1000mods: «Με το να είσαι μπάντα στην Ελλάδα, κλέβεις το παράλογο και το θάνατο!»

Ένα καυτό απόγευμα του Ιουλίου, ο Γιώργος και ο Λάμπρος (εφεξής Γ. και Λ.), με περιμένουν έξω από το σπίτι της Super Van Records, του χώρου που φιλοξενεί τις προσπάθειες τους πέρα από το αυστηρά μουσικό του θέματος τα τελευταία χρόνια. Στη φιλόξενη στοά, οι 1000mods είχαν να μοιραστούν πολλά. Είναι λίγο η πρόσφατη κυκλοφορία τους "Cheat Death", λίγο οι πρόσφατες περιοδείες τους στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια, αλλά και η επερχόμενη μαζί με τους Clutch, όσο και να πεις, το συγκρότημα μαζί με το οποίο μεγαλώσαμε και έκανε πολλές μπάντες στην Ελλάδα να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν κι έξω, είναι ιδιαίτερα δραστήριο τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή και την επερχόμενη εμφάνιση τους μετά από μια δεκαετία και βάλε στο New Long Festival, ανοίξαμε κουβέντα για πολλές ιστορίες του παρελθόντος και του μέλλοντος. Χωρίς πολλές παραπάνω συστάσεις, απολαύστε όλα τα όμορφα πράγματα που οι 1000mods είχαν να μοιραστούν για το πείσμα του να πετύχεις την αναγνώριση ως μια rock μπάντα με αγγλόφωνο στίχο στην Ελλάδα.

Καλησπέρα παιδιά, καλωσήρθατε στο Rocking, είμαι η Ειρήνη! Πως σας βρίσκει λοιπόν αυτή η ζεστή μέρα του 2025;

Λ: Μας βρίσκει υπό κατάρρευση από τη ζέστη και σε ένα διάλειμμα, ξεκουραζόμαστε λίγο μετά το ευρωπαϊκό και το βαλκανικό τουρ. Φέτος το καλοκαίρι θα έχουμε μόνο μερικά ελληνικά φεστιβάλ, που θα είναι ίσως το πρώτο καλοκαίρι μετά τον κόβιντ που θα είναι πιο αραιά και όχι τόσο εντατικά. Παρατουράραμε μέσα στη χρονιά.

Γ: Επιστρέψαμε από την Κολωνία, πιο πριν είχαμε παίξει και στη Λάρισα και προετοιμαζόμαστε για το Voes Festival και το New Long Festival!

Ας συζητήσουμε λοιπόν για τις αλλαγές που σας βρήκαν το τελευταίο διάστημα. Είστε τριάδα από το τέλος του 2023, ο Γιάννης έχει σταματήσει να συμμετέχει στη μπάντα. Πως είναι η ζωή του συγκροτήματος ως τριάδα;

Λ: Διαφορετική, αλλά επειδή ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι από την αρχή της μπάντας κι επειδή όλο αυτό έχει μια συνέχεια μέσα στα χρόνια, δεν έχει αλλάξει κάτι δραματικά στο πρακτικό, στο δημιουργικό σίγουρα πέσανε πολλές παραπάνω ευθύνες στο Γιώργο για το "Cheat Death". Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι έχουμε συνεργαστεί μέχρι τώρα με άλλους κιθαρίστες για τα ζωντανά, με τον Μάριο από τους Blame Kandinsky στο πρώτο μισό του 2024 κι έπειτα με το Γιάννη που έπαιζε παλιά στους Lord 13, και είναι ενδιαφέρον να έρθουμε σε κοινή πορεία καλλιτεχνικά με κάποια μέλη μετά από τόσα πολλά χρόνια.

Γ: Επειδή εμείς μεγαλώσαμε και μεταξύ μας που παίζαμε με τα παιδιά και σε άλλες μπάντες όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ήταν δύσκολο και είχε προκλήσεις, σε πολλούς τομείς, πέρα από το προσωπικό. Σχετικά με τη σύνθεση και την ενορχήστρωση και το πως αλληλεπιδρούμε ο ένας με τον άλλον μια ιδέα, κάτι που μπορεί να μετουσιωθεί σε κομμάτι, αλλάζει πάρα πολύ η δυναμική στο πως θα το τζαμάρεις, πως θα το στρώσεις. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε από εμένα στις κιθάρες. Αλλά μέσα στην καραντίνα, όπου εμείς οι τρεις που μείναμε, μέναμε στην Αθήνα και βρεθήκαμε κιόλας έτσι σε μια απόσταση. Γράψαμε όμως ένας κομμάτι, το "Kotzen Hammer" που υπήρξε συνδετικός κρίκος με το παρελθόν και ο Γιάννης ήρθε και έγραψε σε αυτό γιατί το είχαμε συνθέσει παρέα. Ήταν μια ιδέα που αναπτύξαμε αμέσως μετά το "Youth Of Dissent". Τα υπόλοιπα μέρη της κιθάρας τα έγραψα και με τη συμβολή του Matt του παραγωγού μας. Η κιθάρα είναι ένα κομμάτι δύσκολο μιας που ήμασταν πάντα μια μπάντα που δεν είχε μόνο ρυθμικά παιξίματα, οπότε έπρεπε ταυτόχρονα να καλύπτω όλες τις στρώσεις κιθάρας από πίσω. Έτσι, πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι που είναι πολύ βαρύ, είναι και αυτό της δουλειάς και της δημιουργίας.

Για το άμεσο μέλλον δεν σκοπεύουμε να αποκτήσουμε άλλο μέλος

Θέλετε να παραμείνετε τριάδα ή είναι ακόμη αόριστο για εσάς;

Γ: Τώρα που με ρωτάς δεν θα ήθελα να αποκτήσουμε τέταρτο μέλος. Επειδή όμως δεν θέλω να είμαι με παρωπίδες, θα έλεγα ναι γιατί όχι, αλλά επειδή είδαμε και την άλλη μεριά των mods, να έρθουν δηλαδή να παίξουν πολλοί guests στο νέο δίσκο, και είναι και ο λόγος που ηχογραφήσαμε στο Sierra studio αυτός, μας είχε λείψει να μαζεύονται πολλοί κοντινοί άνθρωποι, κάτι που δεν είχαμε όταν ηχογραφούσαμε στο Seattle. Παραδείγματος χάριν έπαιξε hammond ένα παιδί και ήταν πολύ ωραία φάση. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη μπάντα με μόνιμα πλήκτρα αλλά μπορεί ένα μέλος να έρθει με μια διαφορετική χροιά στη μπάντα. Δεν θέλω λοιπόν να λέω όχι, αλλά για το άμεσο μέλλον δεν σκοπεύουμε να αποκτήσουμε άλλο μέλος.

Απόλυτα λογικό. Αναφέραμε ήδη τη σχετικά πρόσφατη κυκλοφορία του "Cheat Death". Άλλαξαν πολλά πράγματα στον ήχο, ήρθαν πολλά νέα στοιχεία. Βλέπουμε περισσότερα heavy metal και punk ηχοχρώματα. Τι σας ώθησε σε αυτή την πιο έντονη αγκαλιά σε αυτούς τους ήχους, γιατί και εντελώς καινούρια δεν τη λες, υπήρχε μια φυσική εξέλιξη.

Λ: Θεωρώ ότι σε κάθε δίσκο μας υπάρχει εξέλιξη και σε κάθε δίσκο αποτυπώνεται η εποχή του δίσκου. Όλοι μας έχουμε πολύ διαφορετικά ακούσματα αλλά και πολλά κοινά. Ο πυρήνας της μπάντας παραμένει mods ό,τι και να σημαίνει αυτό. Επιρροές heavy metal έχουμε πριν καν ακόμη φτιάξουμε το συγκρότημα, και punk εννοείται. Μέσα στα χρόνια, αν δούμε τις προηγούμενες κυκλοφορίες, παντού υπάρχουν κάποια στοιχεία από όσα αναφέρουμε, και κυρίως σε κάθε δίσκο αποτυπώνεται η εποχή, τι ακούμε και τι θέλουμε να παίζουμε, τι μας εξιτάρει.

