Ένας μεγάλος rock star στο σώμα του πιο low profile ανθρώπου στον πλανήτη

Ο Γιάννης Δούκας αποχαιρετά τον πρόωρα εκλιπόντα τραγουδιστή των Power Trip, Riley Gale

Από τον Γιάννη Δούκα, 26/08/2020 @ 22:04

Η Τέχνη είναι ένα κατεξοχήν πεδίο όπου διαφαίνεται η μοναδικότητα και η άρρητη, ανεπανάληπτη ανομοιότητα του ανθρώπου. Η έκφραση μέσω αυτής έχει πάντα τρόπο αναφορικό. Δεν υπάρχει χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Έτσι κάθε σχέση που δημιουργείται μορφοποιεί μια ξεχωριστή και εντελώς ανόμοια αλληλεπίδραση.

Αυτός είναι ένας απ’ τους λόγους που μας βρίσκει θλιμμένους μια είδηση θανάτου αγαπημένου καλλιτέχνη. Όπως και τώρα με τον χαμό, έτσι ξαφνικά, του Riley Gale. Η φωνή των Power Trip, αυτή η φασαριόζικη γκαρίλα, κατάφερε με μόνο δύο LP να φέρει τόση αναστάτωση στον αντίστοιχο μουσικό χώρο που σπάνια συναντάς. Και κάνει ακόμα πιο επίπονη την είδηση του θανάτου του το γεγονός ότι φαινόταν να είχε να δώσει ακόμα περισσότερα. Ήταν μόλις 35 χρονών.

Ο Gale και η Τεξανή παρέα του είχε δείξει το ταλέντο της το 2013 με το "Manifest Decimation" αλλά στο "Nightmare Logic" εκτοξευτήκανε στο διάστημα. Ανέκαθεν το τραχύ crossover ανακάτευε πράγματα και τάσεις, αλλά μίλαγε κυρίως στην καρδιά ατόμων που γυρόφερναν στο thrash. Εδώ με τους Power Trip υπήρξαμε μάρτυρες κάτι πραγματικά φανταστικού. Λες και είχαν έναν μαγνήτη, κόλλησαν πάνω τους μια πλειάδα μουσικόφιλων ερχόμενων από εντελώς διαφορετικά στρατόπεδα. Γιατί όμως κάτι τέτοιο; Και πώς γίνεται με μόνο δύο δίσκους;

Αρκετές παράμετροι έπαιξαν ρόλο. Πρώτα απ’ όλα η μουσική του "Nightmare Logic". Προσέξτε ότι μιλάμε για ένα στυλ όπου υπήρχαν δύο στάσεις. Ή κατακλέβω το παρελθόν και πουλάω αυθεντικό παραμύθι ή χάνομαι σε πειράματα με τα οποία προκύπτει ότι ποτέ δε γούσταρα τον πυρήνα αυτής της μουσικής. Οι Power Trip κατάφεραν να κάνουν κάτι απλό, αλλά συνάμα σημαντικό και πολύ δύσκολο. Σε μια εποχή του φαίνεσθαι έβγαλαν απίστευτο πάθος, πόρωση και ιδρώτα σε κάθε δευτερόλεπτο της μουσικής τους. Αυτό τους έδωσε το στίγμα και τη στάμπα κλασικής μπάντας, γεγονός που το καταλαβαίνεις με την πρώτη ακρόαση των τραγουδιών τους.

Riley Gale

Μεγάλο ρόλο σε αυτό, βέβαια, έπαιξε ο Gale. Πάνω στα ασύλληπτα riff και τις τρομερές παραγωγές άπλωσε μια φωνή που έβγαζε οργή, θυμό, πείσμα αλλά και ειρωνεία. Μεταφέροντας και φτύνοντας στίχους οι οποίοι είχαν τρομερούς προβληματισμούς και κοινωνικά θέματα άξια εξερεύνησης. Με πολύ καλή χρήση λέξεων και εικόνων ο Gale κατάφερνε να μιλάει λίγο, αλλά να σκέφτεσαι πολύ. Ακριβώς όπως η μουσική των Power Trip. Με κάθε στοιχείο της, κάθε μικρή λεπτομέρειά της να δουλεύει 100% έτσι και οι στίχοι ακολουθούσαν το less is more.

