Ένα σαφάρι προς την καρδιά του φεγγαριού

Σε ένα παρελθόν που όσο κοντινό φαντάζει, τόσο μακρινό είναι στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις δημιουργών και των έργων τους που παρέμειναν στις σκιές της λησμονιάς φαντάζουν αμέτρητες. Τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας ανταποκρίνονται κυρίως στη φήμη και το χρήμα, με το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά να μην αρκούν για τη μακροημέρευση των καλλιτεχνών και συγκυρίες να ορίζουν το μέλλον τους. Ωστόσο, με το χρόνο ως αντικειμενικότερο κριτή, τα μουσικά πονήματα των αφανών ηρώων υπάρχουν, περιμένοντας να αποκαλύψουν τη μαγεία τους σε αυτούς που θα τα ανακαλύψουν.

Έτσι, αποδεχόμενοι τη δική μας «διαστροφή» και αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ανήσυχου ρέκτη, θα παρουσιάζουμε ανά τακτά (ή και όχι τόσο) χρονικά διαστήματα, μέσω μίας στήλης που διόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, το έργο ενός δημιουργού από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που - συνήθως - δεν κατάφερε να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 76:

Η ζωή παίζει πολλές φορές περίεργα παιχνίδια, στα οποία θες - δεν θες υποχρεούσαι να συμμετάσχεις. Όταν αποφάσιζα, πριν αρκετά χρόνια, να αναλάβω το δύσκολο έργο να συνεχίσω την πορεία αυτής της στήλης, ήμουν πεπεισμένος για τον πιο προσωπικό τόνο που θα είχαν πολλές από τις κατά καιρούς στάσεις της. Δεν περίμενα, όμως, πως μέσω αυτών των γραμμών θα κατέληγα κάποια στιγμή να κάνω μια άμεση κατάθεση ψυχής, για μια αλληλουχία γεγονότων που μου άλλαξε τη ζωή.

Οι τελευταίοι πολλοί μήνες υπήρξαν δυστοπικά αφόρητοι στο πέρασμα τους. Προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά και επιλογές, πάθη και λάθη του παρελθόντος ήρθαν να κατασπαράξουν τον ψυχισμό και να σμιλεύσουν μια πραγματικότητα αβάσταχτη, ένα συνεχιζόμενο βασανιστήριο το οποίο έμοιαζε να μην έχει τελειωμό, μια κατάβαση στα πιο σκοτεινά και δύσβατα ψυχοσωματικά μονοπάτια.

Οι προηγούμενοι 6 μήνες στάθηκαν διδακτικοί, όσο και καθαρτικοί, με αυτήν την βιωματική πορεία προς την, τελικά τόσο επιθυμητή, κανονικότητα να συνεχίζεται ακόμη όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά να έχει αλλάξει πολλά στο διάβα της. Οπτικές, αντιλήψεις, ακόμη και σκοποί αυτής της πεπερασμένης ύπαρξης σε τούτο τον κόσμο, τόσα διαφοροποιήθηκαν στην αναζήτηση ως προς το ποιο είναι το πραγματικό «εγώ» που αποζητά έκφραση και υπόσταση.

Οι ψυχικές διαταραχές αποτελούν μέρος του σύγχρονου τρόπου ζωής και δεν είναι παίξε γέλασε. Η κατάθλιψη μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του οποιουδήποτε, να εκφραστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στον καθένα και να επηρεάσει σε βαθμό κλονισμού την καθημερινότητα μας, μετατρέποντας την σταδιακά σε μη βιώσιμη. Αυτά τα προβλήματα πολλές φορές κρύβονται, από άρνηση ή από φόβο, αλλά και δεν κατανοούνται στη βαρύτητα που τους αρμόζει, τόσο από όσους τα βιώνουν, όσο και από τον περίγυρο τους.

Ωστόσο, αντιμετωπίζονται και ξεπερνιόνται. Δύσκολα μεν, με συνεχή προσπάθεια, πολλά πισωγυρίσματα και κόπο, αλλά αντιμετωπίζονται. Περνούν, διαχειρίζονται και μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για μια νέα αρχή, μια επανεκκίνηση που να προσεγγίζει περισσότερο τα όσα θέλουμε και, τελικά, τα όσα μπορούμε.

