Cave In

Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει τέλος σε τίποτα, μόνο καλές ιστορίες να διηγηθείς.

Αυτήν την ιστορία οι περισσότεροι την ξέρουμε ήδη. Τον Φλεβάρη του 2018 οι Cave In μαζεύτηκαν στο studio τους για να προβάρουν και να τζαμάρουν υλικό για το επόμενο τους άλμπουμ. Πέρασαν το Σαββατοκύριακο παίζοντας κι όταν αυτό τελείωσε, ο μπασίστας Caleb Scofield έχασε τη ζωή του επιστρέφοντας με το φορτηγάκι του στην σύζυγο και τα δυο του παιδιά. Είναι μια πικρή ιστορία, όπως αναρίθμητες ακόμα ανώνυμες άλλες που συμβαίνουν καθημερινά.

Ξέρουμε όλοι ότι ο θάνατος και η απώλεια πουλάνε και μάλιστα πολύ. Οι Cave In δεν θα μπορούσαν όμως να ευτελίσουν και να θυσιάσουν την αξιοπρέπεια που τους διακατέχει σε όλη τους την καριέρα για μια χούφτα δολάρια. Αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν έναν αποχαιρετιστήριο δίσκο, ναι, αλλά με τί όρους; Δεν κατασκεύασαν κάποιο δακρύβρεχτο υλικό εξαργυρώνοντας την απώλεια. Μάζεψαν πρόχειρες ηχογραφήσεις από εκείνο το Σαββατοκύριακο, ηχογραφήσεις από το rehearsing room με τετρακάναλα και με κινητά τηλέφωνα (!) και τα μετέτρεψαν στο "Final Transmission". Δεν είναι ένας δίσκος που θρηνεί, είναι ένας δίσκος που γιορτάζει την ζωή και τον Caleb. Έναν Caleb που ακούμε ολοζώντανο να παίζει το μπάσο του σε έξι tracks, κιθάρα σε δύο και να τραγουδάει έναν σκοπό που ηχογράφησε στο iPhone του στο ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι. Είναι ανατριχιαστικό. Είναι αληθινό. Είναι τέσσερις τύποι που έπαιξαν τελευταία φορά μαζί, χωρίς να το γνωρίζουν. Δεν παλεύει να σε συγκινήσει, είναι μόνο αυτό που συνέβη.

Η δουλειά που έκανε η μπάντα με τους Andrew Schneider και James Plotkin σε μίξη και mastering αντίστοιχα είναι πραγματικά άξια θαυμασμού, καταφέρνοντας να κάνουν τις πρόχειρες αυτές ηχογραφήσεις να ακούγονται σχεδόν σαν ένα κανονικό άλμπουμ, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Είναι υπέροχο το ότι μπορούμε να απολαύσουμε και να αξιολογήσουμε την μουσική του "Final Transmission", έστω και με την γνώση ότι μπορεί να ακουγόταν πολύ διαφορετικό αν η μπάντα το δούλευε σε κανονικές συνθήκες.

Η αίσθηση που μου έβγαλαν βλέποντας τους ζωντανά στο πρόσφατο Roadburn ήταν ότι ο δίσκος θα ήταν αρκετά heavy και σκληρός, όμως η ακρόαση τελικά του "Final Transmission" επιφύλασσε εκπλήξεις. Για την ακρίβεια, μπορώ να βρω μόνο δύο τραγούδια που μπορουν να νοηθούν ως συνέχεια των πιο πρόσφατων και σχεδόν sludge άλμπουμ τους, τα "Night Crawler" και "Led To The Wolves". Όλως τυχαίως πρόκειται για τα tracks που έχουν και τον πιο ακατέργαστο ήχο, με το "Led To The Wolves" ειδικά που κλείνει τον δίσκο - ίσως και την δισκογραφία τους - να ακούγεται σαν να είναι η ωμή πρόβα ενός core γκρουπ. 

Σε όλο το υπόλοιπο υλικό είναι εμφανής η διάθεση της μπάντας να παντρέψει το νεότερο ήχο τους με την κληρονομιά των τεράστιων δίσκων που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν κι ειδικά με εκείνο το απίθανο "Antenna". Τουλάχιστον τέσσερα τραγούδια είναι πραγματικά σπουδαία: Το ήδη γνωστό μας "All Illusion" και το "Lanterna" είναι αργά και βαριά κομμάτια που εισάγουν ξανά την παλιά τους απροσδιόριστη ψυχεδελική αύρα ενώ στα verse του καταπληκτικού "Strange Reflections" θα εντοπίσεις μια διάθεση που παραπέμπει στα σκοτεινά σημεία των Soundgarden και Faith No More. Στην κορυφή όλων στέκεται το συγκλονιστικό "Shake My Blood", ένα από τα καλύτερα rock τραγούδια που θα ακούσουμε φέτος, σε μια σύνθεση που συμπυκνώνει την πεμπτουσία των Cave In. Το πειραματικό "Lunar Day" και το "White Window" με τις όμορφες '80s metal δισολίες του μάλλον περνάνε χωρίς να ακουμπήσουν.

Σε όλο τον δίσκο, μπορείς εύκολα να εντοπίσεις τα στοιχεία που έκαναν τους Cave In μια σημαντική και ξεχωριστή μπάντα. Οι περίπλοκες κιθαριστικές αρμονίες που δανείζονται alternative και space rock ατμόσφαιρες πάνω από mid-tempo post hardcore ρυθμούς, οι ιδιαίτερες και γλυκόπικρες διαθέσεις, κυρίως οι εθιστικές φωνητικές γραμμές του τεράστιου Stephen Brodsky, είναι όλα τους εδώ και συγκροτούν τον δυναμικό και ημιφωτισμένο κόσμο που πάντα μας αποκάλυπταν στα άλμπουμ τους. Αυτός ο δίσκος θα ξεχώριζε από τους περισσότερους σύγχρονους του ακόμα κι αν δεν τον επισκίαζε ο θάνατος. Θα τον προτείναμε έτσι κι αλλιώς, πόσο μάλλον τώρα που τα μισά έσοδα θα πάνε στην οικογένεια του Caleb. Μην το ακούσετε απλά, αγοράστε το.

Αν το "Final Transmission" σηματοδοτεί το τέλος της πορείας των Cave In τότε είναι ένα τέλος αντάξιο της κληρονομιάς που αφήνει αυτή η σπουδαία αμερικάνικη μπάντα. Κληρονομιά που δεν αποτυπώθηκε ποτέ σε hype αλλά σε μια ξεροκέφαλη δημιουργική ορμή που τους πρόσταζε να προφέρουν την δική τους rock αλήθεια και σε εκείνο το αυτοκόλλητο που έβλεπες κολλημένο σε όλους τους μοντέρνους metal δίσκους κάπου εκεί στο 2005 και έγραφε: "For fans of Neurosis/Cave In/Isis". Μέσα σε όλα έβαλαν την τέχνη τους να αναμετρηθεί και με το θάνατο. Ακούω το bass solo του Caleb στο τέλος του "All Illusion" και ξέρω καλά ποιος κέρδισε.

Οι Cave In μας αφήνουν μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Κατά τ ’άλλα, τίποτα δεν τελειώνει στ' αλήθεια