The Dream Syndicate, Dustbowl @ Fuzz Club, 26/10/19

Ο Steve Wynn ανήκει σε μια μικρή κατηγορία μουσικών που έχει αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό από παλιές και πιο συναισθηματικές εποχές. Ο δεσμός αυτός «ενεργοποιήθηκε» για άλλη μια φορά και ο κόσμος συνέρρευσε στο Fuzz Club για να ξαναδεί τον Steve, αυτή τη φορά με τους Dream Syndicate που περιοδεύουν για την προώθηση του φετινού πολύ καλού τους δίσκου "These Times".

Σε μια σύμπραξη που έχει επαναληφθεί κι άλλες φορές, όπως για παράδειγμα στην προηγούμενη εμφάνιση των Dream Syndicate και πάλι στο Fuzz Club, τη συναυλία άνοιξαν οι συντοπίτες μας Dustbowl. Με τον νέο, άρτι κυκλοφορήσαντα δίσκο τους "The Story Of Mr. Dandy Gasoline" στις αποσκευές τους, βγήκαν σε ένα μισογεμάτο club και μας τον παρουσίασαν ολόκληρο. Τα νέα τους κομμάτια ακούστηκαν αρκετά δουλεμένα, όπως άλλωστε είναι και οι προηγούμενοί τους δίσκοι. Οι Dustbowl μου έχουν δώσει την αίσθηση ότι δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις λεπτομέρειες και οι δίσκοι τους είναι πάντα προσεγμένοι.

Προσωπικά ξεχώρισα τα "Sail Away" και "Strange Commotion", με τον πεντακάθαρο ήχο να τα αναδεικνύει. Το pedal steel του Γιάννη Χουστουλάκη είναι στ’ αυτιά μου αυτό που συνεισφέρει περισσότερο στο χρονικό ταξίδι που μεταφέρει τον ακροατή στην εποχή της Μεγάλης Υφεσης και του Dust Bowl. Για το τέλος μας επιφύλαξαν το αφιερωμένο στον Chris Cacavas "Mr. Dandy Gasoline", ως ευχαριστία για τη συμμετοχή του στη studio έκδοση και το ομότιτλο τραγούδι από το "The Great Fandango", ως σύνδεση με το παρελθόν.

Δεν ξέρω τα κίνητρα πίσω από το reunion των Dream Syndicate, όμως το αποτέλεσμα έχει δικαιώσει πλήρως τον Steve Wynn. Αρχικά ξεσκούριασαν κάνοντας περιοδεία στην οποία έπαιζαν ολόκληρο το "The Days Of Wine And Roses", η οποία πέρασε κι από εδώ και μετά απ’ αυτό πραγματικά πήραν μπρος, δίνοντας μέχρι σήμερα δύο πολύ καλές προσθήκες στον κατάλογο της μπάντας. Οι δε αντίστοιχες τωρινές ζωντανές τους εμφανίσεις, είναι συναυλίες rock μπάντας που όσο κι αν ακουμπάνε αναγκαστικά λόγω παρελθόντος στη νοσταλγία, την ντριπλάρουν και την ξεπερνάνε με ευκολία.

Όλο το set τους αποτελούταν από όμορφα τραγούδια που διαδέχονταν το ένα το άλλο, με τα παλιότερα, ως πιο κλασσικά, να παίρνουν μεν μεγαλύτερο χειροκρότημα, αλλά και τα νεότερα κυριολεκτικά να μην υπολείπονται σε κάτι πέραν της εξοικείωσης. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας τη μερίδα του λέοντος είχαν τα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους, με το δωδεκάλεπτο "How Did I Find Myself Here" να ανοίγει απρόσμενα τη βραδιά και το ρυθμικό, γκρουβάτο "Put Some Miles On" να έπεται με τα χίλια. Μου άρεσε πολύ το "Black Light" και τα πληκτροεφεδάκια του Chris Cacavas σε αυτό.

Τα "Out Of My Head" και "Medicine Show" πήραν το χειροκρότημα που ανέφεραν προ ολίγου, όμως και το "Bullet Holes" με το "Recovery Mode" αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό δείγμα πρόσφατων Dream Syndicate. Οι κιθάρες των Jason Victor και Steve Wynn ορισμένες φορές ήταν σα να ανταγωνίζονταν και οι μόνοι κερδισμένοι από αυτόν τον ανταγωνισμό ήμασταν εμείς, μιας και το αποτέλεσμα αυτής της άτυπης «μονομαχίας» ήταν ...μουσική στ’ αυτιά μας.

Σε ένα σερί παλιότερων κομματιών χωρίς τον Chris Cacavas, ο οποίος αποχώρησε από τη σκηνή μετά το "Recovery Mode", νομίζω πως το "Halloween" με το τζαμάρισμά του ξεχώρισε ελαφρώς. Το "Definitely Clean" παίχτηκε ύστερα από παραίνεση του Steve Wynn προς τους υπόλοιπους χωρίς να βρίσκεται στο χειρόγραφο setlist που είχαν μπροστά τους οι μουσικοί και αφορούσε μόνο τα κομμάτια του κυρίως πιάτο, ενώ το set έκλεισε με το υπέροχο "Glide" και τις ταξιδιάρικες κιθάρες του από τον προηγούμενο δίσκο.

