Drain

Από τα τιμημένα καλιφορνέζικα εδάφη της Santa Cruz μας έρχονται οι Drain, συνεχίζοντας με καμάρι την hardcore παράδοση του τόπου τους, αν και σε πιο crossover/thrash προσανατολισμούς. Έτσι, κάμποσες αυτοχρηματοδοτούμενες προσπάθειες (για την ιστορία, η μπάντα έχει ήδη δύο EP κι ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, μεταξύ άλλων) μετά το πρώτο του ντέμο, πίσω στο 2015, το κουαρτέτο αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο του full length, με την αντιπροσωπευτική για το είδος διάρκεια των 22 λεπτών να είναι ενδεικτική των διαθέσεων του.

Για κάποιον λόγο, η εικόνα του εξωφύλλου με προϊδέαζε για κάτι μακριά από τις τετριμένες νόρμες που κάθε ιδίωμα ενίοτε παρουσιάζει, αφού η όλη αισθητική του μου έφερνε στο νου τους Melvins του "Houdini" (ίσως λόγω γραμματοσειράς;) και τους Sacred Reich (γιατί έτσι). Συγχρόνως, οι φήμες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έδιναν στους Drain τον χαρακτηρισμό "Power Trip for surfers", μια δήλωση με τη δική της βαρύτητα, αν αναλογιστούμε την ποιότητα και την επίδραση που επέδειξαν οι Τεξανοί thrashers στη δεκαετία που μπροστάρης τους υπήρξε ο χαρισματικός μα αδικοχαμένος Riley Gale.

Ωστόσο, όσο βαρυσήμαντος και τιμητικός κι αν είναι ο παραπάνω χαρακτηρισμός, μοιάζει μάλλον αντιπροσωπευτικός για αυτό που κάνουν ηχητικά οι Καλιφορνέζοι, αφού από την τσαμπουκαλεμένη, ξεκάθαρα εχθρική τους μουσική πρόταση μέχρι το βιτριολικό και αμεσότατο κριτικό περιεχόμενο της στιχουργικής τους, η προσέγγιση είναι τόσο στοχευμένη όσο και ουσιαστική. Ένα χαστούκι αλήθειας μακριά από την πολιτική ορθότητα, μια ένεση αδρεναλίνης που, για όσο κρατάει, σε διατηρεί σε εγρήγορση, το "California Cursed" αποδεικνύεται μια από τις μικρές αποκαλύψεις της χρονιάς, ικανό να στρέψει πάνω του το βλέμμα ακόμη και του πλέον αδαή με το είδος.

Άλλωστε, η crossover φύση του, επιτρέπει μπολιάσματα που δύσκολα περιμένεις από μια hardcore μπάντα, όπως το ακουστικό και άκρως μελωδικό ιντερλούδιο "Hollister Daydreamer", το οποίο βρίσκεται σχεδόν ιδιοφυώς τοποθετημένο στο μέσο του δίσκο, θυμίζοντας Sepultura του "Beneath The Remains". Την ίδια ώρα, τα Slayer-ικά ξεσπάσματα κόβουν τον αέρα οποιουδήποτε κάνει το λάθος να αμφισβητήσει το πόσο επικίνδυνο είναι στην πραγματικότητα το υλικό, έστω κι αν μουσικά (και οπτικά, κρίνοντας από τα ντοκουμέντα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο) προσεγγίζει το fun και την ανεμελιά των παλιών, καλών Municipal Waste.

Περαιτέρω παράθεση ονομάτων θαρρώ πως δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού για κάθε Suicidal Tendencies ή Iron Reagan που μπορούν να αναφερθούν ως προφανείς πηγές έμπνευσης, υπάρχει ο «αντίλογος» πως αυτό που καταφέρνουν οι Drain απαιτεί κάτι περισσότερο από δημιουργικό οίστρο και «σωστές» επιρροές. Μια φρέσκια, to-the-point και μακριά από κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας πρόταση, στο - πιθανότατα - ντεμπούτο της χρονιάς για το χώρο.

YouTube
Bandcamp