Από την επιθετικότητα του "Soul Sacrifice" και την ιδιάζουσα ειρωνεία του "Executioner’s Tax" αντιλαμβάνεσαι ότι ο τρόπος που τραγουδάει μαζί με τις λέξεις που βάζει σε καρφώνουν στο τοίχο. Αλήθεια. πόση τροφή για σκέψη έχει η αρχή του "Nightmare Logic"; Ή ο ίδιος ο τίτλος; Ή η προσπάθειά μας να βγάλουμε άκρη, λογική αν θέλετε, στην όποια παράνοια βρισκόμαστε;

Πέραν αυτών, όμως, ο Gale είχε τα χαρακτηριστικά μεγάλης περσόνας. Η παρουσία του στα live το έδειχνε, όπως κι ο τρόπος που μίλαγε στις συνεντεύξεις. Δε μάσαγε λόγια και ούτε κλεινόταν πίσω από κάποιον παραμορφωμένο καθρέπτη. Σου έδινε την εντύπωση ότι επρόκειτο για κάποιον μεγάλο rock star που μπήκε στο σώμα του πιο low profile ανθρώπου στο πλανήτη. Χιούμορ, κοινωνική συνείδηση και ωραίες σκέψεις μπορούν να βρουν όσοι ενδιαφέρονται σε ουκ ολίγες συνεντεύξεις του που παίζουν στο διαδίκτυο.

Ας μου επιτραπεί και κάτι τελευταίο. Νιώθω ότι τούτο το σχήμα θα μπορούσε να έδινε ένα τεράστιο χτύπημα στον κώλο της όλης thrash σκηνής. που η πλειοψηφία της έχει παντρευτεί την πλαστικούρα και το όσο πιο ανώδυνα και ουδέτερα τόσο καλύτερα. Οι Power Trip και frontmen σαν τον Riley Gale ήταν οξυγόνο. Μου θύμιζαν την περίπτωση των Sepultura όταν έβγαζαν τα "Beneath..." και "Arise". Δηλαδή, τα λίγα λεπτά πριν το ξέσπασμα μια μεγάλης καταιγίδας, που θα έκανε ακόμα περισσότερο κόσμο να γούσταρε. Οι Trip με την υπάρχουσα δισκογραφία τους, τον τρόπο που κινούνταν στη σκηνή, αλλά και με τις τόσο δυναμικές εμφανίσεις τους έδειχναν την κορυφή. Δυστυχώς πέραν της τραγικότητας ενός θανάτου καθεαυτού, εδώ στεναχωριόμαστε διότι από καλλιτεχνικής άποψης χάνουμε πάρα πολλά.

Το group ηχογραφούσε νέο άλμπουμ τούτη την περίοδο. Δεν γνωρίζουμε σε ποιον βαθμό το έχουν φτάσει. Ούτε αν θα συνεχίσουν. Μέχρι τότε αξίζει να παρασυρθείτε από τις μουσικές και τους στίχους ενός πραγματικά ταλαντούχου ανθρώπου. Αν η υποβόσκουσα επαναστατικότητα του "Waiting Around To Die" τσιγκλίσει ελάχιστους από εμάς, σίγουρα θα ζήσουμε σε καλύτερους καιρούς. Αυτή η παρακαταθήκη του Riley Gale είναι ικανή εκτός από δάκρυα στα μάτια, να μας κάνει να ελπίζουμε σε κάτι. Αυτό θα κρατήσουμε αυτές τις μέρες. Ας αναπαυτεί εν ειρήνη...

  • SHARE
  • TWEET