Ανασκόπηση 2020: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

The power of the riff compels us

Κάθε χρόνο προτείναμε μια ταινία που συμβάδιζε με τις μουσικές επιλογές του άρθρου. Φέτος δε θα το πράξουμε, όχι πως δεν υπάρχει μια τέτοια, απλά θα αφιερώσουμε την εισαγωγή σε έναν καλλιτέχνη που τον σεβόμαστε απεριόριστα και που η ακριβοθώρητη παρουσία του στα δρώμενα και στην κοινωνική ζωή τον κάνει ακόμα πιο σημαντικό. Ο Sami Hynninen (aka Sir Albert Witchfinder) κυκλοφόρησε στο τέλος του 2020 με τους Opium Warlords, τον δίσκο εκείνο που εκτός από την αποτύπωση προσωπικών συναισθημάτων και βιωματικών, αλκοολικών, καταθλιπτικών επιρροών, αναπαριστά με τον πιο πετυχημένο τρόπο την ψυχοσύνθεση πολλών από εμάς ένεκα των καταστάσεων που βιώσαμε το περασμένο έτος. Εδώ δε θα βρεις ούτε μια νότα αισιοδοξίας. Ίσως, στο κείμενο που ακολουθεί.

Spotify playlist

Zombie Hour
Βετεράνοι και larger than life περσόνες που αρνούνται πεισματικά τη συνταξιοδότηση

Triptykon

Είχε δεν είχε, πάλι πρωτοπόρησε ο Warrior στο Roadburn του 2019. Τούτη τη φορά, μετέφερε επί σκηνής, με τη Metropole Orkest, το "Requiem" των Σeltic Frost όσο μεγαλειωδώς του έπρεπε κι ευτυχώς κράτησε τα αποδεικτικά στοιχεία. Η επίρρωση της μοναδικότητας έγκειται στην παρουσίαση του μεσαίου και ακυκλοφόρητου μέχρι τότε δευτέρου μέρους του "Requiem", ονόματι "Grave Eternal". Ο άνθρωπος που γέννησε το avant-garde metal, σέρβιρε σε αναπαράσταση τον τοκετό που δεν είχε παρακολουθήσει κανείς μέχρι τότε πέραν των άμεσα εμπλεκομένων. Συγκλονιστικό στον μικρόκοσμό μας περίπου όσο μια γέννα στην κανονική ζωή.

My Dying Bride

Το τέλος της γιγάντιας περιπέτειας υγείας της κορούλας του Aaron Stainthoρpe ήταν αίσιο, αλλά η χρονοβόρα, γεμάτη αγκάθια και πόνο διαδρομή δε θα μπορούσε να μην αποτυπωθεί στο "The Ghost Of Orion". Οι αγαπημένοι Βρετανοί ανασκουμπωθήκανε και μας προσέφεραν έναν (ακόμα) ειλικρινή και κομψότατο δίσκο, ποτισμένο στο γοτθικό συναίσθημα και στη λύπη. Ο Craighan έβαλε όλη του τη μαεστρία στις συνθέσεις και ο Stainthorpe απλώς άφησε στις ηχογραφήσεις την ίδια του την ψυχή, χαρίζοντάς μας τις πιο δυνατές ερμηνείες της καριέρας του. Στο τέλος, ευτυχώς, ήρθε η κάθαρση.

Brant Bjork

Ο πάλαι ποτέ drummer εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν περιορίζεται στο να δέρνει τις μεμβράνες. Με τη φετινή του κυκλοφορία καταφέρνει άνετα να παραμένει όσο cool δείχνει και φυσιογνωμικά. Το "Brant Bjork" είναι ένας ουσιαστικά προσωπικός δίσκος, αφού πλέον μιλάμε για μια one-man-band που ο Brant έχει παίξει (και γράψει) τα πάντα. Tα επαναλαμβανόμενα riffs είναι κολλητικά, παντρεύουν λίγο blues και λίγη funk με το heavy rock και η όλη μουσική εκπέμπει ένα laid back αίσθημα. Μάλλον η πιο καλή του δουλειά εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια.

