Author & Punisher

Οι Author & Punisher είναι το προσωπικό σχήμα του Tristan Shone, μηχανικού ήχου και εικαστικού καλλιτέχνη. Εδώ και δεκαπέντε έτη, έχουν ανοίξει ένα αυτόνομο κεφάλαιο στον industrial ήχο, χάρη στην ποιότητα των κυκλοφοριών του σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα του ήχου τους. Οι Author & Punisher, συνθέτουν πειραματική drone/industrial μουσική η οποία πηγάζει από αυτοσχέδιες μηχανικές κατασκευές και μουσικά όργανα του Shone, τα οποία ηλεκτροδοτούνται από κυκλώματα ηλεκτρικής παροχής με τα οποία τις συνδέει.

Δαμάζοντας τις δονήσεις και τις συχνότητες των μηχανισμών, οι A&P κυκλοφορούν δίσκους οι οποίοι, αντλώντας σαφώς από την ηχητική γενεαλογία των πρωτοπόρων, έχουν κατακτήσει ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα. Ο ήχος τους, όπως εδραιώθηκε στο κρισιμότατο "Drone Machines" του 2010 και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη συνείδηση του underground κοινού που ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα στον πειραματικό ακραίο ήχο, με τους μετέπειτα δίσκους, παραπλανάει χάρη στην παραγωγή του, αφού το αποτέλεσμα διακατέχεται από μια ψυχρή μα και πληθωρική υφή. Οι μελλοντικές κυκλοφορίες ήρθαν στο φως υπό τη σκέπη της Housecore Records του Anselmo, ενώ η πιο εξωστρεφής στιγμή του μουσικού, ήταν το προ τετραετίας "Beastland", πρώτος δίσκος υπό τη σκέπη της Relapse.

Η επιστροφή του Shone με το "Krüller" συνεπώς, προμηνυόταν ως ένα άκρως ενδιαφέρον επόμενο βήμα. Το ένατο άλμπουμ του σχήματος, επιστρέφει στο μονοπάτι των δύο προκατόχων του και κατευθύνεται προς το τέρμα του. Εκεί όμως, δεν θα συναντήσει κάποιο αδιέξοδο, αλλά την επιθυμητή μελαγχολία η οποία ενυπήρχε στους πνιγηρούς κραδασμούς των κομματιών της μπάντας. Οι A&P με το εν λόγω άλμπουμ εμβαθύνουν στη ρομαντική πλευρά του ήχου τους, με τα γοτθικά και υποβλητικά ερεθίσματα να εντείνονται, τις συνθετικές μελωδίες να ηχούν ζωτικά οργανικές και τα ταιριαστά φωνητικά να αφήνουν χαραμάδες οξυγόνου με τις φωνητικές τους γραμμές.

Το "Krüller", χωρίς να μετατρέπεται σε ένα εύπεπτο και συμβιβασμένο αποτέλεσμα, ερωτοχτυπημένο από τη synth τάση της εποχής, παρέχει μια αρμονική neo-noir ευαισθησία. Οι δυστοπίες που εδράζουν στα ηχητικά σκηνικά των A&P εδώ ανοίγουν τις πόρτες τους. Η κλειστοφοβία δίνει τη θέση της στην επεκτατικότητα. Κατά αυτό τον τρόπο, σε μια σχετική καινοτομία, στο άλμπουμ ο Shone συντροφεύεται από τον κιθαρίστα Phil Sgrosso και τον ντράμερ Jason Begin. Ο ήχος δαμάζεται και αποκτά μορφές ανοίκειες μα προσιτές, όπως στην εύστοχη διασκευή του "Glorybox" των Portishead. Βέβαια, η εκκίνηση του άλμπουμ με το επιβλητικό οκτάλεπτο "Drone Carrying Dead" δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αμφισβήτησης της έντασης της κυκλοφορίας.

Οι υποβόσκουσες trip-hop επιρροές που συνδυάζονται με τα προαναφερθέντα ηχοχρώματα, επιτρέπουν στα mid-tempo περάσματα του άλμπουμ να αναδεικνύνουν τη χάρη τους. Το "Krüller" αναδεικνύει την ξεχωριστή του οπτική όταν πρώτιστα σκηνοθετεί δραματικές ηχητικές σκηνές. Το κορυφαίο "Centurion" με τη συμμετοχή του Justin Chancellor των Tool, μια από τις ποιοτικότερες στιγμές στη δισκογραφία της μπάντας, σε ένα ιδεατό κόσμο θα ήταν το επιστέγασμα μιας arthouse μεταμοντέρνας εκδοχής μεσαιωνικών μύθων (Α24 ακούτε;). Επαυξάνοντας, η διαδοχή του από το ονειρικό "Maiden Star", όπου τα δεύτερα φωνητικά της Marilia Maschion περικυκλώνουν τις πυρακτωμένες λαμαρίνες με αστερόσκονη, καθιστά σαφές πως η αναπροσαρμογή των ψυχρών δομικών στοιχείων του ήχου των Α&Ρ άνοιξε χαραμάδες θερμής συγκινησιακής ενέργειας.

To "Krüller" όταν χρωματίσει μουσικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, θα αφήσει μια αίσθηση απογυμνωμένης περιπλάνησης. Είναι ένα τραυματισμένο αγρίμμι το οποίο αναζητεί φορτικά μια ψυχική εκτόνωση. Τα σποραδικά μουσικά χωρία στα οποία αποποιείται το υπαρξιακό του βάρος είναι και αυτά όπου το εξελιγμένο του προσωπείο, εμφανώς πιο ανθρώπινο, ηχεί ιδιαίτερα θελκτικό. Πίσω από τον αναγνωρίσιμο τυμπανιστικό ρυθμό του Danny Carrey (ναι, επίσης των Tool), το συγκριτικά σύντομης διάρκειας "Misery" στέκει αυτόφωτο μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο οποίο, με τον χρόνο σταματημένο, μόνο να λικνιστείς μπορείς.

Η γνώριμη όψη των A&P υφίσταται σε στιγμές όπως το "Blacksmith" ή το ομότιτλο επτάλεπτο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο. Η μετατόπιση προς ένα νέο ηχητικό σημείο ισορροπίας, αν και ομαλή, δεν ήταν εύκολη. Ο Shone επέλεξε να μετατρέψει το δυστοπικό, μηχανιστικό σώμα του καλλιτεχνικού του τέκνου σε ένα ανδροειδές που αποκωδικοποιεί βαθιά ανθρώπινα αισθήματα. Ο δίσκος τον δικαιώνει και παρά τη, συχνά απούσα αίσθηση συνοχής αθεμάτων κόμη και εντός των ίδιων κομματιών, παρουσιάζει μια αισθητική πρόταση ικανή να γοητεύσει με την ακεραιότητα και τη βιωματική της φύση. Ποιος είπε πως οι μηχανές δεν μπορούν να βουρκώσουν;

Bandcamp