Είναι προτιμότερο να σπας το κεφάλι σου και να πεις ότι θα το βάλω και αυτό να έχει μια ομοιογένεια και να σκεφτείς πως θα το κάνεις, παρά να αυτολογοκρίνεσαι

Και υπάρχει και η τάση τελευταία όπως βλέπω οι κυκλοφορίες να είναι λίγο πιο πλουραλιστικές, να συνδυάζουν πολλά πράγματα.

Λ: Εννοείς γενικά στη μουσική βιομηχανία! Ναι, για εμάς αυτό δουλεύει και κάπως, δεν θα το πω ωριμότητα, εμείς πάντως έχουμε σπάσει πια όλα στα στεγανά στο κεφάλι μας πως πρέπει να παίζεις κάτι συγκεκριμένο, και δεν θα πω ότι «άααα δεν θα το βάλω αυτό μέσα γιατί δεν ταιριάζει», στη θεωρία.

Γ: Είναι προτιμότερο να σπας το κεφάλι σου και να πεις ότι θα το βάλω και αυτό να έχει μια ομοιογένεια και να σκεφτείς πως θα το κάνεις, παρά να αυτολογοκρίνεσαι και να πετάς στον κάδο στοιχεία που μόνο πιο ενδιαφέρων μπορούν να σε κάνουν. Το πιο δύσκολο και ενδιαφέρον συνάμα για μένα είναι να παίρνεις τις επιρροές σου και αυτό που σε εμπνέει και σε εκφράζει και να λες αυτό ναι μεν ακούγεται πιο φρέσκο, αλλά παραμένει mods. Και ο κόσμος έτσι ακούει νέες πτυχές μας. Εμάς π.χ. μας αρέσουν πολύ και τα 70s και μας αρέσει και η βρωμία και η εργασία που έγινε και στις αρχές και προς τη μέση που έγιναν όλα πιο βρώμικα, και είχαμε το proto-metal, το punk, το punk-hardcore, αργότερα το thrash. Εμείς μεγαλώσαμε με αυτές τις μουσικές, αλλά όταν η μπάντα διαμορφωνόταν ακούγαμε τέλη 90s, αρχές 2000 μουσική.

Αυτή τη διττή φύση που αναφέρετε, το τέλη 70s αρχές 80s την ακούω πάρα πολύ κάπου εκεί στην εναλλαγή μεταξύ του "Love" και του "Speadhead" που έχεις έτσι από τη μία το μελωδικό ψυχεδελικό και από την άλλη το γρήγορο, μοτορχεντικό κομμάτι.

Λ: Ακριβώς! Και είναι μια κλασσική σπαζοκεφαλιά το πως θα πηγαίνει η ροή του δίσκου για εμάς και νομίζω ότι πάντα μας άρεσε εκεί που ο άλλος περιμένει μια ήρεμη ροή, εμείς να τον αναταράσσουμε κάπως.

Γ: Σημειολογικά είναι ωραίο αν το καλοσκεφτείς, γιατί και ζωντανά είναι ωραίο από ένα έτσι μακροσκελές ταξιδιάρικο κομμάτι που έχει ψυχεδέλεια και ντεζερτίλα ένα ονειρικό πράγμα, και μετά σκάει η «λεμύστικη» εκδοχή που είμαι ωμή, αφιλτράριστη, στα δίνει όλα στο πιάτο.

Θα ήταν πιασάρικος τίτλος «Η στροφή των 1000mods στο goth»!

Για ‘μενα ο δίσκος έχει ενσωματώσει πολλά πράγματα. Έχει μέσα π.χ. το "Bluebird" που είναι ένα instrumental κομμάτι παρόλο που δεν το συνηθιζετε, παρατηρώ και μια γκοθιά στο ομώνυμο κομμάτι, αυτή της νέας τάσης των Sonja kai των Unto Others που έχουν το σκοτάδι αλλά παραμένουν heavy metal.

Γ: Η αλήθεια είναι ότι το λέγαμε και με τα παιδιά, είχαμε inside joke!

Λ: Aυτό που λες και γι’ αυτό χαμογελάμε, ήμασταν στο studio στο control room ήταν ο Γιώργος με τον Matt κι εγώ απέξω, κι έγραφε τις lead κιθάρες του ομώνυμου τραγουδιού, και συζητούσαμε – γιατί και ο Matt είναι τώρα 50κάτι, έχει ζήσει βαθιά όλη αυτή τη μουσική που συζητάμε και έχει γράψει και με πολλές μπάντες αυτού του ήχου – πως το πήρε και πάνω στις ιδέες του Γιώργου το πήγε προς αυτή τη νταρκίλα. Θαυμάσαμε την αντίληψη που χρειάστηκε για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Γ: Η αλήθεια είναι ότι μπάντες πιο μεγάλες όπως οι Joy Division, παρόλο που δεν είναι ακριβώς μέσα στα γούστα μας τις θαυμάζουμε. Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις την επιρροή και καταλαβαίνεις ότι είσαι πιο κοντά από όσο νόμιζες μικρότερος. Οπότε βγήκε κάπως αυτό και αποτυπώθηκε η πνοή. Σίγουρα δεν θα μας λέγαμε goth, αλλά την ατμόσφαιρα.

Λ: Θα ήταν βέβαια πιασάρικος τίτλος «Η στροφή των 1000mods στο goth»! (γέλια)

Είμαστε μια μπάντα που δεν θα πει όχι στο να συμπεριλάβει μικρές πόλεις στο δρόμο της

Με αφορμή την αναφορά στους Unto Others εντοπίζω κι άλλο ένα κοινό σας, ότι στη χώρα σας παίζετε σε τεράστια venues και είστε πολύ δημοφιλείς, αλλά στην άλλη μεριά του ατλαντικού έχετε τη δυνατότητα ακόμη να παίζετε σε μικρά venues.

Γ: Εμάς μας αρέσει γενικότερα αυτή η αντίθεση και σε προσγειώνει κιόλας λίγο στην πραγματικότητα. Επειδή μεγαλώσαμε με το να παίζουμε σε μικρά clubs, οπότε σου φτιάχνει και το μυαλό σωστά να πηγαίνεις για παράδειγμα στην Αμερική ξανά σε μικρά club shows για 50 άτομα, σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και ανακαλύπτεις ενδεχομένως νέα πράγματα που ίσως να τα έχεις αφήσει πίσω σου. Και τα επαναφέρεις και τα επαναπροσδιορίζεις.

Λ: Μας πιάνουν μερικές φορές και μας λένε «α που έχετε φτάσει» και νομίζω ότι κανείς μας δεν το νιώθει έτσι γιατί ξέρουμε πως αυτό θέλει δουλειά, θέλει να είσαι μόνιμα στο δρόμο. Δεν το λέω να το πάρω πάνω μου, αλλά είναι από το 2011 που είμαστε μόνιμα στο δρόμο και παρ’ όλα αυτά υπάρχουν μέρη που δεν έχουμε πάει καν. Οπότε αυτή η εμπειρία σε βάζει σε μια διαδικασία να καταλάβεις ότι έχεις πολύ δρόμο ακόμη μπροστά σου.

Γ: Είμαστε μια μπάντα που δεν θα πει όχι, ούτε σε ένα επιτυχημένο μεγάλο ευρωπαϊκό τουρ, να βάλει και μικρές πόλεις στο δρόμο της.

Στα Βαλκάνια οι άνθρωποι είναι πολύ συνεργάσιμοι και θέλουν να βοηθήσουν

Έχει βέβαια να κάνει και με το τι τοπική σκηνή έχει η εκάστοτέ πόλη!

Γ: Ναι ακριβώς! Εμάς μας αρέσει να παίζουμε σε τέτοια μέρη, όπως για παράδειγμα το Borlänge στη Σουηδία απ’ όπου είναι οι Greenleaf που είναι μεγάλη μας επιρροή.

Λ: Και στο Βαλκανικό τουρ αποφασίσαμε, επειδή ξέρουμε ότι τα Βαλκάνια είναι ένα μέρος που διψάει για συναυλίες, γιατί δεν τις είχε και δεν έχει τα φεστιβάλ που έχουν στη δυτική Ευρώπη, να παίξουμε σε πολλές πόλεις, για παράδειγμα στην Κροατία παίξαμε σε τέσσερις πόλεις, παραθαλάσσια μέρη που δεν γνωρίζαμε καν. Κάναμε μια συναυλία sold out με 250 άτομα και πραγματικά διψάγανε, ήρθαν άτομα που ταξίδεψαν από τη Βοσνία γιατί η πόλη που παίξαμε εκεί ήταν πιο μακριά από εκεί που έμεναν αυτοί. Ή παίξαμε για πρώτη φορά Μπρίστινα, Τίραννα, είπαμε θα πάμε όπου περισσότερο μπορούμε, και βγήκαμε και αληθινοί γιατί όλες οι βραδιές πήγαν πολύ καλά. Γνωρίζαμε ότι δεν θα έχουμε τα τεχνικά χαρακτηριστικά ή την ευκολία τη συναυλία στις μεγάλες πόλεις, αλλά δεν είχε σημασία.

Γ: Γι’ αυτό επιμείναμε κιόλας να είναι ξεχωριστή αυτή η περιοδεία για να επικεντρωθούμε σε αυτή. Ακόμη κι αν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές. Εκεί έρχεται και το punk attitude που έχουμε ως άνθρωποι και ξέρουμε ότι θα τη βρούμε την άκρη. Οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ συνεργάσιμοι και θέλουν να βοηθήσουν.

Πιστεύεις ότι παίζει σε αυτό το ρόλο του ότι κι εσείς έχετε μεγαλώσει στην επαρχία και καταλαβαίνετε τη δίψα του κόσμου εκεί;

Γ: Ενδεχομένως ισχύει κι αυτό, μεγαλώσαμε κι εμείς έτσι. Τα πρώτα μας DIY live που κάναμε στην Κόρινθο, τα κάναμε νοικιάζοντας μια πολύ φθηνιάρικη μικροφωνική, λίγο καμένη, έβαζες και τους ενισχυτές κι έπαιζες και ήσουν και σούπερ κι ο κόσμος περνούσε υπέροχα. Μας αρέσει να το ξαναβιώνουμε αυτό το πράγμα. Ακόμη κι αν ανέβει περισσότερο η μπάντα, ακόμη και τώρα που θα περιοδεύσουμε ανοίγοντας τους Clutch, που θα είναι μεγάλο βήμα για τη μπάντα, θα συζητάμε για τις περιπτώσεις όπως η βαλκανική περιοδεία, μας αρέσει να γυρνάμε σε αυτό γιατί σε γειώνει. Άλλοι δυστυχώς δεν μπορούν να το δεχτούν αυτό, παρόλο που στη Αμερική είναι το αντίθετο γιατί ακόμη και φτασμένες μπάντες σε κάποιες περιπτώσεις εκεί αναγκάζονται να παίξουν σε μαγαζιά χωρίς υποδομές. Το μόνο πρόβλημα με το Βαλκανικό είναι τα λογιστικά με τα σύνορα, επειδή οι άνθρωποι πέρασαν δύσκολα εκεί στην πρόσφατη ιστορία, δεν το βλέπεις στους ανθρώπους αυτό αλλά καμιά φορά ταξιδεύοντας ανάμεσα στις χώρες το βλέπεις τους συνοριοφύλακες και πόσο θα σε ψάξουν και θα περιμένεις αναλόγως από που έρχεσαι και να βλέπεις ότι δεν σου έχουν εμπιστοσύνη.

Λ: Ένας Γερμανός συνοριοφύλακας για παράδειγμα βλέπει ένα συγκρότημα, το γκουγκλάρει, βλέπει είναι σε περιοδεία, μας αφήνει να περάσουμε, στα Βαλκάνια υπήρξε περισσότερη ταλαιπωρία.

Γ: Ναι αλλά εντάξει έχουμε συνηθίσει, είναι μέρος του παιχνιδιού!

Αν βρεις παραγωγό να σου λέει σε όλα «ναι», καλύτερα κάνε το μόνος σου!

Επιστρέφοντας στο δίσκο, νιώθω ότι γράψατε το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι σας σε full length κυκλοφορία με το "Grey, Green Blues", το πιάσαμε το δεκάλεπτο. Νιώσατε την ανάγκη να ξαναγγίξετε τις μεγάλες διάρκειες του EP και το μακρόσυρτο doom;

Γ: Έχει πολύ ωραία ιστορία το κομμάτι.

Λ: Το τζαμάραμε στην προπαραγωγή και μας άρεσε πάρα πολύ. Το αστείο είναι ότι με τον Matt τον παραγωγό στον προηγούμενο δίσκο είχαμε περισσότερη προπαραγωγή διαδικτυακά. Στέλναμε δηλαδή τις ηχογραφήσεις και μας έλεγε βάλε αυτό εκεί, κόψε αυτό εδώ. Τώρα, είχαμε λιγότερη τέτοια διαδικασία και πέσαμε με τα μούτρα όταν ήρθε εδώ στο studio. Πάντα προτιμούσε το κόψε, φτιάξε ωραία δομή και προχώρα. Ενώ σε αυτό το κομμάτι…

Γ: … και το λέμε μάλιστα επειδή έχουμε ας πούμε και μια κόντρα καλλιτεχνική με τον Matt, αλλά ευτυχώς, αν βρεις παραγωγό να σου λέει σε όλα «ναι», καλύτερα κάνε το μόνος σου! Επειδή λοιπόν ο άνθρωπος έχει στα πάντα τον έλεγχο, είναι καταπληκτικός στη δουλειά του και σκέψου εμείς θέλουμε να δουλεύουμε μόνο με αυτόν, εκεί που χαρτογραφούσε τα κομμάτια, κόλλησε σε αυτό. Μας έλεγε "guys no way" μας φέρατε δέκα λεπτά κομμάτι, έλα ρε Ματ του λέγαμε και θα δεις και είχαμε φτιάξει δύο άτυπα στρατόπεδα εγώ και ο Λάμπρος που ήμασταν άστο μας αρέσει, θέλει να αφεθείς, είχε αυτή τη δομή, μια συνεχόμενη ροή που χτίζονται πράγματα και αλλάζουν, μια αφήγηση, και από την άλλη μεριά ήταν ο Ματ και ο Δάνης που έλεγαν να το φέρουμε λίγο πιο οργανωμένο. Εκεί που είχαμε μείνει κι εμείς πως το κομμάτι θα ψαλιδιστεί, από μόνος του ο Ματ το είπε και είχαμε ζητοκραυγάσει, πως παιδιά έτσι όπως έχει γραφτεί δεν έχει νόημα να αλλάξει κάτι και του λέγαμε «είσαι σίγουρος;». Χωρίς ειρωνεία.

Λ: Και λέγαμε πως θα κάνει το κομμάτι ένα fade out το τελευταίο λεπτό για να μην κουράσει.

Γ: Μα τελικά ο Ματ είπε όχι μόνο δεν βρίσκω λόγο για να κοπεί αλλά ούτε και γι’ αυτό, να μείνει όπως είναι σαν να το βλέπεις ζωντανά.

