Ανασκόπηση 2020: Speed / Thrash Metal

Υπάρχει ακόμη ζωή στο speed/thrash metal; Και όμως, The cult is alive!

To thrash/speed το 2020, κύλισε πάνω κάτω στους ρυθμούς που υπήρχαν τη προηγούμενη δεκαετία. Πολλές κυκλοφορίες, αρκετές εξ αυτών σε καλά επίπεδα αλλά λίγες που μπορούν να δημιουργήσουν μεγάλο ντόρο. Αν κάτι ήταν που θα λέγαμε ότι σημαδεύει τούτη τη χρονιά είναι δίχως αμφιβολία ο χαμός του Riley Gale, τραγουδιστής των Power Trip. Η 24η Αυγούστου θα χαραχτεί με μαύρα γράμματα για τον συγκεκριμένο χώρο. Με μόλις δύο δίσκους, οι Τεξανοί είχαν δημιουργήσει τέτοιο ντόρο που φάνταζαν ως το next big thing. Ας ελπίσουμε, είτε υπό το ίδιο όνομα είτε αλλιώτικα, να συνεχίσουν αν και σίγουρα αυτό το χάρισμα του Gale θα λείψει πάρα πολύ.

Οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν φέτος μπορούν χοντρικά να μπουν σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με τις παλιοσειρές, στις οποίες άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο έδωσαν ικανοποιητικά δείγματα. Σίγουρα όμως, για πολλούς το παρελθόν μάλλον στέκεται σαν δυνάστης. Η δεύτερη κατηγορία, είναι αυτή των νέων group που αναπολούν τα ‘80s, κάτι που έχει αρχίσει εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Εδώ υπάρχει αρκετό υλικό και το ευτύχημα είναι ότι πολλοί εξ αυτών πλέον δουλεύουν με πιο αναλογικές παραγωγές που τους δίνουν χαρακτήρα. Η τρίτη, αποτελείται από το crossover, όχι τόσο όπως οριζόταν στα ‘80s αλλά με τον τρόπο που αναγεννήθηκε στα τέλη των ‘90s, δηλαδή thrash/speed μαζί με πιο ακραία είδη. Κατηγορία που δείχνει τόσο ακμαία που σίγουρα θα απασχολεί και στο μέλλον. Τέλος στην ανασκόπηση θα βρείτε και μπόλικο «νέο» αίμα. Ας μπούμε μαζί λοιπόν στο pit του 2020 υψώνοντας γροθιές και ουρλιάζοντας: "thrash till death, metal till your last breath!!!".

Υγ: Ο διαχωρισμός speed και thrash στις κάτω κατηγορίες έγινε με κύριο σκεπτικό τον αυτοπροσδιορισμό των ίδιων των μπαντών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι όροι είναι νεφελώδεις και πολλές φορές ο ένας πάνω στον άλλο. Ας τονιστεί, ότι οι ορισμοί διαφέρουν από την ηλικία του καθενός αλλά και το που βρίσκεται αφού αλλιώς το βλέπει ένας Αμερικάνος και αλλιώς ένας Ευρωπαίος. Επιφυλασσόμαστε να αναλύσουμε κάποια στιγμή σε μελλοντικό άρθρο το πώς και γιατί.

Circle Of The Tyrants
…όταν η παλαιά φρουρά ηγείται ακόμη εμφατικά της σκηνής

Sodom - Genesis XIX

O Angelripper μας είχε προειδοποιήσει πως αυτό το άλμπουμ, ίσως είναι το σημαντικότερο της καριέρας του. Τα EP μας έκαναν να αδημονούμε. Το τελικό αποτέλεσμα, δεν έχει σημασία αν τον δικαιώνει, αλλά σίγουρα φανερώνει μια μπάντα που έχει ρίξει δουλειά στη συνθετική λεπτομέρεια. Η επιστροφή του Blackfire πυροδότησε μια αλυσιδωτή καταστροφή ώστε, με σύμμαχο έναν τρομακτικά εύστοχο ήχο, οι Sodom να παρουσιάσουν μια τόσο συμπαγή και πολυσυλλεκτική δουλειά ώστε, οπαδοί κάθε λογής, και να θέλουν να προσπεράσουν αυτόν τον δίσκο, απλά να μην μπορούν. Οι Sodom τα κατάφεραν, ξανά.

Testament - Titans Of Creation

Η πλέον αδικημένη και σταθερή από τις μεγάλες αμερικάνικες thrash metal μπάντες, κατάφερε να ξεχωρίσει των υπολοίπων αντίστοιχων ονομάτων, κυκλοφορώντας ένα σπουδαίο σύνολο τραγουδιών. Από το εξώφυλλο μέχρι και το περιεχόμενο, μιλάμε για ένα άλμπουμ που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το καλύτερο της ύστερης περιόδου τους - ακόμη κι αν τελικά δεν είναι. Μικρή σημασία έχει, πάντως, όταν Τιτάνες σαν και του λόγου τους παραδίδουν ακόμη ένα μάθημα στη βία.

