Primordial

Πολύ λίγα συγκροτήματα μου προκαλούν ανατριχίλα όπως οι Primordial. Πολύ, πολύ λίγα. Συνήθως αν πρέπει να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου ποιο είναι το αγαπημένο σου γκρουπ δυσκολεύομαι περισσότερο από ότι άλλα άτομα. Αν με υποχρεώσεις όμως να διαλέξω τραγούδι, ένα τραγούδι μόνο, τότε μάλλον θα είναι το “Bloodied Yet Unbowed”. Αν με ρωτήσεις από την άλλη το αγαπημένο μου Primordial κομμάτι τότε δίχως δισταγμό θα σου απαντήσω το “Sons Of The Morrigan”. Τη μέρα που τα άκουσα και τα δυο μαζί, στην ίδια εκείνη σκηνή του γεμάτου An Club, έφτασα στα συναισθηματικά μου όρια. Βασικά κάθε φορά που τους βλέπω ζωντανά το βουρκώνω είναι, το λιγότερο, μια μετριοπαθής λέξη.

Από το 2000 με το “Spirit The Earth Aflame” μέχρι το 2011 και το εκπληκτικό “Redemption At The Puritan’s Hand” οι Primordial κυκλοφορούσαν μόνο αριστουργήματα. Έτσι ο κατάλογος τους με ύμνους είναι μακρής. Ανάμεσα σε αυτούς βέβαια υπάρχει μια δεκαπεντάδα τραγούδια που θα αντηχούν αιώνια στις μουσικές του κόσμου. Το να εμφανίζονται σε έναν μικρό χώρο, σε ένα σφιχτό κλαμπάκι της Νέας Υόρκης, και να παίζουν περισσότερα από δέκα απ' αυτά σε απόσταση ανάσας από τον λίγο, αλλά ορκισμένα ταγμένο στην αλήθεια της αμεσότητας κόσμο, πρέπει να είναι, είναι, εμπειρία ζωής. Αυτή την εμπειρία ηχογράφησαν, μαγνητοσκόπησαν και μας έδωσαν μια κόπια για να νιώσουμε το μεγαλείο.

“As Rome Burns”, “No Grave Deep Enough”, “The Golden Spiral”, “Gods To The Godless”, “Gallows Hymn”, “Bloodied Yet Unbowed”, “The Coffin Ships”, “Empire Falls”, “Heathen Tribes”, μερικά από αυτά που έπαιξαν. Και είναι τόση η δύναμη της μουσικής τους, όση και η ένταση της εμφάνισης αυτού του τρομερού frontman, του Alan Averill, που αδιαφορεί για show, εντυπωσιακά φώτα, pyros και λοιπές φανφάρες. Μόνο η αλήθεια της επαφής είναι εκεί, της μουσικής και των στίχων που έχουν καταθέσει. Μόνο αυτή έχει θέση σε μια τέτοια βραδιά. Μόνο αυτή χρειάζεται. Για σχεδόν δυο ώρες γυρνάμε πίσω πολλά χρόνια, σε μια εποχή που παίρναμε κάθε live μαζί μας. Κι ας το βλέπουμε στην οθόνη μας. Κι ας μην ήμασταν εκεί, γιατί ξέρουμε ότι έτσι είναι κάθε φορά με αυτούς. Γιατί το έχουμε ζήσει. Έτσι το νιώθουμε κι εμείς σχεδόν όπως αυτοί που ήταν εκεί αυτή τη νύχτα, το Μάρτη που μας πέρασε.

Αν δε λυγίσει κάποιο στο σερί “Lain To The Wolf” - “Gods To The Godless” - “Gallows Hymn” - “Bloodied Yet Unbowed” - “The Coffin Ships”, όπου ο Alan άφησε φόρο τιμής στην ιστορία του σμαραγδένιου νησιού, της πονεμένης τους πατρίδας, έχει πεθάνει μέσα του και δεν το ξέρει. Αν προσθέσει και το κλείσιμο με “Empire Falls” και “Heathen Tribes” μιλάμε για επική, τεράστια βραδιά.

Κάθε συναυλία είναι διαφορετική. Θα περάσουμε καταπληκτικά σε ένα τεράστιο show μιας μεγάλης μπάντας του σημερινού ήχου, θα χαζέψουμε με την αρτιότητα μιας τεχνικής progressive μπάντας, θα νιώσουμε τη νοσταλγία με τραγουδάρες από τα νιάτα μας σε έναν μεγάλο heavy metal όνομα και θα θαυμάσουμε τη θεατρική παράσταση μιας storytelling μπάντας. Αλλά αυτό που θα νιώσουμε σε μια εμφάνιση των Primordial πάει πολύ βαθιά. Έχει ρίζες μέσα σου και ταρακουνάει το είναι σου. Πολύ λίγοι μπορούν να το κάνουν αυτό.