Μια prog θέρμη στον σουηδικό χειμώνα

Αρχές τις δεκαετίας του 2000. Μια παρέα μουσικών αναζητά τον δικό της τρόπο πραγμάτωσης των όσων επιτάσσει η φαντασία τους, ψάχνοντας τόπους και αισθήματα πιο ζεστά από εκείνα που το παγωμένο σουηδικό κλίμα επιβάλλει.

Σταδιακά, ιδέες σμιλεύονταν σε τραγούδια, τα πρώτα 15 λεπτά δημιουργίας έγιναν τέσσερις συνθέσεις που αποτέλεσαν το demo/προπομπό του ντεμπούτου άλμπουμ τους, υπό την επίβλεψη του μέντορα/παραγωγού Thomas Bodin (των σπουδαίων Flower Kings).

Από εκεί κι έπειτα, πολύ νερό κύλησε στο δημιουργικό αυλάκι, με τις μαγευτικές αρμονίες, τη μελωδική προσέγγιση και τις πομπώδεις συμφωνικές απολήξεις να ορίζουν το προοδευτικό rock του σχήματος, η διαδρομή του οποίου συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας με εκλεκτά αποτελέσματα.

Moon Safari - Lover's End (Blomljud Records, 2010)

Αυτή η τόσο θετική και ευδιάθετη μελωδική προσέγγιση του σχήματος το όρισε ως το ιδανικότερο να αναφερθεί σε αυτήν την επανεμφάνιση της στήλης, ως μια επιλογή με τη δική της σημειολογία. Παρόλα αυτά, το "A Kid Named Panic" φαντάζει στιχουργικά ως ένα από τα πιο δύσκολα και βιωματικά τραγούδια που μπορεί να ακούσει κανείς εκεί έξω, παρά τη σχεδόν εύθυμη, Yes meets REO Speedwagon ηχητική προσέγγιση.

Γενικότερα, το τρίτο πόνημα της μπάντας έχει μια αριστοτεχνική pop λογική, προτάσσοντας τις εύληπτες και ξεκάθαρες φωνητικές γραμμές σε πρώτο πλάνο, έχοντας το symphonic prog υπόβαθρο και τις εξεζητημένες εκτελεστικές ικανότητες των μελών της μπάντας πανταχού παρούσες. Το υλικό του δίσκου μοιάζει με μια μεγαλεπήβολη σε σύλληψη κι εκτέλεση μπαλάντα, ένα υμνικό αριστούργημα μελωδικότητας που βασίζεται στις πολυδιάστατες ερμηνείες και είναι εύκολα προσεγγίσιμο από τον καθένα.

Άλλωστε, οι κυριότερες επιρροές του σχήματος διαθέτουν αυτό το χαρακτηριστικό σε περίσσεια. Yes, Beatles, Styx, REO Speedwagon, όλοι τους ευεργετούνταν από το χάρισμα να γράφουν συνθέσεις που μένουν, με αιώνιες μελωδίες και ένα σταθερά ευδιάθετο συναίσθημα. Έτσι και οι Moon Safari, διατηρούν τις δομές και την pop(ular) λογική δίχως εκπτώσεις στην εκτέλεση, απλά αφήνοντας το πολυσύνθετο να μορφοποιεί το υπόβαθρο των δημιουργικών τους στοχασμών δίχως φειδώ.

Τί ακολούθησε;

Το τρίτο μέρος του "Lover's End", μια 24 λεπτών σουίτα, είδε το φως δύο χρόνια αργότερα, ολοκληρώνοντας την τριλογία. Την αμέσως επόμενη χρονιά, το 2013, το πρώτο μέρος του "Himlabacken" έδειξε και πάλι τις δεξιότητες του σχήματος, με μια δεκαετία να περνά, για να έρθει το δεύτερο του μέρος μόλις πέρυσι. Πλέον, ως αποδεδειγμένα ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της pomp/prog εποποιίας των ‘70s, οι Moon Safari ορίζουν τη σύγχρονη έννοια του ιδιώματος, χτίζοντας πανέμορφους κόσμους γεμάτους mellotron και φωνητικές αρμονίες που οφείλουν να τραγουδηθούν. Ανακαλύψτε τους και αγαπήστε τους όσο είναι καιρός, προτού γίνουν κυρίως μέρος του prog παρελθόντος που τόσο αναζητούμε.