Στα πιο δημοφιλή κομμάτια του δίσκου. Κυκλοφορήσατε ένα video clip για το "Overthrown". Πως ήταν αυτή η διαδικασία και ποιοι οι συντελεστές αυτής της δημιουργίας;

Λ: Θα πω εδώ το "unpopular opinion". Τα video clip έχουν πεθάνει στην εποχή μας, από αρχές 10s μέχρι και τον covid θεωρούταν ότι επιβάλλεται να έχεις ένα video, θεωρούμε πως έχει χαθεί η επιταγή της βιομηχανίας για αυτό. Ξέραμε ότι θα κάναμε τρία singles και ότι θεωρητικά θα έπρεπε να έχουν video clip. Αποφασίσαμε να δώσουμε σε φίλους μας και άτομα που εκτιμούμε σε καλλιτεχνικό και προσωπικό επίπεδο, το ελεύθερο να κάνουν κάτι διαφορετικό και όχι καλογυαλισμένο, οπότε το "Overthrown" αλλά και το "Cheat Death" για το οποίο έγινε ένα άτυπο lyric video, τα ανέλαβε η φίλη μας η Sandra από την Κροατία, και χρησιμοποίηση κατά βάση υλικό που εμείς είχαμε τραβήξει στην ηχογράφηση και το tour, που τα έχουν τραβήξει o Steve Κέκης μαζί με τον Αστέρη τον tour manager μας.

Γ: Προς το τέλος της ηχογράφησης είχαμε έτσι ένα υλικό.

Λ: Πιο πολύ "documenting", δεν είχαμε σκοπό τότε να κάνουμε αυτή τη δουλειά.

Γ: Ναι και γεννήθηκε αυτή η ιδέα να μην κάνουμε κάποιο επιτηδευμένο, στημμένο video clip. Μπορεί το τελευταίο στην πραγματικότητα να μην έχει πεθάνει εντελώς, αλλά εμείς από την οπτική μας θεωρούμε ότι πάντα δεν ήμασταν video clip μπάντα και αργήσαμε πάρα πολύ να βγάλουμε κάποιο, στο "Electric Carve" δεν δείχναμε καν τις φάτσες μας. Αν και ετοιμάζουμε κάποια πράγματα, θα κάνουμε διάφορα για το "Cheat Death", έχουμε ακόμα δουλειά, δεν έχουμε κλείσει τον κύκλο του. Δεν θέλουμε να καβαλήσουμε τη φρενίτιδα της εποχής και αυτές τις ταχύτητες. Είμαστε πιο παλιομοδίτες, μερικές φορές είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στον κόσμο. Μερικές φορές μας λένε πως αν ακολουθούσαμε αυτούς τους ρυθμούς δίσκο – τουρ – δίσκο -τουρ θα είχαμε περισσότερη επιτυχία, αλλά εμείς το βλέπουμε αλλιώς. Θέλουμε τη μουσική που βγάζουμε να την καταλαβαίνει ο κόσμος!

Και η περίπτωση του "Gotzen Hammer" με τη συμμετοχή της Απολλωνίας των Frenzee στα φωνητικά;

Λ: Το μόνο κανονικό ας πούμε video clip που κάναμε ήταν για αυτό το κομμάτι. Το ότι γράψαμε στην Αθήνα το δίσκο μας έδωσε τη δυνατότητα να φέρουμε μαζί μας πολλούς ανθρώπους που τους εκτιμάμε. Με τους Frenzee είχαμε περιοδεύσει ήδη μια φορά στην Ευρώπη το 2023 βγάζουμε και τους δίσκους τους από το label μας. Ο Γιώργος είχε φτιάξει ήδη στο μυαλό του ένα σημείο που θα ταίριαζε η φωνή της Απολλωνίας. Πιστεύω ότι ταιριάζει πάρα πολύ το ενεργητικό και δυναμικό στυλ της στη μουσική μας.

Γ: Έτσι όπως το είχαμε φανταστεί το είπε, λες και ήταν στη μπάντα χρόνια. Επειδή εμείς ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα στις δημιουργία του δίσκου μας βοηθάει να έρχεται κάποιος για guest και να το βρίσκει εύκολα. Όταν έρχεται ένα «ξένο σώμα» στη μπάντα που πρέπει να βρει τον τρόπο αυτό που θα κάνει να σταθεί και μόνο του, είναι δύσκολο. Η Απολλωνία βγάζει μια ωραία «τραγωδία» με την έννοια της δομής, ένα πολύ υπαρξιακό θέατρο όπου προσπαθείς να βγάλεις το μέσα σου και να εκφραστείς, να το φτύσεις.

Μετά ήταν η συμμετοχή του Γιάννη που θεωρήσαμε ότι θα ήταν ωραίο και ηθικά σωστό με το δικό μας αξιακό κώδικα να συμμετέχει από τη στιγμή που το γράψαμε παρέα. Έγραψε κι ένα lead στο τέλος δικό του.

Λ: Ένας άλλος φίλος μας που παίζει κρουστά ήρθε κι αυτός, ήταν μια ιδέα που είχε ο Γιώργος πολλά χρόνια, παρμένη από τα μοναστήρια που βαράνε στην Κόρινθο τα σήμαντρα.

Γ: Που είναι λίγο κόντρα στη θεματολογία του κομματιού, αλλά σας κονσεπτ μου άρεσε ένα στενό concept που στην πορεία γίνεται τελείως απελευθερωμένο και αποκτά τελείως διαφορετικό νόημα για τον κάθε άνθρωπο. Ο Νίκος ο Βελιώτης επίσης που είχαμε συνεργαστεί για το acoustic video για το "Lucid" μαζί με τον Άκη από τους VIC. Το φλερτ με τις συνεργασίες είχε ξεκινήσει ήδη μετά την καραντίνα. Η Άμυ που τραγούδησε στο "Overthrown" από τους Godsleep, o Τζιόμυ είναι φοβερός στα πλήκτρα είναι τρομερό ταλέντο, όταν τον είχαμε δει ζωντανά είχαμε πει πως αν τυχόν βάλουμε πλήκτρα, επειδή το είχαμε σκεφτεί, αυτός θα παίζει. Είχαμε και κάποια "gang vocals" στο "Speedhead", που όποιος καθόταν έξω από το studio τον φωνάξαμε να τραγουδήσει.

Λ: Και το "Gotzen Hammer" είναι το μόνο που έγινε κανονικό video clip αλλά και σε αυτό επιλέξαμε για συνεργασία ένα άτομο που εκτιμούμε ποικιλλοτρόπως, ο Τάσος ο Γκολέτσος που είχε δουλέψει ξανά μαζί μας. Μας αρέσει η τρέλα και η ματιά που βάζει, είναι τελείως anti-pop η ματιά του. Κανονίσαμε να γυρίσουμε το video στο σπίτι ενός φίλου στο Χιλιομόδι μαζί με την Απολλωνία.

Γ: Έχει τρομερή ιστορία από πίσω, με τεράστια ομάδα. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία, σε κάτι που είναι πολύ βαθύ και θέλει να δώσεις πολύ τον εαυτό σου. Ήταν όλοι φοβεροί.

Αναφέρθηκε το υπαρξιακό στοιχείο. Θα το πιάσω από το εξώφυλλο. Βλέπουμε να αχνοφαίνεται ένα ας πούμε κουκλόσπιτο με την ιστορία του Σίσυφου. Ας πούμε ποιος το έφτιαξε για αρχή.

