Pale Divine

Οι Pale Divine μετρούν ήδη 25 χρόνια ύπαρξης και έξι (πια) full-length κυκλοφορίες, όσο κι αν δεν τους φαίνεται. Είναι, λοιπόν, μεγάλο κατόρθωμα να βρίσκονται στην καλύτερη φόρμα της καριέρας τους. Από το ντεμπούτο "Thunder Perfect Mind" του 2001 - με συμμετοχή του Bobby Liebling των Pentagram παρακαλώ - μέχρι τώρα έχει πέσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το doom ήταν πάντα η κύρια επιδίωξή τους, αλλά στις αρχές έβλεπες stoner ή ακόμα και metallica μπολιάσματα. Μετά τις δύο πολύ ενδιαφέρουσες πρώτες δουλειές τους και τις δύο πιο στάσιμες επόμενες, ήρθε το ανώτερο "Pale Divine" του 2018 να σημάνει μια καινούργια αρχή.

Έλα, όμως, που το "Consequence Of Time" ξεπέρασε με άνεση το "Pale Divine" και μπορεί να καμαρώνει ως το σημαντικότερο δημιούργημα της μπάντας από την Πενσιλβάνια. Πρόκειται για ντεμπούτο στην ιταλική Cruz Del Sur, δισκογραφική που οφείλει να αγκαλιάζει όποιος αρέσκεται στο παλιακό heavy metal. Συμπτωματικά, αύρα παλιακού heavy metal βγάζει περισσότερο από καθετί άλλο το φετινό τους άλμπουμ. Η μεγάλη αλλαγή, ωστόσο, είναι ουσιαστική και απτή: Η προσθήκη τέταρτου μέλους, του Dana Ortt, που μοιράζεται καθήκοντα τραγουδιστή και κιθαρίστα μαζί με τον ιθύνοντα νου, Greg Diener.

Οι ψηλές νότες του Ortt λειτουργούν ως αντίβαρο του βαρύγδουπου Diener. Με αρωγό τη ρετροσκονισμένη παραγωγή και τις ερασιτεχνικά όμορφες αρμονίες, φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα γεμάτο δυνατά συναισθήματα και όμορφες ατμόσφαιρες. Δεν πρέπει να αγνοήσουμε πως η μεγάλη δύναμη του δίσκου εντοπίζεται στα riff της κιθάρας. Το πρώτο πράγμα που ακούς πατώντας play είναι το riff του "Tyrants & Pawns (Easy Prey)" που ανοίγει το άλμπουμ και προδίδει τα πάντα για την πορεία. Μυρίζει κλασικό metal των '80s. Όχι το βιαστικό και ποζέρικο των νεο-NWOBHM καλλιτεχνών, μα εκείνο που ξεκινάει απ’ τους απογόνους των Sabbath και ντουμίζει με έναν πρωτόλειο τρόπο. You raise the flag in the name of doom ακούγεται άλλωστε ανάμεσα στους στίχους - οι οποίοι, ενώ δεν είναι το δυνατό σημείο της κυκλοφορίας, λειτουργούν όμορφα στα στεγανά όπου κλείνονται.

Είναι εμφανές πως οι Pale Divine κυκλοφορούν όχι μόνο το καλύτερo μα, επίσης, το πιο στιβαρό τους άλμπουμ. Δεν διστάζουν να ρίξουν πάρα πολύ τις ταχύτητες, όπως στο φοβερό doom διαμαντάκι "Phantasmagoria" που θυμίζει την μπάντα η οποία κάποτε διασκεύαζε το Solitude των Candlemass, ή να τις ανεβάσουν στο πιο ατσάλινο "No Escape" με εξίσου δυνατά αποτελέσματα. Το κύριο έκθεμα του δίσκου είναι το δεκάλεπτο ομώνυμο άσμα όπου οι δύο τραγουδιστές μοιράζουν την πίτα στη μέση. Ίσως είναι το καλύτερο σημείο να ξεκινήσει κανείς...

Bandcamp