Gama Bomb

Το 2020 είναι μάλλον μια καλή χρονιά για τους Βορειοιρλανδους thrashers Gama Bomb. Για τον έβδομο τους δίσκο μετακόμισαν από την AFM Records στην αμερικάνικη Prosthetic Records και οι ηχογραφήσεις έγιναν σε true corona style, απομακρυσμένα και από διάφορες τοποθεσίες, από το Δουβλίνο μέχρι το Λονδίνο και της Βαρσοβία ενώ το mastering έγινε από τον Zack Ohren (Testament, Carcass) στην Καλιφόρνια χρησιμοποιώντας μάλιστα εξοπλισμό για να κάνει τον ήχο να ακούγεται όσο πιό κοντά στα '80s γίνεται και με μια πρώτη ακρόαση (ειδικά αν είσαι πρωτάρης στους GB) κατανοείς ότι τα παλικάρια θα ήθελαν πολύ να βρίσκονταν στα 80ς και να βαράνε σε μια σκηνή στο Bay Area παρέα με τους πρώιμους Metallica αν και η φωνή του Philly Byrne παραπέμπει περισσότερο σε Halford, ακόμα ένα προϊόν φαντάζομαι των επιρροών από NWOBHM που έχει η μπάντα.

Οι Gama Bomb, που ανέκαθεν είχαν επιρροές από τις ταινίες τρόμου, το science fiction, τα cartoons αλλά και τα computer games, έτσι και στο "Sea Savage" οι επιρροές αυτές διατηρούνται αναλλοίωτες με περισσότερο επίκεντρο στις ιστορίες τρόμου που πηγάζουν από τη θάλασσα. Μην φανταστείτε βέβαια σοβαροφανείς στίχους και τρομακτικές καταστάσεις. Υποθέτω ότι οι ηχογραφήσεις έγιναν σε δωμάτια που βρωμούσαν τσιγαρίλα και κυρίως αλκοόλ. Τα παλικάρια έχουν τρομερό χιούμορ και ενθουσιασμό δεκαπεντάχρονου για αυτό που κάνουν και φαίνεται από τη πρώτη νότα του "Judo Killer" (!). Η προσθήκη του νέου drummer James Stewart (Vader, Decapitated) δεν αλλοιώνει αλλά μάλλον ωθεί ακόμη περισσότερη ενέργεια στο τελικό αποτέλεσμα.

Το single "Sea Savage" είναι μια πραγματική αυθεντική thrash στιγμή που προκαλεί νοσταλγικά χαμόγελα. Παλιομοδίτικο, γρήγορο, χιουμοριστικό και φάση να κοπανιέσαι με τη παρέα σου πίνοντας άφθονες μπύρες. Καμιά φορά χρειαζόμαστε απλές και αγνές διασκεδαστικές στιγμές κοπανήματος και το "Sea Savage" περιέχει άφθονες. To Slayer-ικό riff του "Miami Supercops" (τίτλος τραγουδιού ε;) μας εισάγει σε ένα ακόμα κορυφαίο thrash κομμάτι, απλό, γρήγορο και fun όσο λίγα. Και τα 12 κομμάτια του άλμπουμ κινούνται κατά βάση στο ίδιο μοτίβο: εισαγωγικό πορωτικό ριφ-στίχοι που αγγίζουν τη παρωδία με φωνητικά Judas Priest-ρεφραίν-solo. Σε στιγμές θα έλεγες ότι ακούς το "Kill 'Em All" (πχ σόλο στο "Iron Blood") και γενικά δε νομίζω ότι θέλουν πολύ να μην ακούγονται σαν -φαντάζομαι- τους ήρωες τους από εκείνη τη δεκαετία. Στο "Sheer Khan" ακούμε για ένα ύμνο για τη τίγρη του Jungle Book (Μόγλης) σε ένα κομμάτι που εκτός από κορυφαία riffs και πραγματικά έξοχο και επικό φινάλε υπάρχει και ο στίχος: "Eeny, meeny, miny, moe". Το "Rusty Joe" ακούγεται πολύ κοντά σε Nuclear Assault ενώ το "Electric Pentacle" (μα είναι τίτλοι αυτοί;) ακούγεται σαν μία από τις παρωδίες των Sonata Antartika αλλά δεν είναι. Απλά οι τύποι κάνουν χαβαλέ.

Ο χαβαλές τους είναι όμως τόσο γνήσιος και πηγαίος που σε παρασύρει ηχητικά να αρπάξεις μια μπύρα από το ψυγείο να χύσεις τη μισή πάνω σου γιατί έτσι και μετά απλά να χορεύεις ημίγυμνος. Για τους παλαιότερους από εμάς είναι μια γαμάτη νοσταλγική στιγμή που πολλά group προσπαθούν, αλλά πολύ λίγα φτάνουν την αυθεντικότητα των Gama Bomb. Όσο για τις νεότερες ηλικίες ίσως είναι μια καλή εισαγωγή στο πως ήταν το thrash 30+ χρόνια χωρίς την αγριάδα όμως αλλά με σίγουρα το ίδιο fun συναίσθημα.