Heathen - Empire Of The Blind

Για μια δεκαετία, το "The Evolution Of Chaos" βασάνιζε τα ηχεία και τα μυαλά μας με τη συνθετική του ιδιοφυία. Η δισκογραφική επιστροφή της ιστορικής thrash μπάντας, θα μπορούσε να είναι και το γεγονός της χρονιάς στο ιδίωμα. Οι Heathen ξέρουν τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως ήξεραν και τις απαιτήσεις του κοινού. Με την επιστροφή τους, παρέδωσαν ένα άλμπουμ που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που αναζητάς στον ήχο τους. Στέκεται αξιοπρεπές, αδυνατώντας όμως να σταθεί ισάξια με τους προκατόχους του. Η ποιότητά του είναι τέτοια, ώστε να χάνει στις συγκρίσεις μόνο με τον εαυτό του. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του.

Raven - Metal City

Πέντε χρόνια μετά το “ExtermiNation” και τη φυγή του «Βαρόνου», η επιστροφή της πιο θορυβώδους και παλαβής μπάντας του metal ήταν όπως την αναμέναμε. Απλά συγκλονιστική. Με τον κύριο Mike Heller πίσω στα τύμπανα να οργιάζει, λες και έχει κατεβάσει τόνους από redbull, φραπέδες και σπιντάκια. Τα δε αδέρφια κλασικά. Κιθάρες που σκούζουν ηδονή μαζί με ατσάλι και φωνητικά των άκρων. Όπως πάντα δηλαδή. Συγκρότημα για μερακλήδες, πάντα καυτό πάντα πωρωτικό. Και με το ομότιτλο να μην ξεκολλάει ποτέ απ’ το κεφάλι μας.

Vulcano - Eye In Hell

Μην στραβομουτσουνιάζετε! Φυσικά και οι Vulcano είναι μεγάλο όνομα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε, ακούστε, ψάξτε και δείτε. Αυτό που έχει σημασία όμως τώρα είναι η αξία του “Eye In Hell”. Μπορεί στα 13 συνολικά τραγούδια του η αδρεναλίνη να μην είναι πάντα σε high levels αλλά σε σημεία σε ξεπατώνουν. Σε βαθμό που άνετα μπορούμε να το τοποθετήσουμε σαν τη καλύτερη δουλειά με τον Louzada στο μικρόφωνο. Επίσης η θεϊκότητα του Zhema και η λατρεία για το Βραζιλιάνικο thrash γίνεται αντιληπτή από τα “Bride Of Satan” ή “Struggling Beside Satan”. Σατανο - έκσταση!

The ones that should not be…
… forgotten, αφού ήταν το λιγότερο αξιοπρεπείς

Mr. Bungle - The Raging Wrath of The Easter Bunny Demo

Το παλαβό αυτό συγκρότημα αποφάσισε στη δισκογραφική του επιστροφή, να φωνάξει τους αξιότιμους Scott Ian και Dave Lombardo και να επανηχογραφήσει το demo του από το 1986. Τότε που, στα γεννοφάσκια τους, θαύμαζαν τους ήρωες τους τόσο ξεδιάντροπα, πριν συνειδητοποιήσουν γιατί ήταν ικανή η αχαλίνωτη έμπνευσή τους. Το αποτέλεσμα, είναι ένας δίσκος που, καθοδηγούμενος από Patton-ικές ερμηνείες και δύστροπους, crossover/thrash κιθαριστικούς διαξιφισμούς, να αποκαλύπτει ψήγματα μιας εναλλακτικής ιστορικής εξέλιξης των Mr. Bungle, αν και στην πραγματικότητα παραμένει αυτό ακριβώς που είναι. Μια ανάμνηση από την εφηβεία τους.

Sepultura - Quadra

Λίγη σχέση έχει η σύγχρονη εκδοχή των Βραζιλιάνων metallers με τη thrash υπερδύναμη του παρελθόντος - πόσο μάλλον με τον πρώιμο death/thrash εαυτό τους - δίχως αυτό να σημαίνει ότι το “Quadra” πέρασε απαρατήρητο. Καλό άλμπουμ το λες σίγουρα, με αναβαθμισμένο εκτελεστικό υπόβαθρο (ο τυμπανιστής Casagrande ξεχωρίζει για άλλη μια φορά, ο Green επιχειρεί επιτυχώς ποικίλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις) και ενδιαφέρουσες συνθέσεις, μα η αίσθηση που μένει είναι πως μακροπρόθεσμα θα φαντάζει ως «ακόμη μια προσπάθεια» στην post-Cavalera περίοδο τους.

