Testament

Αν επιλέγαμε μία λέξη για την περιγραφή της ρότας των Testament απ’ το 2008 και μετά θα ήταν η σταθερότητα. Η, ας την καλέσουμε "Nuclear Blast" περίοδος, έχει δίσκους που κινούνται σε περίπου ευθεία γραμμή. Προφανώς με μεγάλη αξία και μπόλικη ποιότητα μέσα. Αλλά είναι ίσως η χρονική περίοδος όπου ο καθένας θα μπορούσε να βάλει τη δική του επιλογή για καλύτερο άλμπουμ, δίχως όμως να παραγνωρίζει ότι και τα άλλα έχουν ωραία πράγματα μέσα.

Αυτό έρχεται σχετικά ενάντια στη πορεία του group μέχρι το 2008. Οι Testament, λόγω του στυλ τους, είχαν αρκετή απήχηση. Βγήκαν όταν το thrash ήταν καυτό, η δε μουσική τους άνετα έπαιρνε πλειάδα μεταλάδων αφού είχε στοιχεία για σχεδόν όλους. Αυτό είχε και συνέπειες, αφού με το "Practice What You Preach" μυκτηρίζονταν περισσότερο η Metallica όψη τους παρά ο δίσκος καθαυτός. Η μετά πορεία επίσης χαρακτηρίστηκε εμπορική. Πάντα έμοιαζε ότι τους ακολουθούσε η ταμπέλα του ιχνηλάτη μόδας και hype. Ακόμα και στο "Low" που αγρίεψαν χαρακτηρίστηκαν σαν Pantera ή Fear Factory κλώνοι. Το θέμα είναι ότι αρκετά LP είχαν κριθεί πριν ακουστούν, προφανώς με λανθασμένο τρόπο, αλλά και ότι με κάποια μεταφυσική αιτία σχεδόν πάντα είχαν κόσμο να ασχοληθεί μαζί τους. Έστω και για κράξιμο.

Από το "The Formation Of Damnation" και έπειτα οι Testament είναι σχεδόν καθιερωμένοι, σαν ένα από τα πιο σπουδαία Αμερικάνικα thrash group. Έχοντας πάντα στο νου τους να είναι το lineup τους δολοφονικό, με στοχευμένα σημεία που προσπαθούν να πιάνουν το σύγχρονο κλίμα και γενικά με 100% επαγγελματικές δουλειές. Το φρέσκο "Titans Of Creation" μπαίνει σε αυτόν τον κύκλο. Δηλαδή άνετα θα μπορεί να θεωρηθεί ως το καλύτερο ή στα ίδια standard.

Ένα από τα μικροπροβλήματα που χαρακτήριζε το σχήμα ήταν η ύπαρξη fillers στα άλμπουμ τους. Αν εξαιρέσουμε το "The Legacy" σχεδόν όλα έχουν το λιγότερο ένα τραγούδι αρκετά πιο κάτω από τα υπόλοιπα. Εδώ, τουλάχιστον σαν πρώτη αίσθηση, φαίνεται ότι τα έχουν προσέξει όλα. Μπορεί να χάνεται λίγο ο αυθορμητισμός ή αν θέλετε κάποια νεότερα κολπάκια που είχαν μπει στο "Dark Roots Of Earth" αλλά υπάρχει μια συμπαγής αίσθηση. Επιπλέον δύσκολα group που βγάζει τον δωδέκατο δίσκο του μπορεί να σε εκπλήξει. Καινοφανές ήταν το "Low", αλλά το έφαγε, κακώς, η μαρμάγκα. Συνεπώς εδώ αν και υπάρχει αρκετή ποικιλία στα κομμάτια αισθάνεσαι μια στρωτή πορεία, δίχως υπερβολικά ανεβοκατεβάσματα.

Το μεγάλο χαρτί στο "Titans Of Creations" είναι τα semi - melodic δυναμικά του τραγούδια. Χαρακτηριστικά εξ αυτών τα "WWIII" και "Dream Deceiver". Γραμμένα έτσι που δεν δύναται να μην αρέσουν. Ρυθμικά, πωρωτικά και με τη φωνάρα του Chuck Billy να σε καθηλώνει. Η μεγάλη δύναμη των Testament είναι αυτού του είδους τα τραγούδια. Είναι εντελώς εθιστικά και ο Ινδιάνος τα μετατρέπει σε πυρίτιδα. Το μπουρλότο πάντα έρχεται από τα ‘καβάλα στο άλογο’ riff.