Γ: Το concept είναι αυτό ακριβώς! Έτσι το είχαμε φανταστεί κι εμείς. Είχαμε μια επαφή με την Εύα τη Μούρτζη που είναι φοβερή εικαστικός, κι επειδή τόσα χρόνια είχαμε αποκτήσει μια φιλία και κοινή ανησυχία την εμπιστευθήκαμε. Ο δίσκος από μόνος του δεν είναι concept album, φλερτάρει με αυτό αλλά δεν είναι, έχει ετερόκλιτα και μεταξύ τους κομμάτια, και γεννήθηκαν μέσα σε μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο, σε διαφορετικά σημεία της. Δώσαμε λοιπόν την ιστορία στην Εύα κι άρχισε να το χτίζει, και πάθαμε πλάκα. Σκέψου ήδη από το εξώφυλλο χωρίς χρώμα, χωρίς γραμματοσειρές. Τις γραμματοσειρές τις ανέλαβε τελικά άλλος, προς τιμήν της Εύας, είχανε φοβερή συνεργασία. Είχε λοιπόν ένα sketchbook και μας το έφερνε εδώ στο μαγαζί, ή πηγαίναμε σε έναν δικό της χώρο, και βλέπαμε πως σιγά σιγά έχτιζε την ιστορία με το Σίσυφο, είχε κι εκείνη κοινά με την ιστορία.

Λ: Προσπάθησε να του δώσει μια πλευρά παιχνιδιού, γι’ αυτό έβαλε και τα παιδάκια, και αν ανοίξεις το βινύλιο είναι σαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που προχωράς μεταξύ των κομματιών και για κάθε κομμάτι έχει φτιάξει ένα σκίτσο που το αντιπροσώπευε.

Απλά με το να είσαι μπάντα στην Ελλάδα κλέβεις το παράλογο και το θάνατο!

Πως προσπαθεί μια μπάντα στην Ελλάδα να κλέψει το παράλογο και το θάνατο; Πως χρησιμοποιεί τη μουσική γι’ αυτό το σκοπό;

Λ: Απλά με το να είσαι μπάντα στην Ελλάδα κλέβεις το παράλογο και το θάνατο! Και να παίζεις ροκ, να είσαι σε αυτό το χώρο.

Γ: Να νοηματοδοτείς την κάθε σου στιγμή να είναι ένας κόσμος μοναδικός και να είσαι όσο το δυνατόν εκεί. Να το ζεις, να είσαι έτοιμος και να μη σε νοιάζει τι θα ζήσεις αύριο. Έχει πολλή πάλη το πράγμα και το λέγαμε για χρόνια, είσαι στην ουσία ο Σίσυφος. Είχαμε υπαρξιακές ανησυχίες και τις είχαμε εκφράσει έντονα στο κομμάτι "Groundhog Day" από το "Repeated Exposure To…" το οποίο μιλά για τη μέρα της μαρμότας και είχε επηρρεαστεί και από την ταινία. Το να ξυπνάς και να είσαι κάθε μέρα το ίδιο πράγμα και να προσπαθείς να πιαστείς από λεπτομέρειες που αλλάζουν.

Λ: Και το δίσημο είναι πως είτε είσαι σε περιοδεία είτε στο στούντιο, δεν αλλάζουν πολλά, είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται, όπου και να γεννηθείς γυρνάς πάντα στο ίδιο πράγμα.

Υπάρχουν δύο δρόμοι, αυτός του παράλογου κι αυτός του θανάτου

Και όπως είχατε πει και σε προηγούμενη συνέντευξη μαζί μας όπου είχε ξεκινήσει τότε μόλις ο πόλεμος στην Ουκρανία, το παράλογο έγκειται και στο να παλεύεις γύρω σου να καταφέρεις πράγματα ενώ δίπλα σου συμβαίνουν θηριωδίες. Να είσαι αληθινός στο ενδιαφέρον σου για αυτές αλλά και ως προς το γεγονός ότι έχεις μια ζωή.

Γ: Αυτό ακριβώς. Το λένε και οι υπραρξιστές, διαβάσαμε πολύ στην καραντίνα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε γίνεται πόλεμος, άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία, πέρα από την Ουκρανία και την Παλαιστίνη στην Ουγγαρία πάνε να ποινικοποιήσουνε πάλι το να είσαι ομοφυλόφιλος, πράγματα και εποχές που είναι πολύ δύσκολες και ο Καμύ είχα ασχοληθεί από τότε να πιάσει αυτά τα θέματα, είχε το σθένος και το εκτόπισμα να το κάνει, εμένα είναι ο δάσκαλός μου σε αυτό το κομμάτι. Να προσπαθώ να δίνω σημασία και νόημα σε αυτό που μπορώ να κάνω στην καθημερινότητά μου και να μην με φάει ο θάνατος. Υπάρχουν δύο δρόμοι, αυτός του παράλογου κι αυτός του θανάτου. Ο Σίσυφος μου άρεσε επειδή προτάσσει την επανάσταση υπέρ της στασιμότητας, και διαδραματίζεται η ιστορία του στην Κόρινθο. Τα βάζει με την εξουσία, με τους θεούς, και λέει «να πας να γαμηθείς θάνατε». Γιατί ζούμε και στην εποχή ενός ακραίου, με την αρνητική χροιά μηδενισμού, παραίτησης, ατομικισμού. Όταν βλέπεις ανθρώπους στη δική μας φάση που δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό να σε εξοντώσουν ή να σε εκτοπίσουν για να μπορέσουν αυτοί να γίνουν κάτι. Ή να βλέπεις την ίδια την κοινωνία να ρέπει προς τα εκεί, λόγω της τρέλας των social media.

Είστε λοιπόν μια μπάντα και παρέα που έχει καταπιαστεί και με άλλα πράγματα. Ας ξεκινήσουμε από τη δημιουργία της Ouga Booga And The Mighty Oug αρχικά για να κυκλοφορήσουν οι δικοί σας τρεις τελευταίοι δίσκοι. Πως φτάνει μια μπάντα στο σημείο να πει, θα κυκλοφορήσω εγώ τη δουλειά μου και θα κάνω εταιρία και πως έπειτα το επεκτείνεις αυτό και στις κυκλοφορίες άλλων συγκροτημάτων;

Λ: Ερχόμαστε από μια αφετηρία τελείως DIY όχι με τον ελληνικό όρο αλλά με το τι σημαίνει για εμάς DIY. Πάντα εμείς τρέχαμε τη μπάντα, πιστεύουμε είναι δύσκολο να αγαπήσει κανείς και να τρέξει κάτι που αγαπάμε τόσο πολύ εμείς, είτε γύρω από τη μουσική είτε γύρω από άλλους τομείς, τομείς που αυξάνονται και πληθαίνουν όσο περνάνε τα χρόνια, γύρω από τη μουσική. Ο βασικός λόγος που δεν το κάναμε από τον πρώτο μας δίσκο, ήταν καθαρά οικονομικός. Δεν είχαμε τη δυνατότητα ως μπάντα να μπορέσουμε να τυπώσουμε δικούς μας δίσκους και να τους προωθήσουμε όπως θέλουμε. Και πάλι όμως είχαμε συνεργαστεί με ανεξάρτητα labels, γερμανικά και ελληνικά. Όταν καταφέραμε να έχουμε τον οικονομικό έλεγχο στα χέρια μας, βγάλαμε τις επανεκδόσεις των "Vultures" και "Super Van Vacation" και από τότε μπήκαμε σε αυτό το μονοπάτι να βγάζουμε εμείς τους δίσκους μας και να τους προωθούμε όπως εμείς θέλουμε.

Τώρα μέσα στην καραντίνα που νιώσαμε ότι χάσαμε όλη μας τη ζωή και πως έχουν μείνει πίσω τα όνειρά μας, να κάνουμε πράγματα ταυτόχρονα και γύρω από τη μουσική, είπαμε να επεκτείνουμε το label, με μία προσπάθεια να «βοηθήσουμε» λίγο την ελληνική σκηνή, έχοντας αποκτήσει και μια τεχνογνωσία από τις περιοδείες για το πως λειτουργεί μια μπάντα. Αλλά να στηρίξουμε και οικονομικά μπάντες που δεν έχουν τη δυνατότητα κα βγάλουν 300, 500 βινύλια. Είναι συνδυασμός από κάτι που κάνουμε χρόνια, για εμάς αυτό ήταν και το σωστό να κάνουμε, πνευματικά γιατί πρακτικά αυτό έφερε και πάρα πολλή δουλειά, άγχος και τρέξιμο. Θέλαμε να το κάνουμε σωστά, να προσφέρουμε κάτι που θέλαμε κι εμείς να μας προσφέρει ένα label. Απλά επειδή από την καραντίνα και μετά περιοδεύουμε ακατάπαυστα, ήταν λίγο δύσκολο χρονικά.

Θέλουμε να αποτρέψουμε με τη δική μας παρουσία, να συμπεριφερθούν σε νέες μπάντες που προσπαθούν όπως μας είχαν φερθεί εμάς όταν ξεκινούσαμε

Και το ανοίξατε έπειτα και στη διοργάνωση συναυλιών.

Λ: Όχι πολύ συχνά, αλλά όποτε μπορούμε. Υπάρχει μια άλφα αλληλεγγύη μέσα στα μπάντες του label, και με ό,τι μπορούμε να βοηθήσουμε, το πράττουμε.

Γ: Βασικά επειδή μεγαλώσαμε και σε ένα community το οποίο με τις όποιες παθογένειες μπορεί να είχε, ήταν ενωμένο, μοίραζε τα ίδια άγχη και όνειρα, υπήρχε αλληλοβοήθεια. Με τις επαφές, με τις περιοδείες, με το πως θα βγούμε Ευρώπη. Θέλαμε να το επαναφέρουμε αυτό, να ξαναορίσουμε τι εστί είμαι μπάντα, ανήκω κάπου και τι κάνω γι’ αυτό. Επειδή τελικά είσαι μόνος σου και χαροπαλεύεις και πνίγεσαι, καμιά φορά όταν είναι και άλλοι μαζί σου μπορείς να το κάνεις πιο όμορφο και να γνωρίσεις και άτομα τα οποία μπορούν να σε βοηθήσουν και να μάθετε ο ένας από τον άλλο. Όπως για παράδειγμα τις συνεργασίες που κάναμε για το δίσκο, δεν θα είχαμε φτάσει εκεί αν δεν είχαμε συνεργαστεί με αυτά τα παιδιά και σε άλλο επίπεδο. Θέλαμε να επαναφέρουμε το αδέσμευτο και το πιο αγνό, δεν θέλουμε να τάζουμε πολλά αλλά θέλουμε να αποτρέψουμε με τη δική μας παρουσία, να συμπεριφερθούν σε νέες μπάντες που προσπαθούν όπως μας είχαν φερθεί εμάς όταν ξεκινούσαμε. Δεν είναι ωραίο για έναν καλλιτέχνη που ξεκινά στην Ελλάδα, όπου έχει ήδη μια δυσκολία στο να γίνει δημοφιλής αν έχει αγγλόφωνο στίχο που τον πολεμάνε από όλες τις μεριές.

Μια φορά στη δική μας σκηνή έγινε ένα μπαμ και πέσανε μα το φάνε αλλά δεν τους πέρασε! Αν δεις το σήμερα τον απόηχο της σκηνής σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, ναι πολλές μπάντες έχουν παραμείνει και πάνε καλά, άλλες όμως διαλύσανε και άλλες το γυρίσανε σε κάτι άλλο, ελληνόφωνο ή οτιδήποτε. Και μπορεί να είναι πολύ καλοί μουσικοί και μουσική, αλλά αυτό δεν μπορεί να βγει παραέξω και για μένα προσωπικά το αγγλόφωνο δεν είναι μόνο τα αγγλικά, είναι και πιο εύηχο, μάλλον έχει να κάνει με τη γενέτειρα και την καταγωγή των blues, αλλά μη φτάσουμε να κάνουμε μουσικολογία! Στα αυτιά μας ακούγεται παραδοσιακό η ελληνική κλωτσάει, γι’ αυτό οι έντεχνοι όταν πάνε να γράψουνε ροκ ακούγεται σαν ένα φθηνό ροκάκι της οκάς!

Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν που έχουν κάνει το ίδιο και τεράστιες μπάντες από τα 60s έχουν φτιάξει δικό τους label

Μιας που αναφέρθηκε, θεωρείτε ότι λειτουργείτε με DIY λογική τουλάχιστον με τη νοηματοδότηση που υπάρχει στο εξωτερικό, καθώς εδώ είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα;

Λ: Εμείς θεωρούμε πως ναι, και είναι βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με το label αυτή τη στιγμή έχοντας αυτή την ιδιοσυγκρασία, πολλές μπάντες που έρχονται σε επικοινωνία μαζί μας νομίζουν ότι θα τους πάρουμε από το χέρι και θα γίνουνε! Ή πως αν μπεις στην Ouga Booga έλυσες όλα τα προβλήματά σου. Αν ρωτήσεις όλες τις μπάντες που έχουμε κυκλοφορήσει, ουσιαστικά η δύναμη είναι στο χέρι τους, εμείς προσφέρουμε μόνο έναν τρόπο πιο γρήγορο να έχεις τυπωμένο το υλικό σου και κάποιες επαφές να πας να περιοδεύσεις. Το ροκ είναι για να παίζεις στο δρόμο, και ο μόνος τρόπος για να εξελιχθείς και να πας λίγο παρακάτω τη μουσική σου είναι να περιοδεύεις. Αυτό για εμάς, είναι DIY.

Τώρα το αν σε μια ιδανική κοινωνία θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Δεν θέλω να μπω στο ιδεολογικό κομμάτι του DIY όπως έχει εξελιχθεί εδώ, αλλά για εμάς δεν είναι έτσι. Για εμάς είναι να έχεις τον έλεγχο της μουσικής σου, να έχεις άποψη για το πως το κάνεις από την αρχή μέχρι το τέλος και να είσαι κύριος του εαυτού σου.

Γ: Και προφανώς να μη βλέπεις τη μουσική σου ως εμπόρευμα, όπως το βλέπουν μεγάλα labels τα οποία μπορεί να δηλώνουν independent αλλά δεν είναι. Αυτό προσπαθούμε να σπάσουμε αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν που έχουν κάνει το ίδιο και τεράστιες μπάντες από τα 60s έχουν φτιάξει δικό τους label, είναι ο μόνος δρόμος.

Υπάρχει τρομερή εκτίμηση στο εξωτερικό για την ελληνική σκηνή

Επειδή ήσασταν κομμάτι εκείνης της σκηνής, πως βλέπετε σήμερα εκείνη την σκηνή των early 10s που ονομαζόταν stoner αλλά δεν ήταν και ακριβώς. Όλες οι μπάντες που υπήρχαν από τότε και έμπαιναν κάτω από αυτή την ομπρέλα εξελίχθηκαν και σε κάτι άλλο μουσικά και το μεγάλο μπαμ τότε, μοιάζει σαν να έσβησε ή να μετουσιώθηκε σε κάτι άλλο.

Λ: Λίγο πριν αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όλη αυτή τη σκηνή έπεσε αρκετά και θεωρώ ότι ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι για πολύ καιρό ο κόσμος δεν είχε τη δυνατότητα να πάει σε συναυλίες και μετά φοβόταν και να πάει. Έχασε για τουλάχιστον 2-3 χρόνια το κοινό και η νεολαία ειδικότερα, τη δυνατότητα να πηγαίνει σε συναυλίες αυτού του είδους. Παράλληλα, με το που έγινε το μπαμ που λες και υπήρξε ντόρος στη σκηνή, ξαφνικά όλοι, διοργανωτές, μανατζαραίοι, περαστικοί, άτομα που ασχολιόντουσαν με άλλες μουσικές, είδανε φως και μπήκανε. Ήταν λίγο επίπλαστο το μέγεθος, πως αυτή η έκρηξη θα είναι έτσι για όλους. Και φάνηκε ένα μεγάλο χάσμα στη σκηνή μεταξύ μερικών μπαντών που έχουν κάνει επιτυχία και στο εξωτερικό και υπάρχει μια συνέχεια, σε σχέση με άλλους που κόψανε το να είναι το συγκρότημα η κύρια ασχολία τους.

Γ: Επειδή το ροκ έχει αυτή την αμεσότητα της ζωντανής εμπειρίας χάθηκε αυτό το πράγμα στην καραντίνα και σε συνδυασμό με τον κόσμο που κλείστηκε στο σπίτι του και καταπιέστηκε, όταν επέστρεψε ήταν μουδιασμένος. Πολλές μπάντες διαλύθηκαν, πολλοί άνθρωποι όπως τεχνικοί, γραφίστες, άνθρωποι που έχουν να κάνουν με τη σκηνή αλλάξανε δουλειά ή τα παράτησαν. Χάθηκε η αμεσότητα του βλέπω κάτι πρώτα live και μετά πάω να το ακούσω και να το ανακαλύψω. Έτσι πολλοί στράφηκαν στην ηλεκτρονική μουσική επειδή ήταν και εύκολο λόγω της τεχνολογίας να γράψουν τέτοιου είδους μουσικοί μόνοι τους σε ένα home studio. Ο κόσμος βρήκε τρόπο να εκφραστεί κάπως διαφορετικά που ήταν ωραίο.

Στην Ελλάδα ταυτιζόμαστε πολύ με το στίχο, ακούμε μουσική στιχοκεντρικά. Πως έγινε αυτό με το αγγλόφωνο στην Ελλάδα; Χτίστηκε από τέλη 90s πολύ αργά και πολύ υπόγεια και έφτασε σε αυτή την κορυφή και θεωρώ έχει πολλά να δώσει ακόμη. Μπορεί να έχει κάνει μια κοιλιά αλλά αυτά είναι παρακαταθήκη για το μέλλον. Είναι φοβερό το να πηγαίνουμε περιοδεία και να βλέπουμε άτομα με μπλουζάκια από μπάντες από την ευρύτερη σκηνή μας και να ταξιδεύουν για να τη δουν ζωντανά.

Λ: Υπάρχει τρομερή εκτίμηση στο εξωτερικό για την ελληνική σκηνή.

Γ: Και δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό δεν αναφέρεται. Είναι όμως μουσικό ιστορικό γεγονός κι αυτό το πράγμα δεν έγινε απότομα, χτίστηκε. Είναι σημαντικό σαν παρακαταθήκη για τη μουσική του ελλαδικού χώρου.

Πως ήταν τελικά η εμπειρία του να μεγαλώνεις ως όνομα; Από τα υπόγεια του An Club στην Αθήνα σε σκηνές όπως το Hellfest, πως είναι να αποκτάς αυτή τη δυναμική; Θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε μια αγαπημένη συναυλία;

Λ: Έχει γίνει τόσο αργά και τόσο σταθερά, που ποτέ δεν νιώσαμε ένα ξαφνικό μπαμ. Δεν υπήρξε κάτι που μας ξάφνιασε, όλα ήταν μεθοδικά και σκαλοπάτι – σκαλοπάτι. Με προσήλωση, ξεροκεφαλιά, να πιεστούμε και να επιμείνουμε. Τώρα αγαπημένη συναυλία, είναι τόσο δύσκολη ερώτηση.

Γ: Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες σημαντικές στιγμές.

Λ: Και τα δύο Hellfest ας πούμε ήταν μοναδικά, και του 2018 και του 2024. Τρομερές εμπειρίες και παικτικά και του πως αντέδρασε ο κόσμος που ο κόσμος είχε έρθει να περάσει καλά, αλλά μας είχε κάνει εντύπωση και το πόσο καλά είναι στημένο ένα φεστιβάλ τέτοιου μεγέθους, πως τα έχουν φροντίσει όλα και πως σε φιλοξενούν.

Γ: Όπως και τα δύο Desertfest στο Βερολίνο και στο Λονδίνο. Στο πρώτο είχαμε παίξει νωρίς το μεσημέρι και δεν είχαμε προσδοκίες, δεν περιμέναμε να έχει κόσμο και πήγαν όλα πολύ καλά. Τα σημαντικά lives για εμάς είναι ένας συνδυασμός του πως τα βιώσαμε και του απόηχου που είχαν. Από αυτά στην Ελλάδα θυμάμαι το sold out show που είχαμε κάνει στο An Club για το "Vultures" ή όταν είχαμε παίξει με Black Keys και Black Angels στη Μαλακάσα, πολλά σημαντικά lives που παίξαμε καλά και πήραμε καλή αντίδραση από τον κόσμο. Γιατί υπάρχουν και συναυλίες όπου μας βοήθησαν για τη δημοτικότητα μας αλλά δεν περάσαμε εμείς καλά. Οπότε είναι σχετικό. Μου έρχεται τώρα στην Ελβετία που είχαμε παίξει δύο φορές στο φεστιβάλ Bad Bonn στη μέση του πουθενά, με αγελάδες γύρω γύρω.

Τώρα που λέτε για μέση του πουθενά θυμάμαι να σας βλέπω στο Fuzztastic Planet στη Δράμα!

Γ: Α ναι εμείς είχαμε περάσει εκπληκτικά εκεί αλλά ήταν «δράμα» κυριολεκτικά πως είχαν σταματήσει όλο το φεστιβάλ για ελέγχους και υπήρξε πολλή ταλαιπωρία, εμένα μου είχαν σπάσει την κιθάρα μου μην τυχόν έκρυβα πράγματα μέσα. Ήταν από τις πρώτες και από τις λίγες φορές που μας έχουν κάνει τόσο ακραίο έλεγχο. Το φεστιβάλ όμως έγινε.

Φέτος έχουμε και τις εμφανίσεις στο φεστιβάλ Βοές και στο New Long Festival. Πόσο χαρούμενοι είστε που επιστρέφετε και πως βλέπετε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σταθερή παρουσία ντόπιων φεστιβάλ;

Λ: Ειδικά για το New Long χαιρόμαστε γιατί επιστρέφουμε μετά από 11 χρόνια και θεωρούμε ότι είναι από τις πιο αξιοπρεπείς και αφοσιωμένες προσπάθειες για την ελληνική underground σκηνή και είναι το μοναδικό φεστιβάλ στην Ελλάδα που είναι αφιερωμένο σε αυτό και δίνει το πάτημα σε τόσες καινούριες μπάντες να παίξουν και να παρουσιαστούν δύο ημέρες γύρω από αυτό που λέμε underground rock και metal, και μάλιστα κοντά στην Αθήνα και σε συνδυασμό με θάλασσα. Το Βοές πάλι γίνεται για δεύτερη φορά, πρώτα από όλα σε μία πανέμορφη τοποθεσία, τη λίμνη Δόξα που είναι και κοντά στα μέρη μας και ανυπομονούμε να βρεθούμε και εκεί.

Γ: Χαιρόμαστε που δίνεται η δυνατότητα στις μπάντες αυτού του ήχου και σε κάποια τοπικά φεστιβάλ που έχουν μια ανοιχτομυαλιά στο να δεχτούν κάτι που βλέπουν πως έχει φτάσει κάπου ποιοτικά και το καλούν να παίξει, φεστιβάλ που προσανατολίζονται σε άλλα μουσικά ηχοχρώματα. Είναι μια παρακαταθήκη που είναι απελευθερωτική. Σε βλέπει κάποιο παιδί εσένα από τον τόπο να βγαίνεις περιοδεία και να πάρει κι αυτό μια κιθάρα και να φτιάξει μια μπάντα. Και να έχεις το στόχο να γράψεις τη δική σου μουσική, ιδανικά να ζήσεις από αυτή και να μη σε φάει το σύστημα ως μουσικό να παίζεις session σε όχι πολύ καλά σχήματα. Υπάρχουν και session μουσικοί που παίζουν σε πολύ αξιόλογα σχήματα, αλλά ειδικά στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η παθογένεια. Χαίρομαι γιατί είναι πιο ωραίο να βλέπεις τους μουσικούς να φτιάχνουν τις δικές τους μπάντες και τα δικά τους κομμάτια. Είναι ο δύσκολος δρόμος, αλλά αυτός μας αρέσει.