Annihilator - Ballistic, Sadistic

Ο Jeff Waters είναι ιδανική περίπτωση για σενάριο τύπου Charlie Kaufman. Το γιατί ο Καναδός συμπεριφέρεται σαν ένα χαλασμένο φωτοτυπικό είναι ανεξήγητο. Τόσο ταλέντο, τόση κιθαριστική μαεστρία και να μας προσφέρει δίσκους σαν το “Ballistic, Sadistic” δεν ερμηνεύεται ούτε από τους πιο έμπειρους ψυχολόγους. Το κρίμα είναι ότι αν ξεπεράσεις τα σοκ με τα 'δάνεια’ του παρελθόντος και τη χάλια παραγωγή (λες και τιμωρεί τον drummer του) υπάρχουν στιγμές και κάποια riff που κολλάς. Και αναρωτιέσαι, μήπως ο τύπος μας κάνει γενικώς πλάκα;

Anvil - Legal At Last

Το προ δεκαετίας documentary τους ανέστησε, επαναφέροντας τους εκτός από το προσκήνιο και στο δρόμο των δυνατών κυκλοφοριών. Δέκα χρόνια μετά, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει για τους αγέρωχους Καναδούς, οι οποίοι συνεχίζουν καθαρά για τους εαυτούς τους και τους οπαδούς τους. Η ορμή του ομότιτλου τραγουδιού και η πάντα απολαυστικά χύμα προσέγγιση νομιμοποιεί τη θέση τους (κι) εδώ, έστω κι αν το “Legal At Last” είναι υπεράνω ταμπελών και κατηγοριοποιήσεων, ως ένα γνήσιο δημιούργημα μιας μπάντας μόνιμα εκτός του «συστήματος».

Onslaught - Generation Antichrist

Αν και οι Onslaught είχαν τη στάμπα (μεταξύ μας ψιλο - δικαιολογημένα) να μεταμφιέζονται μουσικά όπου φυσάει ο άνεμος, η τελειότητα των δύο πρώτων δίσκων τους είναι αδιαπραγμάτευτη. Ταυτόχρονα δε, με πολύ επίδραση στη thrash σκηνή. Δυστυχώς όμως οι δουλειές τους μετά την επανασύνδεσή τους παραείναι πλαστικές. Υπάρχουν διάσπαρτα καλά στοιχεία αλλά στο τέλος μένει μια μετριότητα. Χαρακτηριστικό πασίδηλο και στο νέο “Generation Antichrist”. Γλυκύ βραστό με έναν ήχο τόσο καθαρό και αποστειρωμένο που καταστρέφει σχεδόν τα πάντα.

The Usurpers
… ή όταν η νέα φρουρά διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία

Witchtrap - Evil Strikes Again

Στη Κολομβία ο thrash χρόνος, ευτυχώς για μας, μετράει αλλιώς. Έτσι ο πέμπτος δίσκος των λατρεμένων Witchtrap θα μας ξανά παρασύρει σε μια φρενίτιδα όπου βασιλεύει η Αγία Γερμανική Τριάδα. Διαβόλια, τριβόλια, μάγισσες και σατανάδες σε ένα τσουκάλι όπου λιώνουν τα βινύλια των “Endless Pain”, “Infernal Overkill” μαζί με πάρα πολύ μέταλ αγνότητα που σε καθηλώνει. Συγκρότημα πραγματικό κόσμημα της σκηνής αφού κρατάει τη φλόγα ανέγγιχτη από φλωριές με έναν αφοπλιστικά αυθεντικό τρόπο. Με το που αγγίζει η βελόνα το βινύλιο αυτό όλα αλλάζουν, πιστέψτε μας…

Warbringer - Weapons Of Tomorrow

Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες και τις μπάντες που μπορούν να ηγηθούν του ήχου τους, εμπορικά και ποιοτικά. Οι Warbringer έχουν αποδείξει ότι ανήκουν στους leaders της νέας γενιάς συγκροτημάτων που ακολούθησαν τις διδαχές των Μεγάλων του είδους για να δημιουργήσουν κάτι δικό τους. Στο “Weapons Of Tomorrow”, δε, καταφέρνουν να φτάσουν το δημιουργικό τους peak ξανά, προσφέροντας ένα άλμπουμ που διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου τους σε όλα - εκτός του μέτριου εξωφύλλου του.

Havok - V

Οι Havok του 2020 έχουν αποβάλλει τα έντονα ξεσπάσματα ταχύτητας και τα έχουν αντικαταστήσει με μια mid tempo «γκρούβα» που ναι μεν τους κάνει πιο προσβάσιμους σε ένα ευρύτερο κοινό, αλλά τους στερεί το στοιχείο της έκπληξης. Με αυτά κατά νου, το πέμπτο τους πόνημα μονάχα αδιάφορο δεν είναι, αλλά στέκεται κάπου στη μέση της δισκογραφίας τους και τους θέλει να επιζητούν τα βλέμματα ενός μεγαλύτερου ακροατηρίου, κάνοντας ως παντιέρα τους το στακάτο παίξιμο και τους - και πάλι ποιοτικούς - αντικομφορμιστικούς τους στίχους.

Töxik Death - Sepulchral Demons

Νορβηγικό thrash metal λοιπόν. Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Στην ένδοξη αυτή χώρα τις τελευταίες δεκαετίες ξεπετάγονται διαρκώς συγκροτήματα που φαίνεται να έχουν αντιληφθεί το πώς μπορεί η βρωμιά και η μανία των προπατόρων να διοχετευθεί, τοξικά και κατάμαυρα, στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι Töxik Death, που επέστρεψαν έπειτα από έξι χρόνια με το δεύτερο άλμπουμ τους. Διαθέτουν υποδειγματική παραγωγή, εκνευριστικά άρτιες συνθετικές δομές, διανθίζουν τον ήχο τους με ουσιώδεις πινελιές στα riffs, και το αποτέλεσμα είναι τόσο άρτιο, που θα εύχεσαι όλες οι μπάντες του χώρου να έπαιζαν έτσι.

Gama Bomb - Sea Savage

«Είσαστε έτοιμοι;» «Μάλιστα καπετάνιε!!!!». Και πώς να μην είμαστε δηλαδή. Ότι και να κάνουν οι Gama Bomb είναι ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ! Τρελά riff, φανταστικά τραγούδια, ωραίο παίξιμο και ζουρλαμένα φωνητικά. Μαζί με μουρλά concept και παλαβιάρικους τίτλους - στίχους. Τι άλλο να ζητήσεις δηλαδή; Αν καταφέρετε και ξεκολλήσετε το ρεφρέν του "Sea Savage" από το μυαλό σας πάρτε μας τηλέφωνο να μας το πείτε. Ή αν γίνεται να αποτοξινωθούμε από τον Priest - ικό εθισμό του "Sheer Khan" δώστε τη συνταγή. Αλλά μάλλον ο δρόμος είναι δίχως επιστροφή και το Yeti thrash - άρει μέχρι τέλους.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Η περίπτωση των Γάλλων Hexecutor αξίζει μεγάλης προσοχής, μιας και το μίγμα του "Beyond Any Human Conception Of Knowledge..." έχει τόσα πολλά πράγματα που θα κολλήσετε για μέρες. Οι Comaniac με το "Holodox" έχουν τρομερές συνθέσεις με κιθάρες που κεντάνε αλλά σε κάποια σημεία τα φωνητικά το χάνουν, ιδιαίτερα όταν πάνε να γίνουν μελωδικά. Ο δίσκος όμως είναι εξαιρετικός. Αξίζει τέλος να αναφερθούν και οι Ινδοί Amorphia μιας και το "Merciless Strike", ο δεύτερος δίσκος τους, λειτούργησε σαν φάρμακο όσο περιμέναμε το νέο δίσκο των Sodom.

The Winds They Called The Swirl Spinner
… ή πιο απλά, speed metal attack!

Witches Hammer - Damnation Is My Salvation

Αυτό που συνέβη φέτος με τους Witches Hammer ήταν από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις. Ένα συγκρότημα θρύλος του Vancouver, από τα πρώτα speed metal groups της περιοχής εκεί, είχε κάνει τον ντόρο του μέχρι τα τέλη του 80 βγάζοντας μόνο demo και ένα σπάνιο EP. Ξάφνου, όχι μόνο ανασταίνονται, αλλά κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους που κάνει λαμπόγυαλο σχεδόν ότι έχουμε ακούσει φέτος στον χώρο. Η δε πλάκα, είναι ότι κατάφεραν δίπλα σε κλασικά τραγούδια τους να βάλουν καινούργια τα οποία ακούγονται εξίσου τέλεια. Ακόμα δεν έχουμε συνέλθει!!!

Sölicitör - Spectral Devastation

Από τις στάχτες των αδικοχαμένων Substratum ξεπρόβαλλαν οι συγκεκριμένοι πρωτοεμφανιζόμενοι Αμερικάνοι speed/heavy metallers, αποτελώντας μια από τις μικρές αποκαλύψεις της χρονιάς. Ταχύτητα, τσαμπουκάς, μια ψυχωμένη γυναικεία φωνάρα και μπόλικες «σωστές» επιρροές από το US power και speed/thrash φάσμα, το “Spectral Devastation” ενθουσιάζει είτε θεωρηθεί ντεμπούτο, είτε αξιολογηθεί ως μια πρόταση του είδους ανεξαρτήτως χρονιάς. Priest, αλητεία και ο στίχος - τσιτάτο “Born To Be A Heavy Metal Leather Rebel” να δίνει το συνολικό στίγμα του άλμπουμ σε μία μόνο πρόταση, οι Sölicitör ήρθαν για να μείνουν.

Stälker - Black Majik Terror

Toυ speed metal το ανάγνωσμα. Οι Νεοζηλανδοί αποφάσισαν να βάλουν σε μια χρονομηχανή κάθε λογής παρατρεχάμενους ήρωες της νιότης τους και να τους φέρουν στο σήμερα. Όχι ωριμότερους ή προσαρμοσμένους, απλά στο σήμερα. Οι Stälker είναι αλήτες γιατί διασκεδάζουν παραθέτοντας το ένα riff καβάλα στο άλλο με τέτοιο λάγνο τρόπο, ώστε ακόμη και οποιαδήποτε εικασία περί δανείων να κόβεται μαχαίρι. Όταν μια μπάντα έχει επίγνωση τόσο των δυνατοτήτων της όσο και του τι δημιουργεί, τότε το αποτέλεσμα μόνο να τη δικαιώσει μπορεί. Τόσο αυτή, όσο και τους ρέκτες του speed metal, του παλιού, του ορθόδοξου.

