Raphael Weinroth-Browne

Worlds Within

Self Released (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 14/01/2020
Η στιγμή είναι τέλεια για να γνωρίσουμε καλύτερα τον τσελίστα των Leprous και την αχαλίνωτη φαντασία του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Το "Worlds Within" του Raphael Weinroth-Browne έρχεται ενώ ακόμα δεν έχει κοπάσει η σκόνη γύρω από το "Pitfalls", ένα από τα πιο πολυσυζητημένα άλμπουμ της περασμένης χρονιάς και μια δουλειά στην οποία ο Καναδός τσελίστας άφησε καθαρά και το δικό του στίγμα. Το ότι πρόκειται για cello only άλμπουμ επίσης δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού οι fans της σκληρής μουσικής είναι εξοικειωμένοι με τις εναλλακτικές μεταλλικές αναζητήσεις του συγκεκριμένου οργάνου εδώ και πολλά χρόνια, σε μια ιστορία που ξεκινάει από τους Apocalyptica των 90s.

Ένας instrumental δίσκος επικεντρωμένος στο cello. Πριν προλάβεις να σκεφτείς ότι πρόκειται για κάτι βαρετό, ας θέσουμε το πλαίσιο. Δεν πρόκειται φυσικά για δίσκο ενός οργάνου αλλά για layers πάνω σε layers και κάμποσες λούπες από πολλά cello - συχνά διψήφιο αριθμό στα πιο πυκνά tracks - που σχηματίζουν έναν συμφωνικό ήχο. Ο Weinroth-Browne δεν μας παρουσιάζεται εδώ ως δεξιοτέχνης αλλά ως συνθέτης και σκοπός του δεν είναι να επιδείξει τις ερμηνευτικές/εκφραστικές ικανότητες του ιδίου και του οργάνου του αλλά να χτίσει ηχητικούς κόσμους, όπως κι ο τίτλος του άλμπουμ προδιαθέτει, σχεδόν με όρους soundtrack.

Η κινηματογραφικότητα του "Worlds Within" είναι εμφανής τόσο στη δομή όσο και στον ήχο του: Ηλεκτρικά και ακουστικά cello καθώς και πάμπολλα εφφέ, υφαίνουν ένα σύμπαν που μοιάζει αρκετά με Hollywood soundtrack της τελευταίας 15ετίας, ειδικά αυτά της Hans Zimmer σχολής με τα ατελείωτα reverb και τα πολύ απλωμένα στον χρόνο ηχοτόπια. Αυτή η συνθετική του άποψη είναι σύγχρονη και περίτεχνη, το απομακρύνει όμως από κάθε πραγματική contemporary classical αιτίαση και στερεί (από όσους μπορεί να ζητούσαν κάτι τέτοιο) την τραχιά, λυρική έκφραση του cello και τις τσεκουριές των δυναμικών του δοξαριού.

Σε μια προφανέστατα συνειδητή άποψη, στον δίσκο δεν θα βρεις πολλά χαρακτηριστικά θέματα και δεν έχει εστιαστεί στις αρμονικές εναλλαγές, αντίθετα μοιάζει με μια παρατεταμένη ατμοσφαιρική σπουδή πάνω στην ίδια μελαγχολική μινόρε κλίμακα. Όλη η φροντίδα έχει πάει πάνω στη δομή και στην κλιμάκωση της μουσικής, με τρόπο ιδιαίτερα επιτυχημένο. Με κάθε track που περνάει, οι «Κόσμοι» του Weinroth-Browne πάνε όλο και πιο βαθιά, σε μια εμπειρία που μοιάζει αρκετά με κατάδυση - ένα μοτίβο που παρατηρείται σε πολλούς καλούς, πνευματικούς δίσκους. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται φυσικά στον τρόπο που ο Raphael έχει αφομοιώσει τις metal εμπειρίες του. Η τετραλογία "Tumult" στην καρδιά του δίσκου είναι γεμάτη από τους αντιχρονισμούς και τα ρυθμικά μοτίβα ενός τυπικού Leprous τραγουδιού - με καταπληκτικό τρόπο είναι η αλήθεια - σιγουρεύοντας ότι θα ικανοποιηθείς, ακόμα κι αν βρεθείς ν' ακούς τον δίσκο μόνο για να αναζητήσεις τη σκιά του Einar και της παρέας του.

Δεν προτείνω όμως να ακούσεις τον δίσκο για την όποια Leprous σύνδεση του. Πιστεύω τελικά ότι θα το ευχαριστηθείς πραγματικά αν πάψουν επιτέλους τα πολλά λόγια και αφεθείς την εικονοπλαστική του δύναμη. Με τη δύναμη της εικόνας, πραγματικής ή φανταστικής, το "Worlds Within" γίνεται αυτό που πραγματικά είναι: ένας πανέμορφος δίσκος από έναν ταλαντούχο μουσικό που απευθύνεται στο συναίσθημα και στη φαντασία σου. Είναι το σημείο που καλείσαι να φτιάξεις τις δικές σου εικόνες. Εγώ, τολμώ να πω, βρέθηκα να χάνομαι σε παγωμένα τοπία χωρίς ορίζοντες και σε ένα ενοχλητικά εκθαμβωτικό Βόρειο Σέλας. Αναρωτιέμαι, το δικό σου μυαλό που θα αλητέψει;

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET