Ανασκόπηση 2020: Post-Rock

Ο post κόσμος μπαίνει στη νέα δεκαετία με συντηρητικούς παλιούς ήχους, αλλά και ανανεωτικές τάσεις

Κάθε χρόνο μας αρέσει να γκρινιάζουμε για το πτωτικό μεγαλείο του post-rock. Η αλήθεια είναι ότι, αν η λέξη post ορίζει το στυλ, οι μπάντες αυτού του ύφους χρησιμοποιούν τις ίδιες δοκιμασμένες συνταγές. Αν, όμως, πάρουμε τη λέξη post κυριολεκτικά (= μετά από κάτι), τότε μέσα στο καταραμένο 2020 ακούσαμε πολλές και καλές μουσικές που δικαιολογούν τον εξελικτικό χαρακτήρα που θα έπρεπε να έχει το «μετά το rock». Εισάγουμε, λοιπόν, το post/prog σκέλος στην ανασκόπησή μας και, όπως πάντα, καταδυόμαστε στις μελαγχολικότερες, ατμοσφαιρικότερες και πειραματικότερες εκφάνσεις αυτού που μάθαμε και αγαπήσαμε ως post-rock. Καλό σκάψιμο!

Τα βαριά χαρτιά
Το μενού της χρονιάς περιλαμβάνει μεγάλες επιστροφές, γλυκόπικρες γεύσεις και ξαναζεσταμένα φαγητά

Sigur Rós

Το γεγονός ότι ο (πιθανότατα) μεγαλύτερος δίσκος στον ευρύτερο post χώρο για τη χρονιά που φεύγει ηχογραφήθηκε σχεδόν δύο δεκαετίες πίσω, μάλλον έχει κάτι να πει για το πού βρισκόμαστε. Προβληματισμοί και αναγνώσεις όμως σταματούν τη στιγμή που μπαίνει το "Odin's Raven Magic". Η σύμπραξη των Sigur Rós με τους Hilmar Örn Hilmarsson, Steindór Andersen και Maria Huld Markan Sigfúsdóttir μοιάζει με παγωμένο, γλυκό σαν παραμύθι όνειρο. Η χροιά του Andersen και η ορχήστρα. Τα περάσματα της marimba και η μπάντα. Ακούγεται ιδανικά ατενίζοντας τον ουρανό, χαμογελώντας στα κοράκια που κοιτάνε από ψηλά.

Mogwai

Λίγο πριν το δέκατο ολοκληρωμένο χτύπημα, οι Σκωτσέζοι έκαναν ένα σύντομο πέρασμα από τα ηχεία μας με το soundtrack του "ZeroZeroZero". Σε γνώριμα ατμοσφαιρικά μονοπάτια πλέον, οι συνθέσεις πατάνε περισσότερο στα πλήκτρα και το γκρίζο ambience. Οι κιθάρες και τα ξεσπάσματα μένουν σε δεύτερο πλάνο. Στην άτυπη σύγκριση με τους προκατόχους του, δεν ξεφεύγει ποιοτικά και δεν δίνει κάτι το ουσιαστικά νέο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. Αν ρωτάτε εμάς, η πραγματική νίκη της χρονιάς για το συγκρότημα βρίσκεται στο ζωντανό "2018".

Caspian

Οι Caspian είναι το post-rock που αγαπήσαμε. Μεγάλωσαν εκείνοι, μεγαλώσαμε εμείς, κι ο κόσμος να, είναι πολύ διαφορετικός από τις μέρες που από το πουθενά μας είχαν πάρει τα μυαλά. Σε κάθε περίπτωση, το συναίσθημα υπάρχει ακόμα στις μουσικές τους. Στα χτισίματα και στα πολλαπλά επίπεδα στις κιθάρες. Στις φωτεινές αναλαμπές και στα ξεσπάσματα. Παρά τα όποια οπαδικά σχόλια και τις όποιες ατέλειες, το "On Circles" είναι μία πραγματικά μεγάλη δουλειά. Η υποψηφιότητα για Grammy είναι μια μικρή αλλά ευπρόσδεκτη αναγνώριση για αυτήν τη μπάντα.

Long Distance Calling

Μετά τη θριαμβευτική επιστροφή σε πλήρως οργανική λογική, οι Γερμανοί δεν δείχνουν όρεξη να χαλαρώσουν. Οι μέρες με τα φωνητικά και τους παράξενους πειραματισμούς φαίνεται να έχουν μείνει επισήμως στην περασμένη δεκαετία. Στη θέση τους στρογγυλοκάθονται αναφορές επιστημονικής φαντασίας, βαριά synths και μια απολύτως post αισθητική. Το "How Do We Want To Live?" χωρίς να καινοτομεί, είναι γεμάτο ιδέες και μελωδίες. Ο μονόλογος δια χειρός Wachowskis λίγο πριν το τελικό σβήσιμο θα κάνει και τον πλέον απαισιόδοξο να ανακτήσει τις ελπίδες του.

Crippled Black Phoenix

Η αλήθεια είναι ότι οι - κάποτε λατρεμένοι μας - Crippled Black Phoenix κάπου τα τελευταία χρόνια μας έχουν «χάσει», εξαιτίας της πτωτικής πορείας των δουλειών τους αλλά και της όλης τοξικότητας που αναδύουν. Παρόλα αυτά, το "Ellengæst" δείχνει ικανό να ανανεώσει το ενδιαφέρον μας προς το γκρουπ. Χωρίς να συναρπάζει, φανερώνει μια ανανεωμένη κι ελαφρώς γοτθική προσέγγιση στο προοδευτικό τους post-rock και ο πλουραλισμός που χαρίζουν οι σημαντικοί guests στα φωνητικά μας ιντριγκάρει δεόντως. Ελπίζουμε ότι αυτό είναι δείγμα μιας καρδιάς που χτυπάει ακόμα.

Στο βασίλειο του παραδοσιακού post-rock
Οι άξιοι σημαιοφόροι των παραδοσιακών post-rock διδαχών

Toundra

Μία από τις πλέον ξεχωριστές κυκλοφορίες στον χώρο για το 2020 ήρθε από τη Μαδρίτη. Το επίπεδο για τους Toundra βρίσκεται δεδομένα ψηλά. Με το "Das Cabinet Des Dr. Caligari" ωστόσο δείχνουν, για ακόμα μια φορά μετά το πείραμα των Exquirla, ότι απέχουν μίλια από το μέσο όνομα της σκηνής. Ηχητικά εδώ έχουμε ένα δύσκολο soundtrack που καλεί τον ακροατή να χαθεί μέσα του. Οι κλασικές ηλεκτρικές φόρμες λάμπουν δια της απουσίας τους. Το αποτέλεσμα είναι αντισυμβατικά απολαυστικό.

pg.lost

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του σχήματος από το Norrköping δεν θα βρουν τίποτα το παράξενο στο "Oscillate". Οι δροσερές ατμόσφαιρες, οι βγαλμένες από τις παλιές καλές μέρες του post-rock κορυφώσεις, η ζεστή παραγωγή, όλα είναι στη θέση τους. Ακριβώς όπως μας έχουν συνηθίσει, το στοιχείο που κάνει το πέμπτο LP τουςνα στέκεται ένα βήμα μπροστά από τον σωρό είναι οι ίδιες οι μελωδίες του. Αν χρειάζεστε απόδειξη, το "Suffering" είναι εκεί για σας.

Coldbones

Στο άτυπο τεστ του «δύσκολου δεύτερου άλμπουμ», η παρέα από το Μεγάλο Νησί δεν είχε την παραμικρή δυσκολία. Χωρίς να ξεφεύγει από τη συνταγή του ντεμπούτου, ο ήχος αυτήν τη φορά ακούγεται πιο δροσερός και πιο γεμάτος. Οι δομές δεν ξεχειλώνουν ούτε στιγμή. Οι μελωδίες βγάζουν έντονο φως. Το αρχετυπικό στήσιμο με κιθάρα-μπάσο-ντραμς δίνει μία ευθύτητα και μία αμεσότητα που συχνά απουσιάζουν από το ύφος. Το "The Cataclysm" δεν φέρνει καμία επανάσταση, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος του.

Sleepmakeswaves

Το χαρτί των πολλαπλών EPs πολλοί προσπάθησαν να το παίξουν, αλλά λίγοι το έφεραν εις πέρας. Οι Sleepmakeswaves μπορούν να περηφανεύονται ότι βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς τους εκλεκτούς· και αν μη τι άλλο, ότι το κατάφεραν αυτό μέσα στο χάος του 2020. Το "These Are Not Your Dreams", συλλογή τριών μικρού μήκους κυκλοφοριών, είναι πολύ φιλόδοξο για το καλό του. Είναι τεράστιο και γεμάτο αλλαγές. Την ίδια στιγμή όμως περιέχει ένα σκασμό ιδέες και ακριβώς λόγω αυτής της φιλοδοξίας του καταφέρνει να ξεχωρίσει.

