A.A. Williams

Τα τελευταία χρόνια δεν έχουν εμφανιστεί πολλοί καλλιτέχνες στην ατμοσφαιρική γωνιά της σκληρής μουσικής που να έχουν αφήσει τόσες υποσχέσεις όσο η A.A. Williams. Η στήριξη του υπόγειου μικρόκοσμου έπαιξε κάποιο ρόλο, ωστόσο η πρόταση της Λονδρέζας έχει προσωπικότητα και έναν δροσερό αέρα να τη συνοδεύει. Ο τρόπος που πηγαίνει από ονειρικές μελωδίες σε σκοτεινή folk κι από εκεί σε post περάσματα είναι αξιοπρόσεκτος. Αν κάποιος προσπαθούσε να αναλύσει τα επιμέρους στοιχεία, θα μπορούσε να πει ότι πρακτικά δεν φέρνει κάποια επανάσταση στον χώρο. Αυτή όμως είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος.

Σε μία εποχή που όλα έχουν παιχθεί, λόγια μεγάλου σοφού μην κοιτάτε παράξενα, ένα πετυχημένο μπέρδεμα της τράπουλας είναι σχεδόν αρκετό για να κάνει οποιονδήποτε ξεχωρίσει από εκείνους που αρκούνται σε δάνεια. Η Williams είχε δείξει τις ορέξεις της ήδη από το πρώτο ΕΡ και τη συνεργασία με τους Mono. Η βάση βρίσκεται στους υπνωτιστικούς ρυθμούς, την όμορφη χροιά και τα παιχνίδια με τις εντάσεις. Η προσέγγιση παραμένει οργανική. Οι ενορχηστρώσεις επικεντρώνονται στα απαραίτητα. Σε αντίθεση με κάμποσες περιπτώσεις της σκηνής, αυτά τα τραγούδια μπορείς να τα σκεφτείς να μεταφέρονται στο σανίδι χωρίς backing tracks.

Δεν χρειάζονται ούτε μεγαλεπήβολα πλήκτρα, ούτε επίπεδα πάνω από επίπεδα φωνητικών για να νιώσεις το σκοτάδι. Τα εφέ της κιθάρας και οι βαθιές γραμμές αρκούν. Το "All I Asked For" δεν παίρνει περισσότερο από μερικά μέτρα για να εισάγει τον κόσμο του άλμπουμ. Το "Melt" μοιράζει από νωρίς τα πρώτα ρίγη. Το πιάνο και το τσέλο σιγοντάρουν διακριτικά όποτε εμφανίζονται. Μπάσο και ντραμς ακολουθούν πιστά τις ανάγκες των συνθέσεων. Η σχεδόν alternative ακουστική αίσθηση στο άνοιγμα του "Fearless" δεν αργεί να δώσει τη θέση της σε ένα post-rock-meets-metal ξέσπασμα, με τα γρυλίσματα του Johannes Persson να έρχονται σα λύτρωση.

Το "Forever Blue" κλίνει προς το μαύρο, χωρίς να χάνει τα χρώματά του. Έχει κάτι από την υφή του χειμωνιάτικου ουρανού λίγο μετά το ξημέρωμα. Οι συγχορδίες και τα διπλά φωνητικά του "Glimmer" φτάνουν και περισσεύουν για να κάνουν τον ήλιο να χλομιάσει και τα φώτα να ξεθωριάσουν. Το "Love And Pain" θυμίζει συνειρμικά τις χρυσές ατμοσφαιρικές μέρες της δεκαετίας του '90, μόνο λόγω συναισθήματος και όχι λόγω ηχητικού ξεπατικώματος. Η A.A. Williams μοιράζεται την αλήθεια της χωρίς τεχνάσματα ή υπερβολές. Το πρώτο ολοκληρωμένο βήμα της εκπέμπει τέτοια σιγουριά που μπορεί να τραβήξει ακόμα και τον πλέον δύσπιστο.