Lightning Bolt

Ετοιμάσου να κατουρηθείς πάνω σου. Ο δίσκος μπορεί να σε βάλει να αυτοπυρποληθείς και να το κάνεις με θέληση και μανία. Ρίξε μια ματιά πως ακριβώς στήνουν τις ζωντανές τους εμφανίσεις για να πάρεις μια ιδέα με το τι έχεις να αντιμετωπίσεις.

Υπάρχουν πάνω από 25 χρόνια. Μπορεί τα διάφορα project τους να μην τους αφήνουν να κυκλοφορούν τόσο συχνά δουλειές, αλλά όταν το κάνουν, συνήθως εντυπωσιάζουν. Ήταν το 2003 όταν αυτοί εδώ οι κάφροι κυκλοφόρησαν το "Wonderful Rainbow". Τότε τα μόνα ας πούμε θορυβώδη ακούσματα (μου) ήταν το noise-rock των Swans, των Boris, των Sonic Youth, των The Jesus Lizard, των Shellac και των Big Black. Αλλά αυτοί δεν είχαν καμία σχέση. Δεν έμοιαζαν πραγματικά με κανέναν από τους παραπάνω. Αναφέρομαι σε αυτόν το δίσκο καθώς προσωπικά, αλλά νομίζω και γενικότερα, έκανε τον μεγαλύτερο θόρυβο και έφτιαξε το όνομα και τον ήχο αυτής της μπάντας. Μετά από αυτό, ή καλύτερα μετά από την επίσης δισκάρα "Hypermagic Mountain" (κάποιοι με το δίκιο τους θα την έβαζαν στην κορυφή των κυκλοφοριών τους) ακολούθησε μια κοιλιά η οποία τερματίστηκε με το εκπληκτικό "Fantasy Empire". Να θυμίσω ότι η βάση της μουσικής τους είναι το μπάσο (με άπειρη παραμόρφωση), τα τύμπανα και συνήθως ένα χαλασμένο μικρόφωνο.

Φέτος έρχονται και παρουσιάζουν ένα σύγχρονο και εξαιρετικά μοντέρνα αντισυμβατικό noise-rock. Πιο αναλυτικά θα έλεγα ότι φτιάχνουν προοδευτικά μαθηματικά κομμάτια με κάθε ιδέα να περνάει από μια παραμόρφωση θορύβου που τα καθιστά σκληρά, επίπονα και δυνατά. Το πλέον όμορφο στη φετινή τους δουλειά είναι ότι μέσα σε αυτό τον πανικό και τη μανιώδη ταχύτητα χωράει και μελωδία. Κι όμως, η μελωδία, η οποία μπορεί να είναι κρυμμένη πίσω από στρώματα θορύβου, είναι εκεί και βασιλεύει. Θες να το πεις punk, ή σου ταιριάζει καλύτερα ο όρος μοντέρνο hardcore. Μέσα δεν θα πέσεις ποτέ. Εκεί είναι η ουσία. Όπως και στους περσινούς Daughters δεν χώραγε καμία ταμπέλα, έτσι κι εδώ η φασαρία είναι ο κορμός και η παλαβομάρα τα κλαδιά.

Θα ακουστεί βαρύ, αλλά οι Lightning Bolt μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή. Η αισθητική τους, η μουσική τους πορεία, η διάθεση και η έμπνευση τους είναι μοναδικά. Ο τρόπος, ο τόπος και οι ιδέες που κατεβάζουν είναι ξεχωριστά. Η πραγματικότητα τους είναι αυθεντική. Η αρρώστια τους απάλευτη και η μουσική τους κουλτούρα εξαιρετική. Το πρώτο κομμάτι "Blow To The Head" είναι από τα πιο σπιντάτα και γρήγορα κομμάτια που έχουν φτιάξει. Βίαιο και παραδόξως πιασάρικο με ένα αντι-riff στο μπάσο που (ίσως να κάνω και λάθος) μου θυμίζει το "Paint It, Black" τουλάχιστον στα κοψίματα. Το επόμενο “USA Is A Psycho” (θα βάλω μαζί του και το "Tom Thump") είναι επίσης γρήγορο, με μονοκόμματα τύμπανα που επιτρέπουν στο έγχορδο να είναι απλά ακόλουθος και στον Chippendale να ουρλιάζει υπό παραμόρφωση μερικές λέξεις. Το επόμενο "Air Conditioning" κατεβάζει λίγο την ταχύτητα (αρχικά), αλλά βρωμίζει ακόμα περισσότερο τον ήχο και γίνεται απιθανα hardcore στην πορεία. Βίαιο και νεανικό, μανουριάζει σε κάθε ιαχή και σκοτώνει στο punk πέρασμά του. Στο "Hüsker Dön't" θα βρεις ίσως το πιο παραδοσιακό και ανθρωπινό κομμάτι τους. Έχει βάση, δεν ξεφεύγει πάρα πολύ αν και κρέμεται στον γκρεμό και παρουσιάζει βατά τύμπανα και μια σταθερή μπασογραμμή ας πούμε εύπεπτη, η οποία μεταμορφώνεται σε Iron Maiden riff προς το τέλος του κομματιού και απαιτεί μερικά γηπεδικά ωωω(!) που συνήθως ακολουθούν power metal μπαλάντες!

Παραδόξως, όλα τα προηγούμενα κομμάτια είναι αρκετά πιασάρικα. Εκτός αυτής της αισθητικής ακολουθεί το "Big Banger" (θα βάλω στην ίδια λογική και το τελευταίο "Van Halen 2049") , τα οποία ουσιαστικά προσπαθούν να συντρίψουν τα πάντα. Μιλάμε για εκπληκτικά κομμάτια που όμοια τους δύσκολα θα βρεις. Δώσε τους μεγάλη προσοχή είναι προοδευτικά, ξεθεωτικά, καινοτόμα και μοναδικά. Στη συνέχεια το "Halloween 3" έχει λίγο απ’ όλα, είναι εντελώς ξεδιάντροπο και θα το έλεγα σαν μια μαρμελάδα θορύβου. Ακραία πειραματικό και αυστοσχεδιαστικό μπορεί να σε τρελάνει. Ακολουθεί το "Don Henley Ιn The Park" που έχει ρόλο γέφυρας για να μας περάσει στο "Bouncy House" το οποίο ειναι ίσως το πιο ενδιαφέρον πειραμα της κυκλοφορίας. Αν προσέξεις έχει επί πέντε λεπτά το ίδιο ρυθμικό πέρασμα από πίσω, όμως οι αλλαγές ταχύτητας και τα γεμίσματα στα τύμπανα δημιουργούν μια άλλη αίσθηση. Τι απέμεινε; Το χιτάκι του δίσκου, το "All Insane" που έχει την πιο όμορφη μελωδία, τα πιο βατά ας πούμε φωνητικά από εφέ ντουντούκας και έναν καταπληκτικό τόνο και ρυθμό που σε ξεκινάει με χορό και σε αφήνει με headbanging. Ψυχεδελειαααα λα λαρά λαρά λαλά!

Brian Gibson και Brian Chippendale είστε γαμημένα τέλειοι.

Bandcamp