Wino

Ο αρχιερέας του αμερικανικού doom διαθέτει μια χροιά που μπορεί ακόμα και σήμερα να προκαλέσει δυνατές συγκινήσεις. Εδώ πέρα δε μιλάμε βέβαια για doom, αλλά για απογυμνωμένα, ακουστικά τραγούδια που συνθέτουν το απογυμνωμένο "Forever Gone" και κινούνται μέχρι και στα όρια της americana. Οι ενορχηστρώσεις αφήνουν χώρο στην τραχιά, αλλά ωριμασμένη σαν παλιό κρασί φωνή του Wino να ξεδιπλωθεί. Δίσκος που αποτελεί μια ειλικρινή εξομολόγηση της ιστορίας της ζωής ενός τύπου που έχει περάσει πολλά σε αυτήν.

Boris

To καλύτερο και σίγουρα το πιο τρελό metal παραλήρημα των Γιαπωνέζων θα εντοπίσετε στο "Νο". Τα βασικά συστατικά είναι sludge/doom σε ακραία μορφή. Αλλά εδώ έχουν χωρέσει ότι χωράει ο νους. Hardcore από τα παλιά. Crust που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Punk απ’ τα βαριά και thrash metal από την εποχή που έσπαγαν σβέρκοι. Όλα φανταστικά. Η ενορχήστρωση για σεμινάρια και οι εμπνεύσεις αδιανόητες. Είναι σίγουρα από τις καλύτερες δουλειές της καριέρας τους. Αλύπητο. Στυγνό. Καινοτόμο. Παλιομοδίτικο. Σκληρό. Μοναδική λάσπη, συντριπτικός θόρυβος, παχύς ήχος και βίαιες εκρήξεις.

Check also: Το δυνατό "Consequence Of Time" των Αμερικανών Pale Divine είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Οι φίλοι των Pentagram και των Trouble, σίγουρα θα εκτιμήσουν.

The Bells of Acheron
Groovy & πένθιμες καμπάνες του Doom

Purification

Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστή μπάντα με τον πρόλογο. Το "Perfect Doctrine" μπορεί να είναι old school κοπής, δεν το λες όμως παλιακό. Είναι το doom εκείνο που φέρνει στο νου τις καλύτερες στιγμές των αείμνηστων Reverend Bizarre. Είναι το doom εκείνο με τα υποβόσκοντα χιτάκια που περιέχουν μερικές συγκλονιστικές στιγμές. Κι επειδή σου λένε μπας και δεν εμπεδώσαμε καλά το έργο τους, πάρτε κι έναν δεύτερο δίσκο μες στη χρονιά. Μην τους πούμε και τεμπέληδες.

Pallbearer

Κάτι σαν περασμένα - ξεχασμένα, όπως κι ο τίτλος του δίσκου. Ενθουσίασαν στην αρχή τους, μετά τους πήρε και τους σήκωσε το hype σε δυσθεώρητα ύψη γι’ αυτό που παίζουν, μπήκαμε κι εμείς στη διαδικασία της αμφισβήτησης και να που το φετινό "Forgotten Days" βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Τόση μαστοριά και τέτοια αυτοπεποίθηση για μπάντα οχτώ χρονών, δύσκολα θα βρεις εκεί έξω. Ίσως να μην ενδιαφέρονται πλέον(;) να προσδιορίσουν εκ νέου το doom metal ιδίωμα κι αυτό τους πάει πολύ.

Witchskull

Οι αφανείς ήρωες που κυκλοφόρησαν μια δισκάρα και μισή. Το "A Driftwood Cross" είναι Wino & Iommi approved. Δεν θα ακούσεις περιττά κι ανούσια πράγματα στον δίσκο, παρά μόνο μελωδίες και λυρισμό σε μεγάλη ποσότητα. Α, για να μην ξεχάσουμε, έχει και το bonus του: Το μη απαραίτητο, αλλά καλοδεχούμενο Maiden καλπάζον ριφ του μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Χάσαμε τους Αυστραλούς μια φορά από το ακουστικό μας πεδίο πριν από λίγα χρόνια. Δε σκοπεύουμε να επαναλάβουμε το ίδιο λάθος.

Witnesses

Ο Greg Schwan, ένα φεγγάρι στους While Heaven Wept, είναι τολμηρός, περιπετειώδης μουσικός και παίρνει ρίσκα. Ναι μεν το μέταλ είναι το εφαλτήριό του, δεν αυτοπεριορίζεται στα στεγανά του όμως. Οι μουσικοί του ήρωες Ulver έδειξαν τον δρόμο και αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να κάνει metal μουσική βασισμένη στην έκπληξη και στην ποικιλία. Στο "Doom II" κινείται στο χώρο όπως αυτός ορίστηκε από την περίφημη βρετανική τριάδα Paradise Lost - My Dying Bride - Anathema με εξαιρετικό αποτέλεσμα.

King Witch

Έβγαλαν το δίσκο που άντεξε στην πίεση του χρόνου και στον αρχικό ενθουσιασμό. Το "Body Of Light" είναι ακόμα ακατέβατο δεκάρι. Ειδικά μετά την ακρόαση του διπλού βινυλίου. Επικό, μελωδικό & λυρικό doom. Με γυναικεία φωνητικά που βγάζουν τέτοιο συναίσθημα, όμοιο με εκείνο που σου προκαλούσε ο Tony Martin όταν ερμήνευε τις μελωδίες του Iommi. Με συνθέσεις που θα μείνουν διαχρονικές και που πιθανόν χαρακτηριστούν «ύμνοι». Με μια άψογη διαχείριση του αργού, βασανιστικού τέμπο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σύγχρονο doom metal.

Check also: Ψυχεδέλεια, μυστικισμός, τελετουργία, space: αν ψάχνεις τις αναμενόμενες στερεοτυπικές λέξεις που πρέπει να συνοδεύουν το δίσκο των Dark Buddha Rising, μπορείς να τσεκάρεις από τώρα τα κουτάκια. Το "Mathreyata" είναι ακριβώς αυτό: μια θεόρατη και ψυχεδελική drone doom άβυσσος, μια μαύρη τρύπα που επιθυμεί να ρουφήξει ό,τι ζωντανό θα τολμήσει να κινηθεί κοντά της. Το μουσικό trip που θα σε υποβάλλουν οι Dark Buddha Rising είναι εγγυημένο, έχει γνώση, μεράκι και μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Take as Needed for the Pain
It's sludge time baby

MSW

H κάθε ακρόαση του "Obliviosus" είναι μια επιπλέον λυπητερή εμπειρία. Ο ήχος είναι βαρύς και ακραίος. Το doom-οειδές sludge metal αυτής της κυκλοφορίας είναι σάπιο, μαύρο, σκοτεινό και έντονο. Μουσική και στίχοι που καθοδηγούνται από δυνατά συναισθήματα. Νότες, συνθέσεις, ήχοι και λόγια περνούν αυτά τα συναισθήματα στον ακροατή. Ο δίσκος μπορεί και θα είναι το soundtrack αυτού του κόσμου για την απαίσια και δύσκολη χρονιά που πέρασε. Τα ουρλιαχτά πάνω από το απίθανα βρόμικο sludge είναι η επιθυμία του καθενός μας να ξεσπάσει.

Vile Creature

Στεγνό και ευθύ το sludge στο "Glory, Glory! Apathy Took Helm!". Η μπάντα από τον Καναδά φτιάχνει ένα εκπληκτικό δημιούργημα που σκάει σαν έκπληξη. Η ξεκάθαρη τοποθέτηση τους ενάντια στην καταπίεση και υπέρ της LGBTQ κοινότητας, των δικαιωμάτων των ζώων και του vegan τρόπου ζωής είναι υ ευχάριστη νότα στον χώρο. Τα φωνητικά πάνω από αυτές τις βαριές και σκονισμένες κιθάρες είναι ότι πιο σιχαμένα όμορφα σάπιο ακούστηκε τη χρονιά που έφυγε. Τύμπανα, ουρλιαχτά και κιθάρα. Τίποτα άλλο. Έτσι, σκέτο, βαρύ, τραχύ και άγουρο. Όπως πρέπει δηλαδή.

Old Man Gloom

Δεν έφτανε ένα, οπότε οι OMG μας χάρισαν δύο μαθήματα έντονου και επιθετικού sludge. Λίγο πιο μελωδικοί, χωρίς να χάνουν κανένα heavy στοιχείο τους στο "Seminar IX: Darkness Of Being" και εντελώς θορυβώδεις και ωμοί στο "Seminar VIII: Light Of Meaning". Από τις πιο δυνατές sludge και noise στιγμές στο metal για την περασμένη χρονιά, αντίστοιχα. Σαπίλα και πανέμορφα φορτωμένο sludge metal που χτυπάει δυνατά. Θόρυβος και ένταση που χτυπάνε κόκκινο σε όλα τα κομμάτια! Δοκιμάστε τα εναλλάξ!

Sumac

Είναι οι άρχοντες του ατμοσφαιρικού μεν, αλλά ξεκάθαρα προχωρημένου, σχετικά πειραματικού, αλλά κατά βάση σύγχρονου βρώμικου metal που δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει αυτό το είδος γενικότερα. Το "May You Be Held" είναι άλλο ένα αριστούργημα. Η εξέλιξη της μπάντας και κάθε μουσικού ξεχωριστά είναι ξεκάθαρη. Πορεία από την άδεια καφρίλα προς στον πειραματισμό, τον θόρυβο και τις ακρότητες. Έτσι είναι, πρέπει και οφείλει να προχωράει. Ο πειραματικός θορυβώδης μουσικός αυτοσχεδιασμός σε συνδυασμό με τα άκρως σκισμένα φωνητικά μπορούν και ανατριχιάζουν ή ακόμα και ιντριγκάρουν κάθε ανοιχτόμυαλο ακροατή. Αυτό είναι λάσπη.

16

Κοντεύει να κλείσει τριάντα χρόνια ζωής αυτή η συγκροτηματάρα. Το "Dream Squasher" είναι η απόδειξη ότι πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες εν ενεργεία sludge metal μπάντες παγκοσμίως. Η ποικιλία από κομμάτι σε κομμάτι είναι αξιοθαύμαστη. Οι ήχοι, ο τρόπος και οι κιθάρες τους είναι μνημειώδεις για τον χώρο. Η μίξη hardcore, stoner και doom ιδεών κάνει το αποτέλεσμα βαρύ, μοντέρνο και εκρηκτικό. Το συναίσθημα και οι αναμνήσεις που προκαλούν, τουλάχιστον συγκινητικά. Η σάπια αισθητική ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Άχαστο.

Check also: Θέλει προσεκτική ακρόαση καθώς το "Gospel Of The Vile" των Dwaal ειναι το πιο σκοτεινό της χρονιάς, ενώ οι Tesa με το "Control" δείχνουν πως είναι το ορχηστρικό και ατμοσφαιρικό sludge για τη χρονιά.

Blues for the Red Sun
Είτε το πεις πρώην stoner rock είτε νυν heavy rock, μέσα θα 'σαι

Valkyrie

Τούτοι εδώ δεν έχουν το τζαμάρισμα του Hendrix που ακούμε στους Earthless. Φαίνεται πως κλείνονται σε μια ξύλινη καμπίνα δίπλα σε κανά ποτάμι στη Βιρτζίνια και παίζουν με τις ώρες. Σαν τους Skynyrd. Κι έπειτα πηγαίνουν στο στούντιο κι αφήνουν άναυδους τους άπαντες. Σαν τους Skynyrd. Προφανώς θα ήθελα ν’ ακούσω τη δική τους εκδοχή κάποια στιγμή στο "Free Bird". Μέχρι τότε, θα αρκεστούμε ευχαρίστως στο εξαιρετικό κιθαριστικό δίδυμο που διαφεντεύει το "Fear". Είναι από εκείνους τους μουσικούς που δεν κουράζουν ποτέ.

Elephant Tree

Είναι τα αργόσυρτα sludgy riff που σέρνονται στον αδιάκοπο mid-tempo βηματισμό τους, με τρόπο φαινομενικά οικείο και γίνεται σύντομα αντιληπτό ότι αυτά και το όποιο heaviness κουβαλούν, δεν αποτελούν τον πρωταγωνιστή του δίσκου. Το "Habits" έχει για πρωταγωνιστές τα φωνητικά και τις μελωδικές γραμμές. Μακριά από γρυλλίσματα και μέτρια stoner-ιλίκια που θα χαντάκωναν τη μουσική. Είναι ένα άλμπουμ με πολλές έξοχες στιγμές και μια αυτόφωτη ενέργεια, ένα άλμπουμ που προβιβάζει τους δημιουργούς του στο πάνω ράφι των συγκροτημάτων του είδους.

Elder

Σε ένα ιδεατό καλλιτεχνικό κόσμο, τα συγκροτήματα οφείλουν κάπως, ρε παιδί μου, να προοδεύουν ή έστω να προκαλούν λίγο τον εαυτό τους με έμπνευση, ακόμα και αν σερβίρουν το ίδιο μοτίβο συνέχεια. Στα πέντε, χωρίς λόγο, δεκάλεπτα τραγούδια του "Omens", το διακριτικά πληκτροφόρο prog rock των Elder, αφήνει πίσω τις όποιες doomίζουσες καταβολές είχαν διατηρήσει. Μας είχαν θέσει τον πήχη ψηλά και κατάφεραν να δημιουργήσουν μεγάλο hype γύρω από το όνομα τους. Τώρα καλούνται να το υπερασπιστούν, αφού το παρελθόν τους θέτει προσδοκίες.

Lowrider

Εδώ έχουμε να κάνουμε με άκρως μελωδικό desert rock και την ψυχεδέλεια που δεν μπορείς να την εξοστρακίσεις. Δεν θες, για να είμαι πιο σωστός. Και γιατί άλλωστε; Αυτά είναι το αλάτι και το πιπέρι. Η μεγάλη επιστροφή των Lowrider με το "Refractions" απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί απλά νοσταλγική. Έχουν κάθε δικαίωμα να βγάζουν δίσκο όποτε τους κάνει κέφι. Γιατί τελικά, η αναγνώριση και το status αποδοχής που λαμβάνουν όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει να κάνει με την προσωρινή παύση τους.

Gomer Pyle

Η δεύτερη σπουδαία επιστροφή στο χώρο. Δώδεκα χρόνια μετά το εμβληματικό "Idiots Savants" οι διαστημάνθρωποι προσγειώθηκαν εκ νέου. Πολλά τα χρόνια της απουσίας και λογικά είχαν πολλά να μας πουν προτού εξαφανιστούν και πάλι. Οι Ολλανδοί με το "Before I Die I…" είναι λες κι έβγαλαν δίσκο έπειτα από 3-4 χρόνια. Με απίστευτη συνοχή και «διαστημικό» πλάνο, ακούγονται τόσο φρέσκοι όσο και τότε. Σαφώς πιο ώριμοι, αλλά εξίσου ορεξάτοι για μουσική και όχι για να λάβουν τα όποια εύσημα δεν τους δόθηκαν τότε.

Check also: Οι Ουαλοί έχουν επιστρέψει εδώ και καιρό, μια έκπληξη όμως την είχαμε μόλις μάθαμε τα μαντάτα. Οι Sigiriya, έχουν πάψει να είναι η μουσική συνέχεια των θρυλικών Acrimony και πολύ σωστά πράττουν, ειδικά από τη στιγμή που συνθέτουν τέτοια τραγούδια. Το κακό είναι πως ενώ το "Maiden - Mother - Crone" (approved by The Sword) έχει όλα τα συστατικά για να ακουστεί από αρκετό κόσμο, για κάποιο μυστήριο λόγο δε νομίζω να τα καταφέρει. Κάντε ένα google search το όνομα της μπάντας και ίσως βρούμε τη μια αιτία.

Embrace the Emptiness
Τα funeral, τα λυπητερά, τα καταθλιπτικά, τα στενάχωρα μοιρολόγια

Bell Witch & Aerial Ruin

Ο Erik Moggridge των Aerial Ruin είναι συχνός επισκέπτης στα τραγούδια των Bell Witch και έχει δώσει τα φωνητικά του αρκετές φορές σε κομμάτια τους. Στο "Stygian Bough Volume I" έχουμε ουσιαστικά μια συνεργασία μεταξύ του Erik και των Dylan Desmons και Jesse Shreibman των Bell Witch. Ο ήχος, τα κομμάτια και οι εναλλαγές των φωνητικών είναι όπως τα περιμένεις. Καθαρά, εκκλησιαστικού στιλ με βραχνά και βαριές, αργόσυρτες παρα-παραμορφωμένες κιθάρες και βόμβοι μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή η ακραίας μορφής μουσική, έχει και neofolk στοιχεία που την κάνουν αρκετά ενδιαφέρουσα.

Atramentus

Ο Καναδάς έχει κρύο. Έχει σκοτάδι. Γιατί λοιπόν και αυτό εδώ το ντεμπούτο να μην είναι κρύο και σκοτεινό; Το "Stygian" είναι από τα πιο μαύρα, παγωμένα και ατμοσφαιρικά πένθιμα doom της χρονιάς που έφυγε. Από το εξώφυλλο του που θυμίζει αμέσως το "Mirror Reaper" των Bell Witch μπαίνεις πριν καν ακούσεις στο νόημα. Βαρύ, καταθλιπτικό, χειμωνιάτικο, θανατερό, παθιασμένο, μελαγχολικό, ληθαργικό, επικό, αφηρημένο και σκεπτόμενο. Μονολιθικό με ήσυχες ανατροπές. Dark ambient με σάπιες παραμορφώσεις.

Convocation

Οι Φινλανδοί στο "Ashes Coalesce" παρουσιάζουν ένα αρκετά σκληρό και τραχύ death/doom με όλη τη θανατίλα που μπορείτε να φανταστείτε. Το ντουέτο του Lauri Laaksonen που παίζει τα πάντα μόνος του (παίζει στους Desolate Shrine) και του Marko Neuman των Dark Buddah Rising στα φωνητικά διαλύουν με αυτή εδώ τη δημιουργία τα πάντα. Μονότονοι, αλλά σαν να ακούς Esoteric με καλύτερη παραγωγή και ηχητική παρουσίαση, φτιάχνουν αυτό το απίστευτα ασήκωτο ακραίο funeral death/doom metal παραλήρημα.

Of The Vine

Αν θέλετε να μιλήσουμε για στενάχωρο, πένθιμο και λυπητερό album για το 2020, το "Left Alone" είναι αυτό που πρέπει να κοσμεί την κορυφή. Δεν είναι τόσο βαρύ όσο τα υπόλοιπα της ανασκόπησης, αλλά είναι συναισθηματικά αφόρητο. Μπορεί να έχει post-rock ή shoegaze ή και ambient στοιχεία, αλλά μιλάει σε φίλους των 40 Watt Sun και των Warning παρά σε οποιοδήποτε οπαδό πιο βατών ιδιωμάτων. Οι μελωδίες του σε πνίγουν. Σε σκοτώνει το σύνολο.

Drown

Αργό και βαρύ με τρομακτικά βαθιά φωνητικά, το "Subaqueous" είναι απολαυστικό, μοναδικό και συναρπαστικό. Όσο μπορείς να χρησιμοποιήσεις την πλήρη έννοια των παραπάνω λέξεων για ένα funeral doom δίσκο. Ο, με καταγωγή από την Ουκρανία, Markov Soroka (Slow, Aureole, Tchornobog) είχε κυκλοφορήσει το ένα από τα δύο κομμάτια της κυκλοφορίας, πριν τρία χρόνια σαν Slow (στο EP, "Mother Cetacean"). Είναι αρκετά δημιουργικός και παρουσιάζει πιθανότατα τον πιο post-metal στο χτίσιμο του, πένθιμο δίσκο για τη χρονιά που έφυγε.

Check also: Το λίγο death, αρκετά black, πολύ άγουρο και ψυχοπλακωτικό metal των Worm στο "Gloomlord" είναι κακοτράχαλο και ωμό όσο λίγα.

Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε
...ή αλλιώς, της Ελλάδος τα παιδιά

1000mods

Το βαρύ πυροβολικό της εγχώριας σκηνής φέτος επέκτεινε λίγο παραπάνω το βεληνεκές του. Το "Youth Of Descent" έχει πιο rock προσανατολισμό ηχητικά και λοξοκοιτάζει έντονα και προς το grunge - η επιλογή του Seattle για την ηχογράφηση δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Τα"Young", "21st Space Century" και "Pearl" προβλέπεται να γίνουν συναυλιακές κορυφές. Αυτοί είναι οι 1000mods του σήμερα, ανεπιτήδευτοι, εξελισσόμενοι, διαφορετικοί απ’ όταν ξεκίνησαν. Εξακολουθούν πάντως να προσέχουν πάρα πολύ τον ήχο τους κι αυτό κάνει και τη φετινή τους δουλειά ένα ακόμα απολαυστικό άκουσμα.

Puta Volcano

Η ανοδική πορεία των Αθηναίων συνεχίστηκε με το "Amma". Stoner δεν είναι, metal δεν είναι, grunge δεν είναι, τα συνδυάζει όμως (το metal πολύ λιγότερο) αυτά επιτυχημένα και αρμονικά και το αποτέλεσμα είναι πάλι ένας ισορροπημένος, groovy δίσκος με πολύ ωραία τραγούδια. Με τα hooks τους, με τα όμορφα lead μέρη στις κιθάρες τους, με τη φωνή της Luna να εξακολουθεί να ξεχωρίζει, μπολιασμένα αυτή τη φορά και με λίγες Tool επιρροές. Έστω και μετά την πανδημία, μακάρι να φτιάξουν κι άλλο το όνομά τους με συναυλίες.

On Thorns I Lay

Κάνοντας πρώτα δυο-τρία πιο ασταθή βήματα από την επανασύνδεσή τους, φέτος ήρθε η στιγμή για τους ιστορικούς On Thorns I Lay να ανακαλύψουν εκ νέου τον ίδιον τους τον εαυτό και να μας επανασυστηθούν. Ποιοτικό, λυπητερό, μελωδικό doom, με το βιολί σε καταλυτικό ρόλο και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα να είναι σημείο αναφοράς. Το "Threnos" είναι το αντίθετο από το όνομά του, ένας εορτασμός της επιστροφής των On Thorns I Lay στη φόρμα. Ξεσκουριάσανε, είχαν έμπνευση κι όλο αυτό λειτούργησε.

Acid Mammoth

Η μικρή χρονική διάρκεια του "Under Acid Hoof" το κάνει πιο συμπαγές από τον προκάτοχό του και ίσως ήταν ένας από τους λόγους που έπεισε τη Heavy Psych Sounds να το κυκλοφορήσει. Το stoner doom των Acid Mammoth κοιτάζει κατάβαθα στα μάτια των Black Sabbath, των Electric Wizard και των Saint Vitus. Ξεχωρίζει λόγω της πολύ καλής παραγωγής, του φοβερού ήχου, των αργόσυρτων riffs και του groove που έχουν μπάσο και τύμπανα, ενώ τα κομμάτια διακατέχει μια δωρικότητα.

Kevel

Εντυπωσιακό το δεύτερο βήμα των Πειραιωτών Kevel. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του "Mutatis Mutandis" σε παίρνουν απ’ τα μούτρα με το ταχύ black sludge τους. Οι κιθάρες είναι καθαρές και ευδιάκριτες κιθάρες, ενώ τα φωνητικά έχουν την κατάλληλη δόση βόρβορου. Τα κομμάτια έχουν progressive δομές και σε συνδυασμό με τη σκοτεινή και αποπνικτική ατμόσφαιρα καταλήγουν να σε κολλήσουν στον τοίχο όσο προχωράει η ακρόαση του δίσκου, κάθε φορά. Πολύ ωραίος δίσκος.

Check also: Οι πιτσιρικάδες Loud Silence εντυπωσιάσανε με το ντεμπούτο τους "Elements", που συνδυάζει συμπαγή, δεμένο stoner ήχο, τζαμάρισμα, όγκο, αλλά και μελωδία. Ακούγονται σίγουρα πιο ώριμοι από την ηλικία τους, χωρίς να τους λείπει καθόλου ο ενθουσιασμός. Από την άλλη, οι Breeding The Shadows στο δικό τους post-metal ντεμπούτο ακούγονται ατμοσφαιρικοί, με το μπάσο να ηγείται συχνά και τα (γυναικεία) φωνητικά να έχουν μια απόκοσμη σκληράδα που καθορίζει τελικά και τον χαρακτήρα του "Breeding The Shadows".

Virginity Is A Sin
Πρώτα ολοκληρωμένα βήματα από νέοπες που πλέον ενηλικιώθηκαν

Sleepwulf

Κάποιοι από μας άκουσαν τον καινούργιο δίσκο του Pelander. Συμπαθάτε μας, των Witchcraft. Και είμαστε ακόμα ζωντανοί. Χωρίς να ανοιχτεί το suicide note. Χειρότερο timing δεν μπορούσε να βρει ο μπαγάσας. Ξυστά πέρασε και γι’ αυτό ευχαριστούμε προσωπικά τους Σουηδούς (οποία έκπληξη) Sleepwulf και το ομότιτλο άλμπουμ τους. Κυκλοφόρησαν έναν δίσκο Έρεμπρο στυλ, από εκείνους που ακούγαμε πριν λίγα χρόνια και κατουριόμασταν από τη χαρά μας. Τουτέστιν, μια ωδή στους Pentagram και τη σουηδική folk σκηνή. Όμορφες ομορφιές δηλαδή.

Kryptograf

Η ηχητική άποψη της μπάντας κάνει τη διαφορά, οι κιθάρες δεν είναι πνιγμένες στο fuzz και συνεπώς ο ήχος δεν ολισθαίνει σε εύκολους stoner-ισμούς, ούτε γίνεται πραγματικά metal. Μένει συνεπής στις proto-hard rock ρίζες της περιόδου 1969-1973, ενώ η παραγωγή αφήνει και μια σύγχρονη υπόνοια, αντί να αναλωθεί σε ρετρό μιμήσεις. Το "Kryptograf" εντυπωσιάζει με την εκτελεστική και συνθετική του μεστότητα και αποπνέει μια ωριμότητα που σπάνια συναντάς σε ντεμπούτο. Κάνει σαφές τί αγαπάει αλλά έχει τον εγωισμό να έχει τον δικό του χαρακτήρα.

Ritual King

Μετρημένα, semi φωνακλάδικα φωνητικά χωρίς κουραστικά γρυλίσματα και μια ακατάσχετη αίσθηση της μελωδίας. Με εισαγωγές που παραπέμπουν στα ένδοξα 70s και heavy κυρίως μενού, με παλιομοδίτικες γέφυρες και σόλο. Οι Ritual King όμως δεν έβγαλαν ακόμα ένα vintage heavy rock ντεμπούτο. Έχουν το στοιχείο εκείνο που τους απομονώνει από τον συρφετό. Ποιο είναι αυτό; Για να μας βοηθήσουμε ας πούμε ότι βρήκαν την ιδανική δόση των heavy Radio Moscow με τους κατασταλαγμένους The Sword. Κάτι σαν κι αυτή την τραγουδάρα.

Sky Valley Mistress

Το επιτέλους φαντάζει λίγο μπροστά σ’ αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε για την κυκλοφορία του "Faithless Rituals" από τους Εγγλέζους. Είναι βλέπεις που πέρασαν έξι χρόνια από τη διασκευή τους σε Sabbath κι έκτοτε μόνο τα mail τους ήταν τακτικά. Η παρουσία όμως του Dave Catching στην παραγωγή, έφερε μια προσδοκία η αλήθεια είναι και όντως, το υψηλής έντασης ροκ τους άξιζε την αναμονή. Ωμό, τραχύ, ενίοτε πανκ-ίζον και την περισσότερη ώρα να κλείνει το μάτι στο αντίπαλο δέος της Sky Valley με Sabbathικές αναφορές. Ερωμένη να σου πετύχει.

Goatriders

Να ‘ναι doom rock; Καθαρόαιμη 70ίλα; Με λίγο fuzz ίσως; Σα να τζαμάρει ο Hendrix με τον Wino; Ώπα, μας κάνει αυτό. Πολύ. Ειδικά στην αρχή του "The Magicians Keep" παίζει πολύ Wino και βαριά ομίχλη. Και το ξαναβάζεις από την αρχή μην τυχόν και κάτι σου ξέφυγε. Όχι. Μια χαρά τα είχες ακούσει από την πρώτη φορά. Δεν τα φαντάστηκες. Σχεδόν. Άντε να προσθέσω τώρα πως το "Golem" έχει έντονη την αύρα του Paul Chain. Ποιάς περιόδου του; Καλά θα πάει αυτό.

Check also: Τέσσερις σκληροί καριόληδες από το Seattle που έχοντας πλήρη επίγνωση της μουσικής ιστορίας του τόπου τους, αποφάσισαν να μετατρέψουν το grunge σ’ ένα doom/stoner ογκόλιθο. Το "Quest For Oblivion" των Sun Crow είναι ικανό να προσελκύσει ετερόκλητες μουσικές φυλές. Κάτι σαν ολάκερο το Rocking ένα πράμα.

  • SHARE
  • TWEET