Heathen: «Είναι λυπηρό πως υπάρχουν τόσοι κανόνες στο σύγχρονο thrash»

Δέκα χρόνια αναμονής παραήταν πολλά. Μια δεκαετία που πολλοί προσπάθησαν, αλλά ελάχιστοι (στο ιδίωμα) κατάφεραν να προσεγγίσουν τα όσα οι Heathen είχαν καταφέρει (και) με το "The Evolution Of Chaos". Έτσι, με τη στιχουργική τους πιο επίκαιρη από ποτέ και με ένα νέο άλμπουμ που έρχεται να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους, δεν χάσαμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τον Kragen Lum, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη των σπουδαίων Bay Area thrashers, για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

Γεια χαρά, είμαι ο Σπύρος από το Rocking.gr και πραγματικά χαίρομαι πολύ που έχουμε την ευκαιρία για αυτήν τη συνέντευξη. Έχει περάσει μια δεκαετία από την προηγούμενη σας δουλειά, με το "Empire Of The Blind" να αποτελεί την τέταρτη κατά σειρά κυκλοφορία σας. Πώς νιώθετε, λοιπόν, τώρα που όλη η σκληρή δουλειά για εκείνη έχει περάσει;

Γεια σου Σπύρο και ευχαριστούμε για τη συνέντευξη! Η αλήθεια, είμαστε πολύ υπερήφανοι για το νέο μας άλμπουμ. Πέρασε πολύς καιρός που το ετοιμάζαμε και πραγματικά είμαστε πανευτυχείς με το αποτέλεσμα.

Ο τίτλος του νέου δίσκου φαντάζει ως μια μεταφορά σχετική με την κοινωνία όπου ζούμε. Κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο;

Οι στίχοι του ομότιτλου με το δίσκο τραγουδιού εστιάζουν στη χειραγώγηση του κοινού μέσα από τα ΜΜΕ και τα social media. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας, από την αυγή του πολιτισμένου κόσμου αλλά στην εποχή του διαδικτύου συμβαίνει πολύ πιο έντονα, γρήγορα, και διαδίδεται πολύ πιο εύκολα. Ο περισσότερος κόσμος ενημερώνεται μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πλέον. Το πρόβλημα είναι πως δεν γνωρίζουμε τί είναι ψευδές και τί αληθές, πραγματικό ή κατασκευασμένο και η παραπληροφόρηση συχνά διαδίδεται με γοργούς ρυθμούς προτού εξακριβωθεί η πιστότητα της. Το τραγούδι εστιάζει στον τρόπο που αυτό το γεγονός επιδρά στην κοινωνία και έχει τη μορφή προειδοποίησης, κατά κάποιον τρόπο. Ο Travis Smith κατάφερε να οπτικοποιήσει τα παραπάνω εξαιρετικά με τη δουλειά του για το εξώφυλλο. Ουσιαστικά, αυτό δείχνει τα ερείπια μιας αυτοκρατορίας, με ένα γιγάντιο κρανίο – μνημείο στο προσκήνιο. Το κρανίο με τα δεμένα μάτια αντιπροσωπεύει την αυτοκρατορία των τυφλών (βλέπε "Empire Of The Blind"), η οποία έπεσε.

Δεν γνωρίζουμε τί είναι ψευδές και τί αληθές, πραγματικό ή κατασκευασμένο και η παραπληροφόρηση συχνά διαδίδεται με γοργούς ρυθμούς...

Στο πιο πρόσφατο line-up σας έχετε δύο νέα πρόσωπα, τον Jason Mizra και τον Jim DeMaria, σε μπάσο και τύμπανα, αντίστοιχα. Ο Jason φαντάζει ως μια προφανής επιλογή, από τη στιγμή που ήσασταν μαζί στους Psychosis, αλλά σε ό,τι αφορά τον έμπειρο Jim DeMaria, πώς καταλήξατε στην επιλογή του; Επίσης, ποια η συνεισφορά των δύο στο τελικό αποτέλεσμα;

Γνωρίζω τον Jason και βρισκόμαστε μαζί και στους Psychosis από τα early '90s. Επίσης, έχει περάσει χρόνο και στη Bay Area σκηνή προτού τον γνωρίσω στο Los Angeles, οπότε γνώριζε ήδη τον David (White) και τον Lee (Altus). Πραγματικά η συνεργασία μας ήταν το τέλειο ταίριασμα, ομοίως και εκείνη με τον Jim DeMaria. Σε ό,τι αφορά τον Jim, τον γνωρίζαμε για πολλά χρόνια και είχαμε περιοδεύσει και μαζί όταν βρισκόταν στους Generation Kill. Και οι δυο τους είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και μουσικοί. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα οικογενειακό κλίμα στην μπάντα, γεγονός που θα μας βοηθήσει πολύ και στα μελλοντικά μας σχέδια. Για την απόδοση τους στο δίσκο, δεν έχω να πω κάτι περισσότερο εκτός από το ότι ήταν πραγματικά σπουδαία, καθώς και οι δύο τους καταλαβαίνουν τί είναι αυτό που κάνει τον Heathen ήχο ξεχωριστό, οπότε η συνεισφορά τους αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό.

Περνώντας στα ενδότερα του δίσκου, το "The Blight" φαντάζει περισσότερο ως ένα Exodus παρά ως ένα Heathen τραγούδι, κυρίως λόγω του βασικού του riff. Προφανώς, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά αναρωτιέμαι, από τη στιγμή που κι εσύ και ο Lee Altus είστε μέλη και στους Exodus εδώ και πολλά χρόνια, υπάρχουν ιδέες και επιρροές που οι δύο μπάντες, κατά κάποιον τρόπο, «μοιράζονται»;

Οι Exodus πάντα υπήρξαν μια επιρροή για τον ήχο των Heathen. Ο Lee ήταν μαζί τους πίσω στις πολύ πρώιμες ημέρες τους και, μάλιστα, έχει κάνει τη δική του μίξη στο "Turk Street" demo τους. Βέβαια, γεγονός είναι πως οι Exodus έχουν επηρεάσει όλες τις μπάντες του Bay Area. Φυσικά, κι εγώ κι ο Lee έχουμε παίξει με τους Exodus για κάποια χρόνια, οπότε μου φαίνεται φυσικό η επιρροή τους να είναι διακριτή ανά στιγμές. Ωστόσο, δεν πιστεύω πως οι Exodus θα έγραφαν ποτέ ένα chorus όπως αυτό που έχει το "The Blight", με τα πολυεπίπεδα κιθαριστικά μέρη, τις αρμονίες και τα μελωδικά φωνητικά. Οι επιρροές που οδήγησαν σε εκείνα τα στοιχεία είναι που κάνουν μοναδικό τον ήχο των Heathen στη σκηνή του Bay Area. Επίσης, το "The Blight" ακούγεται συσχετιζόμενο με το εισαγωγικό "This Rotting Sphere", αφού στην ουσία πρόκειται για τα δύο μέρη ένος μεγαλύτερου τραγουδιού.

Το "Sun In My Hand" είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από το νέο δίσκο, πιθανότατα λόγω της άκρατα μελωδικής του φύσης. Θα μπορούσες να μας πεις περισσότερα για τη δημιουργία και τη στιχουργική του προσέγγιση;

Το συγκεκριμένο είναι από τα πρώτα τραγούδια που γράψαμε για το νέο δίσκο. Συνολικά, αναπτύχθηκε πραγματικά γρήγορα και φυσικά. Είναι πολύ μελωδικό, αλλά την ίδια στιγμή αρκούντως heavy και, κατά τη γνώμη μου, αρκετά «πιασάρικο». Σε ό,τι αφορά τη στιχουργική του, χρησιμοποιούμε αρκετές σκοτεινές εικόνες για να προδώσουμε, ωστόσο, ένα θετικό μήνυμα μέσα από αυτές. Όλοι μας περνάμε από δύσκολες στιγμές στο ταξίδι της ζωής, αλλά πρέπει να τις ξεπερνάμε για να καταφέρουμε να επιτύχουμε τους στόχους μας. Για έμενα, προσωπικά, το μόνο όριο πρέπει να είναι ο ουρανός και να παίρνουμε από τη ζωή όλα όσα έχει να μας προσφέρει, στοχεύοντας στο καλύτερο, όσο δύσκολο κι αν είναι να επιτευγχθεί.

Τα όρια μετατρέπουν τη μουσική των νέων thrash σχημάτων σε κάτι κοινότυπο. Η ποικιλία σε ένα άλμπουμ θα έπρεπε να χαιρετίζεται ως κάτι θετικό...

Ακόμη ένα τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το "Shrine Of Apathy", μια εξαιρετική ημι-μπαλάντα, με εντυπωσιακή ερμηνεία από τον David White. Τί παραπάνω έχεις να μας πεις για αυτό και ποια η άποψη σου για τις νεότερες thrash metal μπάντες, οι οποίες πολλές φορές φοβούνται τον πειραματισμό, την εξερεύνηση της μελωδικής τους φύσης και θέτουν μόνες τους όρια στον ήχο τους;

Πραγματικά ήθελα να έχουμε μια μπαλάντα στο άλμπουμ, με την πραγματική υπόσταση της μπαλάντας. Όχι απλώς ένα «ήρεμο τραγούδι», αλλά μια μπαλάντα που σε κάνει να νιώσεις κάτι. Οι στίχοι πραγματεύονται το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου και το δυσβάσταχτο συναίσθημα απάθειας στο οποίο καταλήγεις σε περιόδους τόσο έντονου θρήνου. Οι Heathen έχουν χάσει αρκετούς ανθρώπους τους μέσα στα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων κοντινών συγγενών, φίλων και μουσικών συνοδοιπόρων. Αυτό το τραγούδι, λοιπόν, είναι για όλους εκείνους που χάθηκαν, ένας φόρος τιμής στη μνήμη τους.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, τις νεότερες thrash metal μπάντες... Το thrash metal ποτέ δεν προοριζόταν να γίνει μια μουσική που έχει κανόνες ή όρια. Για την ακρίβεια, είχε να κάνει με το να υπερβαίνεις τα όρια και να σπας κάθε είδους κανόνα. Έτσι, το βρίσκω κάπως λυπηρό να υπάρχουν τόσοι πολλοί κανόνες στο thrash πλέον. Δεν έχει σημασία το tempo των τραγουδιών, το κούρδισμα ή το ύφος των φωνητικών. Αυτοί οι κανόνες περιορίζουν τα σχήματα ως προς το τί μπορούν να κάνουν και να γράψουν και μετατρέπουν τη μουσική τους σε κάτι κοινότυπο. Η ποικιλία σε ένα άλμπουμ θα έπρεπε να χαιρετίζεται ως ένα θετικό χαρακτηριστικό του, όχι ως κάτι αρνητικό. Σκέψου, άλλωστε, εκείνες τις πρώτες μέρες του Bay Area Thrash… Όλες εκείνες οι μπάντες είχαν διαφορετικό ήχο και διαφορετικό ύφος φωνητικών. Όλες τους έγραφαν διαφορετικά μεταξύ τους τραγούδια και είχαν μια ποικιλία χαρακτηριστικών που τις έκανε μοναδικές, ανεξαρτήτως των κοινών επιρροών και του γεγονότος πως προέρχονταν από την ίδια περιοχή. Έπαιζαν μουσική χωρίς κανόνες και όρια και αυτό ήταν κάτι το σπουδαίο, κάτι που θα χαιρόμουν να ακούσω και στις μέρες μας.

Η κατάσταση σχετικά με τον COVID-19 και τον παγκόσμιο προβληματισμό που έχει προκαλέσει, είναι κάτι γνωστό σε όλους μας. Ωστόσο, πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση οι επαγγελματίες μουσικοί και όλες αυτές οι μπάντες που πλέον δεν μπορούν να περιοδεύσουν για να βγάλουν τα προς το ζην; Θεωρείς ότι η περίσταση αποτελεί μια ευκαιρία ώστε οι μπάντες να γίνουν πιο δημιουργικές και παραγωγικές στουντιακά, ή απλώς είναι μια «κατάρα», τόσο καλλιτεχνικά όσο - και πολύ περισσότερο - οικονομικά; Και, πιο συγκεκριμένα, πως το αντιμετωπίζετε εσείς σαν μπάντα;

Δυστυχώς, η πανδημία προκάλεσε την καθυστέρηση της κυκλοφορίας του νέου μας άλμπουμ και μας ανάγκασε να ακυρώσουμε ό,τι πλάνα για περιοδείες είχαμε για φέτος. Όλοι μας προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραμείνουμε υγιείς, ευδιάθετοι και να προωθήσουμε τη νέα μας δουλειά όσο καλύτερα γίνεται με τις τωρινές συνθήκες. Νομίζω, πάντως, πως η πανδημία θα φέρει αλλαγές στον κόσμο σε ορισμένους τομείς. Πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα της συνήθειας και όλοι μας έχουμε αναπτύξει νέες κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Βγαίνουμε λιγότερο έξω, χρησιμοποιούμε περισσότερες υπηρεσίες streaming, έχουμε αποκτήσει διαφορετικές αγοραστικές συνήθειες και ούτω καθεξής. Ήδη έχουμε αρχίσει να βλέπουμε στην πράξη πολλά από αυτά και θεωρώ θα συνεχιστούν και στο μέλλον. Φυσικά, δεν γίνεται να γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Για τώρα, όμως, απλά ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να περιοδεύσουμε και να παίξουμε ξανά ζωντανά σύντομα. Και, ποιος ξέρει... Ίσως όλη αυτή η κατάσταση ωθήσει τις μπάντες να γίνουν περισσότερο δημιουργικές και να κυκλοφορούν μουσική συχνότερα.

Οι Heathen υπήρξαν θύματα κακού timing

Ας μιλήσουμε λίγο για το παρελθόν σας και τα '80s. Κατά τη γνώμη μου, υπήρξατε ένα από τα πιο ξεχωριστά και ιδιαίτερα σχήματα της Bay Area σκηνής, με τα "Breaking The Silence" και "Victims Of Deception" να αποτελούν δύο πραγματικά σπουδαία, σχεδόν αψεγάδιαστα άλμπουμ της εποχής. Ωστόσο, τί πήγε στραβά και η μπάντα διαλύθηκε το 1992; Ήταν εξαιτίας του grunge κύματος, το οποίο άλλαξε τα πράγματα για την τότε μουσική βιομηχανία, ή υπήρχαν άλλοι λόγοι πίσω από εκείνη την απόφαση;

Οι Heathen υπήρξαν θύματα κακού timing, δυστυχώς. Η μπάντα ξεκίνησε πολύ δυνατά με το "Breaking The Silence", αλλά κατόπιν υπήρξε μια μεγάλη αναβολή τεσσάρων χρόνων (που, για την εποχή εκείνη, ήταν σημαντική) μέχρι το επόμενο άλμπουμ. Αν το "Victims Of Deception" είχε κυκλοφορήσει το 1989 αντί για το 1991, πιστεύω πως η μπάντα θα είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και θα είχε καταφέρει το ίδιο επίπεδο αναγνωρισιμότητας με αρκετούς γνωστότερους συνοδοιπόρους της. Όταν το "Victims Of Deception" κυκλοφόρησε, είχε μόλις ολοκληρωθεί το πρώτο κύμα του thrash και ξεκινήσει η εποχή του grunge. Έτσι, όσο κι αν πλέον το άλμπουμ στέκεται ψηλά στις συνειδήσεις των ακροατών, εκείνη την εποχή δεν είχε πάει και τόσο καλά - ή τουλάχιστον όσο καλά αναμενόταν - το grunge ανελίχθηκε γρήγορα κι έγινε κυρίαρχο και η μπάντα, αναμενόμενα, μπήκε «στον πάγο» για αρκετό καιρό.

Αλήθεια, ποια η δική σου άποψη σχετικά με αυτούς τους δύο πρώτους δίσκους σας; Όντας μέλος της μπάντας, πλέον, θα ήθελες να αλλάζατε κάτι σε εκείνους, αν είχατε την ευκαιρία;

Όταν κυκλοφόρησαν τα δύο άλμπουμ, ήμουν απλώς ένας οπαδός της μπάντας. Θυμάμαι πως λάτρευα και τις δύο δουλειές, αλλά πίστευα πως το "Victims Of Deception", συγκεκριμένα, ήταν ένα αριστούργημα. Σε συζητήσεις που είχαμε με τον David και τον Lee, κατάλαβα πως κανείς τους δεν ήταν ικανοποιημένος με το πως κατέληξε να κυκλοφορήσει το "Breaking The Silence". Ο Lee, ας πούμε, μισεί τη μίξη του. Οπότε, θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα remix αν είχαμε τη δυνατότητα, αλλά δυστυχώς οι αυθεντικές ταινίες των κασετών χάθηκαν σε μια φωτιά του στούντιο όπου και ηχογραφήθηκαν. Ωστόσο, και οι δύο είναι πολύ υπερήφανοι για το αποτέλεσμα στο "Victims Of Deception" και όλοι μας ανυπομονούμε για το reissue του στο οποίο δουλεύουμε για την 30^η επέτειο του, τη χρονιά που μας έρχεται.

Κλείνοντας, είστε ένα συγκρότημα με έντονη κριτική σκέψη σχετικά με τις κοινωνικές παθογένειες και τα "Hypnotized", "Opiate Of The Masses" και "Control By Chaos" είναι απλά μερικά παραδείγματα επ’αυτού. Έτσι, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια, θεωρείτε πως η κοινωνία είναι καλύτερη απ’ ότι 30 χρόνια πριν ή αυτή η συνεχιζόμενη μιντιακή προπαγάνδα μας οδηγεί σιγά – σιγά σε μια δυστοπική κατάσταση;

Ξεκάθαρα το δεύτερο. Άλλωστε, το "Empire Of The Blind" συνεχίζει ακριβώς αυτή τη κριτική σκέψη σχετικά με τα αποτελέσματα της προπαγάνδας στο κοινωνικό σύνολο και, σίγουρα, αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο δεν θα σταματήσουμε να αναφερόμαστε στιχουργικά. Έχει προκύψει ιστορικά εδώ και καιρό και πιθανότατα θα συνεχίσει να μας απασχολεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σίγουρα, ελπίζω τα πράγματα να μην εξελιχθούν κατά τον – δυστοπικό – τρόπο που παρουσιάζονται στα εξώφυλλα των δύο τελευταίων δίσκων μας, αλλά έτσι κι αλλιώς οι στίχοι από αρκετά τραγούδια μας μπορούν να χρησιμεύσουν ως αφύπνιση ή προειδοποίηση, αν θες, για το τί προβλήματα επιφυλάσσει το μέλλον.

Αυτά από εμένα. Σε ευχαριστώ για το χρόνο και συγχαρητήρια για τον νέο δίσκο. Ελπίζω, βέβαια, ο επόμενος να μην αργήσει άλλη μια δεκαετία. Ο επίλογος, δικός σου...

Εγώ σε ευχαριστώ! Για όσους μας διαβάζουν, τσεκάρετε το νέο μας δίσκο που κυκλοφορεί εντός του Σεπτέμβρη. Ανυπομονούμε να ξαναβγούμε στο δρόμο με την πρώτη ευκαιρία που θα είναι αυτό δυνατόν κι ασφαλές. Μέχρι τότε, ακολουθείστε μας στο Facebook, Instagram και YouTube!