Children Of Technology - Written Destiny

Ο τρίτος δίσκος των Ιταλών είναι ξεκάθαρα ο πιο speed metal της έως τώρα πορείας τους. Δεν είναι μόνο οι τσιρίδες του DeathLörd Astwülf που συνηγορούν περί αυτού, αλλά και η σχεδόν ταύτισή του με τις φωνητικές γραμμές του Paul Evo. Να τονίσουμε εδώ ότι ένα αρχαίο ρητό, η αξίωμα αν θέλετε, λέει ότι «το απόλυτο είναι οι Warfare». Συνεπώς όσο πιο πολύ πλησιάζει κάποιος εκεί τόσο τελειοποιείται. Εμείς είμαστε μικροί να κρίνουμε τέτοιες αλήθειες αλλά ακούγοντας το “Written Destiny” δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στις μεγαλειώδεις στιγμές του. Το LP, ειλικρινά, είναι καταπέλτης.

Stallion - Slaves Of Time

Οι Γερμανοί στο τρίτο τους άλμπουμ φιλτράρουν καλύτερα τις επιρροές τους. Εμμένοντας στη σύνθεση heavy metal-ικών ρεφρέν, συνδυάζουν, υπό άψογη τεχνική κατάρτιση, τον παραδοσιακό ήχο συγκροτημάτων όπως οι Skull Fist, με τον νευρικό κλονισμό των πρώιμων Enforcer. Όμως, όταν οι Stallion αποφασίσουν να πατήσουν το γκάζι, μας κάνουν να διερωτόμαστε γιατί δεν κολλάνε το πόδι τους πάνω του. Το “Slaves Of Time”, μέσα από τις αντιθέσεις του, μεταδίδει μια εθιστική αγνότητα, με την οποία αξίζει να ασχοληθείτε και να ανακαλύψετε την επόμενη, απενοχοποιημένη απόλαυση στον χώρο.

In The Shadow Of The Horns
… ή όταν το thrash ενδίδει βλάσφημα στο dark side

Korgüll The Exterminator - Sharpen Your Spikes

Έχουμε παθολογική λατρεία για τους Ισπανούς. Βοηθάνε βλέπετε και οι δισκάρες που κυκλοφορούν τη μία μετά την άλλη, με αποκορύφωμα το “Sharpen Your Spikes” που ήρθε και μας ισοπέδωσε. Γιατί, και θα προσπαθήσω να είμαι ψύχραιμος, βγάζει τέτοια γούστα ανακατεύοντας Voivod με πρώτο κύμα του black metal, που είναι ακαταμάχητο. Μάλιστα, η Lilith Necrobitch πίσω από το μικρόφωνο, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της και πετά μια φλεγματική κραυγή, φαντάζει ως η απόλυτη ηγέτιδα της σκηνής. Οι Korgüll The Exterminator σου λένε κάτι απλό. “Sharpen Your Spikes”.

Drain - California Cursed

Ένα crossover χαστούκι αλήθειας μακριά από την πολιτική ορθότητα, μια ένεση αδρεναλίνης που, για όσο διαρκεί, σε διατηρεί σε εγρήγορση, το "California Cursed" αποδείχτηκε απολαυστικό και ικανό να στρέψει πάνω του το βλέμμα ακόμη και του πλέον αδαή με το είδος, δικαιολογώντας εν μέρει τον βαρύγδουπο χαρακτηρισμό "Power Trip for surfers" που ακολουθεί τους Καλιφορνέζους.

Expander - Neuropunk Boostergang

Αμείλικτη δυστοπία η οποία, τεχνοκρατικά συνθλίβει με crossover διαθέσεις κάθε τι γήινο. Κάπως έτσι ηχούν τα ανοσιουργήματα που συνθέτουν οι Expander, με το δεύτερο άλμπουμ τους να ξεδιπλώνει το παρανοϊκό τους όραμα, ηχώντας ως το sci-fi μπάσταρδο τέκνο Voivod και Cro-Mags το οποίο ξέρει απ’ έξω τους metal δίσκους των Killing Joke. Ανά στιγμές διασκεδαστικοί, κατά βάση απάνθρωποι, πάντα συνειδητοποιημένοι, οι Expander καλύπτουν την old-school αισθητική τους κάτω από το προσεγμένο τους concept και παραδίδουν μια από τις πιο αυθόρμητα γνήσιες δουλειές της χρονιάς, συνεχίζοντας το λάξευμα της προσωπικής τους ταυτότητας.

Evil Whiplash - Ancient Magical Spells

Οι Κολομβιανοί είναι συγκρότημα φετίχ. Αρκετά obscure, αλλά αν διαβείτε τις πύλες τους και μαγευτείτε από τα ξόρκια τους την κάτσατε. Δε θα ξεκολλάτε τον αιώνα τον άπαντα. Το συγκεκριμένο δισκάκι είναι το τρίτο τους και παίζουν κάτι που χρωστά πάρα πολλά στους αρχαίους Kreator. Αλλά έχουν μια τέτοια πρωτόγονη αίσθηση στα τραγούδια τους που νιώθεις ότι είναι κάτι παραπάνω από thrash. Πολλά riff είναι σαν τελετουργικές ιαχές ενώ στα φωνητικά έχουμε μια σύμπραξη από Without Name (Mortuary Drape) και παλιό Σάββα των Acid Death. Τραγούδια τύπου “Demonio” μας στοίχειωσαν το 2020!!!

In Malice's Wake - The Blindness Of Faith

Οι Αυστραλοί έχουν φτάσει αισίως στο τέταρτο LP τους αλλά προς το παρών κινούνται σε underground πλαίσια. Είναι κρίμα όμως δίσκοι σαν το “The Blindness Of Faith” να περνούν στο ντούκου. Προσφέρουν ένα δυναμικό μίγμα από μοντέρνους Testament, μπόλικους Slayer και αρκετά death metal στοιχεία για να γίνει αντιληπτή η αποστροφή στις θρησκείες. Από μόνα τους αυτά ίσως δε λένε και τόσα πολλά αλλά η ικανότητα του συγκροτήματος στο πως στήνει τα τραγούδια είναι απαράμιλλη. Παικτικά δε, δίνουν ρέστα. Δίσκος με μπόλικο πράγμα μέσα αλλά και πολύ ιδρώτα. Το video - clip μιλάει από μόνο του.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Ο δεύτερος δίσκος των Ragehammer αποδεικνύει πως το ντεμπούτο τους δεν ήταν πυροτέχνημα, και έτσι το "Into Certain Death" ξεδιπλώνει άριστα την αγάπη των Πολωνών για Aura Noir, Desaster, Nifelheim και δεν συμμαζεύεται. Η αδυναμία μας οι Vampire, κυκλοφόρησαν με το "Rex" ένα πειστικό death/thrash κομψοτέχνημα που τους διατηρεί σχετικούς, αλλά η αποκάλυψη ήρθε από τη Βραζιλία και τα βλάσφημα και ανεπαίσχυντα ξόρκια του "Ancestral Bestiality" των Necrogosto, οι οποίοι φροντίζουν να είναι εξίσου πειστικοί και όταν κηρύττουν το μήνυμά τους.

Under The Sign Of The Bastard Mark
…ή όταν το speed metal μεταλλάσσεται έχοντας άγνοια κινδύνου

Bütcher - 666 Goats Carry My Chariot

Γίδες, τραγιά, βρωμιά και ανόθευτη σπίντα ή αλλιώς το speed metal πετσόκομμα της χρονιάς που πέρασε. Οι Βέλγοι μπαχαλάκηδες είναι τόσο συγκινητικά πωρωτικοί, απολαυστικά στην κοσμάρα τους και με την ικανότητα να μας φτύνουν κατάμουτρα τις επιρροές τους, που, μα τις 666 κατσίκες, καταφέρνουν να σταθούν ως μια κατηγορία μόνοι τους στην περσινή συγκομιδή των κορυφαίων δίσκων της χρονιάς.

Hellripper - The Affair Of The Poisons

Μεγάλη μεταγραφή (αεροδρομίου!) για την Peaceville οι/ο Hellripper. Το ταλέντο του James McBain είναι τεράστιο, η αγάπη του για τον ήχο ξεκάθαρη και ότι έχει βγάλει έως τώρα μας έχει κάνει το κεφάλι τουρμπίνα! Το "Affair Of The Poisons" συνάντησε διαφόρων τύπου κριτικές αλλά μεταξύ μας τώρα τραγούδια σαν το "Spectres Of The Blood Moon Sabbath" είναι αρρώστια. Οι Abigail/Barbatos επιρροές μας κάνουν να κλαίμε από αγαλλίαση, αλλά στις στιγμές που φανερώνεται η αμόλυντη ουσία των Nifelheim μας εκστασιάζουν όσο σχεδόν τίποτε άλλο. Αλληλούια!!!

Midnight - Rebirth By Blasphemy

Η αλήθεια είναι, πως έπειτα από το αδιανόητο live που έδωσε η μπάντα στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2019, καθώς και την εξωπραγματική πώρωση των προηγούμενων δίσκων, περιμέναμε το επόμενο πόνημα των Midnight ωσάν όαση καταμεσής της ερήμου. Το "Rebirth By Blasphemy", πρώτο υπό τη σκέπη της Metal Blade, τράβηξε περισσότερα βλέμματα πάνω του και, επειδή περιέχει εκ νέου σπουδαία τραγούδια (γιατί ρίχνεις τις ταχύτητες όμως ρε Athenar;), είναι ικανοποιητικό. Εμείς όμως έχουμε κακομάθει με το metal/punk των Midnight και θέλαμε περισσότερα. Πειράζει;

Blackevil - Forever Baptised In Eternal Fire

Στον φίλτατο Πάνο, το όνομα του άλμπουμ θύμισε Bathory και δεν έχει άδικο. Προσθέτοντας με τη σειρά μου το tribute στους Nifelheim που είναι το όνομά τους, καθίσταται σαφές πως οι Blackevil ανασύρουν με speed metal εξοπλισμό μαύρους θησαυρούς. Κάθε lead βαράει όπως το καρφί στον σταυρό, με τα τραγούδια να παρελαύνουν αβίαστα με βήμα υπέρ του δέοντος γοργό, καθιστώντας το repeat μονόδρομο. Οι Γερμανοί φλερτάρουν ανοιχτά με το σύγχρονο black metal, αλλά η ψυχή τους βρίσκεται στα ανδραγαθήματα του παραδοσιακού ήχου. Το "Forever Baptised In Eternal Fire" είναι ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της χρονιάς.

