Of The Vine

Ξεκινάει με έναν σύντομο σπαραγμό κι ύστερα η γη κόβεται στα δύο. Κάπου εκεί, ανάμεσα στο χώμα και τον ουρανό, ένα ανοιχτό ρήγμα χάσκει πλέον από κάτω, απειλώντας να σε ρουφήξει. Από εκεί κι έπειτα, οι παγκοσμίως άγνωστοι Of The Vine θα σε πιάσουν στα χέρια. Θα σε κάνουν να νιώσεις ελαφρύτερος. Και θα αρχίσουν να σε πετάνε από τη μία πλευρά στην άλλη, από τη μελωδία στην έκρηξη, χωρίς ορατό σχέδιο και με το χάσμα πάντα ανοιχτό.

Υποτίθεται ότι παίζουν post rock και, όντως, κάποιες από τις δεκάδες κιθαριστικές μελωδίες που εκτοξεύονται στη δύσμοιρη καρδιά σου, θυμίζουν κάποιους από τους κλασικούς του είδους. Όμως, αν αυτό είναι post rock, καταργεί κάποιους από τους βασικούς κανόνες του: δεν υπάρχει γραμμική ανάπτυξη, θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει λογική στον τρόπο που τα ξεσπάσματα εμφανίζονται από το πουθενά κι επιστρέφουν εκεί, σιωπηλά και παραιτημένα. Οι μελωδίες όμως; Αυτές θέλουν να σε πνίξουν, να σε κυκλώσουν, όντας τυφλές, παράλογες και άσκοπες.

Και μετά έχεις αυτά τα φωνητικά. Αλυχτήματα ενός κυκεώνα ανώνυμων συναισθημάτων, μακρινά ουρλιαχτά και κοντινοί ψίθυροι, κάτι σου λένε, κάτι προσπαθούν να πουν ενώ σε πετάνε δεξιά κι αριστερά πάνω από το χάσμα. Δεν βγάζει απαραίτητα νόημα - αν και οι λέξεις του "Messed It Up" δεν χρειάζονται ιδιαίτερη μετάφραση. Κάτι μου φέρνει λίγο στο νου τα παλιά έπη και τους άπειρους χώρους των Sigur Ros. Η μουσική σιγοντάρει στον παραλογισμό, γιατί μόνο ως τέτοιος μπορεί να χαρακτηριστεί η τυμπανιστική τελετουργία του ομώνυμου ή το αψυχολόγητο ξέσπασμα του "Forelorn".

Προσοχή όμως! Δεν σε προτρέπω να κρατήσεις μεγάλο καλάθι. Το "Left Alone", τρίτο άλμπουμ αυτής της πολύ ιδιαίτερης μπάντας από την Atlanta, δεν είναι ευκολοάκουστο. Είναι βάναυσα αργό, με χαοτικές παύσεις, χωρίς σημεία εστίασης και κανονικές δομές. Είναι ένα άκουσμα σχεδόν ambient rock, κάποιοι ίσως να το αποκαλούσαν και doomgaze. Μην μπορώντας να καταλάβω καλά τις ετικέτες, θα πω ότι το άλμπουμ απαιτεί συναισθηματική παράδοση. Ίσως μάλιστα μπορεί να εκτιμηθεί περισσότερο από ανθρώπους που νιώθουν στο στοιχείο τους με μπάντες όπως οι 40 Watt Sun.

Ακούγονται καταθλιπτικά όλα αυτά; Ίσως και να είναι. Ίσως από την άλλη η ευτυχία κρύβεται στην απώλεια της ταυτότητας, η ολοκλήρωση στη βουτιά στο κενό, η χαρά σε εκείνο το άγριο λυκόφως που δεν λέει να βγει από την ψυχή και να σε αφήσει επιτέλους να ξαποστάσεις γερνώντας. Ίσως από την άλλη, η χαρά της ακρόασης είναι να μην καταλαβαίνεις απαραίτητα έναν δίσκο, να μην συμφωνείς μαζί του ή να μην τον θαυμάζεις αλλά κάθε φορά, απολύτως κάθε φορά που πατάς το play να σαλπάρεις σε ένα καινούριο συναισθηματικό ταξίδι. Γιατί υπάρχουν οι μουσικές που σε κάνουν να χορεύεις, αυτές που σε κάνουν να σκέφτεσαι και αυτές που σε κάνουν να νιώθεις. Σου το ορκίζομαι, αν τυχόν σου αρέσουν οι Of The Vine, θα ανήκουν ολοκληρωτικά στην τρίτη υποκατηγορία.

Διότι, τελευταία φορά που κοίταξα γύρω, είδα έναν κόσμο γεμάτο χάσματα. Ίσως η μουσική που απλά σε κάνει να νιώθεις κάτι είναι το καλύτερο δώρο, πίσω μόνο από εκείνα τα άγρια λυκόφωτα.

Spotify