Λ: Είναι η βασική παρακαταθήκη που άφησε αυτό που έλεγες πριν, οι χρονιές 2012-17, πάρα πολλά πιτσιρίκια βλέπανε μπάντες και είπαν «α μπορώ να το κάνω κι εγώ» και έφτιαχναν δικές τους μπάντες. Φαίνεται από το πόση δισκογραφία βγήκε στον αγγλόφωνο ήχο μέχρι το 2019.

Γ: Για μένα πρέπει να γίνει μια έρευνα για το τι έγινε στον Ελλαδικό χώρο τότε. Στα 90s ποια συγκροτήματα ελληνικά περιόδευαν στο εξωτερικό; Υπήρχαν μπάντες και σιγά σιγά, δημιουργήθηκε η ανάγκη για τις περιοδείες. Όσο εμείς ήμασταν έξω, παράλληλα το έκαναν στην Ευρώπη δύο μπάντες από τη δικιά μας φάση και μπορεί να μην τις ξέραμε καν. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γνωρίζεις άλλο κόσμο. Αυτό το παίρνεις πίσω και το εντάσσεις στη δημιουργία.

Δεν θέλω όμως να γίνεται η συνεργασία για τη συνεργασία, θέλω να υπάρχει ένα δέσιμο, μια χημεία

Με ποιόν θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Γ: Το ότι θα περιοδεύσουμε με τους Clutch είναι ένα όνειρο και θα μας άρεσε να δουλέψουμε με τον Neil Fallon. Θα αναφέρω τον Isaiah Mitchell από τους Earthless, από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς μας και δεν έχει πάρει τα εύσημα που του αναλογούν. Κυρίως άτομα που με ενέπνευσαν και είχαμε πρότυπα μεγαλώνοντας. Ο Stephen από τους Colour Haze είναι ένα άλλο παράδειγμα, όπου μπορεί σήμερα να μην τους ακούω τόσο πολύ αλλά με διαμόρφωσαν. Δεν θέλω όμως να γίνεται η συνεργασία για τη συνεργασία, θέλω να υπάρχει ένα δέσιμο, μια χημεία. Γενικά όμως είμαστε και κάπως εσωστρεφείς στο κομμάτι των συνεργασιών, γι’ αυτό και μέχρι το "Cheat Death" δεν είχαμε κάνει πολλές, ήταν μια δοκιμή εξωστρέφειας για εμάς.

Σε ποια μέρη ή φεστιβάλ δεν έχετε βρεθεί ακόμη και θα θέλατε;

Λ: Το καταραμένο το Roadburn! (γέλια) Έχει αλλάξει ο ήχος του τώρα βέβαια, αλλά είναι το πρώτο φεστιβάλ στην Ευρώπη που ασχολήθηκε σοβαρά με τον underground ήχο και έφερε ωραία κουλτούρα και αισθητική, απλά μετά στράφηκε σε πιο avant garde μονοπάτια.

Γ: Μπορεί αν πειραματιστούμε επαρκώς στο μέλλον όπως έλεγα προηγουμένως ότι θέλουμε να χωράμε σε αυτό το φεστιβάλ!

Λ: Αφού πλέον έχουμε και λίγο goth ίσως να χωράμε! (γέλια)

Γ: Είναι πολλά τα φεστιβάλ που θα θέλαμε να συμμετέχουμε, ελπίζω στο μέλλον να βρεθούμε εκεί. Έχουμε μια εμπειρία αλλά είναι μικρή.

Λ: Παρ’ όλα αυτά για ανεξάρτητη μπάντα θεωρώ έχουμε καταφέρει ήδη αρκετά, γιατί είναι πολύ δύσκολο για μια ανεξάρτητη μπάντα να μπει σε αυτά τα line-ups.

Θα κυκλοφορήσουμε σύντομα ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι που συνόδευσε έναν πίνακα!

Και τα μελλοντικά σας σχέδια;

Λ: Αρχικά η περιοδεία με τους Clutch που αναφέραμε που θα είναι Νοέμβρη και Δεκέμβρη και ευελπιστούμε από τη νέα χρονιά να πάμε σε μέρη που δεν είχαμε πάει όπως λατινική Αμερική, να επιστρέψουμε Αυστραλία, και το καλοκαίρι να γυρίσουμε Ευρώπη.

Γ: Και παράλληλα σιγά σιγά να αρχίσουμε να δουλεύουμε πράγματα που μείνανε εκτός του "Cheat Death" και διάφορες δημιουργικές ιδέες. Να μπούμε σε έναν κύκλο δημιουργίας δηλαδή. Αλλά σκοπεύουμε το 2025 να το κλείσουμε περιοδεύοντας.

Λ: Θα σου δώσουμε και μια μικρή αποκλειστικότητα, θα κυκλοφορήσουμε ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι το οποίο δώσαμε σε μία ζωγράφο που λέγεται Ειρήνη Γκόγκουα, η οποία έκανε μία έκθεση όπου ο κάθε πίνακας είχε ένα soundtrack που το είχε γράψει διαφορετικός καλλιτέχνης («Ο Ήχος Των Έργων») και όταν έβλεπες τον πίνακα άκουγες τη συγκεκριμένη σύνθεση και σκοπεύουμε να κυκλοφορήσουμε το συγκεκριμένο κομμάτι μέσα στη χρονιά.

Γ: Ήταν μια πολύ ωραία συνεργασία, ο Matt φυσικά ανέλαβε τη μείξη και το mastering. Θα είναι σαν μια επιπλέον κυκλοφορία, είναι και instrumental το κομμάτι και πιο πειραματικό για να δώσω μια παραπάνω πληροφορία. Αν ήταν δέκα λεπτά παραπάνω μπορεί να μας άνοιγε μια πόρτα για το Roadburn! (γέλια)

Έρχεται κάτι ξεχωριστό για τα επισήμως 20 σας χρόνια που έρχονται του χρόνου;

Μαζί: Όχι! (γέλια)

Γ: Νιώθουμε ότι είμαστε νέοι ως μπάντα για να αρχίσουμε να κάνουμε επετείους τέτοιου τύπου. Ίσως στο μέλλον, να είμαστε καλά να κάνουμε κάποιες θεματικές για δίσκους χωρίς να θέλω να προκαταβάλλω. Το καλό είναι και γι’ αυτό είμαστε ευγνώμονες, ότι τα παιδικά μας όνειρα τα κάνουμε χωρίς κερδοσκοπικό χαρακτήρα, επειδή μας αρέσουν και εμπλέκονται πολλοί άνθρωποι σε αυτό – από τη μπύρα που βγάλαμε, το μαγαζί, το label.

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και τη φιλοξενία! Θα κλείσουμε με κάτι που θέλετε να πείτε εσείς στους ακροατές σας και τους αναγνώστες μας.

Γ: Να πλένετε τα δόντια σας, είναι πολύ σημαντικό (γέλια). Θα πω κάτι γραφικό, να δίνετε ευκαιρίες σε πάρα πολλά μικρά συγκροτήματα και να επιμερίζετε τα χρήματα σας σε αυτούς παρά σε κάποια μουσική νοσταλγία, να πάτε σε πέντε συναυλίες underground και ας έχετε ακούσει δύο κομμάτια, αν σας πει κανείς φασαίο, δεν πειράζει, γιατί αυτοί που λένε τέτοιους ανθρώπους φασαίους είναι εκείνοι που έχουν τελικά να δώσουν και για τις μεγάλες συναυλίες και για τις underground. Ας δίνουμε τόπο και χώρο σε νέους καλλιτέχνες για να αναδειχθούν.