Barrens

Κάθε τόσο εμφανίζεται ένα ντεμπούτο για να θυμίσει ότι υπάρχει ακόμα παλμός κι ελπίδα πέρα από τους μεγάλους του παρελθόντος. Μια τέτοια σφαλιάρα ήρθε φέτος από τη Σουηδία. Το "Penumbra" ακολουθεί γνώριμα μονοπάτια, αλλά ακούγεται τόσο φρέσκο και προσεγμένο που δεν γίνεται να αφήσει ασυγκίνητους όσους πέρασαν έστω και για λίγο από δωμάτια γεμάτα οργανικούς ήχους, γεμάτους παραμορφώσεις και ξεσπάσματα. Από μόνο του το "Atomos" θα ήταν ικανή αιτιολόγηση. Στα σαράντα λεπτά του δίσκου υπάρχουν κάμποσες ακόμα.

Του post-metal το ανάγνωσμα
Οι σκληρές εκδοχές του post/sludge metal που έκλεψαν την παράσταση

Emma Ruth Rundle & Thou

Ίσως ούτε οι φανατικοί τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πόσο ταιριαστή θα ακουγόταν αυτή η συνεργασία. Οι δυο κόσμοι ενώνονται σε απόλυτη αρμονία και το sludge των Thou συναντά την post/folk της Emma σαν να ήταν χαμένα αδέρφια που συναντιούνται για πρώτη φορά. Το "May Our Chambers Be Full" είναι ένα χειμαρρώδες άλμπουμ που αποδεικνύει ότι όταν το ταλέντο συνυπάρχει με τη χημεία και τη φιλία, το αποτέλεσμα θα είναι εκρηκτικό. Δικαίως βρέθηκε στα αγαπημένα μας άλμπουμ της χρονιάς.

Huntsmen

Οι Αμερικανοί Huntsmen μας πρόσφεραν μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς για τον χώρο, με το "Mandala Of Fear" να αποτελεί μια πραγματικά ανανεωτική post-metal πρόταση. Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί πρωτίστως στις απρόσμενες americana πινελιές, σε έναν δίσκο που είναι γεμάτος από, έτσι κι αλλιώς, αλλοπρόσαλλες επιρροές. Από το sludge ως το progressive κι από εκεί στις trad folk πολυφωνίες, το άλμπουμ παρουσιάζει πολύ αξιόλογο songwriting και πολύ ενδιαφέρον concept. Ευχάριστη έκπληξη που χτίζει προσδοκίες.

Wren

Οι Wren είναι από εκείνες τις μπάντες που σε κάνουν να νιώθεις ότι θα μπορούσαν να αναμετρηθούν για τον θρόνο των Cult Of Luna. Το "Groundswells" ηχεί τεράστιο σε βάρος και σοφό μέσα στη γραμμικότητα του, παραθέτοντας επίσης μέσα στις μακροσκελείς συνθέσεις του μια βαθιά συναισθηματική ευφυΐα. Αναντίρρητα, μία από τις post-metal κυκλοφορίες του 2020 που δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες, όχι μόνο επειδή είναι ένα πραγματικά καλό άλμπουμ αλλά κι επειδή διαθέτει και μία άκρως επίκαιρη αίσθηση.

Garganjua

Το τρίτο άλμπουμ των Garganjua με τίτλο "Toward The Sun" στρέφει ξεκάθαρα την μπάντα προς πιο μελωδικές και ατμοσφαιρικές κατευθύνσεις, εμπλουτίζοντας αισθητά το doom στοιχείο τους. Βρίσκει τη θέση του εδώ, όχι επειδή είναι ρηξικέλευθο, αλλά επειδή διαθέτει το άγγιγμα των μεγάλων post-metal δίσκων του παρελθόντος και πραγματικά αξιομνημόνευτα καλλιτεχνικά χαρίσματα. Αν μη τι άλλο, η μπάντα δείχνει να εξελίσσεται ιδιαίτερα και καλό είναι να τους θεωρήσουμε ικανούς για πολύ όμορφα πράγματα.

Ohhms

Παραμένουμε σε βρετανικό έδαφος για να βρούμε μια αναμενόμενη παρουσία. Όσο όμως κι αν αναγνωρίζουμε τους Ohhms σαν μια ήδη υπέροχη μπάντα, το "Close" έχει στιγμές που σου κλέβει την ανάσα, με τους ήπιους πειραματισμούς του, τα φοβερά φωνητικά, το φλερτ με alt και rock τρόπους και τη συνολική διάθεση της μπάντας να δημιουργήσει έναν σπουδαίο και συνάμα προσωπικό ύφος. Γεμάτο περιπέτεια, πρωτότυπες ιδέες και προοδευτικές παρεμβάσεις, αυτό είναι ένα άλμπουμ που αξίζει να κουβαλήσεις.

Post & Progress
Εκεί που τα post και τα progressive συστατικά είναι σιαμαία δίδυμα

The Ocean Collective

Οι The Ocean έχουν τεράστια πορεία στον σύγχρονο σκληρό ήχο, όντας ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του μοντέρνου metal. Έχουν καταφέρει να εξελιχθούν μουσικά όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο με κάποιον περίεργο τρόπο παραμένουν πιστοί στις ηχητικές τους κατευθύνσεις. Το σημαντικότερο; Έβγαλαν 4/4 δισκάρες την τελευταία δεκαετία! Ο μεσοζωικός και ο καινοζωικός αιώνας είναι η εποχή των δεινοσαύρων και στο "Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic" δένοντας θείες επιρροές όπως οι Tool, Cult Of Luna και οι ίδιοι οι The Ocean του παρελθόντος, μας θυμίζουν πως we are just like reptiles, giant rulers of the world, within the blink of an eye wiped off the face of the earth.

Solstafir

Εδραιωμένοι και πλέον καταξιωμένοι ως τους αξίζει, συνεχίζουν τη δισκογραφική τους πορεία με μικρές αλλαγές στον ήχο τους, επιδιώκοντας να τελειοποιήσουν την ατμόσφαιρα ως αυτοσκοπό. Το εξώφυλλο του "Endless Twilight Of Codependent Love" κοσμεί η θηλυκή ενσάρκωση της Ισλανδίας, η «Κυρία του Βουνού». Οι μουσικές αποτελούν μια από τις πιο πιστές αναπαραστάσεις της Ισλανδίας, αυτής της ιδιαίτερης και απόκοσμης χώρας. Μπορεί να λείπει η συνθετική ουσία δίσκων όπως τα "Svartir Sandar" και "Otta", ωστόσο εξακολουθούν να μην απογοητεύουν το κοινό τους.

Cloudkicker

Η μουσική του Cloudkicker (Ben Sharp) δεν είναι για όλα τα αυτιά. Καλώς ή κακώς τα άκρως κιθαριστικά και djent-y instrumentals του θέλουν συγκεκριμένο ακροατήριο. Αν θελήσει κανείς να μπει στον κόσμο του ταλαντούχου καλλιτέχνη, το φετινό "Solitude" θα ήταν ιδανική πύλη εισόδου. Μιλάμε εύκολα για μία από τις κορυφές των Cloudkicker. Τα riffs αυτού του δίσκου θα ήθελαν πάμπολλες μπάντες σύγχρονου προοδευτικού metal να χρησιμοποιήσουν στις συνθέσεις τους.

Intronaut

Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να αποτύχει το "Fluid Existential Inversions". Δεν υπάρχει μισός δίσκος των Καλιφορνέζων Intronaut που να είναι κάτω του φοβερού. Η τεχνική δένει άψογα με τα πορωτικά prog metal σημεία. Οι αλλεπάλληλες math/jazz εναλλαγές ρυθμών δεν δημιουργούν ποτέ βαρεμάρα, αφού οι Intronaut είναι μάστορες στο να ανεβάζουν μια σύνθεση με καταιγιστικές κιθάρες και έπειτα να ρίχνουν τα γκάζια όταν πρέπει. Όταν ξεκινάει ο δίσκος και σου έρχονται στο μυαλό οι Burst, τότε καταλαβαίνεις πως κάτι πήγε πολύ καλά.

Lucid Planet

Η προφανής θέση του "II" των Αυστραλών Lucid Planet είναι η progressive ανασκόπηση. Aντ’ αυτού βρήκε τη θέση του στο progressive κεφάλαιο της post-rock... Ο λόγος είναι πως μπλέκουν τόσα πολλά διαφορετικά είδη, που το avant-garde αποτέλεσμα θα κολλούσε σε τόσες πολλές διαφορετικές ομαδοποιήσεις... Για παράδειγμα, εδώ δένει γάντι με τους The Ocean. Το ότι κυκλοφορούν τέτοιες μεγάλες δισκάρες από εντελώς ανεξάρτητες και σχεδόν underground μπάντες είναι ο λόγος που λατρεύουμε αυτό που κάνουμε.

Blackgaze
Το μαύρο βλέμμα της μελαγχολίας

Unreqvited

Ο Καναδός μουσικός 鬼 («φάντασμα» στα κινέζικα) εδραιώνει ακόμα περισσότερο το όνομά του ως ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της blackgaze σκηνής - από το 2016 που ξεκίνησε, μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά, με δυο full-length ("Mosaic II: La Déteste Et La Détresse" και "Empathica") και ακόμη δύο split με Sylvaine και Asunojokei. Δίνει έμφαση στα πλήκτρα και στον θετικό πόλο του ήχου. Ωστόσο, κορυφή του παραμένει το εξαιρετικό "Stars Wept To The Sea" του 2018.

Golden Ashes

Εστιάζουν περισσότερο στο black παρά στο gaze, με το golden αποτέλεσμα να είναι τρομερά επιβλητικό, ανεξάρτητα από το πόσο εκπαιδευμένο είναι το αυτί σε black metal ακούσματα. Το "In The Lugubrious Silence Of The Night" υπερβαίνει μουσικές και συναισθήματα. Σ’ αυτό του το πρότζεκτ, ο Ολλανδός Maurice De Jong (a.k.a. Gnaw Their Tongues) ντύνει τα blastbeats με παχιές στρώσεις πλήκτρων. Χάρη στη μεγάλη εμπειρία του, χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο που αχνοφαίνεται μέσα από παχιά σκονισμένο και αραχνιασμένο βιτρό.

Karg

Από τα καλά κρυμμένα μυστικά του ευρύτερου ήχου, οι Karg είναι το παιδί του Αυστριακού Michael V. Wahntraum. Τα τελευταία χρόνια βρίσκονται συνθετικά σε μεγάλη φόρμα, έχοντας το post-rock/metal σαν κυρίαρχο εκφραστικό μέσο ενορχήστρωσης, μπολιάζοντάς το με άγρια φωνητικά και ουκ ολίγα black metal στοιχεία. Πρόκειται για το πιο άμεσο και επιθετικό μέλος της φετινής μας blackgaze πεντάδας. Το "Traktat" περιγράφει με εντυπωσιακή ακρίβεια μια χρονιά δίχως καλοκαίρι.

Sadness

Από το 2014, ο Damián Antón Ojeda κυκλοφορεί ακατάπαυστα ατμοσφαιρικό, καταθλιπτικό blackgaze. Ορισμένες φορές έχανε την ουσία, κυκλοφορώντας αναπόφευκτα και μέτριο υλικό. Εν τέλει, η επιμονή και το μεράκι του ανταμείφθηκαν πέρσι με την επιτυχία του πολύ καλού "I Want To Be There", στον απόηχο διεθνούς ενδιαφέροντος για μπάντες σαν τους Deafheaven. Φέτος, κυκλοφόρησε (εκτός άλλων) το εξίσου δυνατό "Alluring The Distant Eye", όπου οι λέξεις «συναισθηματικά φορτισμένο» περικλείουν την όλη κατάσταση.

Skyforest

Το μουσικό πρότζεκτ του Ρώσου B.M. (Bogdan Makarov) χάνει σημαντικά στον τομέα της καινοτομίας. Ωστόσο, βάζοντας αυτό στην άκρη, δεν έχουμε καμία επιφύλαξη να δηλώσουμε πως το "A New Dawn" είναι το απολαυστικότερο blackgaze άλμπουμ που ακούσαμε φέτος. Ένα ανατριχιαστικό δημιούργημα φτιαγμένο στο πνεύμα των Alcest, με τα ίδια υλικά και τις ίδιες νατουραλιστικές, παραμυθένιες βλέψεις. Ο Makarov κυκλοφόρησε δίσκο και με το «αστικό» του όχημα, τους A Light In The Dark, χωρίς εξίσου εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Shoegaze
Παρά-παραμορφωμένες κιθάρες σε ατμοσφαιρικές και ονειρικές περιπλανήσεις!

Nothing

Αυτοί εδώ φέτος με το "The Great Dismal" μας παρουσίασαν το πιο σταθερό, παραδοσιακό και συναισθηματικό shoegaze της χρονιάς. Είναι σχετικά εύκολοι στο αυτί και ο ήχος τους έχει αυτό το ονειρικό, λίγο σκληρό όπου χρειαστεί και όπως πρέπει εναλλακτικό rock. Δεν θα βρεις στο είδος πλέον πολύ εύκολα κάτι ξεχωριστό ή κάτι εντελώς νέο, αλλά αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας και ότι καλύτερο στο είδος για τη χρονιά. Ασφαλείς λοιπόν, αλλά με υπέροχες μουσικές επιλογές. Ευτυχώς που υπάρχουν και μας θυμίζουν γιατί αγαπήσαμε το είδος.

Hum

Ίσως λίγο πιο metal, σε σχέση με τα υπόλοιπα, αλλά σίγουρα αρκετά ευθύς και ξεκάθαρος δίσκος. To "Inlet" είναι τραχύ, με ξεκάθαρο και σταθερό θόρυβο στις παραμορφωμένες κιθάρες και μια δική του εναλλακτική και προοδευτική metal κατεύθυνση. Δεν είναι τίποτα τυχαίοι. Φτιάχτηκαν πριν τριάντα χρόνια. Όταν το shoegaze πραγματικά υπήρχε. Επέστρεψαν τελικά πολλά χρόνια μετά. Ψάξε και άκου το "Downward Is Heavenward" του 1998 και θα καταλάβεις. Φέτος έφεραν ένα βαρύ για το είδος, αλλά εξαιρετικό δίσκο που ξεχωρίζει εύκολα.

Kairon; IRSE

Στο "Polysomn" θα ακούσεις ένα προοδευτικό, ψυχεδελικό και εντελώς διαστημικό shoegaze που δύσκολα εντόπιζες και έβρισκες παλιότερα. Η μουσική επικεντρώνεται σε πειραματισμούς που δεν αφήνουν τον θόρυβο πίσω αλλά κατέχουν αυτό το παλαιικό στιλ που μυρίζει 60τίλα και μέσα από τα πολύχρωμα synths, τα παραισθησιογόνα grooves και τις αστεράτες μπασογραμμές διατηρούν (μαζί με τις φωνές) αυτό το αιθέρια αφηρημένο χαοτικό μουσικό παραλήρημα σε δυνατή ένταση. Αν ήταν όλα σαν 2-3 κομμάτια στο μέσο του δίσκου θα μιλάγαμε για ότι καλύτερο σε noise/psych rock έχεις ακούσει ποτέ.

Jesu

O κύριος Broadrick με το shoegaze σε drone metal φόρμες project του είχε πολλά πάνω και κάμποσα κάτω. Στο "Terminus" είναι αρκετά αργός, δεν έχει ιδιαίτερες εμπνεύσεις και πλέει ίσως στα πιο ρηχά νερά της καριέρας του, η οποία κατά τ’ άλλα είναι αξιοθαύμαστη. Προφανώς και η μονοτονία είναι ένα χαρακτηριστικό στον ήχο της μπάντας, αλλά εδώ φλερτάρει σε φάσεις με το βαρετό. Θυμίζει κάτι από τα παλιά τους, αλλά δεν καταφέρνει (χωρίς να είναι κακό) να πλησιάσει τη μαγεία και την ατμόσφαιρα των πρώτων τους δίσκων.

Ingrina

Δεν αφιερώσαμε τυχαία κάποιες αράδες για το σοκ που μας προξένησε το "Siste Lys" των Γάλλων Ingrina. Για όσους αγαπούν καθετί με το συνθετικό post - είτε είναι rock, είτε metal, είτε hardcore - αυτό το άλμπουμ φτιάχνει έναν χαοτικό, ρευστό μουσικό ιστό που εξαφανίζεται μέσα στις ίδιες του τις ατμόσφαιρες. Οι shoegaze αναφορές του, αν και εμφανείς, δεν εμποδίζουν καθόλου το μικροκοσμικό concept να σκάψει πολύ βαθιά, μέχρι να βρει έναν καθαρά δικό του ήχο. Ένα underground διαμάντι από τα λίγα...

