Valkyrie

Fear

Relapse (2020)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 27/07/2020
​Βαρόνη πες αλεύρι. Η Βαλκυρία σε γυρεύει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ψωλαρμενίζω: Το ρήμα εκείνο που εξηγεί στο 100% το λόγο που (ξ)έχασα τους Valkyrie. Τελικά έσωσα κι ασχολήθηκα εκ νέου μαζί τους. Η πρώτη φορά ήταν το 2008 με το δεύτερο δίσκο τους κι έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή. Θα παραδεχτώ ότι κι αυτή δεν είναι και η πιο συνεπής δισκογραφικά μπάντα του πλανήτη, αλλά και πάλι δεν το σώζω.

Και να πεις πως δε μου άρεσε τότε ο δίσκος, πάει στο διάολο. Έλα μου όμως που τον είχα ευχαριστηθεί αρκετά. Τίποτα, όπως κουλά μπήκαν τότε στη ζωή μου έτσι και τώρα τους ξαναβρήκα. Τι έχασα στο ενδιάμεσο; Ένα δίσκο τους πριν από πέντε χρόνια. Η συνέπεια που λέγαμε. Α, και τη μεταγραφή τους στη Relapse Records.

Τι δουλειά έχει μια ολίγον τι heavy και μπόλικη hard rock μπάντα στο δυναμικό της; Οι Baroness είναι η προφανής απάντηση κι ο πρώην τους. Και μη νομίζεις πως δεν το αξίζουν καλλιτεχνικά. Κάθε άλλο. Οι Valkyrie είναι μια μπάντα που σε έναν τέλειο κόσμο θα είχαν μεγαλύτερη αναγνώριση και δημοφιλία. Δε σου λέω να γεμίζουν στάδια, όχι. Τουλάχιστον όμως θα είχαν με το μέρος τους την πλειοψηφία του vintage rock ακροατηρίου.

Και των μεταλάδων, γιατί όχι; Οι Iron Maiden είναι ευδιάκριτοι στο "Afraid To Live". Όπως ακριβώς οι Pentagram & οι Winterhawk πριν και μετά. Παρόλο που κινούνται ακόμα στον ίδιο χώρο όταν τους είχα ακούσει για πρώτη φορά, δεν έμειναν στάσιμοι. Η αισθητική των Baroness σε φωνή και μουσικό ύφος δεν λάμπει διά της απουσίας της. Αλίμονο. Αναμενόμενο γεγονός κι άκρως ευπρόσδεκτο. Και ίσως πιο ξεκάθαρο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους.

Εκεί όμως που θα σταθώ περισσότερο είναι στο κιθαριστικό δίδυμο των Jake & Pete Adams. Με είχαν εντυπωσιάσει τότε, το ίδιο πράττουν και τώρα. Είναι από εκείνους τους μουσικούς, που έχουν τη δυνατότητα να παίζουν ακατάπαυστα χωρίς να κουράζουν ποτέ. Ειδικά στα solos τους. Αν είσαι οπαδός των Lynyrd Skynyrd θα τους εκτιμήσεις ακόμα πιο πολύ.

Τούτοι εδώ δεν έχουν το τζαμάρισμα του Hendrix που ακούμε στους Earthless. Μου φαίνεται πως κλείνονται σε μια ξύλινη καμπίνα δίπλα σε κανά ποτάμι στη Βιρτζίνια και παίζουν με τις ώρες. Σαν τους Skynyrd. Κι έπειτα πηγαίνουν στο στούντιο κι αφήνουν άναυδους τους άπαντες. Σαν τους Skynyrd. Προφανώς θα ήθελα ν’ ακούσω τη δική τους εκδοχή κάποια στιγμή στο "Free Bird".

Η εκδίκηση του μπάσου στο "Feeling So Low" που ανοίγει τον δίσκο, σου δίνει ένα πρώτο μουσικό στίγμα για το τι έπεται. Μελωδία, περισσότερη μελωδία και solos που καλό θα ήταν να μην τελείωναν. Ποτέ όμως. Από την άλλη βέβαια, ακούγονται τόσο cool που νιώθεις σχεδόν σίγουρος πως θα σε αποζημιώσουν μέχρι τέλους. Το άκρως οργανικό "Exasperator" είναι τελικά ο ιδανικός επίλογος που ευχόσουν και το Rocking στικεράκι μονόδρομος.

  • SHARE
  • TWEET