Aleah

Όσοι δεν αντέχουν τους συναισθηματισμούς, καλύτερα να αποχωρήσουν. Υπάρχουν σχολιασμοί για καλλιτεχνικά έργα που προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις, ώστε να διατηρηθεί μία κάποια αίσθηση αντικειμενικότητας. Αυτός είναι ένας άγραφος νόμος για εκείνους που κάνουν κριτική, και είναι απολύτως λογικός και απαραίτητος. Μία τέτοια προσέγγιση έχει νόημα κατά συντριπτική πλειοψηφία στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Ακόμα περισσότερο σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία. Ή με οποιαδήποτε βιομηχανία, εδώ που τα λέμε. Σε κάθε κανόνα, όμως, υπάρχουν εξαιρέσεις. Εδώ έχουμε μία από αυτές.

Ο λόγος είναι απλός, και προφανής για όσους γνωρίζουν το όνομα της Aleah Stanbridge. Οι υπόλοιποι, εφόσον είστε ακόμα εδώ μετά την πρώτη πρόταση της προηγούμενης παραγράφου, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ψάξτε το "Hour Of The Nightingale" των Trees Of Eternity. Βρείτε το, ακούστε το, αγαπήστε το, κι αφού μαυρίσει η ψυχούλα σας, με την καλύτερη δυνατή έννοια, γυρίστε πίσω για τη συνέχεια. Εκ πρώτης όψεως, ο προσωπικός δίσκος της αείμνηστης καλλιτέχνιδας δεν μοιάζει τόσο με τον λογικό του προκάτοχο. Δεν κλίνει τόσο ξεκάθαρα στον ατμοσφαιρικό ήχο. Η παραγωγή είναι πιο προσγειωμένη. Το συναίσθημα ωστόσο μένει άθικτο.

Το υλικό παρουσιάζεται χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα ακουστικό και ένα με full-band στήσιμο. Η ένταση και οι ρυθμοί παραμένουν χαμηλά για όλη τη διάρκεια. Οι αιθέριες γραμμές είναι το άλφα και το ωμέγα. Μέσα στην απλότητα των συνθέσεων, οι ατμόσφαιρες είναι θεοσκότεινες, χωρίς να γίνονται αποπνικτικές (βλ. Hallatar). Τα συστατικά στις ακουστικές εκδοχές των κομματιών είναι αρπίσματα και φωνητικά. Το δεύτερο μέρος δεν απέχει σημαντικά. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να νιώσεις ένα δυνατό σφίξιμο στην καρδιά στο "Vapour". Ή για να κλείσεις τα μάτια και να χαθείς ακούγοντας το "My Will" ή το "Closing Under Pressure", από τον καιρό των That Which Remains.

Η σχεδόν μιάμιση ώρα του δίσκου δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί εύκολη. Θέλετε η μελαγχολία των κομματιών; Θέλετε η χροιά της Aleah; Θέλετε το όλο πλαίσιο; Το αποτέλεσμα παραμένει. Μόνο το "If silence is golden, then I'm a millionaire to this day" πέρασμα στο "Inverted Enlightenment" είναι αρκετή απόδειξη. Ο σεβασμός του εγχειρήματος είναι εμφανής. Σε στιγμές ο ήχος των demo ηχογραφήσεων προδίδεται, αλλά χρειάζεται προσοχή και οι περιπτώσεις αυτές είναι μετρημένες. Δεν έχει νόημα να δει κανείς αυτόν τον δίσκο υπό το πρίσμα μίας τυπικής κυκλοφορίας. Είναι ένας φόρος τιμής σε μία υπέροχη φωνή που μας άφησε νωρίς.