Midnight

Sweet Death And Ecstasy

Hells Headbangers (2017)
Από τον Γιάννη Δούκα, 12/12/2017
Οι Midnight έπιασαν την κορυφή τους εδώ, μέχρι στιγμής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάποια άλμπουμ μπαίνουν τόσο τσαμπουκαλεμένα, με τόσο άγριες διαθέσεις που θέλοντας και μη εξαρχής νιώθεις ότι θα ακούσεις μεταλλικές πανδαισίες. Εν προκειμένω το "Sweet Death And Ecstasy" αρχίζει με ένα εξάλεπτο τραγούδι, το "Crushed By Demons", στο οποίο από το πρώτο riff, το πρώτο lead και γρύλισμα φωνητικών νιώθεις ότι θα φουντώσεις από τη λαύρα που βγαίνει. Αν υπάρχει αυτό που λέμε opener κατάλληλο για να σε κάνει να ενδιαφερθείς δύσκολα θα μπορούσαν οι/ο Midnight να διαλέξουν καλύτερο. Ευτυχώς και η συνέχεια είναι ανάλογη και συνολικά έχουμε ένα από τα highlights της χρονιάς.

Ορμώμενοι/ος από το Cleveland οι Midnight είναι μια προσωπική υπόθεση του Jameson Walters ή αλλιώς Athenar. Στο studio συνήθως τα αναλαμβάνει όλα ενώ στα live βγαίνουν σαν τριάδα με καλυμμένα πρόσωπα από κάτι μάσκες. Σαν ήχος η πιο κοντινή προσέγγιση είναι η πρώιμη punk πλευρά των Bathory μαζί με πολύ Venom. Ταυτόχρονα  υπάρχει μια βρώμικη πλευρά στον ήχο τους η οποία συνδυασμένη πολλές φορές με προκλητικούς, σεξουαλικούς στίχους σε παραπέμπει και σε πιο πάρτι/rock 'n' roll καταστάσεις. Πριν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους δίσκο το 2011 αναλίσκονταν σε split, mini κτλ στα οποία ο ήχος ήταν αρκετά πηγαδήσιος ενώ για αρκετούς στα lp κάπως λείαναν τις γωνίες. Πάντως πάντοτε έβγαζαν καλά τραγούδια αν και κάπου κάπου άκουγες και πιο μέτριες συνθέσεις. Εδώ  στο τρίτο αισίως δίσκο νομίζω ότι χτυπάει κορυφή αφού αδύναμες στιγμές δεν υπάρχουν και δε χορταίνεις να το ακούς συνέχεια.

Ένα από τα ευχάριστα στο "Sweet Death And Ecstacy" είναι η διαφορετικότητα στα τραγούδια. Από τα κλασσικά heavy metal "Crushed By Demon" και το υμνικό φινάλε "Before My Time In Hell" πηγαίνουμε σε speed αριστουργήματα σαν τα "Bitch Mongrel" και "Poison Trash". Απλά δεν παίζει να μην αρέσουν τέτοια τραγούδια, μιλάμε για συνθέσεις με τσαγανό και ατσαλένια πυγμή. Οι Venom εξακολουθούν να έχουν την τιμητική τους στο "Rapid" (που είναι κοντά στο "Leave Like An Angel (Die Like A Devil)" ή στο "Melting Brain" και είναι εντυπωσιακό πώς ιδέες από το παρελθόν ξαναπαίζονται τόσο απολαυστικά χωρίς να σε πιάνει η γνωστή αναπόληση. Πιθανών η αυθεντικότητα εδώ να παίζει ρόλο μιας και ότι ακούγεται εδώ πέρα φαντάζει ειλικρινές και χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις από πίσω. Σα να λέει, μπαμ (κρότος βόμβας!), αυτό είναι πάρτε το και χτυπηθείτε μέχρι να λιώσετε εντελώς.

Το εξώφυλλο νομίζω ότι ταιριάζει γάντι με το περιεχόμενο σε μια κυκλοφορία που μπορεί να τελεί υπό την αιγίδα της Hells Headbangers αλλά θα ήταν αμαρτία να έμενε σε underground πλαίσια. Όλα είναι καλοφτιαγμένα, από τον ήχο, τα solo, τα τύμπανα (παρόλο που μιλάμε μια one man's band) κτλ. Εγγυημένη μεταλλική έκσταση, βάλτε αλκοόλ να ρέει και απολαύστε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2017.

  • SHARE
  • TWEET