Cannibal - Fire Meets Steel

Το 2020 ο Jo Galipeau είχε τόνους μουσικής στο κεφάλι του. Αν και η συμμετοχή του στους death metalers Expunged δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή οι δουλειές του υπό τα ονόματα των Ice War και Spectral Dance δεν ήταν κακές. Το κερασάκι όμως, η κορυφή αν θέλετε για αυτόν μέσα στη χρονιά ήρθε με το ντεμπούτο των Cannibal "Fire Meets Steel". Σαν μια άλλη εκδοχή των Aphrodite, ξανά με γυναικεία φωνητικά, βαράει στο ψαχνό με εφτά φανταστικά τραγούδια. Μίξη punk (Misfits), speed και κλασικού heavy metal με super refrain. Υπάρχει και σε DIT κασέτα παρακαλώ. 

Innocence And Wrath
… ή αλλιώς τα ντεμπούτα που ξεχωρίσαμε

Satan's Fall - Final Day

Θα μπορούσε μπάντα με τέτοιο όνομα να είναι μέτρια ή αδιάφορη; Ρητορικό το ερώτημα. Το ντεμπούτο των Satan's Fall, αν και όχι αμιγώς speed/thrash, ίσως και να αδικεί τον εαυτό του που κυκλοφόρησε λίγο πριν την αυλαία του έτους. Εμείς μετανιώνουμε που η πρώτη μας αναφορά σε αυτό είναι σε τούτες τις γραμμές, αλλά τίποτα δεν σας εμποδίζει να κάνετε click στον τίτλο και να το ακούσετε, γιατί εδώ μιλάμε για, πιθανώς, το ντεμπούτο της χρονιάς στη σκηνή. Τραγούδια όλων των ταχυτήτων, μελωδίες και ρεφραίν που ηχούν όπως τα έχεις ανάγκη, και συνολικά μια δουλειά που μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως η ελπίδα μεταλαμπαδεύτηκε από τη Σουηδία στη γειτονική Φινλανδία. Αυτά που λέτε.

Skeleton - Skeleton

Όταν στο ντεμπούτο σου ξεκινάς, παραθέτοντας τόσα μαζεμένα καλά riffs σε τόσο μικρή χρονική διάρκεια (ούτε μισή ώρα), τότε σίγουρα κάνεις αισθητή την παρουσία σου με το καλημέρα. Οι Skeleton ακροβατούν κάπου ανάμεσα στο χάσμα του crust, του black και του speed metal, επιτυγχάνοντας μια σπάνια συνοχή και μια τόσο πειστική προειδοποίηση των κτηνωδών προθέσεων τους. Άλλοι θα το έλεγαν τετριμμένο, άλλοι απογυμνωμένο και ειλικρινές, η ουσία είναι ότι την ψυχή και την αλητεία του ντεμπούτου των Αμερικάνων λίγα πρόσφατα πρώτα άλμπουμ την εμφάνισαν.

Hell Freezes Over - Hellraiser

Αν οι Enforcer γούσταραν ισόποσα τους Loudness και τους Metallica, αν το "Kill'Em All" διασκευαζόταν από τους (θεούληδες) Metalucifer, αν οι Savage Grace τζάμαραν παρέα με τους Tokyo Blade στο προβάδικο των Raven, ακούγοντας μόνο Maiden me Di'Anno, πιθανότατα θα ηχούσαν κάπως έτσι, με τους συμπαθείς Ιάπωνες να παίζουν με το τσαγανό σε περίσσεια και να προσφέρουν μερικούς απολαυστικούς λόγους για να ασχοληθεί κανείς με την περίπτωση τους.

Gomorraa - Sordidus Fabellas (Luxuries Et Profanus)

Εντάξει, δεν το κρύβουμε, είμαστε άρρωστοι με οτιδήποτε κρατάει ψηλά τη σημαία του Λατινοαμερικάνικου ακραίου metal. Θα αρπάξουμε λοιπόν την ευκαιρία για να σας μεταφέρουμε τον ενθουσιασμό μας περί του ντεμπούτου των Βραζιλιάνων Gomorraa. Η πρώιμη Sodom - ίλα στο "Avante Forças Infernais" συγκλονίζει όπως και η Vulcano αισθητική προς το τέλος του δίσκου. Αν και βγήκε στο bandcamp τους το 2019, οι εκδόσεις σε cd και κασέτα ήρθαν το 2020. Ζεστάνετε τους σβέρκους σας, ακονίστε τα Πορτογαλικά σας και βουρ για thrash/black πάρτι στο São Paulo.