Εύφημος μνεία αξίζει στο φοβερό rhythm section της μπάντας, μιας και το μπάσο του Mark Walton ήταν στιβαρό και ευδιάκριτο, ενώ ο ψαρομάλλης Dennis Duck δεν έχασε νότα. Παίζουν και οι δύο ακόμα με εφηβική ορμή, συμπληρώνοντας τέλεια την «επίθεση» της ομάδας, που είναι οι δύο της κιθάρες.

Κάτι ακόμα που θα ήθελα να μοιραστώ είναι η εικόνα του χώρου που είχα μπροστά στα μάτια μου παρακολουθώντας τη συναυλία από το πλαϊνό μέρος του εξώστη και έχοντας τη δυνατότητα να βλέπω τόσο όλη τη μπάντα, όσο και τον μεγαλύτερο όγκο του κόσμου. Έβλεπα λοιπόν μια σκηνή λουσμένη στο φως, με μουσικούς που είχαν πρόσωπα που έλαμπαν από τη χαρά. Έβλεπα στο κοινό ανθρώπους που είχαν έρθει ακόμα και από το εξωτερικό (γνώρισα άτομα από Τουρκία και από Νορβηγία, για παράδειγμα) να «χάνονται» στη μαγεία της μουσικής, να τραγουδάνε τους στίχους, να κλείνουν τα μάτια τους και να ταξιδεύουν. Και σκέφτηκα πόσο όμορφο πρέπει να είναι για μια μπάντα να βλέπει από σκηνής ένα τέτοιο θέαμα, να βλέπει δηλαδή ότι μπορεί με τη μουσική της να συγκινήσει τον κόσμο που ήρθε να την ακούσει. Γέμισα κι εγώ με θετικά συναισθήματα εκείνο το βράδυ, γιατί ήμουν κι εγώ ένα κομμάτι του κοινού.

Τα encores των Dream Syndicate είναι συνήθως αυθόρμητα και πιστεύω ότι εξαρτώνται από παράγοντες όπως η όρεξή τους και η δίψα του κοινού, γι’ αυτό και δεν τα έχω δει ποτέ γραμμένα σε κάποιο setlist. Στην περίπτωσή μας είχαμε το φετινό "Still Here Now", ενώ αμέσως μετά ο επανακάμψας Chris Cacavas έδωσε το έναυσμα για το hitάκι "Tell Me When It’s Over". Το "Ghost Stories" εκπροσωπήθηκε από τις υπέροχες διαδοχικές εκτελέσεις των "The Side I’ll Never Show" και "I Have Faith", με τον κόσμο να μη σταματά να επευφημεί, να χειροκροτά και να τραγουδά. Στο δε "Boston" που έκλεισε το πρώτο encore, έγινε ακόμα μεγαλύτερος χαμός με το sing along να κάνει ρεκόρ βραδιάς.

Όπως είπε κι ο ίδιος ο Wynn βγαίνοντας για το δεύτερο encore, η συναυλία δε θα μπορούσε να κλείσει με κάποιο άλλο κομμάτι εκτός από το "The Days Of Wine And Roses", το οποίο οδήγησε ακόμα και σε μεταλλικές καταστάσεις «χτυπήματος». Μετά από δύο περίπου ώρες, οι μουσικοί μας αποχαιρέτησαν από σκηνής και ύστερα από λίγο μπλέχτηκαν προσηνείς μαζί μας για συζητήσεις, υπογραφές, φωτογραφίες. Ο ύπνος και η ξεκούραση μπορούσαν να περιμένουν μέχρι να μπούνε στο πρωινό τους αεροπλάνο - άλλωστε, όπως και πρόπερσι, ήταν η τελευταία συναυλία της περιοδείας, οπότε το κλίμα ήταν σίγουρα πιο χαλαρό και γι’ αυτούς.

Αναφορικά με τον ήχο, ήταν πολύ καθαρός και ευκρινής και βοηθούσε στο να ευχαριστηθεί κάποιος ακόμα περισσότερο τη συναυλία. Θα προτιμούσα ελαφρώς ψηλότερα στη μίξη τα φωνητικά του Wynn, αλλά εντάξει, λεπτομέρειες. Θετική εντύπωση μου έκανε ότι το τσιγάρο με απασχόλησε ελάχιστα κατά τη διάρκεια του live, αφού το κοινό δεν κάπνιζε παρά μόνο πολύ λίγο, ενώ λογικά υπήρχε και εξαερισμός σε λειτουργία – εύχομαι σύντομα να φτάσουμε και σε αυτό που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο.

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι πάντα ένας εύκολος τρόπος γρήγορου και άμεσου εντυπωσιασμού, ο οποίος έρχεται αντανακλαστικά αλλά μετά από λίγο συνήθως ξεφτίζει. Το να λέει κάποιος για «αγαπημένους του κοινού», «συχνούς επισκέπτες» και «παλιές αγάπες» ακούγεται τελικά πολλές φορές γραφικό. Σας έχω νέα! Στην περίπτωση των Dream Syndicate, δεν ισχύει ούτε κατά διάννοια. Ο παλιός αγαπημένος Καλιφορνέζος του ελληνικού κοινού που αθόρυβα έχει επηρεάσει όσο λίγοι το αμερικάνικο ανεξάρτητο rock, σε μια ακόμα από τις συχνές του επισκέψεις έδειξε ότι παραμένει μια σταθερή αξία. Κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο αγαπιόμαστε αμοιβαία.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά