Witchtrap

Για τους Witchtrap τα πράγματα περί metal πρέπει να σταμάτησαν στις αρχές των '90s. Έχοντας πάρει τις μουσικές βάσεις που χρειαζόντουσαν, τα αδέρφια Hugo (drums) και Carlos (guitar/vocals) Muñoz δημιούργησαν τους Dark Millenium το 1991 και το άλλαξαν σε Witchtrap τον επόμενο χρόνο. Έκτοτε, πάντοτε σαν trio, παίζουν ένα thrash που χρωστάει πολλά σε Kreator και Destruction έχοντας κυκλοφορήσει, μαζί με το φρέσκο "Evil Strikes Again", πέντε LP. Ο ήχος τους στέκεται τόσο κοντά στην αισθητική του '80 που απορείς για το αν τα συγκεκριμένα album έχουν τις ημερομηνίες που αναγράφονται.

Υπάρχουν δύο τρόποι να αξιολογηθεί κάτι τέτοιο. Ο πρώτος έχει να κάνει με την poser-ίλα. Δηλαδή αν η προσήλωση στις παλιές γραφές του thrash γίνεται για το image και μόνο ή είναι ανάγκη έκφρασης. Αυτό για τους Κολομβιανούς είναι πανεύκολο να αναγνωριστεί, ακόμα και από ένα τυχαίο τους τραγούδι. Δεν το παίζουν ιστορία, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, αλλά όντως το κατέχουν το άθλημα. Ο δεύτερος βασικός παράγοντας έχει να κάνει με το καπέλωμα των επιρροών. Ας πούμε φερ’ ειπείν ότι η συγκεκριμένη μουσική απευθύνεται κυρίως σε κόσμο που έχει λιώσει τα βινύλια που έχουν αντίστοιχα πωρώσει τους Witchtrap. Μπορούν να τους συγκινήσουν; Κι εδώ δεν είναι πολύ δύσκολο να απαντήσεις καταφατικά. Επ’ ουδενί δεν μιλάμε για καινούργιες ιδέες, ίσα ίσα τα κόλπα που μεταχειρίζονται είναι πολύ συγκεκριμένα. Απλά οι φίλοι μας εδώ το κάνουν πολύ καλά. Ξέρουν πώς να δημιουργήσουν ένα καλό τραγούδι, πώς να κτυπήσουν και με ποιόν τρόπο. Δίχως μαιάνδρους στο κτίσιμο, δίχως περιττά, παρέχουν αυτό που ποθείς από τον συγκεκριμένο ήχο. Αγνή μεταλική πώρωση, λαγνεία για headbanging, ιδρώτα και ξεχαρβάλωμα του κεφαλιού.

Συνεπώς πόσο αδρεναλίνη πηγάζει από το "Evil Strikes Again"; Μπόλικη. Στο "Midnight Rites" η Sifringer αίσθηση σε κυκλώνει, ενώ στη μέση καμπάνες και μπάσο σε αποτελειώνουν. Το κάργα Exciter "Return To Hell" ανεβάζει τα αίματα, ειδικά με το refrain. Η επανάληψη τριών λέξεων, πχ "pray, pray, pray" στο "The Devil’s On The Loose" κολλάνε απίστευτα με το βασικό θέμα και σε κάνει να νιώθεις πανικό με τη φυγή του εξαποδό. Έπος στιχουργίας (δίχως πλάκα) είναι το "I’ve been dealing with Satan, and I owe it to Metal"! Ο δίσκος ειλικρινά δεν ξεφεύγει ούτε εκατοστό από το πώς ήταν ο ήχος πίσω στα '80s. Πολλά solo δείχνουν να χρωστούν στους Anvil (Lips) ενώ αρκετά μέρη έχουν μια Mercyful Fate/Judas Priest αίσθηση, μια ελαφριά διαβολικότητα, πχ το "Evil Strikes Again". Χαρακτηριστικότερο για τούτο είναι η γέφυρα του "Born To Kill", μέρος που αν το καλοεξετάσετε το είχαν κάπως πάρει από τους Δανούς και οι Bewitched.

Προσωπικά μιλώντας, το "Evil Strikes Again" όχι απλά το έχω λιώσει στις ακροάσεις, αλλά παίζει να με κρατάει ΚΑΘΕ μέρα σε thrash ζούρλια εδώ και πάνω από μήνα. Έχει το χάρισμα να μην το βαριέσαι με την καμία. Εφόσον δεν αναζητείτε κάτι καινούργιο, αλλά ανήκετε σε μια κατηγορία όπου δεν μπορείτε να αντιληφτείτε γιατί βγάζουν δίσκους group σαν τους Kreator ή Destruction, εδώ θα βρείτε τον παράδεισό σας. Το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει τόση αγνότητα στο παίξιμό του που θα τους αγαπήσετε παράφορα. Και ό,τι κάνουν πλέον, είναι μέσω της δικής τους εταιρίας, της Dirty Sound Records, εκτός κι αν κάποια άλλη όπως παλαιότερα τα επανεκδώσει. Τέλος, μιας και το κακό ξανά χτυπά, να αναφερθεί πως ό,τι πέσει στ' αυτιά σας από παλαιότερο υλικό αξίζει εξίσου.