The Temple

Οι Θεσσαλονικείς κυριολεκτούν με τον όρο doom metal. Τον ασπάζονται, πέραν του προφανούς, και στην ταχύτητα των κυκλοφοριών τους. Τα έξι χρόνια από το ντεμπούτο τούς φέρουν τους ράθυμους ρυθμούς των ριφ τους. Ένα ντεμπούτο στο οποίο δε θα αναφερθούμε σχεδόν καθόλου. Θα πούμε όμως ότι αποτελεί τη μήτρα από όπου πήρε μορφή η συγκλονιστική συνέχειά του.

Αν και ο δίσκος κατακλύζεται από doom στιγμές και νοοτροπία, βρίσκει εντούτοις και άλλους τρόπους έκφρασης. Η έναρξή του είναι ενδεικτική των προθέσεών τους. Μίκης Θεοδωράκης και Οδυσσέα Ελύτης, δίχως Γρηγόρη Μπιθικώτση στο «Λύχνο του Άστρου», από ένα εκ των πιο σημαντικών εγχώριων και διεθνώς αναγνωρισμένων έργων, το «Άξιον Εστί». Ρίγος και δέος μέσω της χορωδίας που το ερμηνεύει. Έκδηλη αγωνία και ανυπομονησία για το τί θα ακολουθήσει. Κατάνυξη μέχρι τέλους, μιλώντας με όρους Μεγάλης Παρασκευής.

Δεν είναι η μοναδική στιγμή στην οποία θα νιώσουμε το μουσικό πνεύμα του Έλληνα συνθέτη. Εντοπίζεται διακριτικά και ανά στιγμές στον δίσκο, ενώνεται δε και με ύφος Βαυαρικό. Με το επικό doom των Atlantean Kodex. Από την άλλη, χτυπάνε ταυτόχρονα αλύπητα στο θυμικό του ακροατή, με ριφ που «μαυρίζουν» με σκανδιναβικό τρόπο. Σκούρα σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό. Είπαμε, Μεγάλη Παρασκευή.

Η μουσική ντύνεται φωνητικά με ψαλμωδίες ευρωπαϊκού ύφους (ευλόγησον ημάς Πάτερ Άλεξ) και η κατάνυξη καλά κρατεί. Δε θυμάμαι άλλη φορά, τουλάχιστον πρόσφατα, το βλέμμα να χαμηλώνει και το κεφάλι να ακολουθεί ίδια πορεία, αφού έτσι επιτάσσει η μουσική. Δεκτός εξαναγκασμός. Ασκεί μάγια τέτοιας έντασης, σχεδόν υπνωτιστικά, που I would gladly bent the knee που λέει ο λόγος. Ή οι Targaryen.

Μαζί μας και η προαπαιτούμενη συνθήκη του όγκου. Χάρη σε αυτόν και σε μια πληθώρα από ριφ, ο ακροατής νιώθει ότι όλη αυτή η εμπειρία είναι μια πορεία προς κάπου. Δύσκολη και επίπονη, σα να θες να βγεις από έναν βούρκο και αόρατα χέρια σε κρατάνε ή σε τραβάνε προς τα κάτω. Σα να περνάς μέσα από μέρη σκοτεινά και το σώμα σου να γδέρνεται από αιχμηρά αγκάθια και σπασμένα κλαδιά. Παρ' όλα αυτά η πορεία δεν ανακόπτεται. Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο "Lord Of Light", όπου περιμένουν καμπάνες και δε βαράνε χαρμόσυνα. Κι άλλη κατάνυξη. Ο δρόμος προς τον θρίαμβο, όπως τον εννοεί ο καθένας μας, είναι μοναχικός.

Το εξώφυλλο - ξυλογραφία, δια χειρός Fotis Varthis (Villagers Of Ioannina City, Aherusia), προμήνυε σχεδόν όλα όσα θα ακολουθήσουν, οι χρωματισμοί του κυριαρχούν στον δίσκο και η ακρόασή του γίνεται απαγορευτική με τη συνοδεία φωτός. Η μπάντα συνταράσσει τα σωθικά μας με «καταραμένη» αισθητική και άποψη, την εμπλουτίζει με επικές / μαύρες προσθήκες και με αυτό το έργο στέκεται ψηλά, πατώντας γερά με πόδια σαν από τσιμέντο.

Bandcamp