Sumac

May You Be Held

Thrill Jockey (2020)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 29/09/2020
Εφιαλτικά όμορφη, προχωρημένη και θορυβώδης μουσική προσέγγιση σε ένα σύγχρονο, βαρύ και βρώμικο metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

 

Ξεκαθαρίζω ότι είμαι τεράστιος οπαδός του Aaron Turner (Old Man Gloom, Mammifer, Isis) και των συγκροτημάτων που έχει φτιάξει (και των πολλών project που έχει συμμετάσχει), όπως είμαι και των Brian Cook (Botch, Russian Circles) και Nick Yacyshyn (Baptists, Erosion) αντίστοιχα. Μην παραλείψετε τα φετινά σεμινάρια οκτώ και εννιά. Αυτό πρέπει να υποθεί εξ αρχής για να γλιτώσουμε τις γραφικότητες που θα ακολουθήσουν.

To 2015 με τον εξαιρετικό πρώτο τους δίσκο "The Deal" ένιωσα μια "Celestial" ανάμνηση να ξεπηδά μέσα από Swans και Godflesh αρρωστημένες θύμησες. Το 2016 με τον ακόλουθο του "What One Becomes" άκουσα πως το ατμοσφαιρικό sludge, ή post-metal πες το όπως θες μπορεί να σκληρύνει κι άλλο και να φτάσει σε hardcore παρυφές. Δυο χρόνια μετά, με το "Love In Shadow" και τη συνεργασία με τον Keiji Haino, στο "American Dollar Bill - Keep Facing Sideways, You're Too Hideous To Look At Face On" είδα τι πάει να πει πειραματισμός, ένιωσα τα όρια του Aaron, κατάλαβα που το πάει και ονόμασα τη μουσική του προσπάθεια αυτοσχεδιαστικό, μοντέρνο, γεμάτο θόρυβο, avant sludge metal!

Η αρχή είναι παράξενη. Τα πρώτα λεπτά του δίσκου, με το "A Prayer For Your Path" είναι ένας μουσικός θόρυβος, ένας βρόχος ή βόμβος που δονείται και πολώνεται μεταξύ ατονισμού και συχνότητας. Η σύνδεση με τα προ διετίας πονήματα είναι φανερή. Το εικοσάλεπτο ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί όμως είναι όλο το ζουμί. Συνεχής κίνηση και αλλαγή. Αργά και ξαφνικά γρήγορα. Έντονα και ξαφνικά υπνωτικά. Τα μοτίβα του ρυθμού της μπάντας προχωρούν σταδιακά. Χτίζονται και ζωγραφίζονται με μια πορεία σταθερή και επίπονη. Σπάνια θα ακούσεις το ίδιο πράγμα δύο φορές, σπάνια θα νιώσεις τον ίδιο τρόπο παιξίματος να επαναλαμβάνεται παρά τις συνεχείς βαρύγδουπες αυλακώσεις που γεμίζουν με την ίδια σαπίλα και βρώμα. Ανατροφοδότηση, πειραματισμός και θόρυβος δεν φεύγουν πλέον από τα κομμάτια τους. Θυμίζει παλιό post-hardcore, θυμίζει την εξέλιξη των Sonic Youth (εντάξει, προφανώς σε άλλο μουσικό είδος) και την πορεία του Thurston Moore από την καφρίλα, στον θόρυβο και τον πειραματισμό και τούμπαλιν.

Παρακάτω εντοπίζω μια άλλη σύνδεση. Με μια επίσης κάφρικη και μοναδική μπάντα. Ίσως δεν ήταν ποτέ συγκρότημα. Ίσως ήταν πάντα ένα πείραμα. Δεν θα το συνδέσω τόσο μουσικά, αλλά θα προσπαθήσω να εντοπίσω την εξέλιξη και την πορεία που μου βγάζει το κομμάτι "The Iron Chair" με το μουσικό αποτέλεσμα που είχε για τους Khanate ο δίσκος "Clean Hands Go Foul". Αυτά τα έντονα drone metal στοιχεία είναι τόσο γοητευτικά και δένουν τόσο όμορφα στην εξέλιξη της μπάντας που οριοθετούν το νέο, το άσχημα όμορφο και το μοναδικό. Αυτός ο πειραματικός θορυβώδης μουσικός αυτοσχεδιασμός σε συνδυασμό με τα υπερβρώμικα σκισμένα φωνητικά πραγματικά ανατριχιάζουν και ιντριγκάρουν κάθε ανοιχτόμυαλο ακροατή. Από εκεί συνεχίζει και το απίθανο "Consumed" που ακολουθεί. Συσσωρευμένη heavy διάθεση που καταλήγει σε μια κομματάρα που αποδεικνυει πόσο ρόλο μπορεί να παίξει η παραγωγή και ο ήχος. Φυσικά ο Kurt Ballou για άλλη μια φορά μας κερδίζει και αξίζει αναγνώριση και πίστωση πολλών μπράβο. Αυτή η σύνθεση είναι η σάπια και μοντέρνα εκδοχή του συγχρόνου metal υπό το πρίσμα του πόνου και της βρωμιάς. Τα γρυλίσματα και η λασπωμένη μελωδία σε κολλάνε. Οι αφηγήσεις σε τρομάζουν. Κάθε ανάσα και ένας ύμνος. Λάμψεις σε ένα βάλτο. Μούσκεμενο χώμα που κολλούν τα πόδια. Ένας λάκκος που πέφτεις αλλά οφείλεις να βγεις για να δεις την υπέροχη σκοτεινή λάμψη στ’ αστέρια. Ένας κρότος και ένα εξαιρετικό ξέσπασμα που σπάει κόκαλα και κάνει το λάκκο, τάφο σου.

Το κλείσιμο με το "Laughter And Silence" είναι μια ambient προσέγγιση, με τη βοήθεια της Faith Coloccia, στην κατά κάποιο τρόπο σκοτεινή jazz. Το λέω αυτό καθώς η κιθάρα εδώ έχει πειραματικό και μοντέρνο jazz στιλ και εάν είσαι προσεκτικός θα πιάσεις φοβερά πράγματα. Τα δείγματα των μουσικών σε αυτό τον δίσκο ειναι ξεκάθαρα. Προφανώς και γνωρίζαμε και βλέπαμε αυτήν την εξέλιξη, αλλά εδώ το τελειοποιούν. Αυτή η τριάδα εδώ επιτέλους δείχνει τι θέλει και όχι τι μπορεί να κάνει. Εδώ παίζουν αυτό που πραγματικά βγαίνει σαν έμπνευση. Είναι η πιο συναρπαστική κυκλοφορία της χρονιάς.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET