Eric Clayton And The Nine

Δεν θα ξεχάσω ποτέ να μπαίνω στο υπόγειο του δισκοπωλείου Rock City και ακούω μια πελώρια βιβλικών διαστάσεων φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος. Από εκείνα τα χρόνια δεν έχω ξεπεράσει τη μοναδική χροιά του Eric Clayton και εδώ και 20βάλε χρόνια διατηρώ μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική των Saviour Machine. Ειδικά το Πάσχα. Ο Eric Clayton είναι ο προσωπικός μου «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» για πολλούς λόγους.

O Clayton δυστυχώς κρατούσε μια σχετική απόσταση ασφαλείας από τα μουσικά δρώμενα εδώ και δεκαετίες για διάφορους λόγους (προσωπικούς, υγείας κτλ), αλλά η διακριτική και σταδιακή του επιστροφή, πρώτα με ένα δίσκο διασκευών στον Bowie και τώρα με ένα άλμπουμ με δεκαπέντε νέα τραγούδια δεν θα μπορούσε να είναι πιο εντυπωσιακή.

Ο Eric Clayton μαζί με τον αδερφό του Jeff Clayton και με τη βοήθεια ενός άλλου περιέργου τύπου ονόματι, Devon Graves (Psychotic Waltz) στην καρέκλα του παραγωγού, δημιουργούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ του 2020.

Όσοι είναι γνώριμοι με την υποβλητική μουσική των Saviour Machine θα βρουν την απόλυτη συνέχεια αυτής της μπάντας στο περιεχόμενο του "A Thousand Scars". Η πρώτη ακρόαση παραπέμπει απευθείας -λόγω της χαρακτηριστικής κιθάρας με το τεράστιο reverb και φυσικά της φωνής- στον ήχο των Saviour Machine της περιόδου που μελοποιούσαν την Αποκάλυψη του Ιωάννη στη φιλόδοξη, αλλά ημιτελή τριλογία, του "Legend", αλλά με μερικές ουσιαστικές διαφορές.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, το "A Thousand Scars" δεν έχει τη soundtrack προσέγγιση των άλμπουμ του Legend, αλλά περιέχει δομημένα, πλήρως ενορχηστρωμένα τραγούδια, πιο κοντά στις πρώτες δουλειές των Saviour Machine και συγκεκριμένα του άλμπουμ "ΙΙ", αφού το metal/rock στοιχείο είναι μεν παρόν, αλλά με πιο επικουρικό ρόλο δε.

Ο Clayton φορτίζει και αποφορτίζει την ατμόσφαιρα χωρίς να χρειάζεται η μουσική να κάνει και πολλά. Κάποιες φορές ο δίσκος γίνεται μελοδραματικός, ρομαντικός, ίσως και εύπεπτος, ενώ άλλες στιγμές ένας άβολος πουριτανισμός ξεχειλίζει και η μουσική μετατρέπεται σε ένα μεγαλειώδη εξωφρενικό, αλλά αρκετά ραδιοφωνικό ύμνο, όπως για παράδειγμα στο "American Whore".

Οι στίχοι διατηρούν τη (χριστιανική) θρησκευτική υφή, που χαρακτηρίζει τον Clayton, αλλά είναι τελείως προσωπικοί. Ο βαρύτονος Eric σε συνδυασμό με τις ενίοτε απόκοσμες συνθέσεις αγγίζει με ευκολία και ίσως ξεπερνά τις πιο δραματικές στιγμές του ένδοξου παρελθόντος. Πιστεύω, επί ματαίω αλλά ακράδαντα, ότι αν αυτό το άλμπουμ είχε έρθει ακριβώς μετά το πρώτο μέρος του "Legend", οι Αφοί Clayton θα απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης και εκτίμησης.

Ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει εδώ και μήνες, αλλά μέρες που είναι, είπα να σας τον θυμίσω , αφού θα καταλήξει και στη λίστα με τα αγαπημένα μου γι' αυτήν την κουραδένια χρονιά, που επιτέλους εκπνέει.