The Dream Syndicate

These Times

ANTI- (2019)
Από τον Παντελή Κουρέλη, 27/11/2019
Δύο στα δύο από τους επανασχηματισμένους, έφηβους στην ψυχή, Αμερικανούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Dream Syndicate επανασχηματίστηκαν το 2012, μετά από περίπου 25 χρόνια απραξίας. Ο Steve Wynn βέβαια δεν έμεινε άπραγος σε αυτό το διάστημα, μιας και κυκλοφορούσε τακτικά μουσική. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είδα με μια ελαφρά αμφιβολία την κίνηση της επανένωσης του παλιού του συγκροτήματος όταν αυτή συνέβη, μιας και σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις τα κίνητρα είναι αμιγώς οικονομικά και τα αποτελέσματα το πολύ μέτρια.

Το "How Did I Find Myself Here?" του 2017 ήταν η πρώτη ηχηρή διάψευση αυτής της αμφιβολίας, η οποία είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν μόνο δική μου. Στο δεύτερο βήμα τους μετά την επανασύνδεση, οι Dream Syndicate τα καταφέρνουν εξ’ ίσου καλά ποιοτικά όπως και στο πρώτο, ενώ έχω την αίσθηση πως εξελίσσουν τον ήχο τους και τον πηγαίνουν λίγο παραπέρα.

Το ξεκίνημα με το "The Way In" ροκάρει εν μέσω ατμοσφαιρικών πλήκτρων και προϊδεάζει για το γεγονός ότι σε όλον τον δίσκο υπάρχουν μέσα μελωδικά, γκαζωμένα rock τραγούδια, με πολύ προσεγμένη δουλειά στις κιθάρες. Για παράδειγμα, το αμέσως επόμενο, το ρυθμικό "Put The Miles On" είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι στον δίσκο, με τον ενορχηστρωμένο κιθαριστικό θόρυβο να κυριαρχεί ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα.

Στο "Still Here Now" οι φωνητικές γραμμές θυμίζουν λίγο Neil Young. Κιθάρες και πλήκτρα έχουν εξ’ ίσου πρωταγωνιστικό ρόλο στο χτίσιμο του κομματιού, με το κιθαριστικό σόλο όμως προς το τέλος να είναι αυτό που κλέβει τελικά την παράσταση και σφραγίζει το τραγούδι. Το "Speedway" είναι παρόμοια περίπτωση, όμως εδώ τόσο τα πλήκτρα όσο και τα φωνητικά έχουν μια χαρακτηριστική ‘60s αύρα που εξισορροπείται από την τραχύτητα της κιθάρας. Στο "Space Age", το τελευταίο κομμάτι αυτού του ύφους, οι κιθάρες είναι αυτές που χτίζουν ένα wall of sound, μέσα από το οποίο όμως διακρίνεται και η μπασογραμμή του Mark Walton.

Εκτός από την ηγετική παρουσία του lead κιθαρίσταJason Victor, του μόνου μέλους που δεν προέρχεται από την '80s εποχή της μπάντας (ο Paul B Cutler δεν ασχολείται πια με τη μουσική ως μουσικός), σημαντικό ρόλο στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου διαδραματίζουν και τα πλήκτρα του Chris Cacavas. Ο πληκτράς των Green On Red συνεργάζεται και περιοδεύει εδώ και χρόνια με τους Dream Syndicate. Στο "These Times" υποτίθεται πως συμμετέχει ως guest, όμως η παρουσία του είναι τόσο έντονη που δικαίως κάποιος μπορεί να τον θεωρήσει ως ισότιμο, πέμπτο μέλος. Το παίξιμό του λειαίνει τον ενίοτε τραχύ κιθαριστικό ήχο των Dream Syndicate, προσδίδοντας σε κομμάτια όπως το "Black Light" έναν γλυκύτερο και λιγότερο επιθετικό χαρακτήρα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τα επίσης πολύ όμορφα "Bullet Holes" και "Recovery Mode".

Στο "The Whole World’s Watching" έχουν ενσωματωθεί με επιδέξιο τρόπο soul και funky στοιχεία, με τον ρυθμό να είναι υπνωτιστικός. Τέλος, αν κάποιος άκουγε το ταξιδιάρικο "Treading Water Underneath The Stars" χωρίς να ξέρει τη θέση στην οποία βρίσκεται στον δίσκο και μετά του ζητούσαμε να το βάλει στη θέση που νομίζει ότι ταιριάζει καλύτερα, θα το έβαζε σίγουρα εκεί που βρίσκεται και τώρα: στο κλείσιμο.

Όπως οι επίγονοι του Bob Paisley ξαναπάτησαν φέτος την κορυφή, έτσι και το Paisley Underground, κύριοι εκπρόσωποι του οποίου είναι οι Dream Syndicate, ζει και βασιλεύει εν έτει 2019. Το διαπιστώσαμε άλλωστε και από κοντά. Και όπως δείχνουν δίσκοι σαν το "These Times", έχουμε μέλλον ακόμα με τον κύριο Steve Wynn και την μπάντα του.

 
  • SHARE
  • TWEET