Boris

Για τους Ιάπωνες έχουμε γράψει πολλές φορές και τις περισσότερες τους έχουμε αποθεώσει. Γράφω τις περισσότερες καθώς υπάρχουν φορές και κυκλοφορίες τους που έχουν παραξενέψει, διχάσει, έως και απογοητεύσει. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί η ποιότητα τους και η έμπνευση τους έχει σκαμπανεβάσματα, απλά παρατηρείται γιατί οι ιδέες τους είναι συνήθως παλαβές και μερικές φορές είτε είναι πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους, είτε απλά δεν είναι τόσο εύκολο να ακούσεις και να αντιληφθείς αυτό που θέλουν να εκφράσουν. Δεν τα παραλέω. Είναι όσο ψαγμένοι πάει. Παίζουν τα πάντα χωρίς φόβο και ενδοιασμό.

Φέτος κυκλοφορούν τον δίσκο τους στη δισκογραφική του Jack White. Οι ήχοι τους διαθέτουν ξανά μεγάλη ποικιλία. Το ξεκίνημα με το "Away From You" είναι ουσιαστικά μια γλυκιά περίπου dream pop μπαλάντα. Στη συνέχεια ένα πειραματικό και αρκετά εναλλακτικό drone κομμάτι τους, πουν εστιάζει στον θόρυβο, έχει πολλές αλλαγές και παρουσιάζει ένα τοίχος παραμορφωμένου ήχου που ζαλίζει. Η κιθάρα θρηνεί και κλαίει μέσα από στρώματα βαριάς παραμόρφωσης. Το επόμενο κομμάτι "EVOL" είναι ουσιαστικά το άλφα και το ωμέγα της κυκλοφορίας. Αν ήταν μόνο του θα έπαιρνε δέκα με τόνο. Αν το άκουγα νωρίτερα θα το έβαζα στα τραγούδια της χρονιάς και ίσως σκεφτόμουν να μπει και ο δίσκος στη λίστα μου. Επίμονα κρουστά και φωνές που ανεβοκατεβαίνουν καλπάζοντας. Απόκοσμες ψυχεδελικές κιθάρες και ένας συντονισμός ήχου για σεμινάρια. Ένα υπέροχο μουσικό χάος που μπορεί να κάνει τους Swans, τους Sonic Youth, τους Melvins και τους ίδιους τους Boris να ζηλέψουν που δεν είχαν παρόμοια σύνθεση στις βαλίτσες τους. Καθώς η σύνθεση αλλάζει άπειρες φορές στα 17 λεπτά της διάρκειας της, περιληπτικά και λακωνικά να πω ότι περιέχει όλες τις πτυχές του συγκροτήματος σχεδόν από κάθε εποχή της και κοντεύει να είναι το πιο post-rock κομμάτι τους.

Περνάμε στο δεύτερο μέρος του δίσκου. "Uzume" λέγεται το πρώτο κομμάτι και αυτό συστήνεται ως drone metal βγαλμένο μέσα από την αρρώστια των Sunn 0))). Ο βόμβος και οι θόρυβοι μας εισάγουν στο επόμενο "LOVE". Αυτό, είναι ο φόρος τιμής στους Melvins που θα έπρεπε (και πιθανά υπάρχει) σε κάθε τους δίσκο. Είναι κομμάτι βγαλμένο από τη βασική τους επιρροή. Είναι παράξενο, αρκετά ανώμαλο και ιδιαίτερο. Πλησιάζοντας στο τέλος το "In The Pain(t)" το συντομότερο κομμάτι στο άλμπουμ ακολουθεί ambient ιδέες αλλά θα ήθελε να γίνει ένα post-rock κομμάτι που δεν του φτάνει ο χρόνος όμως να γίνει ποτέ. Η κατάληξη της κυκλοφορίας με το "Shadow Of Skull", είναι μια doom αργή μαστούρα που βουίζει, γκρεμίζει και σπάει τα πάντα. Ατμοσφαιρικό, επίπονο και αρκετά βαρύ.

Δεν θα αποδείξουν φέτος τίποτα οι Ιάπωνες. Δεν έχουν ανάγκη. Γράφουν μουσική που γουστάρουν. Παράγουν συνθέσεις που θα μείνουν. Προκαλούν τους ακροατές και είναι έτοιμοι να προκαλέσουν εφιάλτες σε κάθε φλώρο απανταχού.

Bandcamp
Spotify