Deaf Radio

Το είχα υποψιαστεί με το ντεμπούτο τους "Alarm" το 2017, τότε μάλιστα που τους είχαμε συναντήσει σαν support στους All Them Witches και τα είχαν πάει περίφημα. Ωστόσο, στα αυτιά μου κατέστη σαφές με τη δεύτερη δουλειά τους, το "Modern Panic" του 2019, πως επιτέλους έχουμε μια ντόπια εναλλακτική μπάντα που της είναι εύκολο να γράφει εξαιρετικά ρεφραιν. Αυτό είναι κάτι που μας έλειπε από την εγχώρια παραγωγή, οπότε μπορούσα να παραβλέψω τις όποιες ομοιότητες-απόρροια της αγάπης τους για τους Queens Of The Stone Age. Μια αγάπη που τους καθόριζε, τουλάχιστον τότε…

Ωστόσο, από το 2019 μέχρι σήμερα δεν μεσολαβούν απλά τρία χρόνια. Τα μαθηματικά προκύπτουν κάπως διαφορετικά όταν στο ενδιάμεσο μπαίνει η μαύρη τρύπα της COVID-εποχής/φρενίτιδας. Εξ ου και αυτό που βγήκε από εκείνη τη μαύρη τρύπα είναι στην ουσία …διαφορετικοί Deaf Radio, οι οποίοι επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους δίχως καμία συγκάλυψη. Το κιθαριστικό τους alternative rock μετατρέπεται σε ένα χορευτικό και beat-άτο rock, όπως γίνεται ήδη σαφές από το εναρκτήριο και "Lisbon Hills" και τα έντονα πλήκτρα του. Σε προκαλεί να χορέψεις μα ταυτόχρονα παραμένει άκρως ατμοσφαιρικό. Οι Deaf Radio, δίχως να πρωτοτυπούν σε κανένα σημείο της μουσικής τους σε σύγκριση με ό,τι ακούμε εκεί έξω, καταφέρνουν τον στόχο τους: να μας δώσουν έναν ήχο που είναι πολύ πιο προσωπικός, πολύ πιο δικός τους απ’ ό,τι πριν. Ενώ παλιά η αναφορά σε Queens Of The Stone Age ήταν αρκετή, τώρα το να δώσω μια ιδέα ύστερων Foals ή Arcade Fire θα ήταν απλά διαισθητική προσέγγιση και όχι αρκετή.

Το "Arsenal Of Hope" γράφτηκε μέσα στο lockdown και ακόμα και όταν φτάνει σε post-disco μανιέρες, παραμένει διακριτικά βλοσυρό, σχεδόν οργισμένο. Οι δε κιθάρες, μην νομίζετε πως απουσιάζουν. Η χορευτικότητα που προαναφέραμε έγκειται στους ρυθμούς περισσότερο, παρά στα πλήκτρα. Οι κιθάρες είναι εδώ και ηλεκτρισμένες, ωστόσο έχουν πολύ περισσότερο post-punk revival επιρροές από ποτέ. Το εμφανές χιτάκι του δίσκου είναι το "Model Society" που θα μπορούσε εύκολα να κάνει πανικό σε οποιοδήποτε rock αφτεράδικο (ή και σε τηλεοπτική διαφήμιση για νεανικά ακροατήρια), ωστόσο ακόμα καλύτερο είναι το ομώνυμο κομμάτι, "Arsenal Of Hope" με στίχους βασισμένους σε ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. Πάνω, όμως, απ’ όλα - και ο πραγματικός λόγος που ο δίσκος έχει τόση αξία - είναι πως συνεχίζουν να γράφουν εξαιρετικά εμπνευσμένες και κολλητικές φωνητικές μελωδίες. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, γι’ αυτό και είναι το game changing στοιχείο τους για ακόμη μια φορά.

Bandcamp