Τα refrain έχουν επίσης προσεχτεί. Τα "False Prophet" και "The Healers" σώζονται από αυτά, αν δεν υπήρχαν θα μιλάγαμε για απλά, καλά μεν, αλλά κοινότυπα τραγούδια. Η δε ακρόαση, λόγω της μικρο αντιπαράθεσης των thrash στιγμών με τις πιο μελωδικές, σπάνια φεύγει εκτός του σύμπαντος που πειθαρχημένα χτίζουν οι Αμερικάνοι.

Περιττό πιστεύω να ειπωθεί κάτι για τη δυναμική στο παίξιμο του Peterson. Οι σβέρκοι πονάνε με δαύτον. Αλλά κι από την άλλη τι να πεις για τον Skolnick. Σπάνια μου συμβαίνει να ανυπομονώ να μπει το solo. Σπάνια επίσης συναντάς τέτοιο axeman που ενώ έχει πλήρη αναγνωρισιμότητα δείχνει να προσπαθεί κι άλλο. Βιρτουόζος αλλά και περιεκτικός, προσέχοντας πάρα πολύ το πώς θα κολλήσει το θέμα του με το background του τραγουδιού.

Στο rhythm section έχουμε αφρόκρεμα. Steve DiGiorgio και Gene Hoglan. Το μπάσο δείχνει τα δόντια του κυρίως από τη μέση και μετά με τα "Symptoms" και "Ishtars Gate" να δίνουν χώρο στο DiGiorgio και αυτός να αλωνίζει. Στα τύμπανα εντωμεταξύ γίνεται το έλα να δεις. Πώς καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος να έχει τόσο χαρακτηριστικό παίξιμο μας είναι ακατανόητο. Νομίζεις ότι κάπως απλώνει ή διαστέλλει με το drumming του τα τραγούδια. Ταχύτατος, τεχνικός αλλά και πολύ βάρβαρος. Και με ιδέες, ακούστε το μοτίβο στο solo του "Night Of The Witch" ¨η τα κόλπα με τα μέτρα σε ουκ ολίγες στιγμές. Απλά, αν και ο ήχος είναι πολύ προσεγμένος, εννοείται βέβαια με μοντέρνα αίσθηση, σκεφτόμαστε πόσο απίστευτο θα ηχούσε με μια πιο 80ies προοπτική. Να έδινες το περιθώριο να είχε κάθε χτύπημα τη δυναμική του. Ο δίσκος θα γινόταν τότε πραγματικά Τιτάνιος.

Πάει κάτι άλλο λάθος με το "Titans Of creation", το οποίο έχει για άλλη μια φορά εξωφυλλάρα; Προσωπικά, αν και πλέον το χω σχεδόν συνηθίσει, δεν μπορώ να καταλάβω τα ακραία φωνητικά του Billy. Ειδικά όταν έχει τέτοια φωνή. Είναι λες και έχεις πάει σε σούπερ χασαποταβέρνα, στο μενού έχουν χειροποίητα λουκάνικα και να θέλεις να φας προκάτ από μάρκα μ’ έκαψες. Αλλά λες, πάει στο διάολο, σε κάποια σημεία μπορεί και να κολλάνε. Αυτό όμως που δεν καταπίνεται είναι τα black, μάλλον του Peterson. Πάλι. Στο "Night Of The Witch" λυπάμαι αλλά πιάνει πάτο, τύπου Arch Enemy. Έλεος. Ευτυχώς θα τα συναντήσουμε μόνο εκεί και στο "Curse Of Osiris", όπου το blast από πίσω πάει να το μετατρέψει σε black. Ας πούμε ότι λόγω θεματικής κάπως καταπίνεται.

Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τις όποιες ενστάσεις μας με τα φωνητικά (είναι λίγα πάντως τα βοθρέ στο δίσκο) εδώ έχουμε να κάνουμε με σεισμική δόνηση. Επαναλαμβάνω, είναι μεγάλο όνομα οι Testament και δεν γίνεται να βγάλουν χάλι αλλά δεν είναι και εύκολο να κρατιέσαι σε τέτοιο επίπεδο. Από παίξιμο; Γίνεται ο χαμός. Από headbanging; Κόλαση. Από έμπνευση; Αν βγάλουμε κάποια Exodus δάνεια, τύπου δισολία στο "Children Of The Next Level" και "Pleasures…" στο "Code Of Hammurabi" όλα ρέουν σαν ποτάμι μετά από κατακλυσμό. Το "Titans Of Creation" έχει το υλικό για να ακούγεται για καιρό. Η δε κατοχύρωση του στα δυνατά thrash album της χρονιάς μοιάζει σχεδόν σίγουρη.