Frank Carter & The Rattlesnakes

End Of Suffering

International Death Cult (2019)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 31/05/2019
Ώρα για breakthrough
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύσκολο πράγμα να παίζεις rock στον εικοστό πρώτο αιώνα και να θέλεις να απευθυνθείς σε μεγάλο ακροατήριο. O πολύς κόσμος στην καλύτερη περίπτωση έχει αφήσει τις κιθάρες και τα σχετικά μερικές δεκαετίες πίσω. Στη χειρότερη τις έχει ξεγράψει. Από την άλλη, το συντριπτικό ποσοστό εκείνων που ασχολούνται με τη σύγχρονη σκληρή μουσική έχει αλλεργία στο mainstream. Δεν έχει νόημα να αναφερθούν παραδείγματα. Αντί αυτού, προσπαθήστε να ανακαλέσετε πρόσφατες περιπτώσεις rock stars. Δύσκολο, ε; Με το "End Of Suffering" ο Frank Carter βάζει δυνατά υποψηφιότητα για να μπει σε αυτήν τη μικρή λίστα.

Όσοι άφησαν τον εγγλέζο στην περασμένη δεκαετία, τους Gallows και τα δύο LP-διαμάντια μοντέρνου hardcore που κυκλοφόρησαν με εκείνον πίσω από το μικρόφωνο, έχουν κάθε δίκιο να κοιτούν απορημένα. Για τους υπόλοιπους, που διατήρησαν επαφή με τα επόμενα βήματά του, η συγκεκριμένη εξέλιξη πρέπει να μοιάζει κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Η πρώτη απόπειρα (βλ. Pure Love) αν κι ενδιαφέρουσα, ήταν κάπως άγαρμπη. Με τους Rattlesnakes όμως ο Carter κατάφερε να βρει μια περίπου χρυσή τομή ανάμεσα στο οργισμένο punk του "Orchestra Of Wolves" και το εναλλακτικό, πιασάρικο rock που τόσο φαίνεται να αγαπάει.

Μετά το βγαλμένο από τα zeroes "Blossom" και το πιο ισορροπημένο "Modern Ruin", το ντουέτο επιστρέφει μελωδικότερο από ποτέ. Η στροφή που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια ολοκληρώνεται, χωρίς ντροπές ή πισωγυρίσματα. Ο ήχος είναι όσο πιο ραδιοφωνικά alternative πάει, οι κιθάρες του Dean Richardson μένουν προσγειωμένες, οι μελωδίες βγαίνουν μπροστά και τα φωνητικά δεν σκίζουν παρά ελάχιστα. Εδώ δεν θα βρείτε ούτε τρελαμένο distortion, ούτε δύστροπους πειραματισμούς, ούτε υλικό για moshing. Το μπασταρδεμένο βρετανικής κοπής punk rock με την εναλλακτική αισθητική και τα arena-level ρεφραίν ακούγεται φρέσκο όσο ελάχιστα πράγματα εκεί έξω.

Ίσως έχει να κάνει με το ότι η φασαρία, παρότι γυαλισμένη, δεν απουσιάζει. Ή με τους καλοστημένους στίχους και την ατμόσφαιρα που κουβαλάει κάτι από το νησί. Ή με το ότι το σύνολο βγάζει ένα απλό αλλά απόλυτα εθιστικό rock 'n' roll αίσθημα. Αν το "Tyrant Lizard King" (με σόλο δια χειρός Tom Morello) το κυκλοφορούσαν οι Arctic Monkeys, θα έπαιρνε κάμποσο airplay και όχι άδικα. Στα "Heartbreaker" και "Crowbar" το sing along έρχεται αυτόματα. Το "Angel Wings" είναι τόσο ουσιαστικά σκοτεινό και βαρύ, που θα χωρούσε άνετα στο ντεμπούτο. Το "Supervillain" και το "Kitty Sucker" έχουν τον πάνκικο αέρα που θα απογειώνεται ζωντανά.

Στο σύγχρονο rock η γραμμή που χωρίζει το εμπορικό από το πλαστικό είναι λεπτή. Ανεξάρτητα από το σε ποιο σημείο την τοποθετεί ο καθένας, το "End Of Suffering" απέχει κάμποσο από την δεύτερη κατηγορία. Είναι ό,τι πιο συμβατικό έχουν δώσει οι Rattlesnakes, χωρίς να ακούγεται νερωμένο ή ψεύτικο. Δεν προσπαθεί να κρύψει τις poppy καταβολές του. Είναι γεμάτο μεγάλες μελωδίες και χορευτικούς ρυθμούς. Δεν έχει τη σκληροπυρηνική μαυρίλα του "Grey Britain". Έχει όμως αρκετή καρδιά και attitude για να βουτήξει από τη σκηνή την ώρα που οι περισσότεροι συνοδοιπόροι του θα αρκεστούν σε μια στημένη selfie.

  • SHARE
  • TWEET