Electric Litany

Η καινούργια δισκογραφική δουλειά των Electric Litany φέρνει στη μνήμη μου το βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου με τίτλο "Έρως Θέρος Πόλεμος" γιατί και αυτό, όπως και ο δίσκος, πραγματεύονται μια εποχή θαυμάτων σ’ ένα νησί. Το συγκρότημα εργαζόταν πάνω σ’ αυτά τα εννέα κομμάτια στο studio Fish Factory του Λονδίνου και τα τελειοποίησε σ’ ένα σπίτι στην Κέρκυρα ζώντας σε πιο αργούς, αρμονικούς και ανθρώπινους ρυθμούς.

Πατώντας στη λεπτή γραμμή μεταξύ της έμπνευσης και της τεχνικής ανοίγουν τον δίσκο με το "Azure", ένα τραγούδι που έχει τις ρίζες του στη νυχτερινή φύση του νησιού που ηχογραφήθηκε. Οι Electric Litany άλλωστε, έχουν αποδείξει μέσω των προηγούμενων άλμπουμ τους πως έχουν την ικανότητα να δημιουργούν ιδιαίτερα ηχοτοπία παρασέρνοντας μαζί τους και τον πιο δύσπιστο ακροατή. Και μιας που είμαστε στο νησί, δεν μπορέσαμε να παραλείψουμε να κατέβουμε στο καθιερωμένο πανηγύρι του καλοκαιριού. Εκεί συναντήσαμε μια παρέα κοριτσιών, κάθονταν σ’ έναν κύκλο και έψελναν χαρούμενες το παραδοσιακό τραγούδι της Κέρκυρας, "Καλλιώρα να’χουν οι ελιές". Πιθανόν, αυτές οι φωνές αιχμαλώτισαν τα μέλη του συγκροτήματος και αποφάσισαν να τις πάρουν για πάντα μαζί τους μέσω του "CFU", το οποίο παίρνει το παραδοσιακό στοιχείο και το ντύνει με dream pop rock πέπλα. Η ίδια μέθοδος έχει πραγματοποιηθεί και στο "The Soul Remembers Everything" που εμπεριέχεται στο δεύτερο άλμπουμ τους "Enduring Days You Will Overcome", μόνο που αυτήν τη φορά η διαδικασία αυτή γίνεται έχοντας ενσωματωμένη την αισιοδοξία που εκπέμπεται από το δημοτικό τραγούδι, καταλήγοντας σε σαρωτικές shoegaze και ηλεκτρονικές γραμμές καθιστώντας το αξιομνημόνευτο.

Σε συγκροτήματα όπως οι Electric Litany, όχι μόνο δικαιολογείται η τετράχρονη απουσία τους, αλλά επιβάλλεται, διότι κάθε φορά εμφανίζονται με ένα ολοκληρωμένο έργο που καλείσαι να το ανακαλύψεις, όχι μόνο για τη μουσική του, αλλά και για την εικαστική του προσέγγιση. Συγκεκριμένα, για δύο βίντεο του "Under A Common Sky" το συγκρότημα συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Sakari Lerkkanen και Morgan Matyjasik. Το βίντεο που συνοδεύει τις αποσπασματικές ενορχηστρώσεις του "Sealight" επικεντρώνεται στη γυναικεία μορφή ως σύμβολο όσων καταπιέζονται μέσα στην ανθρωπιστική κρίση που διανύουμε και μεταφέρει τον ακροατή από την εφορία του νησιώτικου κλίματος στη μελαγχολία και στη ζοφερή κατάληξη της ανθρώπινης ύπαρξης. Ακούγοντας αυτήν την post-rock - synth pop σύμπραξη και αντικρίζοντας αυτές τις εικόνες, μπορείς μετά να κατανοήσεις καλύτερα τα λόγια της αναρχικής συγγραφέως Emma Goldman, "So I decided to become a midwife... I wanted to deliver a thousand babies. And as each one arrives, especially the little girls, I’ll be there first to whisper into her tender little ear: Rebel! Rebel!"

Ηλεκτρονικά εκκεντρικά χτυπήματα στο "England" είναι απολύτως ταιριαστά με τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της μπάντας αλλά φαντάζουν να μας προσγειώνουν απότομα στην πραγματικότητα καθώς δεν μπορούν να πλαισιώσουν τη δυναμικότητα που έχουν τα τρία προηγούμενα και πόσο μάλλον την αίγλη που συναντάμε στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου "Under The Common Sky" (Refugee). Το τραγούδι όπως δήλωσαν πρόσφατα σε συνέντευξή τους τα μέλη του συγκροτήματος είναι ο λόγος που δεν ντρέπονται για τη δουλειά που κάνουν. Μαζί τους και εμείς αισθανόμαστε μια σταλιά περισσότερο άνθρωποι όταν αντί να αναλωνόμαστε σε εύπεπτα τραγούδια με απλοϊκό ύφος διαβάζουμε στίχους όπως αυτούς που εμπεριέχονται στο κομμάτι: "Why would I leave my home/The Heaven have my son/ The Sky is now my family/You nazi fucking scum". Δεν πρόκειται για λόγια που γράφτηκαν σε κατάσταση οργής και έξαψης, είναι απλώς συνειδητοποιημένες σκέψεις που αποτυπώθηκαν σε τραγούδια και αυτό είναι εμφανές σε όλες τις συνθέσεις.

Ισορροπώντας σε ηχοχρώματα που παραπέμπουν στα μουσικά τοπία των Mogwai, των Sigur Rós αλλά και των Radiohead συνεχίζουν να δίνουν στον ακροατή σαρωτικές ερμηνείες όπως αυτή στο τραγούδι "Embark". Πρωταγωνιστούν πάντα τα πηγαία ειλικρινή φωνητικά του Αλέξανδρου Μιάρη και μάλιστα αυτήν τη φορά μπολιάζονται από γυναικείες φωνές προσθέτοντας μερικές ακόμα πτυχές στις πολυποίκιλες συνθέσεις τους. Παρατηρούμε λοιπόν πως με το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο εξελίσσουν τη δουλειά τους, πειραματίζονται και προσεγγίζουν με διαφορετικούς τρόπους αυτό που για αυτούς σημαίνει post rock αλλά γίνονται ακόμη πιο αυστηροί στις επιλογές των τραγουδιών και των στίχων που αυτά θα εμπεριέχουν. Από τη μεριά μου σέβομαι το συγκρότημα που άγγιξε την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου ("Tears", album "How to Be a Child & Win the War") χωρίς όχι μόνο να την ευτελίσει αλλά και να αναδείξει το φως που κρύβει μέσα της και επιμένω πως συγκροτήματα σαν και αυτό χρήζουν περισσότερης εμβάθυνσης από τη μεριά του ακροατή. Διότι η μουσική των Electric Litany έχει δύναμη καλογραμμένου βιβλίου και πάθος πίνακα νεαρού ζωγράφου.