Sunn O)))

Υπάρχουν άνθρωποι που ενίοτε επιδιώκουν την απώλεια της ταυτότητας τους, την αναζήτηση ενός μέρους που θα καταφέρει να τους συντονίσει τόσο ώστε να ξεχάσουν το εγώ και το όνομα τους. Ίσως τότε και μόνο για λίγο, μπορούν να αποδράσουν από την πλάνη των αισθήσεων και να καταφέρουν να γίνουν ένα με ένα απροσδιόριστο κάτι: την πέτρα, τον άνεμο, τον μαύρο ουρανό.

Όσοι βαριούνται τη μουσική των Sunn O))) και αδυνατούν να καταλάβουν ότι κάποιοι από εμάς βρίσκουν σε αυτό το γκρουπ μία ψυχική αντιστοιχία του παραπάνω "μέρους" μπορούν να είναι ήσυχοι ότι η βαρεμάρα τους θα μείνει απαράλλαχτη και στο νέο τους πόνημα "Life Metal". Αυτό το κείμενο προφανώς γράφεται κυρίως για τους υπόλοιπους.

Ο διαλογιστικός χαρακτήρας του "Life Metal" είναι δεδομένος όσο και σε κάθε άλλη κυκλοφορία τους. Είναι γεγονός επίσης ότι το ταξίδι που ξεκινούν κάθε φορά οι Greg Anderson και Stephen O 'Maley δεν έχει πια εκπλήξεις. Η πρωτοπορία που τους χαρακτήριζε είναι πια κεκτημένη στο παρελθόν και καλό θα είναι να μην έχει κανείς αυταπάτες ότι τα σοκ των "Monoliths And Dimensions" ή του "Black One" μπορουν να επαναληφθούν. Οι κανόνες του ταξιδιού και της ακρόασης είναι πια γνωστοί. Θα έλεγα ότι το "Life Metal" σηματοδοτεί μια επιστροφή στη φόρμα, μετά από το συναισθηματικά άδειο "Kannon" του 2015, είναι όμως κι αυτή μια γνώμη περιττή. Ο αστερισμός των Sunn O))) είναι μοναχικός και διαφορετικός για τον καθένα.

Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του "Life Metal" είναι ο ίδιος του ο ήχος. Ηχογραφώντας για πρώτη φορά τους Sunn O))) σε αναλογική ταινία, ο αξιότιμος Steve Albini έχει πετύχει ένα μικρό θαύμα, ζωντανεύοντας τα doom drones του ντουέτου σε τέτοιο βαθμό ώστε μπορείς πραγματικά να νοιώσεις ότι είσαι κομμάτι των ηχητικών ταλαντώσεων. Ποτέ άλλοτε δεν θα αισθανθείς τόσο πολύ ότι ιππεύεις τις συχνότητες και ότι ανεβαίνεις μαζί τους προς άλλες σφαίρες. Γίνεσαι κάθε στιγμή ένας "λεπτός, ανώνυμος θόρυβος", όπως έγραψαν κάποτε τόσο εύστοχα οι Ulver στο booklet του "Perdition City". Συντονισμός. Το εγώ ξεθωριάζει.

Με τέτοιο ηχητικό σύμμαχο, η όλη ακουστική εμπειρία μοιάζει περισσότερο από ποτέ με το αριστοτελικό "κινούν ακίνητο". Η μουσική κινείται όπως πάντα τόσο αργά που μοιάζει ακίνητη. Τόσο ακίνητη που συχνά μοιάζει σαν να εφορμά με την ταχύτητα του φωτός. Η σχετικότητα της αίσθησης έχει να κάνει με την παντελή κατάλυση του χρόνου. Αντίθετα το "Life Metal" είναι χώρος, η διαμόρφωση μιας τεράστιας ηχητικής μάζας που καταπίνει τα πάντα αφομοιώνοντας κάθε άλλο πιθανό ήχο: το τσέλο, τα chimes, τα pipe organs που ακούγονται κατά την διάρκεια του, έως και την ανάσα του ακροατή. Οι Sunn O))) είναι η ακινησία που προκαλεί κάθε κίνηση. Είναι σχεδόν μη-μουσική.

Στο εναρκτήριο "Between Sleipnir’s Breath" η υπνωτική απαγγελία της Hildur Gudnadottir (των Mum και Pan Sonic) θα λειτουργήσει σαν ένα απροσδόκητο alter ego του Attila Csihar (που απουσιάζει από το άλμπουμ) συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ανείπωτη ατμόσφαιρα της σύνθεσης. Η Hildur συμμετέχει  επίσης στο 25λεπτο "Novae" με το τσέλο της και το αινιγματικό όργανο haldorophone, σε μια σύνθεση που ακούγεται σαν σπουδή στις drone δυναμικές.

Ο συνθέτης Anthony Pateras ενορχηστρώνει με διαύγεια το pipe organ του στο εκτυφλωτικό "Troubled Air", σύνθεση με τις μεγαλύτερες συχνοτικές διακυμάνσεις. Η έλλειψη κάποια εξωτερικής συνεισφοράς στο 20λεπτο "Aurora" είναι ίσως ο λόγος που αυτό το track είναι και το πλέον δυσκίνητο και θολό, σαφώς κατώτερο των υπόλοιπων τριών.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην εικαστική συνεργασία. Τα έργα της visual artist Samantha Keely Smith με τα λαμπρά χρώματα φέρνουν στο προσκήνιο μια Turner-ική αίσθηση φυσιοκεντρικής δύναμης, ως αντίφαση ή και ως ειρωνεία πάνω στο αδιαπέραστο μαύρο των Sunn O))) γαλαξιών. Αντίφαση υπέροχη.

Εδώ λοιπόν είμαστε, φτάσαμε. Είμαστε σε αυτό το μέρος που η συνείδηση κινδυνεύει να χαθεί. Κάθε ακρόαση μοιάζει με μια βουτιά σε ένα μεγάλο τίποτα κι όμως η επίγευση της κρατάει για ώρες μετά. Η πλάνη τρεμοπαίζει. Το ταξίδι των Sunn O))) σε καλεί να ενωθείς με κάτι άλλο. «Μέτριο» θα πουν κάποιοι, «αριστούργημα» θα πουν άλλοι. Είναι όλοι τους εκτός θέματος. Εδώ υπάρχει μόνο ταξίδι, το κάνεις ή όχι. Η απόφαση δική σου και κανείς δεν θα σε κρίνει.

Έτσι κι αλλιώς, αν αποδράσεις κι εσύ πέρα από τα γαλάζια σύμπαντα θα είσαι μόνος και όνομα πια δεν θα έχεις.