Bob Mould

Sunshine Rock

Merge (2019)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 24/04/2019
Τίμιο ηλιόλουστο rock από έναν σπουδαίο δημιουργό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Bob Mould δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν και φτιάχτηκαν οι τεράστιοι Hüsker Dü μέχρι τη δημιουργία των Sugar τη δεκαετία του 1990, κι από εκεί στις πολλές και συχνές solo του κυκλοφορίες, έχει αποδείξει πως είναι ένας γνήσιος rock 'n' roll ήρωας κι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους καλλιτέχνες.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι σχεδόν όλα τα συγκροτήματα της εναλλακτικής rock μουσικής που ξεπήδησαν από την άλλη μεριά του Ατλαντικού τις δεκαετίες του 1980 και 1990 αναφέρουν τους Hüsker Dü ως μια από τις σημαντικότερες επιρροές τους. Όμως, αδιαμφισβήτητα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τρία λοιπόν χρόνια μετά το "Patch The Sky" ο Bob Mould επιστρέφει με την 13η προσωπική του κυκλοφορία.

Το "Sunshine Rock" είναι αρκετά διαφορετικό από τις πρόσφατες δουλειές του καλλιτέχνη, κυρίως λόγω της πιο εξωστρεφούς προσέγγισής του η οποία συνοδεύεται και από την επιστροφή του στον πιο σκληρό κιθαριστικό ήχο. Το άλμπουμ ξεχειλίζει ενέργεια και δυναμισμό καθώς, χωρίς να πρωτοτυπεί, ο Mould δείχνει να επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του καλλιτεχνικά.

Αυτό φυσικά συνδέεται και με τις αλλαγές που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στη ζωή του. Η μετακόμιση από το San Francisco στο Βερολίνο φαίνεται πως ξαναγέμισε τις μπαταρίες του 58χρονού μουσικού ο οποίος εδώ μας παραδίδει ένα δίσκο που συμπυκνώνει όλη την πορεία του Mould μέσα από ένα πρίσμα αισιοδοξίας, ισορροπώντας άψογα μεταξύ φρεσκάδας κι ωριμότητας. Τεράστιο ρόλο φυσικά στο τελικό αποτέλεσμα παίζει και το rhythm section των Jason Narducy και Jon Wurster. Εξαιρετικοί μουσικοί με τεράστια εμπειρία συμπληρώνουν άψογα τις συνθέσεις του τραγουδιστή και, παρά την παρουσία πολλών μουσικών οργάνων στα κομμάτια, οι τρεις τους ουσιαστικά αποτελούν την καρδιά του δίσκου και του προσδίδουν μια αμεσότητα που σε πιάνει από τα μούτρα και σε κρατάει μέχρι το τέλος.

Φυσικά, οφείλω να κάνω σαφές ότι σε καμία περίπτωση το "Sunshine Rock" δεν προσφέρει επί της ουσίας κάτι στο σύγχρονο καλλιτεχνικό στερέωμα. Δεν είναι μια δουλειά που στόχο έχει να επαναπροσδιορίσει το σύγχρονο rock, ούτε ένας δίσκος που «πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε φέτος». Πρόκειται για ένα αρκετά προσωπικό άλμπουμ από έναν δημιουργό που, παρά τα όσα έχει περάσει, σήμερα δείχνει να διασκεδάζει με αυτό που κάνει και μας παραδίδει μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την εμπορική επιτυχία ή για το πώς θα αντιδράσει το κοινό. Όμως, στην πραγματικότητα, είναι τρομερά δύσκολο να μείνει κανείς ασυγκίνητος από έναν δίσκο που περιέχει κομματάρες όπως το "Thirty Dozen Roses" ή το "I Fought".

Μπορείτε να προσπεράσετε το "Sunshine Rock" για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Όμως, αν είστε από αυτούς που αγαπήσατε την εναλλακτική σκηνή και το punk των Η.Π.Α. όπως παιζόταν πριν περίπου 30 χρόνια, θα νοιώσετε ότι σας αφορά αυτός ο δίσκος και νομίζω ότι θα τον ακούσετε ουκ ολίγες φορές. Πρόκειται εξάλλου για μια απολύτως τίμια, ειλικρινή δουλειά από έναν σπουδαίο μουσικό που συνεχίζει να προχωρά τιμώντας όμως παράλληλα τις ρίζες του.

  • SHARE
  • TWEET