Delain

Στην εποχή της πληροφορίας το έργο του καλλιτέχνη δεν είναι εύκολο. Όχι ότι προ-διαδικτύου ίσχυε κάτι διαφορετικό. Πλέον όμως, πέρα από τις δεδομένες προκλήσεις, η επαγγελματική φύση του πράγματος μοιάζει με κάτι περίπου ακατόρθωτο. Εκτός από ταλέντο και συνέπεια, χρειάζεται πραγματικά πολλή θέληση. Ιδιαίτερα για εκείνους που κινούνται στον μικρόκοσμο της σκληρής μουσικής, που δεν είναι ό,τι εμπορικότερο εκεί έξω. Οι Delain μετρούν αισίως δεκατέσσερα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και αυτό από μόνο του λέει αρκετά. Ο ήχος τους έχει αλλάξει από το ορθόδοξο συμφωνικό metal των zeroes, τα βασικά συστατικά του ωστόσο παραμένουν απαράλλαχτα.

Οι εύπεπτες μελωδίες, οι μεγαλεπήβολες ορχήστρες, τα έντονα-αλλά-όχι-απαραίτητα-φωτεινά χρώματα, οι κιθάρες ως γαρνίρισμα, όλα είναι στη θέση τους. Αν κάποιος έχει αφήσει το σχήμα στις ημέρες του ντεμπούτου, πιθανότατα θα χρειαστεί λίγο χρόνο για να κάνει τη σύνδεση. Οι συνεργασίες με επιφανή ονόματα του χώρου απουσιάζουν. Η παλαιάς κοπής symphonic αισθητική έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο μοντέρνα, ψευδό-ατμοσφαιρική. Το μπάσιμο με το σερί "One Second", "We Had Everything" και "Chemical Redemption" μοιάζει με προειδοποίηση για τα όσα έπονται. Τα εναλλακτικά στοιχεία κάνουν ένα βήμα μπροστά και το στήσιμο θυμίζει κάτι από τις ημέρες του "We Are The Others".

Ο τρόπος με τον οποίο το κουιντέτο καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στα δύο άκρα του ήχου του είναι αξιοσημείωτος. Είναι εξίσου εντυπωσιακό το γεγονός ότι, χωρίς πραγματικά μεγάλες αλλαγές, οι δοσολογίες από δίσκο σε δίσκο είναι τόσο διαφορετικές ώστε το αποτέλεσμα να μην ακούγεται μονότονο. Από το φορτωμένο ύφος του "Moonbathers", εδώ το σύνολο μοιάζει περισσότερο ευθύ. Ίσως έχει να κάνει με τις μελωδίες του Martijn Westerholt, με τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή, ή με την πιο ενεργή συμμετοχή του Timo Sommers που συμβάλλει και φωνητικά. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι όταν η ορχήστρα κοιτάει στα μάτια τις εφτάχορδες (βλ. "Burning Bridges") οι γραμμές είναι υπερβολικά χτυπητές.

Από την αρχή ως το τέλος οι προβολείς αναμενόμενα μένουν καρφωμένοι στη Charlotte Wessels. Οι ερμηνείες από μόνες τους κουβαλάνε σε μεγάλο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα. Η εξέλιξή της από τις μέρες του "Lucidity" είναι μεγάλη, και χωρίς αμφιβολία έχει κερδίσει μία θέση ανάμεσα στις μεγάλες φωνές του χώρου. Το έχει αποδείξει κάμποσες φορές στο στούντιο, το είδαμε από πρώτο χέρι τρία χρόνια πίσω, κι εδώ απλά το υπενθυμίζει. Το κλείσιμο ματιού στους προ-"The Heart Of Everything" Within Temptation με το πιανίστικο "Ghost House Heart" θα μπορούσε εύκολα να πάει στραβά· ανάμεσα στο πέρασμα του βιολιού και τη χροιά της, ωστόσο, οι εν symphonic πιστοί δύσκολα δεν θα χαμογελάσουν.

Στο μελωδικό παρακλάδι που κινούνται οι Ολλανδοί η απόσταση ανάμεσα στο ευχάριστα γλυκό και το πετιμέζι είναι μικρή. Μέσα στην προβλεψιμότητά του, το "Apocalypse & Chill" δεν πέφτει στη δεύτερη κατηγορία, ενώ έχει αρκετές υπέρ-κολλητικές μελωδίες και κάποιες μικρές εκπλήξεις. Το "Masters Of Destiny" στέκεται εξίσου καλά στη ροή του άλμπουμ όσο και αυτόνομα. Ο σχολιασμός του "Legions Of The Lost" είναι καλοδεχούμενος. Η γέφυρα του "The Greatest Escape" θυμίζει περασμένες ένδοξες μέρες. Το shredding του "Combustion" βάζει ένα ωραιότατο θαυμαστικό για κλείσιμο. Δεν μιλάμε για μια κυκλοφορία που θα ταράξει οποιαδήποτε νερά, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός της.