Στο περίπου... πειραματικά!
Μπλέξιμο με πειραματικές, φασαριόζικες, σκληρές, ηλεκτρονικές και μοντέρνες μουσικές!

Mamaleek

Θα μπορούσε το "Come Αnd See" να είναι και ο δίσκος της χρονιάς στο είδος του. Ποιο είδος όμως θα με ρωτήσεις. Αυτό το περίπου συνονθύλευμα θορύβου και επιμονής με στιγμές blues, jazz, post-rock και black metal! Ε για αυτό το βάλαμε σε αυτήν την ανασκόπηση, σε αυτήν την παράγραφο και ουσιαστικά στην κορυφή. Είναι ότι καλύτερο σε post-noise-experimental-avant-garde-rock θα ακούσεις φέτος! Απίθανες δημιουργίες και συνθέσεις που ενώ βγάζουν απελπισία σε αφήνουν κάπως λυτρωμένο στο τέλος. Έχει κάτι σαν κάθαρση στην τελική του ουσία. Είναι ότι πιο πειραματικό σκεφτείς.

Couch Slut

Το πιο τσαντισμένο θορυβώδες rock του σήμερα, φέρνει στο "Take A Chance On Rock 'n' Roll" ένα κράμα πανκοειδούς noise-rock, αργού και σάπιου post-metal και μοντέρνου γεμάτου ουρλιαχτά hardcore σε απίθανη απόδοση και παραγωγή. O δίσκος χαρίζει συγκινήσεις. Είναι καλύτερος των προκάτοχων του και δημιουργεί μια απίθανη διάθεση για κοπάνημα κεφαλιού ή ολόκληρου σώματος. Τα ουρλιαχτά και οι κιθάρες συνδυάζονται εξαιρετικά. Η μαγκιά και η σκατίλα ταιριάζουν. Η ένταση και η σκληρή διάθεση είναι θαυμάσια. Δεν βγάζει καμία ιδιαίτερη μοντερνιά, αλλά αυτό που θέλει να κάνει, το κάνει τέλεια. Μόνιμα σε ξέσπασμα!

Mrs Piss

Εδώ κι αν έχουμε πειραματισμούς. Το δίδυμο των Chelsea Wolfe και Jess Gowrie ντεμπουτάρει με το "Self-Surgery" συνδυάζοντας post-rock, sludge metal, νταρκίλες, σκόνες, ποτά και industrial βρομιές. Ακούγεται σαν μια προθέρμανση για κάτι πολύ μεγάλο που θα έρθει στο μέλλον. Μυρίζει σαν οι Sonic Youth με τους Godflesh ή η Pj Harvey με τους NIN να πλησιάζουν όλο και πιο κοντά. Οι μουσικές είναι σκληρές και σε στιγμές αφήνονται σε μια βρόμικη μεν αλλά απαλή για το μυαλό ατμόσφαιρα. Από εκρηκτικό σε παραμορφωμένο και από πειραματικό σε αγχωτικό και θυμωμένο! Όμορφο και υποσχόμενο.

King Krule

To "Man Alive!" είναι ο τρίτος δίσκος του Archy Marshall ή Edgar the Beatmaker ή Lankslacks ή Zoo Kid με το όνομα του βασιλιά! Αν θες το λες πειραματικό, μοντέρνο ή εναλλακτικό. Αν σου πω ότι θα βρεις μέσα του στοιχεία ηλεκτρονικά, post-rock, post-punk, ψυχεδελικά, jazz, ambient, pop και hip hop μην με πεις υπερβολικό. Είναι το πιο περίπου, αλλά συγχρόνως ο πιο γεμάτος φετινός δίσκος. Ικανοποιεί και τον πιο πειραγμένο ακροατή και γεμίζει τη μουσική μας με τρομερές ιδέες και φρέσκες περιπλανήσεις. Θα βρεις εύπεπτες στιγμές αλλά θα βρεις και εξαιρετικά πειραματικά στοιχεία που το φέρνουν σε άλλη διάσταση.

