Early Moods

Ντεμπούτο για τους Αμερικάνους, ένα βήμα μπρος σε σχέση με το προπέρσινο EP τους. Από τότε είχαν εκφράσει την αγάπη τους για το Sabbath - ικό doom και τις υπέροχες μελωδίες που προσφέρει κατά ριπάς το NWBHM. Αυτό κάνουν πράξη τώρα, φέρνοντας αυτά τα δύο ακόμα πιο κοντά. Οι αρετές και οι χάρες αυτών, αναπτυγμένες και εξελιγμένες ανά δεκαετίες, καταφθάνουν στα ηχεία μας ως ένα heavy / doom υβρίδιο, που δύσκολα του αντιστέκεσαι.

Αφού ξεμπλέξαμε με επιρροές, μουσικούς προγόνους και ευκόλως εννοούμενους απογόνους (το σαμπαθικό γενεαλογικό δέντρο έχει μπόλικες διακλαδώσεις) και αφού τονίσουμε ότι δε μας καίγεται καρφάκι που δε μιλάμε για πρωτοτυπία, για εξερεύνηση νέων μουσικών μονοπατιών που θα πάνε το metal ακόμα παραπέρα (υπάρχουν άλλες μπάντες για όλα τα ανωτέρω), ήγγικεν η στιγμή να αναφέρουμε τί λαμβάνει χώρα στον δίσκο.

Οι ερμηνείες του Alberto Alcaraz: Ουδεμία σχέση έχουν με τους παραδοσιακούς ερμηνευτές του είδους. Μπορεί σε ελάχιστες στιγμές να φέρνει στον νου τον τάδε ή τον δείνα, ουσιαστικά πάντως είναι ο ροκ εαυτός του. Μεγάλο προτέρημα σε έναν χώρο που έχει επηρεαστεί από την κατακλυσμιαία δυναμική του Madman και την οπερατική απόδοση του Καλόγερου. Εξαιρετικός εκφραστής συναισθήματος, τολμά και γίνεται «ακραίος» κάνα δυο φορές, σε ανοδική πορεία (όπως και όλη η μπάντα) σε σχέση με το EP. 

Οι κιθάρες των Eddie Andrade / Oscar Hernandez: Είναι για φίλημα. Βοηθάει και η παραγωγή βέβαια. Αποτίναξαν τη βρωμιά προ διετίας, περιόρισαν τα fuzz, reverb και λοιπά εφέ, με αποτέλεσμα να ακούγονται αρκούντως ογκώδεις. Τα αναμενόμενα αργόσυρτα ριφ μπλέκονται με τα κλασικομεταλλάδικα θέματα, επιτυγχάνοντας τον απώτερο σκοπό του συγκροτήματος. Δεν απαρνούνται ένα γερό τζαμάρισμα πού και πού, ειδικά στο τελείωμα του "Damnation", με την κορύφωση να καραδοκεί. Άλλοτε σκοτεινά και απειλητικά θέματα, και άλλοτε ανυψωτικά ή έντονα ρυθμικά, τονίζοντας εκ νέου τη διττή υπόσταση των Αμερικάνων.

Rhythm Section / παραγωγή: Η κύρια διαφοροποίηση στην παραγωγή είναι που τους ανεβάζει επίπεδο. Αφήνοντας στην άκρη τη μουντάδα και την πρωτόλεια εκδοχή της πριν δύο χρόνια, μετατρέπονται από μια underground μπάντα σε ένα πλήρως συνειδητοποιημένο συγκρότημα, που εντόπισε και διόρθωσε τις αδυναμίες του. Chris Flores & Elix Feliciano, σε ντραμς και μπάσο αντίστοιχα, συμπληρώνουν το παζλ μιας καλοδουλεμένης μηχανής, προσφέροντας μπόλικες στιγμές για να ασχοληθούμε μαζί τους. Στιβαροί και μετρημένοι, πρωταγωνιστούν στις αλλαγές και στα κρατήματα ρυθμών. Ακόμα και στο πιο doom δε γίνεται, "Funeral Macabre". 

Η ετυμηγορία: Αν πιάναμε το ζύγι για το προς τα πού κλίνει περισσότερο ο δίσκος, η μεριά του doom θα ορθωνότανε ψηλότερα. Οι NWBHM τζούρες είναι τόσο αναζωογονητικές και καίριες, ώστε να μιλάμε για εκπλήρωση του οράματος της μπάντας. Doom / heavy metal λοιπόν για την ακρίβεια και αφήστε το repeat να κάνει τη δουλειά του. Το απάγκιο (υποείδος), στο οποίο πλείστοι πρώην «ακραίοι» αποφάσισαν να αράξουν.

Bandcamp