Nether - Beyond The Celestial Sphere

Οι Κροάτες αξίζουν προσοχής. Το ντεμπούτο τους "Beyond The Celestial Sphere" φέρνει πάρα πολύ εποχές τέλη 80ies με αρχές 90ies όπου thrash και death ήταν σφιχταγκαλιασμένα. Ετούτοι εδώ έχουν σίγουρα περισσότερα riff να γέρνουν προς το thrash και αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πόσο καθαρές και κολλητικές ιδέες έχουν. Αν υπολογίσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο τους δίσκο (και ακούμε κάτι τόσο καλό) θαρρούμε ότι μελλοντικά οι Nether θα παίρνουν σώβρακα. Χαθείτε στις συνθέσεις τους και στα κοσμικά χάσματα που ερευνούν.

Enchanted Land
… η εγχώρια σκηνή δηλαδή

Exarsis - Sentenced To Life

Πιστοί στον ήχο και την εν γένει προσέγγιση τους στο speed/thrash, αλλά με τις επιπλέον παραπομπές στον κλασικό heavy metal ήχο να είναι καθόλα ευπρόσδεκτες, οι Exarsis παραφράζουν τον τίτλο του καλύτερου Satan δίσκου στη δική τους πιο πρόσφατη δουλειά. Τα φωνητικά παραμένουν αρκούντως «ενοχλητικά» όπως αρμόζει σε μια μπάντα του σιναφιού τους, το εκτελεστικό επίπεδο και οι ταχύτητες συνεχίζουν να χτυπάνε ταβάνι, ορίζοντας το - κάποτε thrash καμάρι του Κιάτου, πλέον όμως - αθηναϊκό κουιντέτο ως μια από τις εξέχουσες παρουσιές της εγχώριας σκηνής.

Primeval Mass - Nine Altars

Μια συνθετική ποικιλομορφία και μια ανάπτυξη ιδεών που ξεφεύγει των συμβατικών νορμών, μια έμφυτη τάση προς το καταιγιστικό black/thrash να αποτελεί την κινητήριο δύναμη των εμπνεύσεων και μια αντίφαση ότι αυτό που ακούς είναι προσιτό κατά μια έννοια αλλά συνάμα απόκοσμο. Αυτοί είναι οι Primeval Mass και όσοι υποστηρίζουν ότι αυτός είναι ο πιο ξεχωριστός και συναισθηματικά φορτισμένος τους δίσκος, μάλλον δεν λαθεύουν.

Typhus - Mass Produced Perfection

Στο επίσημο full length ντεμπούτο του, το αθηναϊκό κουαρτέτο - φυσική συνέχεια των Nuclear Terror επιδίδεται σε αυτό το υψηλής τεχνικής κι αισθητικής speed/thrash των Toxik, Realm και λοιπών σχημάτων εκείνης της συνομοταξίας, με τα αναμενόμενα «τσιριδάτα», υψίσυχνα φωνητικά και τις περίπλοκες συνθετικές δομές σε riffs και solos να κυριαρχούν.

Skull Korraptor - Chaos Station

Έξι χρόνια μετά το ελπιδοφόρο EP τους, οι Skull Koraptor επέστρεψαν με φόρα στη δράση, προσφέροντας τίποτα λιγότερο από ένα αμερικανοτραφές, παραδοσιακό thrash δίσκο που δεν στερείται τσαγανού. Δίχως να ρισκάρουν ιδιαίτερα, αλλά ακολουθώντας μια δοκιμασμένη από πολλούς και επιτυχημένη συνταγή, μπολιάζουν καίρια τις συνθέσεις τους με ικανές δόσεις μελωδίας, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς για κάτι ακόμη καλύτερο μελλοντικά.

Death Trap - Recite The Oath Of Darkness

Οι Αθηναίοι Death Trap είχαν βγάλει ένα 7" πριν κανά εξάρι χρόνια και από κει και πέρα δεν είχαμε κάποια σημεία ζωής. Φέτος κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "Recite The Oath Of Darkness" και μέσα σε ένα μισάωρο νιώθουμε το φεγγάρι να μας καλεί! Τρομερό thrash, ποτισμένο με black στοιχεία και αρκετά feelings από Flames. Μέχρι στιγμής έχει βγει μόνο σε κασέτα και ελπίζουμε να διαδοθεί ακόμα περισσότερο γιατί πραγματικά αξίζει. Το τι παθαίνουμε κάθε φορά που φτάνει η ώρα του "Nocturnal Seducer" δεν περιγράφεται, ρωτήστε και το στέρεο που κάνει συνέχεια rewind από μόνο του για να το ξανακούσει!!!!

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Revenge ήταν ένα συγκρότημα που μας άρεσε πάρα πολύ, στις συναυλίες τους αλλά και στο "From Hell". Δυστυχώς ο θάνατος του Μάνου (μπάσο/φωνή) έβαλε τέλος στο group αλλά αυτή η κασέτα ηχογραφημένη το 2011 μας ξαναθύμισε γιατί τους γουστάραμε τόσο τρελά. Necrochakal…

  • SHARE
  • TWEET