Have A Nice Life

Πάνω από την επιτυχία των μεγάλων πωλήσεων, της δόξας και της δημοφιλίας αλλά και πέρα από την άλλη επιτυχία, εκείνη των καλλιτεχνικών επιτευγμάτων και την αποδοχή ή και σπρώξιμο από μουσικούς δημοσιογράφους, publications, από το σύνολο της βιομηχανίας εν τέλει, υπάρχει ένα άλλο, ταπεινότερο είδος επιτυχίας. Είναι η απόλυτη και άφθαρτη δύναμη που μπορεί να αισθάνεται ένας καλλιτέχνης αν τύχει να διαμορφώσει έναν ισχυρότατο δεσμό με το κοινό του, σε περιπτώσεις που κανείς άλλος πέρα από τον πομπό και τους δέκτες δεν μπορεί να καταλάβει τους όρους της εκατέρωθεν αγάπης, του σεβασμού και τη φύση αυτής της σχέσης.

Σε αυτό το ταπεινό είδος - στο οποίο η τέχνη ίσως και να επιτελεί μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες της - οι Have A Nice Life είναι από τις πιο πετυχημένες μπάντες στον κόσμο, με οπαδούς τόσο φανατικά δεμένους με αυτό που ξεκίνησαν να παράγουν οι δύο φοιτητές (Dan Barrett και Tim Macuga) στη Μασαχουσέτη το 2008 που, επί της ουσίας, απαίτησαν κι επέβαλλαν το project αυτό ως ένα από τα πιο επιδραστικά αμερικανικά σχήματα της τελευταίας δεκαετίας. Μην βλέπεις που στην Ευρώπη είναι λίγο γνωστοί: στις ΗΠΑ οι Have A Nice Life είναι σχεδόν οι πατέρες του πειραματικού shoegaze/post-punk και πήραν το φοιτητικό κοινό μαζί τους γιατί κατάφεραν και μίλησαν, κατάφεραν και ταυτίστηκαν με τα άγχη και τις αγωνίες τους. Τα άγχη, τις αγωνίες και τις νευρώσεις της αφρόκρεμας δηλαδή του δυτικού πολιτισμού, των παιδιών ενός ανώτερου καπιταλιστικού θεού που, με λυμένα τα βασικότερα ζητήματα της ζωής τους, παλεύουν να εκφράσουν την οργή, την πίεση και τη δυσαρέσκεια τους ενώ οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε «προς τί η αχαριστία»; Οι νέοι άνθρωποι όμως αμφισβητούν πάντα τον κόσμο - ακόμα κι αυτόν που τους ευνοεί - και η δεσποινίς Κατάθλιψη είναι μια αδηφάγος σειρήνα που καταβροχθίζει όποιον βρεθεί στον δρόμο της. Οι Have A Nice δέθηκαν τόσο με το κοινό τους γιατί μοιράστηκαν τα ίδια συναισθήματα.

Η κατάθλιψη, το stress και οι τάσεις αυτοκτονίας ήταν το καύσιμο που έκαιγε στο "Deathconsciousness" του 2008 και το ''The Unnatural World'' του 2014. Σήμερα όμως, οι Barrett και Macuga δεν είναι πια φοιτητές κι έχουν να αντιμετωπίσουν άλλα άγχη: την επαγγελματική ασφάλεια ή καταξίωση, το μεγάλωμα των παιδιών, τα βάρη των ρόλων που φορτώνεται κάθε άνθρωπος στην πλάτη του ενώ μεγαλώνει. Το "Sea Of Worry", τρίτο album των Have A Nice Life, είναι ο τριανταπεντάρης που δεν σκέφτεται πια να αυτοκτονήσει αλλά οι ευθύνες και οι ανησυχίες του φτιάχνουν μια καινούρια θηλιά. Το κοινό τους, μεγαλώνοντας παράλληλα, θα αγκαλιάσει τη νέα αυτή η φάση με την ίδια θέρμη και οι όρκοι πίστης θα ανανεωθούν. Μην αμφιβάλλεις καθόλου, η επιστροφή των Have A Nice Life ήταν τρομακτικά πολυαναμενόμενη για πάρα πολλούς ανθρώπους.

Το "Sea Of Worry" είναι ένα λιγότερο βαθύ album, συγκριτικά με τα δύο που προηγήθηκαν και σε αρκετές στιγμές του πιο ευθύ και προσιτό. Βάση του παραμένει το post punk, με τα εισαγωγικά τραγούδια "Sea Of Worry", "Dracula Bells" αλλά και το "Trespassers" να είναι σχεδόν ραδιοφωνικού χαρακτήρα. Το "Science Beats" εισάγει ένα ψηφιακό παλμό και πλούσια synth layers, στοιχεία που διερευνώνται πολύ περισσότερο στη «δεύτερη πλευρά». Εκεί θα βρεις εκτεταμένους synthwave πειραματισμούς στο "Everything We Forget", industrial αισθητική στο "Lords Of Tressehorn" - μάλλον η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ - και μια σχεδόν space, ακουστική αφηγηματικότητα στο 13λεπτο "Destinos".

Οι Have A Nice Life παραμένουν μια ιδιαίτερη μπάντα. Συνδυάζοντας φαινομενικά ετερόκλητα μουσικά στυλ αλλά και με σαφή θεματική που υποστηρίζεται κι από το lo-fi του όλου εγχειρήματος, παραμένουν ένα γκρουπ που αφορά πρωτίστως το κοινό του. Ακούγονται ωριμότεροι, λιγότερο σκοτεινοί αλλά και σε μικρότερη αγωνία για λύτρωση - όπως κάθε thirty something που πιστεύει ακόμα όσα πίστευε κάνα-δυο δεκαετίες νωρίτερα αλλά έχει αναπόφευκτα χάσει κάτι από την ορμή του. Η προσωπική μου ετυμηγορία; Ενώ με έπεισε η συναισθηματική τους φόρτιση όταν τους είδαμε ζωντανά στο Roadburn 2019, το "Sea Of Worry" αδυνατεί σχεδόν ολοκληρωτικά να με παρασύρει, όντας ένα καλό άλμπουμ χωρίς ειδικά ταλέντα. Είναι όμως από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν έχει καμία σημασία η γνώμη του οποιουδήποτε ενός. Το μόνο που έχει σημασία είναι ο έστω κι ένας άνθρωπος που βρήκε στήριγμα στη ζωή του επειδή υπάρχουν οι Have A Nice Life. Από αυτήν την οπτική, πρόκειται για μια σημαντικότατη κυκλοφορία.