάκη από το βιβλίο του με τίτλο "Η Κόμη Της Βερενίκης" κατορθώνοντας να αποθανατίσει στιγμές από το ηλεκτρονικό νουάρ του μέλλοντος. Αναρωτιέμαι λοιπόν, με ποιον τρόπο αποδίδουν live όλες αυτές τις εικόνες που δημιουργεί η μουσική τους και αν πρόκειται για ένα αξιομνημόνευτο οπτικοακουστικό ταξίδι. Για του λάτρεις αυτού του είδους των μουσικών περιηγήσεων θεωρώ πως αποτελεί επιτακτική ανάγκη η ακρόαση αυτού του δίσκου και φυσικά η φυσική μας παρουσία στο επερχόμενο live τους.