Stälker

Για το τι ήταν ικανοί οι Stälker είχε φανεί τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Από το debut "Shadow Of The Sword", αλλά και το γουστόζικο 7" "Powermad", η τριάδα εκ Νέας Ζηλανδίας είχε αφήσει υπονοούμενα ότι θα θέριζε άπαντα στο διάβα της. Η αδρεναλίνη που εκρήγνυται υπό τους ήχους τους, αλλά και η ολομέτωπη επίθεση που έρχεται απάνω σου με το φρενήρες speed metal τους, είχαν κερδίσει μπόλικους γυμνασμένους σβέρκους που ανέμεναν υπομονετικά το δεύτερο χτύπημα.

Το "Black Majik Terror" (δεν είναι ψαρωτικό το j;) σε κάνει να ξεχνάς τα παλιότερα δισκάκια. Η τσιρίδα και η συνεπακόλουθη έκρηξη στο "Of Steel And Fire" συνεπικουρούμενο από το «έχω πιει 666 φραπέδες» Razor riff, σε φέρνει σε φρενίτιδα. Η επίδραση των γκαζιάρικων Καναδών speed θρύλων μαζί με τους Exciter εγγυώνται ότι θα περάσεις καλά. Οι Stälker το γνωρίζουν το άθλημα, το 'χουν μελετήσει επακριβώς και παρέχουν ό,τι χρειάζεται η ψυχούλα όσων βλέπουν τα συγκεκριμένα ονόματα και κλαίνε από συγκίνηση. Παράλληλα, αυτός ο δαιμονισμένος τραγουδιστής, εν ονόματι Daif, έχει τόση Araya μανία στη φωνή του αλλά και στους λαρυγγισμούς του, που οι εποχές του "Show No Mercy" θα καλπάσουν με ορμή μπροστά σας.

Έχοντας έναν ικανοποιητικό ήχο, που δίνει ωραίο χρώμα στα τύμπανα, ζωντάνια στο μπάσο και στις κιθάρες, το δεύτερο άλμπουμ των Stälker θα βαδίσει στα μονοπάτια των '80s. Αλλά γίνεται τόσο καλά που δεν σου βγάζει απλή αναπόληση. Πρακτικά μια τέτοια αναφορά είναι λίγο άκυρη, μιας και η καλή μουσική δεν έχει χρονικούς ορίζοντες. Η παραγωγή δεν έχει την ένταση που έχουν αρκετές στον ενεστώτα χρόνο και ίσως κάπου αδικεί τις συνθέσεις μιας και θα απαιτήσει μια extra προσοχή για να τις πιάσετε. Πιθανότατα αν τα φωνητικά ήταν λίγο παραπάνω στη μίξη να βοηθούσε στο τελικό αποτέλεσμα. Κυρίως, όμως, για να έδειχνε περίτρανα την απίστευτη απόδοση του Daif.

Παραδείγματα για τα από πάνω το αδιανόητο "Holocene’s End" (δείτε απίστευτο video clip εδώ) και το "Sentenced To Death". Για το πρώτο δεν υπάρχουν ικανοποιητικά λόγια περιγραφής. Ξεχωρίζει λόγο ρίξιμο των τόνων του, δημιουργεί μια εφιαλτική κατάσταση, τα vocals είναι ψυχωτικά και στο τέλος το κοπάνημα πέφτει σύννεφο. Το άλλο τραγούδι έχει αυτό το γουργούρισμα που δίδαξαν οι Whiplash και σε κάνει να θες να αφήσεις τα κόκκαλα σου πάνω στο σημείο που κοπανιέσαι.

Ο δίσκος, αν και προφανώς δεν έχει κάτι νέο να προσδώσει στη metal σκηνή, έχει τόση καύλα και πώρωση που σε συνεπαίρνει. Δύσκολα ξεμπερδεύεις μαζί του και αν είσαι της σχολής των swirl μπορεί και να βρήκες το άλμπουμ της χρονιάς. Ξέχωρα των άλλων, έχει αρκετά καλά δομημένες συνθέσεις που ακόμα και μετά από δέκα ακροάσεις θα προσφέρουν κάτι. Επίσης, σχεδόν κονιορτοποιεί μεγάλη μερίδα της σημερινής παστεριωμένης σκηνής, δείχνοντας σαν φάρος τοn δρόμο προς την απόλυτη metal παράνοια. Α, μη ξεχάσω το γεγονός ότι ο κιθαρίστας Chris Calavrias (πατριωτάκι) φοράει μερικές φορές ένα δερμάτινο συνολάκι που φέρνει τις ένδοξες εποχές αντίστοιχων, τύπου Allan Johnson και Dave Carlo. Ναι, αγαπητοί και αγαπητές, αυτό δίνει extra βαθμούς αλλά και το κάνει Rocking Επιλογή στο τετράγωνο. Δαιμονιστείτε ελεύθερα με το "Intruder"...