Deerhoof

Δεν γίνεται να μιλάς για experimental rock και να αφήσεις απ’ έξω αυτούς του θεόμουρλους. Φέτος επέστρεψαν με δύο δίσκους. Ο πρώτος (κανονικός) "Future Teenage Cave Artists" ήρθε γεμάτος παράνοια και μια indie μεν διάθεση, αλλά με art/noise/math-rock τελικά ήχο που συνέχισε την τρελή παράδοσή τους. Το επόμενο παραδόξως πιο καλοφτιαγμένο "Love-Lore", αν και δίσκος διασκευών, είναι ξεκάθαρα πιο σταθερό αν και ακραία πειραματικό, με πιο θορυβώδεις rock καταβολές που έγιναν πέντε ακραία σχιζοφρενικές συνθέσεις, οι οποίες χώρεσαν 43 διασκευασμένα-πειραγμένα κομμάτια! Ηχογραφήθηκε μια κι έξω, ζωντανά! Μιλάμε για αλλού!

Η εγχώρια παραγωγή
Σε πείσμα των καιρών, παράγουμε ακόμα νέες μουσικάρες!

Mammock

Χαοτικός θόρυβος, made in Greece. Το "Itch" είναι ένα άλμπουμ-δήλωση. Κοιτά κατάματα συμβιβασμούς, αρνητικότητα και κάθε τι οπισθοδρομικό, και ουρλιάζει σα να μην υπάρχει αύριο, χωρίς να ανοιγοκλείσει βλέφαρο. Ο ήχος του περιέχει περίπου τα πάντα, από post-hardcore και ιδιότροπες δομές μέχρι math και post-οτιδήποτε. Η μεγάλη επιτυχία του βρίσκεται στο ότι δεν ακούγεται σαν απλό κολλάζ διαφορετικών στυλ. Είναι πραγματικό και ειλικρινές. Στέκεται περήφανα ως κάτι ανεξάρτητο. Ακούγεται ιδανικά γυρίζοντας στις γειτονίες της Αθήνας.

Their Methlab

Με νωπές τις μνήμες του "The Last Second", το τρίο επέστρεψε με νέο ΕΡ και άγριες διαθέσεις. Αν μέχρι τώρα ο ήχος τους έβγαζε μία ανεπιτήδευτη σκληράδα, στο "Tsunami" έρχεται να προστεθεί ένας επιπλέον όγκος. Τα riff λοξοκοιτάνε προς τους Russian Circles και η ατμόσφαιρα αποπνέει ένα ταιριαστό heaviness· και τα δύο σε απόλυτη αρμονία με την προσωπικότητα του σχήματος, βεβαίως. Το "Venice" είναι φανταστικό τόσο με φωνητικά, όσο και στην οργανική εκδοχή του.

I Am No Hero

Χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, οι Αθηναίοι I Am No Hero έφτασαν στο τέταρτο άλμπουμ τους και η ομορφιά που αναδύει το "Nights Of Wonder" είναι αδιαπραγμάτευτη. Ναι, το post-rock τους είναι κλασικό και ηχητικά οικείο, οι χαρμολύπες όμως των κιθαριστικών θεμάτων και η ασυγκράτητη μελαγχολία των συνθέσεων είναι απίθανο να μην σε κυκλώσουν. Είτε φύγεις προς νύχτες θαυμάτων είτε προς πορφυρά ηλιοβασιλέματα, το σίγουρο είναι ότι, κάπου, θα φύγεις.

Egoera

Στο ίδιο παραδοσιακό post-rock στυλ βρίσκουμε και τους πρωτοεμφανιζόμενους Egoera. Το "Fortuna" δεν παρουσιάζει πολλές εκπλήξεις, είναι όμως καλοστημένο και κατέχει τα βασικά του είδους με άνεση και θετικότητα. Οι όμορφες ενορχηστρωτικές πινελιές με σαξόφωνο και βιολί προσθέτουν βάθος στα τραγούδια και το άλμπουμ συνολικά θέτει τις βάσεις για ένα αξιοπρόσεκτο μέλλον.

Unverkalt

Ένα νέο σχήμα που αποτέλεσε ίσως την πιο αξιοπρόσεκτη νέα παρουσία στην ημεδαπή post πραγματικότητα. Το "L' Origine Du Monde" είναι ένα πλούσιο ντεμπούτο που ακροβατεί ανάμεσα σε rock και metal και παρουσιάζει ένα εύρος διαφορετικών στοιχείων, πίσω από ένα καλά σμιλευμένο αρτιστίκ προσωπείο. Αποτελούν συγγενικό σχήμα των Foray Between Ocean και ξυπνούν αρκετούς Universe 217 συνειρμούς - μόνο ως κοπλιμέντο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη νέα είσοδος που κουβαλάει την αύρα ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ.

  • SHARE
  • TWEET